ตอนที่ 8 บุรุษผู้อบอุ่น

หลังจากงานฉลองวันพระราชสมภพของหานไทเฮาผ่านไป ฤกษ์การอภิเษกระหว่างหานไท่หยางกับจางอวิ๋นซีก็ถูกส่งมาที่จวนสกุลจางภายในไม่กี่วัน ในฤกษ์นั้นระบุว่าเป็นเดือนหน้าซึ่งเป็นฤกษ์มงคลสมรส ซึ่งการเตรียมสินสอดและทองหมั้นต่างๆ นั้น ทางหานไท่หยางได้รับปากกับไทเฮาและฮองเฮาแล้วว่าจะเป็นผู้ดำเนินการจัดหาเองทั้งหมด

 แม้ว่าจางเยี่ยนจะไม่พอใจที่บุตรสาวคนรองได้อภิเษกกับหานไท่หยางก่อนผู้เป็นพี่สาวอย่างจางเซียวหรู แต่ก็ต้องยอมรับนักว่าอีกฝ่ายมิใช่บุรุษที่สตรีจะเข้าหาได้โดยง่าย หานไท่หยางเป็นนักรบที่เชี่ยวชาญการศึก ความคิดยากจะหยั่งรู้ หากเป็นจางเซียวหรูเขาคงต้องค้านหัวชนฝาเป็นแน่

 ใครจะได้เป็นรัชทายาทหรือพระชายารัชทายาทก็ไม่อาจทราบได้ หานอี้นั้นเป็นโอรสองค์โตที่ประสูติจากหยางเต๋อเฟย มีความรู้ความสามารถ ตระกูลนั้นเป็นถึงราชบัณฑิตที่มีชื่อเสียง ความรู้เกี่ยวกับการเมืองการปกครองนั้นมีมากมายนัก หากจางเซียวหรูได้แต่งงานกับหานอี้ ในวันข้างหน้าอาจกลายเป็นพระชายารัชทายาทแทนก็ได้

 หลี่ฮูหยินปรึกษากับสามี “ท่านพี่ ตำแหน่งรัชทายาทไม่อาจเดาได้ อย่างไรหานไท่หยางก็เป็นโอรสที่ถือกำเนิดจากฮองเฮา สิทธิ์ในราชบัลลังก์นั้นย่อมมีมากกว่าผู้ใด ท่านคิดดีหรือเจ้าคะ ซีเอ๋อร์สติไม่สมประกอบเช่นนี้จะสร้างความอับอายให้แก่ครอบครัวได้” 

 หลี่ฮูหยินนวดพะเน้าพะนอเอาใจสามี นางพยายามเกลี้ยกล่อมให้จางเยี่ยนปฏิเสธฤกษ์การแต่งงานนั้นไป

 “ถึงข้าจะมีลูกสองคน แต่ข้าก็ไม่ปฏิเสธว่าซีเอ๋อร์กับไท่หยางนั้นเหมาะสมกันนัก ตำแหน่งรัชทายาทนั้นไม่แน่นอน ไม่แน่วันข้างหน้าอาจเป็นของโอรสองค์อื่น ใช่ว่าฝ่าบาทจะทรงมีโอรสเพียงสององค์เสียเมื่อใดกัน” จางเยี่ยนกล่าว

 “แต่ว่า...” หลี่ฮูหยินพยายามเกลี้ยกล่อมสามี นางไม่ต้องการให้จางอวิ๋นซีมีชีวิตที่ดีไปกว่าจางเซียวหรูบุตรสาวของนาง “ซีเอ๋อร์ทำให้บุตรสาวข้าอับอายนัก เรื่องทุกอย่างเป็นการใส่ร้าย ท่านพี่จะนิ่งดูดายหรือเจ้าคะ”

 “ดังนั้นก่อนถึงวันอภิเษกข้าจะกักบริเวณนางเอาไว้ในเรือนเป็นการทำโทษ หากนางฝ่าฝืนข้าก็จะมีเหตุผลลงโทษนางและถือโอกาสยกเลิกการอภิเษกได้” หลี่ฮูหยินยิ้มพึงพอใจกับคำตอบของสามี นางนวดแขนพะเน้าพะนอเอาอกเอาใจมิผิดเวลาจริงๆ

 “ดีเจ้าค่ะ” หลี่ฮูหยินตอบ

 “พวกเจ้า ส่งคนไปล้อมรอบเรือนของคุณหนูรอง ถ่ายทอดคำสั่งของข้าไป จนกว่าจะถึงวันอภิเษกห้ามนางก้าวขาออกจากเรือนแม้แต่ก้าวเดียว!” จางเยี่ยนสั่งเสียงเข้ม พ่อบ้านมู่จึงดำเนินการตามที่สั่ง แม้ในใจนั้นจะรู้สึกสงสารจางอวิ๋นซีที่เจอบิดาแบบจางเยี่ยนนัก พ่อบ้านเฒ่าได้แต่ภาวนาให้จางอวิ๋นซีแต่งงานกับหานไท่หยางโดยเร็ว ให้นางหนีไปจากครอบครัวและบิดาที่โหดร้ายเสียที

