บทที่ 9

ชั้นล่างของบ้านไม้สองชั้นทรงโบราณ ประกอบไปด้วยส่วนหน้าที่เคยใช้เป็นห้องรับแขก ต่อมาจึงถูกปรับใช้เป็นห้องนั่งเล่น ดูโทรทัศน์ และรับประทานอาหาร ถัดเข้าไปด้านในตัวบ้าน ฝั่งซ้ายเป็นบันไดที่นำขึ้นไปสู่ห้องนอนและห้องพระบนชั้นสอง ฝั่งตรงข้ามบันไดเป็นห้องเก็บหนังสือและข้าวของเก่าๆ ของเครือระย้าผู้เป็นยาย ซึ่งปัจจุบันได้กลายเป็นห้องนอนของหญิงสูงวัย เพื่อไม่ให้เธอต้องลำบากกับการเดินขึ้นลงบันได

เดิมทีพรนภาและบุตรสาวจะพักอยู่รวมกันในห้องนอนชั้นบน ต่อมาเมื่อเห็นว่าศศิวลัยโตเป็นสาว และต้องการความเป็นส่วนตัวมากขึ้น เธอจึงตัดสินใจย้ายลงมาอยู่ร่วมห้องกับเครือระย้า เพื่อที่จะได้คอยดูแลมารดาไปด้วยในตัว เหลือแต่เสื้อผ้าและของใช้ส่วนตัวที่ยังเก็บไว้รวมกัน จึงไม่มีใครที่เรียกได้ว่าเป็นเจ้าของห้องห้องใดห้องหนึ่งอย่างเต็มตัว

เช่นเดียวกับทุกคืน ขณะที่ก้าวเข้าไปในบ้าน หญิงสาวก็พบว่าผู้เป็นยายนั่งขัดสมาธิบนตั่งไม้สักเก่าแก่ริมหน้าต่าง ข้างตัวมีตะกร้าเชี่ยนหมากวางอยู่ ปากของเครือระย้าในวัยหกสิบปีกำลังเคี้ยวหมาก พลางหัวเราะไปกับตัวละครในโทรทัศน์ ส่วนพรนภาเองก็นั่งถักโครเชต์ฆ่าเวลาอยู่บนเก้าอี้ใกล้ๆ ไม่ได้สนใจกับเสียงหัวเราะของมารดา

“คุณยายคะ ศิกลับมาแล้วค่ะ” ศศิวลัยเอ่ยพร้อมกับยกมือไหว้อย่างนอบน้อม

“ไหว้พระไหว้เจ้าเถอะลูก... กลับมาดึกดื่นเชียวนะ กินข้าวกินปลามาหรือยังล่ะ” เครือระย้ายกมือรับไหว้ตามความเคยชิน ปากก็ร้องถามทั้งที่ยังเคี้ยวหมากเสียงดังจั๊บๆ

“ศิกินมาแล้วล่ะค่ะ...”

“ทีอยู่ต่อหน้าคุณยายทำเรียบร้อยอย่างกับผ้าพับไว้นะ แม่ศศิวลัย ทีกับแม่ ทำตัวยิ่งกว่าม้าดีดกะโหลก” มารดาอดค่อนขอดไม่ได้

ก็แน่ล่ะสิ หญิงสาวยังจำได้ดีถึงรสชาติแสบๆ คันๆ ของกิ่งมะยมที่เครือระย้าใช้เฆี่ยนขาเวลาที่เธอซุกซนเมื่อสมัยยังเด็กนี่นา แต่กับพรนภาที่เอาแต่ดุว่า ไม่เคยลงไม้ลงมือน่ะ มันย่อมต่างกันอยู่แล้ว...

“แหม แม่ก็...” ทำหน้ากระเง้ากระงอด

“ไปๆ ขึ้นไปเก็บข้าวของแล้วลงมาอาบน้ำอาบท่าซะให้เสร็จ เดี๋ยวละครจบแม่จะได้ปิดไฟ พาคุณยายเข้านอน เราเองก็ต้องตื่นไปทำงานอีกไม่ใช่เหรอ” มือคว้ากระเป๋าสะพายบนโต๊ะเตี้ยๆ ตรงหน้าส่งคืนให้

“ค่ะแม่” ผู้เป็นลูกรับคำ “เอ่อ จริงสิคะ คุณยายเป็นลูกสาวคนเดียวของคุณทวด ส่วนแม่ก็เป็นลูกคนเดียวของคุณยาย แม่เคยบอกศิว่าเราไม่มีญาติพี่น้องคนอื่นเหลืออยู่อีกแล้วใช่หรือเปล่าคะ...”

“ก็ใช่น่ะสิจ๊ะ มีอะไรเหรอ...” พรนภาขมวดคิ้วอย่างนึกสงสัย

“วันนี้ศิไปเจอเรื่องประหลาดที่สนามบินมาน่ะค่ะ ศิว่าศิเห็นผู้หญิงคนหนึ่งหน้าตาเหมือนศิมากๆ เลย...”

