ตอนที่10 อะไรกันนี่

รองแม่ทัพเฉิงอี้นำไม้กวาด ผ้าขี้ริ้ว และถังน้ำสำหรับทำความสะอาดเข้ามาในกระโจมส่งให้กับองค์หญิงเรียบร้อยแล้วก็รีบหายหัวออกไปทันที

หลินหลินจับไม้กวาดขึ้นมาท่าทางนั้นเหมือนจะจับไม้ไล่ตีคนมากกว่าจับเพื่อกวาดพื้น นางออกแรงขูดไม้กวาดไปกับพื้นกระโจมที่ปูด้วยหนังสัตว์หยาบ ๆ ฝุ่นก็ฟุ้งขึ้นมาในอากาศ นางไม่ทันระวังจึงสูดเอาฝุ่นนั้นเข้าไป จนระคายเคืองจมูกไปหมด

ฮัดฉิ่ววววว....

เมื่อฝุ่นลอยเข้าปากนางก็ไอออกมา

แค่ก ๆ ๆ

“โอ๊ย อะไรกันนี่”

ยิ่งกวาดฝุ่นก็ยิ่งฟุ้งเข้าทั้งจมูก ทั้งตา นางจึงต้องหรี่ตาลงทำให้มองเห็นไม่ชัด ไม้กวาดในมือก็กวัดแกว่งไปมาแล้วไปปัดข้าวของบนโต๊ะร่วงลงพื้นระเนระนาดไปคนละทิศละทาง

หลินหลินมองข้าวของบนพื้นอย่างอ่อนใจ ยิ่งกวาดก็ยิ่งรก สุดท้ายนางก็ขว้างไม้กวาดลงบนพื้น แล้วเปลี่ยนไปยกถังน้ำขึ้นมาเทราดลงบนโต๊ะหมายจะขัดมันให้สะอาดเอี่ยม

ซ่า !

เพราะถังน้ำหนักเกินไป นางไม่ทันระวังจึงทำให้มันพลิกคว่ำ น้ำไหลไปถูกกับหมึกที่ฝนไว้จึงเกิดเป็นน้ำสีดำไหลนองลงพื้น อีกทั้งเอกสารบนโต๊ะก็เปียกชุ่มไปทั้งกอง

ด้วยความตกใจ นางจึงรีบขว้างถังน้ำออกไปให้พ้นมือ

ตุบ !

โครม !

เคร้ง !

ถังน้ำใบใหญ่ลอยไปชนเข้ากับแท่นเก็บดาบแลทวนทำให้แท่นนั้นล้มลง อาวุธเหล่านั้นกระจายเกลื่อนพื้นอย่างน่าอนาถใจ

หลินหลินกวาดสายตามองไปรอบกระโจมอย่างอ่อนใจ ยิ่งทำก็ยิ่งเละ ยิ่งเละก็ยิ่งหิว ยิ่งหิวนางก็ยิ่งโมโห นางจึงเตะเท้าระบายเอากับม้านั่งตัวเล็กด้วยความเจ็บใจ

ปึ้ง !

ม้านั่งตัวเล็กล้มกลิ้งไปกับพื้นอย่างน่าสงสาร

“ไม่ทำแล้ว !”

นางเป็นถึงองค์หญิงแต่กลับต้องมาเป็นทาสรับใช้ในกระโจมของแม่ทัพหน้าโหด ฝันไปเถอะ !

ร่างน้อยสะบัดหน้าพรืดรีบซอยเท้าออกจากกระโจม  ตอนนี้ฟ้าเริ่มมืดจึงไม่มีใครสังเกตเห็นนาง หลินหลินเดินลัดเลาะไปยังด้านหลังค่ายทหาร หนีไปตายข้างหน้าดีกว่าอยู่ให้แม่ทัพหน้าโหดคนนั้นแกล้งทรมานนาง

......

เท้าน้อย ๆ วิ่งตามแสงสลัวของคบเพลิงที่วางห่างกันเป็นระยะ ๆ นางไม่กล้าวิ่งเข้าไปในป่ารกยามค่ำคืน เพราะกลัวผีสางแลสัตว์ดุร้าย ไม่นานนักนางก็พบว่าคบเพลิงสิ้นสุดลงที่บ่อน้ำร้อนแห่งหนึ่ง มีไอพวยพุ่งขึ้นเป็นม่านบาง ๆ รอบ ๆ บ่อมีโขดหิน และต้นไม้ขึ้นหนาคล้ายกับกำแพงหนึ่งชั้น

“วิเศษนัก ! นึกไม่ถึงว่าในป่าลึกแบบนี้จะมีบ่อน้ำร้อนด้วย”

ดวงตาหงส์เป็นประกายด้วยความดีใจ นางเดินทางมาตลอดทั้งวัน ทั้งยังถูกใช้ให้ทำความสะอาดกระโจม จนร่างกายของนางทั้งเหมื่อยล้า ทั้งเหนียวเหนอะไปทั้งตัว หากได้ลงแช่น้ำอุ่น ๆ คงจะสบายมิใช่น้อย

ร่างกายไวเท่าความคิดหลินหลินจึงรีบเปลื้องอาภรณ์ออก แล้วย่างเท้าก้าวลงบ่ออย่างรวดเร็ว ไอน้ำที่พวยพุ่งขึ้นมาเปรียบเสมือนผ้าม่านบาง ๆ ทำให้มองเห็นเฉพาะระยะประชิดเท่านั้น นางลูบไล้ผิวกายอย่างสบายใจขณะที่ค่อย ๆ เคลื่อนร่างนวลเนียนขาวผ่องลึกลงไปในบ่อน้ำอุ่นนั้น ฉับพลันก็มีเสียงดุดันคุ้นหูตวาดขึ้นข้างตัว

“ใครอนุญาตให้สาวใช้อย่างเจ้า เข้ามาในบ่อน้ำร้อนแห่งนี้ !”

