เซาปิ่งกับก้างขวางคอ 1

หลังจากวันนั้น ไป๋จิ้งเหอก็ไม่ให้หมิงเสวี่ยคลาดสายตาอย่างวันนี้เขาก็หอบงานมาทำในห้องนอนเพื่อจะได้อยู่เป็นเพื่อนนาง เขาทำงานไป นางก็หาหนังสือมาอ่าน คัดอักษร ไม่ก็วาดรูปเล่นไปตามเรื่อง แม้จะทำเรื่องที่สนใจอยู่ในมุมของตนเอง แต่เมื่อฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งเงยหน้ามองก็จะสบสายตาที่อบอุ่นห่วงใยของอีกฝ่ายเสมอ นับว่าเป็นช่วงเวลาที่มีความสุขยิ่งสำหรับสามีภรรยา

"นายท่านเจ้าคะ ของว่างเจ้าค่ะ" สาวใช้เข้ามาพร้อมกับถาดขนมและน้ำชาหอมกรุ่น หมิงเสวี่ยได้ยินก็รีบวางหนังสือและตรงมาหาของว่างทันที แต่พอกลิ่นขนมแตะจมูกเท่านั้น นางก็รีบยกมือข้างหนึ่งปิดปาก มืออีกข้างรีบคว้าชามเปล่าวิ่งออกไปด้านนอกและเริ่มอาเจียนออกมา

ไป๋จิ้งเหอรีบเข้าไปดูอาการแล้วลูบหลังเล็กเบาๆ "เสวี่ยเอ๋อร์ เป็นอะไร ไม่สบายหรือ?"

"เหม็น...ขนมนี่เหม็นจังเลย" นางเช็ดปากแล้วเอ่ยอย่างอ่อนแรง

"เจ้าแพ้ท้องแล้ว..." ไป๋จิ้งเหอตอบพลางสั่งให้สาวใช้นำน้ำเปล่ามา

"ทำไมหนี่เอ๋อร์ไม่เห็นเป็นเลย" นางพูดถึงสหายรักที่นอกจากจะไม่แพ้ท้องแล้ว ยังเจริญอาหารอย่างที่สุดด้วย

"ร่างกายคนเราต่างกัน บางคนแพ้มาก บางคนแพ้น้อย" เขาลูบหลังให้อีกเมื่อนางยังคงอาเจียน

"วันก่อนยังกิน