“...” ดวงตาของผู้เป็นแม่เบิกกว้าง รีบหันไปสบตากับเครือระย้าที่ถึงกับหยุดเคี้ยวหมาก อ้าปากค้างเช่นกัน “แล้ว... แล้วลูกได้คุยอะไรกับผู้หญิงคนนั้นบ้างหรือเปล่า...” พรนภาพยายามควบคุมน้ำเสียง ย้อนถามด้วยความรู้สึกหวั่นไหว แต่ก็ยังแฝงความกระตือรือร้นอยู่ในที

“เปล่าหรอกค่ะแม่ ศิแค่มองเห็นไกลๆ... อันที่จริงศิอาจจะตาฝาดไปเองก็ได้” หญิงสาวทำทะเล้น ไม่ทันสังเกตถึงปฏิกิริยาของหญิงต่างวัยอีกสองคน

มารดาของเธอลอบถอนหายใจ หัวอกของคนเป็นแม่รู้สึกผิดหวังอยู่บ้างที่ศศิวลัยบอกว่าอาจเป็นแค่การเข้าใจผิด แต่เธอเองก็ต้องการให้มันเป็นอย่างนั้นไม่ใช่หรือ... อดีตบางเรื่องที่ตัดใจละทิ้งมันไปแล้ว ก็ไม่ควรจะกลับไปรื้อฟื้นให้มันวุ่นวายอีก...

“เห็นทีเงินเดือนออกต้องให้ไปตัดแว่นใส่ซะแล้วล่ะมั้ง” พรนภาส่ายหน้าเบาๆ กล่าวยิ้มๆ มือข้างหนึ่งยกขึ้นกุมหน้าอกที่ภายในกำลังสั่นระรัว มืออีกข้างค่อยๆ เลื่อนไปกุมมือหญิงสูงวัยเอาไว้คล้ายต้องการกำลังใจ

“แม่พร... พาแม่ไปนอนเถอะ แม่ง่วงแล้ว...” จู่ๆ เครือระย้าก็กดรีโมตปิดโทรทัศน์อย่างกะทันหัน หันไปบอกบุตรสาวของเธอด้วยน้ำเสียงแหบโหย พลางยกกระโถนสังกะสีเคลือบขึ้นมาคายชานหมาก แล้วขยับตัวทำท่าจะลุกขึ้นจากตั่ง จนพรนภาต้องรีบเข้าไปช่วยพยุง

“เอ่อ... ถ้าอย่างนั้นศิรีบขึ้นไปหยิบเสื้อผ้าลงมาอาบน้ำดีกว่า จะได้ไม่รบกวนคุณยาย...”

“จ้ะ ไปเถอะลูก...” มารดาตอบ

ร่างเพรียวระหงในชุดเครื่องแบบสีฟ้าสดรีบเดินเข้าไปด้านในตัวบ้าน รอจนกระทั่งเสียงลั่นออดแอดของบันไดไม้ค่อยๆ เงียบลงแล้ว ดวงตาเศร้าสร้อยและอ่อนล้าสองคู่จึงหันมาสบกันอีกครั้ง

“ใจคอแม่พรจะไม่ยอมบอกลูกจริงๆ เหรอ...” เครือระย้าถามเสียงแผ่ว มือผอมเกร็งยังบีบฝ่ามือของบุตรสาวแน่น ขณะที่ดวงตาของคนตรงหน้ากลับมีหยดน้ำเอ่อคลอออกมากะทันหัน

“คุณแม่คะ... คนที่ศศิวลัยเห็น. อาจจะ... อาจจะไม่ใช่ศศวลินก็ได้...”

“ถึงแม่พรไม่อยากให้ลูกรู้ แต่คนที่อยากเจอเด็กคนนั้นมากที่สุดก็คือตัวแม่พรเองไม่ใช่เหรอ...”

“ทางโน้นเขามีเงิน เขาต้องเลี้ยงดูศศวลินได้ดีกว่าเราอยู่แล้วค่ะ... ที่พรเสียใจก็เพราะพรสงสารลูก พรกลัวศศิวลัยจะน้อยเนื้อต่ำใจถ้ารู้เรื่องนี้มากกว่า...” พรนภาสะอื้นเบาๆ พลางยกมือขึ้นปาดแก้มที่เปียกชื้น

“แต่แม่ไม่คิดอย่างนั้นหรอกนะ เราเองก็ดูแลแม่ศิอย่างดีที่สุดแล้ว หลานที่แม่เลี้ยงมากับมือไม่มีทางเป็นคนคิดเล็กคิดน้อยอย่างนั้นหรอก” ผู้เป็นแม่ปลอบโยน “เรารีบเข้าห้องกันก่อนดีกว่า แม่พรคงไม่อยากให้ลูกกลับลงมาเห็นหน้าตาตอนนี้หรอกใช่ไหม”

“ค่ะ คุณแม่...” หญิงวัยกลางคนพยักหน้า จากนั้นทั้งสองแม่ลูกจึงพากันเดินเข้าไปในห้องนอนด้วยความรู้สึกโหวงเหวงในใจ