ตอนที่6.

ตอนที่6.

หญิงสาวเอ่ยชื่อของเขาออกมาแผ่วเบา ก่อนจะมองซ้าย มองขวาว่ามีใครอยู่แถวนี้หรือไม่ และเมื่อพบกว่าพนักงานที่ออกมายังลานจอดรถบางคนไปที่รถของตัวเองแล้ว เธอก็รีบวิ่งอย่างเร็วเปิดประตูขึ้นไปนั่งบนรถของเขาด้วยท่าทางลนลาน แล้วยังเอนตัวพิงเบาะแล้วปรับให้มันเอนไปเป็นเบาะนอน แล้วบอกให้เขาออกรถและรีบปิดกระจก

“ทำอะไรของเธอ”

เสียงห้าวเอ่ยถามขณะเคลื่อนรถออกไปจากบริษัท แล้วหันมามองคนที่ค่อยๆ ลุกขึ้นมองกระจกซ้ายขวาด้วยทางระแวงระวัง

“ทำอะไรของเธอ”

เขาถามอีกครั้งทำให้โชติกาหันขวับมามองเขาแล้วทำหน้ายุ่งใส่อย่างลืมตัว

“ก็เดี๋ยวมีคนมาเห็นไงคะ เรื่องของเรามันยังเป็นความลับอยู่นะคะ”

“แล้วเธอขึ้นมาบนรถของฉันทำไมล่ะ”

โชติกานิ่งงันและเริ่มรู้สึกตัว ก่อนจะขยับตัวนั่งหลังตรงคอเชิด เมื่อรู้ตัวว่าตนเองได้ทำผิดมหันต์เลยทีเดียว

นี่เธอลืมไปได้ยังไง ว่าสัญญาระหว่างเธอกับเขาได้สิ้นสุดลงแล้ว และสิ้นสุดลงก่อนกำหนดด้วย แล้วสามวันที่ผ่านมา เธอก็ย้ายออกจากคอนโดกลับไปอยู่บ้านของตัวเอง ที่เธอจ้างคนมาทำความสะอาด และดูแลอยู่เสมอ และบางครั้งเธอก็จะกลับไปนอนที่บ้านโดยมีพิมพ์ผกาไปนอนเป็นเพื่อน

และในเมื่อเธอกับเขาสิ้นสุดความสัมพันธ์ลับๆ กันแล้ว แล้วเธอขึ้นรถมากับเขาทำไมกันล่ะเนี่ย...

“งั้นจอดตรงป้ายรถเมล์ข้างหน้าด้วยค่ะ เดี๋ยวดิฉันจะนั่งแท็กซี่กลับไปเอารถที่บริษัท”

เธอพยายามอย่างที่สุดที่จะปั้นน้ำเสียงห่างเหินออกมา และมันก็สำเร็จ

“ไม่เป็นไรเดี๋ยวฉันไปส่ง ไหนๆ เธอก็กระโดดขึ้นรถฉันมาแล้วนี่นะ”

เขาพูดเรื่อยๆ เหมือนไม่ได้ใส่ใจอะไร แต่คนฟังเจ็บจี๊ดในใจเลยทีเดียว ก็ใช่สินะ เธอไม่เคยมีความสำคัญอะไรกับเขามากไปกว่านางบำเรอลับๆ ที่เขาจะมีของขวัญ มีดอกไม้ให้บ้างบางโอกาส แต่ทุกอย่างมันจบแล้ว วิคเตอร์ก็ไม่ต้องมาใส่ใจอะไรเธอ มันก็ถูกต้องแล้ว ที่เขาจะไปส่งก็คงจะแค่จำใจ เพราะเธอกระโดดขึ้นรถของเขามาเอง

แต่... แต่ว่าทำไมวิคเตอร์จะต้องมาจอดรถตรงนี้ ทำเหมือนว่ามารับเธอเหมือนทุกครั้งก่อนหน้าล่ะ...

“ไม่เป็นไรค่ะ ดิฉันกลับเองได้ ไม่รบกวนท่านประธานหรอกค่ะ แต่ว่า.. แล้วทำไมท่านประธานถึงขับรถมาจอดตรงหน้าดิฉันล่ะคะ”

หญิงสาวอดไม่ได้ที่จะถามออกไป คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันยุ่ง

“ฉันไม่ได้จะจอดรับเธอสักหน่อย แค่ฉันจะแวะคุยอะไรบางอย่างกับเธอเท่านั้น”

สีหน้าและแววตาของเขาเรียบเฉย ไร้ความรู้สึก นี่เธอคงไม่ได้มีความหมายกับเขาแล้วจริงๆ สินะ มีแต่เธอที่อาลัยอาวรณ์เขาเหมือนคนบ้า โชติกาสูดหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะพูดออกไป

“งั้นดิฉันต้องขอโทษด้วยนะคะที่บังอาจขึ้นรถของท่านประธานโดยที่ท่านไม่ได้เชิญ จอดตรงหน้าตรงนั้นก็ได้ค่ะ ดิฉันจะกลับเอง และก็เชิญท่านประธานพูดธุระของท่านมาได้เลยค่ะ”

เธอเห็นเขาปรายตามองเธอแวบหนึ่ง มุมปากหยักได้รูปของเขายกขึ้นน้อยๆ เป็นรอยยิ้ม แต่คงจะเป็นรอยยิ้มหยันเสียมากกว่าจะเป็นรอยยิ้มของความพึงพอใจ

“ห่างเหินจังนะ”

น้ำเสียงของเขามีแววประชดประชัน แต่เธอไม่สนใจหรอก ระหว่างเธอกับเขามันเป็นอดีตไปแล้ว

“พูดธุระของท่านประธานมาเถอะค่ะ แล้วก็จอดรถให้ดิฉันลงตรงป้ารถเมล์ด้านหน้าด้วยจะเป็นพระคุณอย่างมากเลยค่ะ”

“ไม่เป็นไร ไหนๆ เธอก็ขึ้นรถฉันมาแล้ว ฉันจะไปส่งที่คอนโดละกัน”

“ดิฉันไม่ได้อยู่ที่คอนโดนั้นแล้วค่ะ”

เธอรีบบอก และเห็นเขาเหมือนจะอึ้งๆ ไปเล็กน้อย เขาคงไม่รู้สินะว่าเธอขนข้าวของออกมาจากคอนโดหรู ที่เขาซื้อไว้ให้เธออยู่ระหว่างที่เป็นนางบำเรอของเขา และเธอต้องบอกทุกคนว่า บ้านอยู่ไกล การมาอยู่คอนโดใกล้ที่ทำงานกว่า แม้ว่ามันจะจริง แต่เธอก็รู้สึกอึดอัด และละอายใจเกินกว่าที่จะบอกใครๆ ว่าเธอเป็นนางบอกเรอของวิคเตอร์ แม้แต่กับพิมพ์ผกาเธอก็ไม่ได้บอก พิมพ์ผกาเองก็ไม่เคยถามและให้พื้นที่ความเป็นส่วนตัวระหว่างเพื่อนอย่างเข้าใจ เธอรู้สึกผิดต่อพิมพ์ผกามาก โชติกาวางแผนในใจไว้ว่าจะบอกเรื่องความลับนี้ ให้พิมพ์ผการับรู้ในวันพรุ่งนี้

“งั้นก็คงกลับไปอยู่ที่บ้านสินะ”

เพราะวิคเตอร์เองก็เคยไปค้างที่บ้านของเธอ เขาจึงรู้เส้นทางเป็นอย่างดี

โชติกาไม่พูดอะไรต่อ แต่รอฟังว่าวิคเตอร์จะพูดธุระของเขากับเธอเรื่องอะไร ทำไมทำท่าทางเหมือนว่าเป็นเรื่องสำคัญ ทั้งๆ ที่เธอก็ไม่ใช่คนสำคัญอะไรในชีวิตอันสมบูรณ์แบบของเขาแล้ว...

ไม่นานรถหรูคันงามก็แล่นมาจอดที่หน้าบ้านไม้กึ่งปูนชั้นครึ่งหลังกะทัดรัด และร่มรื่นน่าอยู่ อาจจะเป็นเพราะ โชติกามักหาต้นไม้ดอกมาปลูกไว้บ่อยๆ และคนดูแลก็ชอบต้นไม้ดอกไม้และรักความสะอาด ชอบชีวิตสงบ จึงทำให้เธอกับ มัลลิกา หรือ มะลิ คนดูแลบ้านเข้าใจกันและกลายเป็นได้เพื่อนที่รู้ใจมาอีกคน แต่จริงๆ แล้ว เธอกับมัลลิกาก็มีศักดิ์เป็นญาติห่างๆ กัน และเธอก็สงสารมัลลิกาที่ขาดพ่อ อยู่กับแม่ที่ขี้เมา และมีสามีใหม่อยู่เรื่อยๆ ทำให้ชีวิตของมัลลิกาน่าสงสารอยู่ไม่น้อย และโชติกาก็กลัวว่าจะเกิดเรื่องไม่ดีกับมัลลิกา

ในงานศพบิดามารดาของเธอ มัลลิกาก็มาร่วมงานและช่วยงานจนทุกอย่างเสร็จสิ้น แต่สีหน้าเศร้าๆ ของมัลลิกา บวกกับรอยช้ำเป็นจ้ำๆ ตามตัว ทำไห้เธอถามถึงสาเหตุ มัลลิกาจึงเล่าความจริงให้ฟังว่าถูกแม่ทุบตี และผัวใหม่แม่พยายามจะข่มขืนเธอมัลลิกาต่อต้านจึงถูกทำร้าย และหนีไปอยู่บ้านเพื่อน