 

 “คิดว่าตัวเองเป็นหัวหน้าครอบครัวแล้วจะขังใครก็ได้อย่างนั้นรึ?!” จางอวิ๋นซีโวยวาย หลังจากพ่อบ้านมู่มาถ่ายทอดคำสั่งของจางเยี่ยนผู้เป็นบิดา หญิงสาวนั่งกอดอกอยู่บนเตียงอย่างไม่สบอารมณ์ แค่นางต้องมาแต่งงานกับหานไท่หยางนางก็ลำบากใจมากพออยู่แล้ว นี่ยังถูกขังราวกับเป็นสัตว์เลี้ยงอีก!

 หรูหรงเอ่ย “แต่นายท่านทำเพราะหวังดีกับคุณหนูนะเจ้าคะ หากคุณหนูออกไปเดินเล่นข้างนอกจวน อาจจะทำให้เกิดเรื่องไม่ดีก็ได้”

 จางอวิ๋นซียังคงนั่งกอดอก “ข้าไม่สนล่ะ! ท่านพ่อจะมากักขังข้าเอาไว้แบบนี้ไม่ได้นะ”

 “แต่คุณหนูก็ทำอะไรไม่ได้นะเจ้าคะ อยู่เฉยๆ รอวันแต่งเป็นพระชายาจวนอ๋องดีกว่าเจ้าค่ะ” หรูหรงยิ้มให้กับเจ้านายตนเอง

 จางอวิ๋นซีมองหน้าหรูหรงด้วยความเบื่อหน่าย “กว่าจะถึงวันเป็นพระชายา ข้าคงได้ถูกฆ่าตายก่อนแน่ เจ้าไม่คิดหรือไงหรูหรง ยัยหลี่ฮูหยินนั่นน่ะจะยอมให้ข้าแต่งงานเข้าจวนอ๋องง่ายๆ สองแม่ลูกมารยาล้านเล่มเกวียนนั่นคงต้องคิดแผนสกปรกอะไรสักอย่างแน่”

 หรูหรงเริ่มคล้อยตามจางอวิ๋นซี

 “แต่ถึงฮูหยินรองกับคุณหนูใหญ่จะไม่ประสงค์ดีต่อคุณหนู แต่คุณหนูคือสตรีที่ได้รับคัดเลือกเป็นพระชายา ได้รับมอบสมรสพระราชทานให้

ไทเฮาไม่มีทางปล่อยให้คุณหนูของบ่าวเป็นอะไรหรอกเจ้าค่ะ”

 “ไม่ได้ๆ จะให้ข้าถูกกักบริเวณในนี้ร่วมเดือนน่ะรึ? ข้าเฉาตายพอดี!” จางอวิ๋นซีกล่าว

 หรูหรงถาม “แล้วคุณหนูจะทำยังไงล่ะเจ้าคะ”

 จางอวิ๋นซีทำท่าใช้ความคิดสักครู่หนึ่ง นางอยากออกไปข้างนอก หากต้องอุดอู้อยู่แต่ในนี้นางคงเฉาตายแน่!

 “ปกติท่านพ่อมักจะให้เด็กๆ เหล่านี้มาควบคุมข้าตลอดเวลาหรือ?” นางถามหรูหรง อีกฝ่ายส่ายหน้าตอบ

 “ไม่เจ้าค่ะ ก็จะมีบางช่วงที่...อ๊ะ...คุณหนู!” จางอวิ๋นซีอาศัยช่วงเวลาที่หรูหรงได้แต่อธิบาย รีบพุ่งหนีไปทางหน้าต่างหลังเรือนเตรียมกระโดดออก!

 มารดาเถอะ! คุณหนูของนางจะกระโดดหนีทางหน้าต่าง!

 จางอวิ๋นซีแอบสังเกตมาสักครู่หนึ่งแล้วว่าทางด้านหลังเรือนนั้นค่อนข้างปลอดผู้คน เด็กๆ ที่จางเยี่ยนส่งมาควบคุมนั้น คงคาดไม่ถึงนักว่านางจะอาจหาญโดดหนีทางหน้าต่างอย่างบ้าระห่ำเช่นนี้

 ฮึบ!

 จางอวิ๋นซีถกกระโปรงฮั่นฝูขึ้นเหนือเข่าแล้วกระโดดลงมาจากหน้าต่าง

เรือน!

