ตอนที่ 9 มองทำไม

เมื่อเห็นบรรดาทหารนายกองยืนละล้าละลังทำอะไรไม่ถูก ร่างสูงใหญ่ของแม่ทัพก็ก้าวพรวดเดียวก็เอื้อมถึงนาง มือแกร่งคว้าเอาร่างบางของนางขึ้นมาแบกไว้บนบ่าราวกับไม้ท่อนหนึ่ง จากนั้นก็มุ่งหน้าไปยังกระโจมของตน

ทุกคนที่อยู่ ณ ที่นั้นต่างอ้าปากค้าง ตกตะลึงกับสิ่งที่เห็น แม่ทัพผู้ไม่เคยแตะต้องสตรี บัดนี้กับแบกนางงามผู้หนึ่งเข้าไปในกระโจม

“ยืนนิ่งทำไม มองทำไม ไม่มีอะไรให้ดูแล้ว แยกย้าย ๆ ไปช่วยกันขนเสบียง และอาวุธ  เก็บให้เรียบร้อย”

รองแม่ทัพเฉิงอี้ตั้งสติได้ก่อนใคร จึงตะเบ็งเสียงสั่งเหล่าทหาร ก่อนที่จะรีบก้าวเท้าวิ่งตามแม่ทัพเข้ากระโจมไปติด ๆ

“เจ้าแม่ทัพหน้าโหดปล่อยข้าลงเดี๋ยวนี้นะ ข้าจะบอกเสด็จพ่อประหารเจ้า”

องค์หญิงปิงหลินทั้งตะโกนทั้งทุบแผ่นหลังบุรุษที่แบกนางอย่างบ้าคลั่ง ไม่มีผู้ใดกล้าบังอาจทำกับนางเช่นนี้

เมื่อเดินเข้ามาถึงในกระโจม แม่ทัพหยางจงก็ปล่อยร่างนางให้ร่วงลงกับพื้นราวกับสิ่งของไร้ค่า

ตุบ !

“โอ๊ย ! ข้าจะสั่งตัดหัวเจ้า !”

องค์หญิงปิงหลินก้นกระแทกพื้นอย่างแรง เจ็บทั้งตัวเจ็บทั้งใจ

รองแม่ทัพเฉิงอี้ที่ตามเข้ามาติด ๆ ได้แค่ยืนห่าง ๆ อย่างรู้กาลเทศะ เขายังไม่อยากแส่หาเรื่องใส่ตัว คนหนึ่งก็จอมทัพเลือดเย็น อีกคนก็องค์หญิงปีศาจ ร้ายกาจทั้งคู่ !

“เป็นเจ้าต่างหากที่ต้องถูกข้าสั่งตัดหัว โทษฐานดูหมิ่นเหยียดหยามแม่ทัพ และบุกเข้าค่ายทหารโดยพลการ…. อ่อ และอีกหนึ่งข้อหาคือ ทำร้ายแม่ทัพ”

หยางจงเค้นเสียงต่ำอย่างน่าสะพรึงกลัว

“เจ้ากล้ารึ !”

องค์หญิงปิงหลินหยัดตัวลุกขึ้นจ้องตาเขากลับ มือน้อยทั้งสองข้างกำหมัดแน่น น้ำเสียงของนางแฝงด้วยความหวาดหวั่นอยู่เล็กน้อย

“ทำไมจะไม่กล้า ในค่ายแห่งนี้ข้ามีอำนาจสูงสุด ในค่ายย่อมมีกฎของกองทัพ เมื่อทำผิดกฎเจ้าต้องถูกลงโทษ.... ดูหมิ่นเหยียดหยามแม่ทัพต้องโทษโบย 50 ที บุกเข้าค่ายทหารโดยพลการต้องโทษโบย 50 ที และทำร้ายแม่ทัพต้องโทษโบย 100 ที”

