บทที่4

ต้นหนาวที่ใช้เวลาในการรอร่างเล็กไม่ถึงสิบนาทีก็เห็นคนตัวเล็กวิ่งกระหืดกระหอบเปิดประตูเข้ามานั่งในรถของเขาเป็นที่เรียบร้อย

“มาถึงนานหรือยังครับ!?” ร่างเล็กเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเหนื่อยหอบ

“พึ่งมาถึง แล้วนายอยากกินอะไร”

“คุณเลี้ยงอะไรผมก็กินได้หมดเลยครับ ผมชอบของฟรี” ร่างเล็กว่าขึ้นด้วยรอยยิ้มหวาน

“หึ” ต้นหนาวที่เป็นคนยิ้มยากแต่ตอนนี้มุมปากของเขากำลังยกขึ้นมาเล็กน้อยกับความช่างพูดของคนตัวเล็ก

“อื้อ อยากกินร้านไหนก็บอก เลี้ยงนายสักคนคงไม่ทำฉันจนได้หรอก”

ปลายฟ้าได้แต่นั่งยิ้มร่า

“คอยดูเถอะผมจะกินให้กระเป๋าเงินสั่น”

รถสปอร์ตหรูวิ่งเข้ามาจอดยังที่จอดรถชั้นใต้ดินของห้าง ก่อนทั้งสองจะพากันเดินเข้าไปด้านในที่มีอาหารให้พวกเขาได้เลือกอย่างมากมายแน่นอน

“ร้านนี้แล้วกันครับ”

หลังจากที่เดินเลือกมาหลายร้านปลายฟ้าก็ชี้นิ้วไปที่ร้านอาหารญี่ปุ่นที่เขาอยากกินมานานแล้วแต่ไม่มีโอกาสได้กินสักที ทั้งราคายังแพงพอใช้ได้เลยล่ะ

“อื้อ” อัลฟ่าหนุ่มว่าเสียงในลำคอก่อนจะทำการเดินนำคนตัวเล็กเข้าไปด้านในด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง

เพราะห้างที่เขาพามาเป็นธุรกิจในเครือของพ่อเขานั่นเอง การต้อนรับบุคคลสำคัญย่อมดีกว่าลูกค้าทั่วไปอยู่แล้ว

“คุณต้นหนาว วันนี้อยากได้โซนแบบไหนบอกทางเราได้เลยนะค่ะ ทางเราจะรีบหาให้เลยค่ะ” ผู้จัดการหญิงที่ไม่ค่อยจะได้เดินออกมาดูหน้าร้านด้วยตัวเอง แต่เมื่อได้ยินลูกน้องรายงานว่าลูกชายเจ้าของห้างมา เธอก็รีบเดินออกมาต้อนรับทันที

“โซนวีไอพีแล้วกัน” เขาว่าเสียงห้วน

ผู้จัดการสาวที่ได้ฟังคำตอบก็รีบพาคนทั้งสองไปยังที่นั่งวีไอพีที่ไม่ใช่ว่าแค่มีเงินแล้วจะมานั่งมุมนี้ได้แต่ต้องมีการจองล่วงหน้า แต่กลับไม่ใช่กับต้นหนาวที่ต่อให้ไม่ต้องจองโต๊ะที่นี่ก็พร้อมจะรับเขาเสมอ

“นายอยากกินอะไรสั่งมาได้เลย” ต้นหนาวยื่นเมนูไปทางปลายฟ้าเพื่อให้คนตัวเล็กเลือกอาหารที่อยากกินได้ตามใจชอบ

“โห้ น่ากินไปหมดเลย” ร่างเล็กถึงกับร้องอุทานออกมาด้วยความตื่นเต้นกับของน่ากินหลายอย่าง แต่ก็เป็นอันต้องหุบยิ้มลงเมื่อเห็นราคาที่ขายไตเขามาก

“งั้นเอาหมดทุกอย่างเลยไหม” ร่างสูงว่าขึ้นด้วยสีหน้าเรียบเฉย

“คุณจะบ้าหรือไงเล่า เยอะขนาดนี้ผมจะไปกินหมดได้ยังไง” ร่างเล็กว่าตามความเป็นจริงก่อนที่จะกระซิบบอกกับอีกฝ่ายในประโยคถัดมา

“แถมราคาก็แพงเวอร์”

“งั้นฉันสั่งให้” เขาแย่งเมนูมาถือไว้เองก่อนจะหันไปสั่งพนักงาน “เอาสิบอันดับที่แพงที่สุดในร้านมาอย่างละหนึ่ง”

“ได้เลยค่ะ” ผู้จัดการที่ได้ยินก็ถึงกับยิ้มหน้าบาน

“คุณทำอะไรของคุณเนี่ย ผมรู้ว่าคุณรวยแต่ไม่ต้องเอาเงินมาละลายแบบนี้ก็ได้”