 “บ๊ายบาย˜” นางหันมาโบกมือให้กับหรูหรงซึ่งยืนอ้าปากค้าง หรูหรงตะโกนร้องเรียกผู้ที่เฝ้าอยู่หน้าเรือน แต่ทว่าจางอวิ๋นซีนั้นก็ว่องไวเหมือนกัน!

 จางอวิ๋นซีหันมามองคนของจางเยี่ยน รวมถึงพ่อบ้านมู่ที่วิ่งมาอย่างกระหืดกระหอบ นางส่งยิ้มล้อเลียนพวกเขาทั้งหลายพลางแลบลิ้นใส่ แขนข้างหนึ่งยึดเกาะกิ่งต้นไม้ใหญ่ ก่อนจะใช้แขนและเท้าอีกข้างปีนต้นไม้ที่อยู่ติดกับกำแพง

 “เหอะ ขอโทษทีนะ แต่ตอนเด็กๆ ฉันน่ะซนเป็นลิงทะโมนเลยจะบอกให้” จางอวิ๋นซีหันมามองพวกหรูหรงกับพ่อบ้านมู่ ที่วิ่งมายืนหยุดหน้าต้นไม้ใหญ่

 “คุณหนู ลงมาเถิดเจ้าค่ะ อันตรายนะเจ้าคะ!” หรูหรงตะโกนเรียกอย่างเหนื่อยหอบ เจ้านายของนางซนเป็นลิงเป็นค่างจริงๆ

 แต่จางอวิ๋นซีไม่สน นางตอบหรูหรงว่า “เดี๋ยวกลับมาจะซื้อของมาฝากนะ หรูหรง คุณพ่อบ้าน” 

 นางกล่าวโบกมือเสร็จก็กระโดดจากต้นไม้ข้ามกำแพงออกไปนอกจวน ด้วยสปิริตความเป็นแพทย์ที่เคยผ่านการฝึกภาคสนามกับเหล่าทหารมาก่อน เรื่องการปีนป่ายนั้นไว้ใจนางเถิด!

 พอเดินมาไกลจากจวนพอสมควร จางอวิ๋นซีหยิบเงินที่อยู่ในอกเสื้อเพียงน้อยนิดเดินเที่ยวตลาดในเมืองให้สาสมใจ คราวก่อนนางมากับหรูหรงแต่ก็ยังเที่ยวไม่สะใจนัก เห็นนางเป็นนกหรืออย่างไรถึงคิดจะกักขังนางเอาไว้จนกว่าจะถึงวันอภิเษก

 จางอวิ๋นซีซื้อหมั่นโถวลูกหนึ่งจากในตลาด พลางเดินกินไปชมทัศนียภาพรอบๆ ไปอย่างอารมณ์ดี ไม่รู้ว่าตอนนี้พ่อบ้านมู่กับหรูหรงจะเป็นอย่างไรบ้าง คนที่ไร้เหตุผลอย่างจางเยี่ยนและสตรีขี้ริษยาอย่างฮูหยินรองหลี่คงหาทางใส่ร้ายป้ายสีนางเป็นแน่

 จู่ๆ นางก็หยุดเดิน ในหัวของนางมีเรื่องของจางฮูหยินผู้เป็นมารดาผุดขึ้นมา หากจางเยี่ยนใช้เหตุผลนั้นหาเรื่องมารดานางเล่า?

 “น้องสะใภ้นี่เอง” เสียงทักทายที่กังวานใส จางอวิ๋นซีนางเคยได้ยินเสียงที่

คุ้นเคยนี้นัก หญิงสาวหันกลับไปมองทางด้านหลังเห็นหานอี้แต่งกายในชุดเรียบง่ายออกมาเที่ยวเช่นกัน

 จางอวิ๋นซียิ้มหวาน ทักทายหานอี้ “ท่านอ๋องใหญ่นั่นเอง ถวายพระพร”

 หานอี้ยิ้มทักทายตอบนางอย่างเป็นกันเอง

 “เดือนหน้าถึงคราวเจ้าต้องแต่งเป็นพระชายาเอกเข้าจวนของไท่หยางแล้ว เจ้าไม่กลัวว่าออกมาเที่ยวจะเป็นที่ติฉินนินทาหรอกหรือ” หานอี้ถาม

 ‘ใครเขาอยากแต่งงานกับตาอ๋องนั่นกันเล่า’ จางอวิ๋นซีคิดในใจ

 “เรื่องนั้นอย่าทรงใส่พระทัยเลยเพคะ วันนี้ทรงออกมาเที่ยวเล่นเหมือนกันหรือ?” จางอวิ๋นซีเปลี่ยนเรื่องทันที ใครจะกล้าบอกกันตรงๆ ว่านางไม่อยากแต่งงานกับหานไท่หยางเลยสักนิด บุคลิกนิสัยแตกต่างกับหานอี้โดยสิ้นเชิง ทั้งท่าทางความเป็นมิตรนั้นก็หาแทบไม่ได้ แล้วจะอยู่กับนางได้นานสักแค่ไหนหนอ?

