บทที่3

ปลายฟ้าที่ตื่นขึ้นมาในตอนเที่ยงด้วยอาการเมื่อยขบตามตัวจนแทบจะไม่อยากขยับตัวไปทำอะไรเลยสักอย่าง แต่เขาดันมีเรียนตอนบ่ายเนี่ยสิ งานอาจจะลาได้แต่เรียนลาไม่ได้

“กอดแน่นไปไหมเนี่ย อึดอัดจะแย่แล้ว” ร่างเล็กบ่นงึมงำสายตาจิกกัดคนด้านหลังที่กำลังแกล้งหลับอยู่อย่างไม่ได้รู้ตัวเลยว่าร่างสูงไม่ได้หลับอย่างที่เขาคิด

ต้นหนาวที่ได้ยินเสียงบ่นของคนตัวเล็กก็กระชับอ้อมแขนกอดร่างเล็กแน่นขึ้นกว่าในตอนแรก

ปลายฟ้าที่ความอดทนมีขีดจำกัด แค่เมื่อคืนเขายอมให้อีกฝ่ายเอาเขามันก็มากพอแล้วนี่ยังคิดจะทำอะไรตามใจตัวเองอีก

“โอ๊ย ทำอะไรของนายเนี่ย” อัลฟ่าหนุ่มที่ถูกข้อศอกเล็กกระทุ้งเข้ามาที่หน้าท้องก็ต้องร้องออกมาอย่างนึกคาดโทษคนตัวเล็กที่กล้าทำเขาเจ็บ

“ก็คุณแกล้งผม” เขาใช้แรงทั้งหมดผลักร่างสูงออกห่างก่อนจะฟื้นสังขารลุกขึ้นเดินหายเข้าไปในห้องน้ำเพื่อไปให้ทันเรียนคาบบ่าย

“ฉันขยันเอาเงินไปซื้อบ้านเรอะ” ต้นหนาวบ่นไล่หลังคนตัวเล็กที่หายเข้าห้องน้ำไป

ปลายฟ้าที่ใช้เวลาอาบน้ำไม่ถึงสิบนาทีก็เดินออกมาด้วยผ้าเช็ดตัวที่ผันอยู่รอบเอว

“นายคิดจะยั่วกันหรือไง” อัลฟ่าหนุ่มที่เห็นเรือนร่างขาวเนียนของร่างเล็กก็ลอบกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบากที่เขาต้องมานั่งทนกับภาพเบื้องหน้าที่กำลังยั่วยวนกันอยู่

“เฮ้อ ผมขอยืมเสื้อผ้าหน่อยครับผมต้องรีบกลับห้องไปเปลี่ยนเสื้อผ้าอีก” เขาว่าอย่างเหนื่อยใจเมื่อรู้ว่าร่างสูงคิดแต่เรื่องลามกอยู่เต็มหัว

“เดี๋ยวฉันไปส่ง” ต้นหนาวที่ออกไปอาบน้ำอีกห้องหนึ่งมาว่าขึ้นพร้อมกับเลือกเสื้อผ้าตัวที่คิดว่าร่างเล็กน่าจะพอใส่ได้

“มันใหญ่ไปไหมครับ” ปลายฟ้าที่สูงแค่ร้อยหกสิบต้นๆ เอ่ยบอกกับคนตัวสูงที่น่าจะสูงกว่าเขาหลายเซนติเมตร

“นายหมายถึงอะไรล่ะ” ต้นหนาวที่รู้ว่าคนตัวเล็กหมายถึงอะไรแต่แสร้งใช้สายตาหลุบมองต่ำลงมาที่หว่างขาของตัวเอง

“ผมพูดถึงเสื้อที่คุณกำลังถืออยู่ครับ”

“ฉันก็ยังไม่ได้พูดถึงอย่างอื่นเลยนะ” ร่างสูงว่าด้วยรอยยิ้มยียวน ปกติเขาไม่ใช่คนชอบพูดมากอยู่แล้วแต่การได้แกล้งคนตรงหน้าเป็นอะไรที่ค่อนข้างสนุกจนเขาอยากจะแกล้งบ่อยๆ

“ขอบคุณสำหรับเสื้อผ้าครับ” ร่างเล็กที่รู้ว่าเถียงไปก็ไม่ได้อะไรจึงรีบพูดตัดบทและคว้าเสื้อผ้าในมือร่างสูงเดินหายเข้าไปในห้องน้ำ

รถสปอร์ตหรูวิ่งเข้ามาจอดที่หน้าหอพักที่ไม่ได้ใหม่แต่ก็ไม่ได้ถึงขนาดเก่าจนดูไม่ได้ เขาสอดสายตามองหอพักและพื้นที่โดยรอบอย่างพิจารณาถึงความปลอดภัยของคนตัวเล็ก

“เลือกห้องแค่เพราะใกล้มหา’ลัยเนี่ยนะ!?” เขาถึงกับต้องบ่นกับตัวเองขณะที่ยังคงนั่งรอร่างเล็กอยู่ในรถ