หลินหลินสะดุ้งตกใจรีบหันขวับไปมอง สายตานางปะทะเข้ากับร่างเปลือยเปล่าของแม่ทัพหน้าโหดอยู่ในระยะประชิด

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด

นางกรีดร้องออกมาสุดเสียง

“หยุดร้อง !”

แม่ทัพหยางจงคำรามลั่น ใบหน้าดุดันยิ่งทวีความน่ากลัว  แต่ความน่ากลัวนั้น ก็ไม่ทำให้เสียงกรีดร้องของนางสงบลงได้

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด

สติของนางกระเจิดกระเจิงไปหมดแล้ว นางจึงหลับหูหลับตากรีดร้อง แม่ทัพหนุ่มเกรงว่าพลทหารจะแตกตื่นกันทั้งค่าย เขาจึงคว้าตัวนางเข้าแนบชิด ริมฝีปากร้อนระอุของเขาทาบทับบนริมฝีปากนุ่มนิ่มของนางจนแนบสนิท กลืนกินเสียงร้องของนางเอาไว้

“อึก... อื้อ”

หลินหลินเบิกตากว้างอย่างตกตะลึง แม้นางมิอาจส่งเสียงได้อีกแล้ว แต่เขากลับยังไม่ผละปากออก อีกทั้งยังเพิ่มความร้อนแรงขึ้น จุมพิตของเขานั้นทำให้ความซาบซ่านแปลบปลาบจู่โจมเข้าใส่ร่างในอ้อมแขนแกร่งทุกสัดส่วน นางรู้สึกว่าตนเองไร้เรี่ยวแรงที่จะต่อต้านขัดขืน ไม่นานนักร่างนางก็อ่อนระทวยลงกับอ้อมแขนแข็งแรงของแม่ทัพหนุ่ม

“อ่า”

หยางจงถอนจูบออกทั้งที่ลมหายใจเขายังถี่กระชั้น ดวงตาดำสนิทหรี่ปรือมองนางในอ้อมอกแล้วพบว่า นางได้สลบไปแล้ว มุมปากเขากระตุกไม่รู้ว่าควรจะหัวเราะนาง หรือร้องไห้ให้กับตนเองดี เพราะขณะที่ตนกำลังนอนแช่ในน้ำอุ่นและครุ่นคิดว่าจะจัดการกับองค์หญิงต่อไปอย่างไรดี สตรีในห้วงความคิดก็ปรากฏกายตรงหน้าด้วยเรือนร่างไร้ซึ่งอาภรณ์ ผิวพรรณของนางขาวละเอียดเกลี้ยงเกลาดุจหยกชั้นดี ใบหน้าสวยงามหยดประดับด้วยดวงตาหงส์มีประกายระยับจับใจยิ่งกว่าดาวบนท้องฟ้า

นางก้าวลงบ่อน้ำร้อนโดยไม่สังเกตเห็นเขาแม้แต่น้อย เขาจึงรีบหลับตาลงระงับเลือดลมที่พลุ่งพล่านขึ้นมา แต่นึกไม่ถึงว่าร่างนุ่มนิ่มจะเคลื่อนกายเข้าใกล้เขามากขึ้นจนแทบจะชิด เขาจึงส่งเสียงออกไป นึกไม่ถึงว่านางจะกรีดร้องออกมา เขาจึงดึงนางเข้ามาจูบหมายจะหยุดเสียงร้อง แต่กลับกลายเป็นว่าบัดนี้หัวใจของเขาเต้นผิดจังหวะเสียแล้ว

ร่างน้อยสลบไม่ได้สติเช่นนั้น เขาจึงหลับตาอุ้มนางขึ้นมาจากบ่อน้ำร้อนเพื่อไม่ให้มองเห็นเรือนร่างอันงดงาม อย่างไรเสียนางก็เป็นถึงองค์หญิงในห้องหอ เขาเป็นบุรุษอาจหาญผู้หนึ่งจะไม่เอาเปรียบนางขณะที่หมดสติ แต่ผิวนุ่มนิ่มที่สัมผัสเสียดสีกับกายแกร่งของเขาให้ความรู้สึกแสนจะทรมานยิ่งนัก เขาจึงรีบคว้าเอาอาภรณ์มาห่อหุ้มร่างสวยเอาไว้อย่างมิดชิด จากนั้นก็อุ้มนางกลับไปยังกระโจมใหญ่