 “อ่า...” หานอี้ยิ้มอ่อนๆ “ถ้าเช่นนั้นวันนี้เจ้าอยากไปที่ใดหรือไม่ ข้าจะไปเป็นเพื่อนเจ้าเอง”

 “ท่านอ๋องใหญ่ใจดีจังเลยเพคะ ถ้าเช่นนั้นหม่อมฉันอยากกินบะหมี่ร้านนี้ จะได้หรือไม่” จางอวิ๋นซีชี้ร้านบะหมี่ริมทาง แต่เป็นบะหมี่ตุ๋นเนื้อเป็ดส่งกลิ่นหอมชวนอร่อยยิ่งนัก

 “ย่อมได้” หานอี้ที่วันนี้ออกจากวังส่วนตัวของตนเองมาเพียงผู้เดียว เดินนำว่าที่น้องสะใภ้ไปที่ร้านขายบะหมี่เป็ด ทั้งสองสั่งบะหมี่กันคนละชามโดยที่มื้อนี้หานอี้สัญญาว่าจะเลี้ยงเป็นการต้อนรับน้องสะใภ้

 แต่ทว่าทุกการกระทำนั้นอยู่ในสายตาของหานไท่หยาง!

 หานไท่หยางรีบเดินทางออกจากวังที่ประทับส่วนตัว เมื่อได้รับรายงานจากเฉินหรง องครักษ์ที่สั่งให้ติดตามจางอวิ๋นซีทุกฝีก้าว กำลังนั่งกินบะหมี่กับหานอี้ พี่ชายต่างมารดาอย่างสนิทสนม อ๋องหนุ่มซึ่งกำลังจัดการกับราชกิจ หลังจากกองทัพพระองค์รบได้รับชัยชนะเหนือกบฏที่แดนเหนือต้องรีบเดินทางมาหานางทันที

 นางกำลังจะอภิเษกเป็นพระชายาของเขาอยู่แล้ว แต่ยังทำตนสนิทสนม

กับบุรุษอื่นอย่างออกนอกหน้าอีก!

 เมื่อมาถึงชายหนุ่มให้เฉินหรงยืนคุมม้าของตนเองอยู่ ส่วนตนนั้นรีบสาวเท้ามาที่ร้านบะหมี่เป็ดร้านนั้นอย่างรวดเร็ว จนหานอี้กับจางอวิ๋นซีที่กำลังสนทนากันอยู่ต้องหยุดชะงัก

 “น้องชาย เจ้ามาที่นี่ได้อย่างไร?”หานอี้ยิ้มถาม แต่หานไท่หยางกลับรู้สึกว่าเป็นรอยยิ้มที่เคลือบด้วยความเยาะเย้ย

 หานไท่หยางไม่ตอบคำถามพี่ชายต่างมารดา เขาฉุดกระชากแขนของจางอวิ๋นซีให้ลุกขึ้น “เจ้า! ปล่อยข้านะ!” 

 นางร้องให้เขาปล่อยแขนนาง แต่นอกจากเขาจะไม่ปล่อยแล้วยังกระชากตัวนางไปโอบกอดอย่างถือวิสาสะ

 หานอี้เอ่ย “น้องชาย เจ้ามีอะไรเจ้าใจเย็นๆ เถิด ปล่อยแม่นางออกก่อน”

 หานไท่หยางมองพี่ชายต่างมารดาอย่างไม่พอใจ พลางพูดเสียงดังใส่

 “นางเป็นว่าที่พระชายาเอกของข้า สมควรรึที่เจ้าจะมาสนิทสนม

กับนาง หานอี้!”

 จางอวิ๋นซีทนฟังไม่ไหว ใครจะยอมแต่งงานกับเขาง่ายๆ กัน ทั้งป่าเถื่อนทั้งโหดร้ายแบบนี้นางไม่มีวันทนเขาได้แน่ ในที่สุดนางตะโกนตอบโต้ไปว่า “ใครจะยอมแต่งงานกับเจ้ากัน! เรื่องของเจ้ากับข้าเป็นสมรสพระราชทาน ข้าหาได้เต็มใจแต่งกับเจ้า ปล่อยข้าเดี๋ยวนี้นะ!”