ร่างสูงใหญ่สืบเท้าเข้าหานางมากขึ้น ดวงตาดำสนิทหรี่ลงครึ่งหนึ่งอย่างเยียบเย็น รอยยิ้มที่มุมปากของเขายักขึ้นน้อย ๆ คล้ายรอยยิ้มของมัจจุราชที่กระหายกลิ่นคาวโลหิต

“รวมทั้งหมดก็..... โบย 200 ที”

องค์หญิงปิงหลินถึงกับผงะถอยหลังไปอย่างไม่รู้ตัว แต่เขายังสืบเท้าก้าวตามไม่ลดละ เมื่อทนความกดดันไม่ไหวนางจึงแผดเสียงขึ้นมาอีกคราว่า

“นี่ท่านแม่ทัพจะรังแกข้าเกินไปแล้วนะ ท่านยังมีความเป็นบุรุษอยู่หรือไม่ ข้าเป็นสตรีจะทนรับการโบยมากมายได้อย่างไร”

“เหอะ”

หยางจงแค่นเสียงออกมาคำหนึ่งอย่างเย็นชา ตอนที่นางสั่งลงโทษผู้อื่นยังไม่ลดหย่อนผ่อนโทษ แต่พอตัวเองจะถูกทำโทษเสียเองกลับแหกปากร้องขอความเป็นธรรม

“ได้.... หากเจ้าไม่ถูกโบยก็ต้องยอมเป็นทาสรับใช้ข้าหนึ่งปี”

เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงเยียบเย็นแฝงเลศนัย

“หนึ่งปี”

องค์หญิงปิงหลินจ้องหน้ารก ๆ ของเขาตาแทบจะถลน

“เลือกเอาจะเป็นทาสข้า หรือจะยอมถูกโบย 200 ที”

เขาปั้นสีหน้าเคร่งขรึม

องค์หญิงปิงหลินเม้มริมฝีปากแน่น จากนั้นก็คลายออกคล้ายกับตัดสินใจได้แล้วว่า

“ได้ ข้าจะยอมเป็นสาวใช้ท่าน”

ดวงตาดำสนิทของเขาปรากฏรอยยินดีขึ้นมาวูบหนึ่งคล้ายน้ำกระเพื่อมแล้วจางหายไปอย่างรวดเร็วก่อนถามขึ้นว่า

“ดี บอกชื่อเจ้ามา ข้าจะได้เรียกใช้ถูก”

“หลินหลิน”

องค์หญิงปิงหลินเอ่ยนามรองออกไป บัดนี้ความเย่อหยิ่งในตัวของนางลดลงจนเกือบหมด เขาทำให้นางรู้สึกจิตใจห่อเหี่ยวราวกับผักที่ขาดน้ำมาหลายวัน จากองค์หญิงผู้สูงศักดิ์ กลายเป็นทาสรับใช้ในกระโจมชั่วพริบตา

“หลินหลิน งานแรกของเจ้าคือ ทำความสะอาดกระโจมข้า”

เขาสั่งงานต่อโดยไม่ใส่ใจกับท่าทีเหนื่อยล้าเศร้าสลดของนางแม้แต่น้อย

“ว่าไงนะ ข้าเดินทางมาเหนื่อยจะแย่แล้ว จะให้ข้ามาทำความสะอาดกระโจมให้ท่านอย่างนั้นรึ จะไม่ใจร้ายกับสตรีตัวเล็ก ๆ อย่างข้าไปหน่อยรึ”

หลินหลินอุทานเสียงหลง เบิ่งตาโต สวรรค์ ! แม้แต่สวมใส่อาภรณ์นางยังไม่ต้องทำด้วยตนเอง แต่ตอนนี้เขากลับสั่งให้นางไปกวาดกระโจม ถูพื้น !