เมื่อผู้จัดการและพนักงานเดินออกไปไกลเขาก็ต่อว่าชายหนุ่มที่ทำเรื่องสิ้นเปลื้องไปอย่างป่าวประโยชน์

“นายก็เลือกที่อยากกินที่กินไม่หมดนายก็ห่อกลับไปกินที่บ้านไง” เขาที่คิดว่าร่างเล็กอาจจะมีครอบครัวอยู่ใกล้ๆ จึงคิดอยากจะให้อีกฝ่ายเอากลับไปกินกับครอบครัว

แต่ผมอยู่คนเดียวจะกินหมดได้ไงเนี่ย

“ตามที่คุณว่าเลย” ร่างเล็กว่าจบก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเมื่อมีเสียงแจ้งเตือนดังเข้ามาไม่หยุด

หลังจากที่ทั้งสองคนทานอาหารที่สั่งมาจนเสร็จและยังต้องห่อกลับมาบ้านอีกตั้งหลายอย่าง ในตอนที่ทั้งสองเข้ามานั่งในรถร่างสูงก็ทำเพียงแค่ปรายตามองร่างเล็ก

ต้นหนาวกำลังใช้ความคิดว่าทำไมร่างเล็กถึงได้ไม่พูดถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นสำหรับเราสองคน ทั้งยังทำราวกับว่าเรื่องเมื่อคืนไม่เคยเกิดขึ้น

“มองผมทำไมครับ!?”

“นายไม่คิดจะเรียกร้องหรือให้ฉันรับผิดชอบเรื่องเมื่อคืนหน่อยเลยหรือไง” ชายหนุ่มพูดเข้าประเด็นด้วยความสงสัย

“แล้วผมต้องเรียกร้องเอาอะไรครับ!?” ร่างเล็กเลิกคิ้วขึ้น พร้อมกับจ้องมองอีกฝ่ายตาปริบๆ

เขาเป็นโอเมก้าก็จริงแต่เรื่องที่เกิดขึ้นเขามีสติทุกอย่าง ทั้งโลกมันก็ไปถึงไหนแล้วเขาไม่ได้คิดจะต้องมาให้ใครนั่งรับผิดชอบ

เขาว่าเขาดูแลชีวิตตัวเองได้ ทั้งถ้าเกิดเขาเรียกร้องไปแล้วมันเกิดเหมือนพ่อกับแม่เขาที่เกิดจากความผิดพลาดล่ะ แล้วถ้าจะต้องอยู่ด้วยกันแบบไม่ใช่ความรักแล้วทำไมเราต้องทนอยู่ด้วยกันด้วยล่ะ สู้ทำเป็นเหมือนว่าไม่เคยเกิดขึ้นคงดีเสียกว่า

“ตามใจนายแล้วกัน” ร่างสูงว่าตัดบทก่อนจะเริ่มขับรถเพื่อไปส่งคนตัวเล็กให้ถึงที่พัก

ต้นหนาวที่ขับเข้ามาจอดอยู่ที่หน้าหอพักของปลายฟ้าในเวลาเกือบสองทุ่ม ทว่าเมื่อเขาหันกลับไปมองคนตัวเล็กด้านข้างก็พบว่าอีกฝ่ายกำลังนอนหลับอยู่

“ฟ้า ฟ้า ตื่นได้แล้วถึงห้องแล้ว” ชายหนุ่มทำเพียงสะกิดร่างเล็กเบาๆ พลางเรียกอีกฝ่ายไปด้วย

“อื้อ” ร่างเล็กงึมงำอย่างนึกรำคาญจนคิ้วเรียวสวยขมวดเข้าหากัน

ต้นหนาวที่เห็นอีกฝ่ายทำหน้าตายับยู่ยี่ก็รีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดถ่ายใบหน้าหวานในเวลานี้เอาไว้อย่างนึกขำ

“ไม่ตื่นจะจับนายกดนะ”

ต้นหนาวที่คิดจะพูดขู่เล่น แต่คนตัวเล็กที่ได้ยินคำพูดนั้นดวงตาก็เบิกโพลงขึ้นมาด้วยความที่กลัวว่าอีกฝ่ายจะทำอย่างที่พูดขึ้นมา

“ผมตื่นแล้ว ขอบคุณมากที่พามาส่งนะครับ” ร่างเล็กว่าพร้อมกับรีบเปิดประตูลงจากรถอย่างที่ถ้าสามารถพุ่งเข้าห้องได้คงทำไปแล้ว

ชายหนุ่มที่รอจนร่างเล็กหายลับตาไปแล้ว เขาจึงทำการสตาร์ทรถเพื่อกลับบ้านไปพักผ่อนเช่นกัน เพราะคงจะมีงานมากมายรอให้เขากลับไปเคลียร์อย่างแน่นอน