 หานไท่หยางรั้งตัวนางเข้ามาประชิด จนริมฝีปากเกือบจะชนกันอยู่รอมร่อ “ปากดีนักนะ ข้าอยากรู้นักว่าปากเจ้ารสชาตจะเป็นอย่างไร”

 พูดไม่ทันขาดคำ ริมฝีปากของหานไท่หยางฉกฉวยทาบทับลงมาที่ริมฝีปากบางของจางอวิ๋นซี นางเบิกตาโพลงพลางร้องในลำคอด้วยความตกใจ สองมือเล็กกำแน่นพยายามทุบอกเขาให้ออกห่าง แต่ทว่าหานไท่หยางยังคงใช้พละกำลังมหาศาลเอาเปรียบนางต่อหน้าทุกคน ทั้งเฉินหรง หานอี้และชาวบ้านละแวกนั้นต่างเบือนหน้ากันไปคนละทางอย่างขัดเขิน

 หานไท่หยางใช้ความช่ำชองบังคับให้นางเผยอริมฝีปากออก ปล่อยให้ลิ้นหนาเข้าไปสอดแทรกหาความหวานภายในโพรงปาก นี่ไม่ใช่แค่การจูบเพื่อสั่งสอนที่นางปากดีกับเขาเท่านั้น แต่เพื่อเป็นการประกาศให้ทุกคนเป็นสักขีพยานร่วมกันว่านางคือสตรีของเขา

 อ๋องหนุ่มผละริมฝีปากออกจากนางที่ยืนตัวสั่นเทาอย่างโกรธเคือง ริมฝีปากหนาโน้มกระซิบข้างใบหูเล็ก ด้วยน้ำเสียงแหบพร่าแต่แฝงไปด้วยความเจ้าเล่ห์

 “คืนแต่งงานของเรา เจ้าไม่รอดแน่” หานไท่หยางแค่นยิ้ม สายตาเบนมองไปหานอี้ที่ยืนตะลึง พร้อมกับรอยยิ้มแห่งชัยชนะของหานไท่หยาง ต่อพี่ชายต่างมารดา หานอี้แย่งทุกสิ่งทุกอย่างไปจากเขา

มาทั้งชีวิตแล้ว และจะไม่มีวันแย่งไปได้อีกเด็ดขาด!

 เมื่อได้สติ จางอวิ๋นซีมองหานไท่หยางด้วยความโกรธ นางอยากจะฆ่าเขาจนแทบกินเลือดกินเนื้อเขาอยู่แล้ว แต่เหตุใดเขาจึงยิ้มเย้ยนางราวกับผู้มีชัยชนะเช่นนี้ ช่างน่ารังเกียจนัก! นางหันมากล่าวขออภัยต่อหานอี้

 “หม่อมฉันขออภัยท่านอ๋องใหญ่ด้วยเพคะ ทำให้พระองค์ลำบากพระทัยแล้ว” นางก้มศีรษะขออภัยต่อหานอี้ ขณะที่มือของหานไท่หยางเข้ามาโอบเอวนางแนบชิดเอาไว้อย่างหวงแหน

 หานไท่หยางนี่หยาบคายอย่างไม่มีที่ติจริงๆ

 หานอี้มิได้ตอบสิ่งใด ชายหนุ่มยิ้มอ่อนๆ น้อมรับคำขอโทษของอีกฝ่ายก่อนจะเดินจากไปด้วยจิตใจที่ขุ่นมัว

 ต่อให้จางอวิ๋นซียืนกรานว่าจะกลับจวนคนเดียว แต่หานไท่หยางนั้นดันรู้จุดอ่อนของนางว่านางนั้นปีนกำแพงหลบหนีออกมาจากจวน หากบิดาทราบเข้าคงไม่แคล้วต้องโดนลงโทษหนักอย่างแน่นอน หานไท่หยางจึงอาสาเดินทางมาส่งนางถึงจวนด้วยตนเอง

 แต่ทว่าระหว่างทางที่ทั้งสองกำลังกลับจวนสกุลจางนั้น กลับมีเหตุไม่คาดฝันเกิดขึ้น เมื่อจู่ๆ หญิงชราผู้หนึ่งเกิดเป็นลมแดดขึ้นมากะทันหัน จางอวิ๋นซีด้วยจรรยาบรรณแพทย์ นางจึงรีบวิ่งเข้าไปดูอาการของหญิงชราที่นอนหมดสติอยู่นั้น

 “หลบๆ” หญิงสาวใช้มือปัดไล่ผู้คนที่ยืนรุมล้อมหญิงชราผู้นั้นออกไปให้

ห่าง นางนั่งลงข้างๆ ร่างที่หมดสติของหญิงชราแล้วก้มลงใช้ใบหูแนบกับอกซ้ายเพื่อฟังอัตราการเต้นของหัวใจ หานไท่หยางทรุดนั่งลงข้างๆ นาง มองนางที่ทำท่าทางแปลกพิกลนักแต่ก็มิได้เอื้อนเอ่ยถามสิ่งใด

