ตีสุนัขขี้เรื้อน 2

"ข้าไม่มีเวลาหรอก เจ้าไม่มีติดตัวเลยรึอย่างไร?" เถ้าแก่นั้นมองสำรวจร่างนางหาของมีค่า

นางรู้จักสายตานั้นดี เพราะเขาเป็นผู้สอนวิชาแมวขโมยให้นาง

"นั่นปิ่นกับกำไลหยกขาวนั่นก็มีค่าควรเมือง ส่งมาให้ข้า เร็ว!"

"ไม่ได้นะเจ้าคะ!" นางพยายามยื้อยุดไม่ให้ถูกช่วงชิงของมีค่าได้

เถ้าแก่หม่าปล่อยมือ แต่ดวงตาโหดเหี้ยมกลับจ้องอยู่ที่ครรภ์ของนาง หมิงเสวี่ยสะท้านในอก พยายามยกมือกัน ปกป้องลูกในท้องไว้พลางถอยหนีอย่างหวาดกลัว

"นางตัวดี เพราะข้ามิใช่หรือ เจ้าจึงได้เชิดคอเป็นพญาหงส์อยู่ที่นี่!!" มือหยาบคว้าไม้กวาดที่อยู่บริเวณนั้นมา "เช่นนั้นข้าก็จะลากเจ้ากับลูกให้ลงนรกไปกับข้าด้วย!!"

"อย่านะ!" หมิงเสวี่ยตื่นกลัวอย่างมาก ถอยหลังหนีจนไปสะดุดเข้ากับขาเก้าอี้ ร่างอุ้ยอ้ายเซถลา เสียหลักหมุนคว้าง หญิงสาวใจหายวาบ ในใจนึกถึงเขาสุดหัวใจ

...ไป๋จิ้งเหอ ท่านอยู่ที่ใด?

หมิงเสวี่ยหลับตาแน่น เตรียมรับความเจ็บปวดมหาศาลที่จะถาโถมเข้า แต่นานสองนานนางก็ไม่รู้สึกเจ็บ

"ฮูหยิน ท่านเป็นอะไรหรือไม่?" วงแขนเล็กนั้นโอบรอบเอวนาง แม้จะยังเด็ก ทว่าแข็งแรงยิ่ง

"ตงเอ๋อร์...!"

"เกือบไปแล้ว ดีนะที่ท่านปู่ให้ข้ามาดูท่าน" อีกฝ่ายปรายตาเฉียบคม