ตอนที่๒๕ (1)

ยามดึกสงัดอีกด้านของจวนจวิ้นอันโหว ลมเหนือพัดหอบไอเย็นและละอองฝนบางเบามาสู่เรือนหลีฮวาเงามืดของต้นหลิวโยกไหวอยู่เบื้องหลังกำแพงมุมอับสายตา บ่าวไพร่และองครักษ์ต่างไม่กล้าเฉียดใกล้เมื่อราตรีล่วงเลย

ท่ามกลางความเงียบงัน เสียงฝีเท้าแผ่วเบาดังขึ้น เงาร่างสูงในอาภรณ์สีเข้มเคลื่อนไหวอย่างคล่องแคล่วเจ้าของเงานั้นมิใช่ใครอื่น เขาคือไป๋อี้เฉิน องค์ชายสามผู้มากด้วยเล่ห์เหลี่ยมและความทะเยอทะยานของต้าหรง

ด้วยวรยุทธ์แกร่งกล้า เขาไม่ต้องปีนกำแพงให้เป็นที่สงสัย เพียงอาศัยกำลังหกในแปดส่วน ก็เหินกายข้ามกำแพงจวนและเรือนหลีฮวาอย่างสง่างาม ไร้สุ้มเสียงสายตาคมกริบกวาดมองรอบด้านด้วยความระแวดระวัง ก่อนจะเร่งฝีเท้าตรงสู่ด้านในเรือนอย่างไม่ลังเล

ข่าวที่สวีเจียงหลีถูกลงโทษถึงหูเขาตั้งแต่ปลายยามเว่ย แม้ซูเหวินจิ้งจะทัดทานว่าบุตรสาวคนโตสำคัญกว่า แต่ไป๋อี้เฉินกลับคิดต่าง สวีเจียงหลัว เขาแน่ใจว่าตนกำอยู่ในมือแล้ว ทว่าเจียงหลียัง ไป๋อี้เฉินเป็นผู้รอบคอบไม่เคยปล่อยหมากตัวใดให้หลุดจากกระดานไป ยามนี้ เมื่อหญิงสาวแสนอ่อนไหวมีใจให้เขา ต่อให้ท่านปู่ของนางไม่เห็นดี บิดาไม่เห็นชอบ…เขาก็ไม่ใส่ใจ

ตีเหล็กต้องตีตอนร้อน...วันนี