 “หัวใจยังคงเต้นอ่อนๆ...” หญิงสาวเอ่ย นางรีบจับชีพจรที่คอของอีกฝ่ายอย่างรวดเร็ว ทุกการกระทำของนางล้วนอยู่ในสายตาของเขาทั้งสิ้น หานไท่หยางมองนางด้วยความรู้สึกยากจะบรรยาย นัยน์ตาแฝงความนัยบางอย่างเอาไว้ที่มิอาจมองออก

 จางอวิ๋นซีถกแขนเสื้อขึ้นอย่างรวดเร็ว นางฉีกชายกระโปรงฮั่นฝูมาทำเป็นผ้าเช็ดหน้า สองฝ่ามือประสานกันกดทาบทับบริเวณตำแหน่งใกล้เคียงหัวใจ พลางกดฝ่ามือนั้นลงไปอยู่สองถึงสามทีสลับกับแนบใบหูฟังเสียงหัวใจเต้น

 “เจ้ากำลังทำสิ่งใด” หานไท่หยางถาม

 จางอวิ๋นซีตอบน้ำเสียงเหนื่อยหอบ “ท่านตามหมอมาที!”

 หานไท่หยางหันหน้าไปทางเฉินหรงให้ทำตามที่นางต้องการ 

 ในเวลาไม่นานนัก เฉินหรงก็ไปตามหมอจากโรงหมอยาผู้หนึ่งมา เฉินหรงช่วยประคองร่างของหญิงชราผู้นั้นเข้าไปนั่งพักใต้ร่มไม้

 “เมื่อสักครู่เจ้ากำลังทำสิ่งใด” หานไท่หยางถามย้ำอีกครั้ง

 “อะ อ๋อ เขาเรียกว่าการทำซีพีอาร์  น่ะ เป็นวิธีการช่วยกระตุ้น

หัวใจที่เต้นอ่อนแรงให้กลับมาทำงาน” จางอวิ๋นซีตอบ หลังจากส่งร่างของอีกฝ่ายให้กับหมอที่เพิ่งเดินทางมาถึง

หานไท่หยางไม่เข้าใจภาษาที่นางกำลังกล่าว

 อ๋องหนุ่มถาม “ซีพีอาร์?”

 หญิงสาวนึกอยากเขกหัวตัวเองกะทันหัน นางลืมไปได้อย่างไรว่าตอนนี้นางมิได้อยู่ในโลกปัจจุบัน นางอยู่ในโลกยุคโบราณที่เทคโนโลยีการแพทย์ตะวันตกยังเข้าไม่ถึงเสียด้วยซ้ำ นางจึงอธิบายเป็นภาษาอย่างง่ายให้อีกฝ่ายฟัง

 “คือการกระตุ้นให้หัวใจที่เต้นอ่อนแรงกลับมาทำงานอีกครั้ง ถือเป็นการปฐมพยาบาลเบื้องต้นก่อนที่หมอจะมาถึง” จางอวิ๋นซีอธิบายอย่างง่ายๆ เพื่อให้อีกฝ่ายเข้าใจ

 จางอวิ๋นซีเดินเข้าไปหาหมอกับหญิงชราผู้นั้น นางถามไถ่อาการด้วยความเป็นห่วง

 “ขอบคุณคุณหนูรองจางมากเจ้าค่ะ ถ้าหากมิได้ท่านข้าคงแย่ไปนานแล้ว” หญิงชรากล่าวขอบคุณพลางหายในเหนื่อยหอบ

 “อาการแบบท่านป้าเรียกว่าลมแดดเจ้าค่ะ พักผ่อนให้มากๆ ดื่มน้ำตามเยอะๆ ก็จะช่วยบรรเทาอาการลมแดดได้ ยามออกแดดอย่าสวมเสื้อผ้าหนาเกินไป เพราะจะทำให้ความร้อนสะสมในร่างกายเยอะจนเป็นลมได้อีก” จางอวิ๋นซีนางจับมือหญิงชราผู้นั้นให้กำลังใจก่อนจะปลีกตัวออกมา นางมุ่งหน้าเดินกลับจวนทันที มิสนใจหานไท่หยาง

“จะตามไปส่งนางดีหรือไม่พะยะค่ะท่านอ๋อง” เฉินหรงถามไปยิ้มไป

 หานไท่หยางหันมามองเฉินหรงตาขวาง แต่สุดท้ายก็เดินตามนางไป

 จางอวิ๋นซีพยายามก้าวเท้าเดินหนีจากหานไท่หยางให้เร็วที่สุด ให้ตายสิ! นี่นางกำลังจะกลับบ้านนะ เหตุใดต้องเดินตามมาคุมตัวนางราวกับนางเป็นนักโทษกันด้วย