ผู้คนและเล่านักศึกษาที่เช่าอยู่ที่ตึกนี้จ้องมองรถคันรู้ด้านหน้าด้วยความแปลกใจว่ารภคันหรูมารับใครในย่านแบบนี้กัน

ปลายฟ้าที่รีบจนไม่ได้สนใจของผู้คนแถวนั้นรีบเปิดประตูเข้าไปนั่งในรถด้วยอาการเหนื่อยหอบ เพราะห้องของเขาอยู่ตั้งชั้นสามการเดินบันไดขึ้นลงทั้งที่ร่างกายไม่พร้อมมันเป็นอะไรที่ค่อนข้างเหนื่อยมากทีเดียว

“จะให้ฉันไปส่งตรงไหนก็บอกแล้วกัน” ร่างสูงว่าขึ้นก่อนจะเลี้ยวรถเข้ามาในมหา’ลัย

“จริงๆ ส่งแค่ด้านหน้าก็พอครับ” ปลายฟ้าที่กลัวจะเป็นที่สังเกตของพวกชอบขุดเผือกเรื่องชาวบ้านจึงอยากให้ชายหนุ่มส่งเขาแค่ตรงที่คนน้อยๆ ก็พอ

“เดี๋ยวไปส่งหน้าคณะ นายบอกทางมาแล้วกัน”

ปลายฟ้าที่ไม่อยากต่อล้อต่อเถียงกับร่างสูงอีกจึงเลือกที่จะคอยบอกทางของเขาให้กับชายหนุ่มฟัง ร่างเล็กที่ใช้เวลาอยู่ชั่วอึดใจเดียวก็ใช้มือเปิดประตูรถออก

“ขอบคุณมากครับที่มาส่ง” ร่างเล็กยกมือไหว้คนที่มีอายุมากกว่าก่อนที่จะรีบก้าวลงไปจากรถและรีบวิ่งเข้าไปในห้องเรียนที่เหลือเวลาแค่ห้านาทีก่อนที่อาจารย์จะทำการเช็กชื่อ

“หน้าตาก็สวย แต่ทำตัวไม่สมกับเป็นโอเมก้าเลย” ต้นหนาวว่าบ่นก่อนจะเริ่มทำการสตาร์ทรถกลับไปที่คอนโดของตัวเองเพื่อพักผ่อนต่อ

ทางด้านปลายฟ้าที่รู้ว่าตัวเองต้องทำงานไม่ไหวแน่นอนจึงได้ทำการทักไปขอลาหยุดกับรุ่นพี่ที่เขานับถืออย่างชัตเตอร์

แล้วทางนั้นยังถามเขามาอีกว่าเป็นอะไรมากหรือเปล่า ในใจเขาก็อยากจะตอบไปว่าปวดเอว แต่คงจะทำแบบนั้นไม่ได้เพราะคนพี่ก็จะถามเขามาอีกว่าไปทำอะไรมาถึงปวดเอว

และข้ออ้างที่เขาใช้ในการลางานวันนี้ก็คือการทำโปรเจคจบ เพราะความจริงแล้วโปรเจคนั้นเขาทำส่งไปตั้งแต่ต้นเทอมแล้ว

ปลายฟ้าที่กว่าจะเลิกเรียนก็เป็นเวลาเกือบห้าโมงเย็นเข้าไปแล้ว พอเขาเดินกลับเข้ามาในที่พักเขาก็ล้มนอนลงที่เตียงขนาดสามฟุตครึ่งพลางหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาสำหรับเลื่อนหาของกิน

ทว่ายังที่เขาจะได้กดสั่งอาหารก็มีคนโทรเข้ามาพอดีและเป็นเบอร์ที่เขาก็พอจะรู้จักอยู่บ้าง เพราะอีกฝ่ายพึ่งจะบังคับให้เขาเม้มเบอร์ไปเมื่อตอนเที่ยงของวันนี้นี่เอง

“ฮัลโหลครับคุณต้นหนาว”

[ถึงห้องยัง]

“ครับพึ่งกลับมาถึง ถ้าจะหาเพื่อนกินเหล้าวันนี้ผมลาครับ” เขาเอ่ยตัดบทของชายหนุ่มอย่างไร้เยื่อใย

[ไปกินข้าวกัน ฉันเลี้ยงนายเองอีกไม่เกินห้านาทีถึงหอนาย] ต้นหนาวพูดตกลงเองเสร็จสรรพก็กดตัดสายคนตัวเล็กไปไม่รอให้อีกฝ่ายได้เอ่ยปฏิเสธกันแต่อย่างใด

“ช่วยฟังคำตอบกันก่อนตัดสายได้ไหมเนี่ย” ทว่าถึงปากจะบ่นแต่เขาก็ลุกขึ้นไปเปิดตู้เสื้อผ้าเพื่อหาชุดใส่สำหรับการออกไปหาอีกฝ่ายอยู่ดี