ตอนที่๒๕ (จบตอน)

ทันใดนั้น เงาร่างหลันถิงก็ปรากฏในม่านฝน เร่งฝีเท้าเข้ามาอย่างเงียบเชียบ พอเข้าใกล้ร่างสวีเจียงหลัว นางค้อมกายกระซิบรายงานเสียงแผ่ว

“คุณหนูใหญ่เจ้าค่ะ...”

เจียงหลัวสบตากับหลันถิง เห็นประกายบางอย่างในแววตาสาวใช้สัญญาณที่เฝ้ารอมาครึ่งคืนริมฝีปากบางกระตุกเป็นรอยยิ้มเย็น ดวงตาส่องประกายแข็งกร้าวชั่วพริบตา ก่อนจะซ่อนอารมณ์ไว้ใต้แววตาเรียบสงบ

นางลุกขึ้นอย่างสง่างาม จัดอาภรณ์ให้เรียบร้อย “หวางเยี่ยเพคะ…”

เจียงหลัวเอ่ยเสียงราบเรียบ หากแต่แฝงแรงกดดันกับคาดหวังอยู่ถึงแปดส่วน “บัดนี้อาหลัวเกรงว่าจะมีเรื่องรบกวนหวางเยี่ยแล้ว…”

ไป๋อี้หานเลิกคิ้วสูง ความเยือกเย็นในดวงตาแปรเปลี่ยนเป็นความสนใจลึกซึ้ง เขาลุกขึ้นด้วยท่วงท่าสงบและมั่นคง “เรื่องสำคัญเช่นนั้นหรือ?”

“ใช่เพคะ…เป็นเรื่องที่ควรมีผู้ใหญ่ในจวน และหวางเยี่ยในฐานะชินอ๋องแห่งต้าหรง ร่วมรับรู้ด้วย”

ไป๋อี้หานขมวดคิ้วต่ำลง ก่อนพยักหน้ารับ “ได้ เจ้านำไป”

เจียงหลัวประสานมือคารวะ “ขอบพระทัยเพคะ เสี่ยวผิง เจ้าไปเชิญท่านพ่อกับท่านแม่ เสี่ยวจิ่ว เจ้าไปเชิญท่านปู่กับท่านย่า พาทุกท่านไปยังเรือนหลีฮวา หลันถิง มากับข้า”

นางเอ่ยจบก็ก้าวนำหน้าเสียงสายฝนด้านนอกยิ่