 นางหยุดเดิน อีกฝ่ายก็หยุดเดินตาม

 เมื่อถูกนางหันมามอง หานไท่หยางก็ทำราวกับตนเองชมนกชมไม้รอบๆ หมายจะยั่วโมโหนาง

 หญิงสาวเป็นคนอารมณ์ร้อน เมื่อเห็นท่าทีแสร้งกวนโทสะนางจึงพยายามระงับอารมณ์เอาไว้ แล้วรีบกลับจวน นางลุ้นนักว่ากลับไปจางเยี่ยนจะหาเหตุอันใดมาลงโทษนาง แค่เพียงเพราะว่านางแอบหนีออกจากจวนไม่ยอมถูกกักบริเวณ

 หญิงสาวเดินกลับมาถึงจวนในเพลาไม่นาน พ่อบ้านมู่ยืนรอรับอยู่ทางเข้าประตูจวน แต่ทว่าฮูหยินรองหลี่กับจางเซียวหรูมายืนขวางหน้านางเอาไว้ พร้อมกับสายตาและรอยยิ้มเยาะเย้ย ส่วนหานไท่หยางได้แต่ยืนมองอยู่ห่างๆ

 “รีบกลับมารับโทษรึ? ช่างรู้งานราวกับสุนัขเสียจริง ฮ่าๆ” คำพูดกระทบกระเทียบของจางเซียวหรู แม้จางอวิ๋นซีจะไม่พอใจ แต่นางจะไม่ยอมลดตัวมาเกลือกกลั้วกับคนพวกนี้เด็ดขาด นางกำลังจะกลายเป็นพระชายาในหานไท่หยางอีกไม่นาน นางควรทำตัวหยิ่งผยองให้คนพวกนี้อิจฉาตาร้อนเสียหน่อย

 “ข้าเองก็สงสัยนัก พี่หญิงกินสิ่งใดเข้าไปหนอถึงได้เป็นดั่งคำว่าเชื้อโรคเข้าทางปาก เคราะห์ร้ายเพราะปากไม่ดี” จางอวิ๋นซีเหยียดยิ้มที่มุมปากอย่างสะใจ แม้กระทั่งพ่อบ้านมู่แอบสะใจเล็กๆ 

 “เจ้า...ปากคอเราะรายนัก!” จางเซียวหรูทำได้แค่ถลึงตามองอย่างโกรธเกรี้ยว นางกอดอกพลันสะบัดหน้าหนีไปทางอื่น

 จางอวิ๋นซีไม่สนใจ นางก้าวเดินเข้าไปในจวน แต่ทว่า...

 ซ่า!

 น้ำถังใหญ่ถูกสาดมาที่นางจนเปียกโชกไปทั้งตัว!

 จางอวิ๋นซีหันไปมองยังผู้ที่สาดน้ำใส่นาง คนผู้นั้นคือบ่าวรับใช้ของฮูหยินรองหลี่ ข้างๆ กันนั้นคือจางเยี่ยนผู้เป็นบิดาที่ยืนมองนางด้วยแววตาแข็งกร้าว หานไท่หยางไม่รู้มาจากแห่งใดรีบเข้ามาเมื่อเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นกับว่าที่พระชายาของตนเอง

 “เจ้าทำสิ่งใด!” หานไท่หยางเข้ามาโอบไหล่บางของจางอวิ๋นซีด้วยความห่วงใย พลางชี้หน้าใส่จางเยี่ยน

 จางเยี่ยน ฮูหยินรองและจางเซียวหรู รวมถึงทุกคนต่างคุกเข่าด้วยความหวาดกลัว

 “ซีเอ๋อร์” จางฮูหยินกึ่งเดินกึ่งวิ่งเข้ามาพร้อมกับไท่ฮูหยิน หลังจากหรูหรงไปแจ้งว่าจางเยี่ยนกับฮูหยินรองนั้น ร่วมมือกันกลั่นแกล้งจางอวิ๋นซี

 “นางทำผิดอันใดถึงต้องทำร้ายนาง!” หานไท่หยางตวาดใส่จางเยี่ยน เขากระชากคอจางเยี่ยนขึ้นมาด้วยโทสะ

 ฮูหยินรองหลี่กล่าวแทนด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก “ขออภัยเพคะท่านอ๋อง ซีเอ๋อร์นางลอบออกจากจวนหลังจากถูกกักบริเวณ การทำโทษนางเช่นนี้ เป็นสิ่งที่ตระกูลจางเราต้องทำเพคะ”