“จะทำ หรือจะยอมถูกโบย 200 ทีเลือกเอา”

เขายื่นคำขาดเสียงเข้ม แววตาดุดันไม่มีความเมตตาต่อนางแม้แต่น้อย

“ได้ ทำก็ทำสิ”

นางสะบัดเสียงเบ้ปากใส่เขาอย่างขุ่นเคือง ในเมื่อตอนนี้นางอยู่ในฐานะทาสรับใช้ ก็ไม่ต้องระวังกิริยาอีกต่อไป รู้สึกอย่างไรนางก็จะแสดงออกมาอย่างนั้น

“เฉิงอี้ ไปเอาไม้กวาด กับผ้าถูพื้นมาให้นาง”

หยางจงหันไปสั่งรองแม่ทัพที่ยืนรั้งรออยู่ไม่ไกลนัก เฉิงอี้พยักหน้ารับอย่างลำบากใจ แล้วรีบไปนำสิ่งของมาตามที่ผู้เป็นนายสั่ง 

“หากเจ้าทำความสะอาดกระโจมข้าไม่เรียบร้อย เจ้าก็ไม่มีสิทธิ์กินข้าว”

เขาขู่นางเป็นครั้งสุดท้ายก่อนเดินออกจากกระโจมไป หลินหลินได้แต่ส่งสายตาแค้นเคืองตามร่างสูงใหญ่

ทางด้านเกวียนพ่อค้าที่เดินทางลงทิศใต้นั้น เมื่อถึงที่พักก็ได้หยุดเกวียนลง ชิงชิงจึงเดินตามหาองค์หญิงปิงหลินในเกวียนคันแล้วคันเล่า

“หลินหลิน เจ้าอยู่ที่นี่หรือไม่”

“หลินหลิน”

ชิงชิงขอเปิดดูเกวียนสินค้าทุกคัน เมื่อไม่พบผู้ที่นางค้นหาสีหน้าจึงย่ำแย่ลงทุกที

“หลินหลินซ่อนตัวอยู่ที่ใด ออกมาเถอะ อย่าทำให้ข้าตกใจเลย”

นางตะโกนจนเสียงแหบแห้ง

อค้าทนเห็นนางเที่ยวขึ้นลงสำรวจเกวียนทุกคันโดยมิได้หยุดพักไม่ได้ จึงเข้าไปบอกกับนางว่า

“แม่นาง ข้ารับเจ้าขึ้นเกวียนมาคนเดียวเท่านั้น”

“น้องสาวของข้าแอบขึ้นเกวียนมาก่อนแล้ว”

ชิงชิงยืนยัน น้ำใส ๆ เริ่มเอ่อล้นขอบตา หรือว่านางกับองค์หญิงจะพลัดพรากจากกันโดยไม่รู้ตัวเสียแล้ว

“ไม่มีแน่ ๆ เพราะข้าดูแลเกวียนสินค้าทุกลำ ไม่มีสตรีนางใดเลยนอกจากแม่นางเท่านั้น”

พ่อค้าส่ายหน้าอย่างจนปัญญา

“ถ้า.... ถ้าเช่นนั้นน้องสาวข้าหายตัวไปไหน”

น้ำตาของชิงชิงหยดแมะลงอย่างห้ามไม่ได้ คนที่นางรู้จักเพียงคนเดียวได้หายตัวไปแล้ว

“อาจจะขึ้นเกวียนไปกับพ่อค้าขบวนอื่น หรืออาจจะพลัดหลงไปกับเกวียนเสบียงทหาร เพราะวันนี้มีเกวียนไปรับสินค้าที่ประตูท้ายวังมากนัก”

“ในเมื่อน้องข้าไม่ได้ติดตามมาด้วย ข้าก็จะไม่อยู่ทางใต้แล้ว ข้าจะออกตามหาน้องสาวข้า”

ชิงชิงปาดน้ำตาออกจากแก้ม มือหนึ่งกระชับห่อผ้าแน่น เพราะในนี้มีป้ายหยกสัญลักษณ์องค์หญิงแห่งแคว้นฉู่ นางจะทำหายไม่ได้ และต้องเร่งติดตามหาเจ้าของของมันโดยเร็ว

“งั้นเจ้าอยู่รอที่โรงเตี๊ยมนี้เถิด ราว ๆ สี่ห้าวันจะมีขบวนเกวียนพ่อค้ากลับขึ้นไปทางเหนือ”

“ขอบคุณท่านมาก”