 จางเยี่ยนและสมาชิกคนอื่นๆ ในตระกูลต่างหัวเสียกับคำกล่าวของหลี่ฮูหยิน หานไท่หยางผลักร่างของจางเยี่ยนออกไปให้พ้นทาง เขาเดินไปหยิบถังน้ำใบเดิมที่สาดน้ำใส่จางอวิ๋นซี ไปตักน้ำมาจากสระบัวเต็มถังแล้วสาดใส่จางเซียวหรูกับหลี่ฮูหยินบ้าง

 “กรี๊ด!” จางเซียวหรูกับหลี่ฮูหยินกรีดร้อง สภาพของพวกนางเปียกปอนไปทั้งตัวเป็นที่สะใจของจางฮูหยินกับไท่ฮูหยินนัก

 สาดน้ำใส่คืนพวกนางเสร็จ ก็ชี้นิ้วใส่หน้าพวกนางทั้งสอง

 “ซีเอ๋อร์ คือว่าที่พระชายาของข้า หากข้ารู้ว่าพวกเจ้าลงโทษนางอย่างไร้เหตุผลอีกแม้แต่ครั้งเดียว ข้าไม่ไว้ชีวิตพวกเจ้าแน่!” หานไท่หยางขู่สามคนพ่อแม่ลูกเสียงดัง ชายหนุ่มเดินผละจากทั้งสามมาหาจางอวิ๋นซีพลางช้อนร่างของนางเอาไว้ในอ้อมแขน

 “ท่านอ๋อง ปล่อยข้านะ”นางร้องเอ็ดเบาๆ

 หานไท่หยางมองนางด้วยแววตาเรียบเฉย พลางกระชับร่างของนางที่ช้อนขึ้นให้แนบอก “เจ้าเปียกปอนเช่นนี้ เดินเองคงได้ลื่นล้มพอดี”

 ว่าจบแล้วก็หันมาถามหรูหรง “พาข้าไปห้องของนายเจ้า”

 “พะ เพคะ” หรูหรงตกใจเล็กน้อย แต่ซ่อนรอยยิ้มเอาไว้หลังจากเดินนำหานไท่หยางไปที่เรือนของคุณหนู

 ไท่ฮูหยินมองทั้งสามด้วยความโกรธ วันนี้ตระกูลจางต้องขายหน้าต่อหานอ๋องไท่หยางอีกครั้งเพราะสะใภ้รองอย่างหลี่ฮูหยิน ไม่รู้ว่าเหตุใดจางเยี่ยนจึงรักหลี่ฮูหยินนัก ทั้งๆ ที่นางนำพาความเสื่อมเสียมาสู่ตระกูลครั้งแล้วครั้งเล่า

 “หรูเอ๋อร์ก็เป็นหลานสาวข้าเช่นกัน พวกเจ้าสองคนเป็นพ่อแม่นางแต่เหตุใดไม่อบรมนางเสียบ้าง หากพฤติกรรมเช่นนี้ถูกแพร่งพรายออกไป มิแคล้วตระกูลจางคงขายหน้าอีกคำรบ!” ว่าจบแล้วไท่ฮูหยินเดินสะบัดชายกระโปรงตามจางอวิ๋นซีไป จางฮูหยินลอบสะใจลึกๆ บุตรสาวของนางไม่อ่อนแออีกต่อไป ต่อไปนี้จะไม่มี

ใครมารังแกบุตรสาวนางได้อีก

 คล้อยหลังไท่ฮูหยินและคนอื่นๆ จางเซียวหรูยันแขนข้างหนึ่งกับพื้นแล้วลุกขึ้นยืนอย่างสะโหลสะเหล นางมองทางไปเรือนของจางอวิ๋นซีอย่างเคียดแค้นชิงชัง

 “นี่เป็นการลงโทษสถานเบาเท่านั้น เหตุใดหานอ๋องไท่หยางจึงคิดปกป้องนาง ทั้งๆ ที่เมื่อก่อนเพิกเฉยต่อนางเสียด้วยซ้ำ!”จางเซียวหรูอยากจะกรีดร้องดังๆ ระบายโทสะที่อัดอั้นในใจ

 จางเยี่ยนมองหลี่ฮูหยิน ภรรยารองของตนเองเหมือนไม่พอใจ

 “เจ้ารู้หรือไม่ว่าสิ่งที่เจ้ากล่าวในวันนี้ หานไท่หยางจะจัดการกับพวกเราเช่นไร!”

 “เอ่อ คือ ท่านพี่เจ้าคะ” หลี่ฮูหยินตะกุกตะกัก นางพยายามหาข้อแก้ตัว แต่จางเยี่ยนนั้นเดินหนีนางไปแล้ว