ใต้เปลือกของ ‘พี่ชายที่แสนดี’

ในขณะที่เธอกดลบทีละเบอร์ ความคิดของข้าวหอมก็ว้าวุ่นไปหมด เขาหวงเราหรือเปล่านะ? ความคิดนั้นผุดขึ้นมาซ้ำแล้วซ้ำเล่า แม้จะพยายามไล่ความคิดนั้นออกไป แต่ใจของเธอกลับเต้นแรงไม่หยุด ราวกับเสียงหัวใจมันดังพอที่จะทำให้คนข้างๆได้ยิน

แต่ก็แค่คิดไปเองล่ะมั้ง... พี่ธีร์เขาคงเห็นเรายังเป็นเด็ก ถึงต้องทำตัวเหมือนพี่ชายขี้บ่นแบบนี้ ความคิดนั้นทำให้เธอเผลอถอนหายใจออกมา ความรู้สึกน้อยใจแทรกเข้ามาโดยไม่รู้ตัว เขาไม่เคยมองเราเป็นผู้หญิงเลยด้วยซ้ำ...

ธีร์ยิ้มมุมปากอีกครั้ง ก่อนพูดขึ้นเสียงเรียบ แต่เจือด้วยความกวนประสาทที่เป็นเอกลักษณ์ของเขา “แล้วทำไมต้องถอนหายใจเพราะพี่ด้วยล่ะ? หรือเสียดายเบอร์พวกนั้น?”

ข้าวหอมเม้มปากแน่น หันไปจ้องเขา “ใครเสียดายกัน! ข้าวหอมไม่ได้อยากคุยกับใครสักหน่อย แค่รู้สึกว่าพี่ธีร์ยุ่งเกินไปต่างหาก!”

“อ้าว พี่อุตส่าห์ช่วยคัดกรองคนไม่ดีออกจากชีวิตตัวเล็ก ยังจะมาบ่นอีก” ธีร์พูดพร้อมหัวเราะในลำคอ

“ใครขอให้ช่วยล่ะ!” ข้าวหอมอดโวยออกมาไม่ได้ ทั้งยังย่นจมูกใส่เขา

ธีร์แค่นหัวเราะในลำคอ คลี่ยิ้มมุมปากด้วยท่าทีสบายๆ

“เอาน่า พี่ก็แค่ทำหน้าที่พี่ชายที่ดี เด็กกะโปโลแบบตัวเล็ก ยังเร็วไปจะคิดมีแฟนหรอก”

ข้าวหอมชักสีหน้าทันที คำพูดนั้นมันกวนโมโหจนเธอต้องจ้องเขาตาเขียว “ใครเด็กกะโปโลกัน!!”

แทนที่จะยอมรับ ธีร์กลับทำเป็นพิจารณาเธอจากศีรษะจรดปลายเท้าช้าๆ อย่างกับนักวิจารณ์งานศิลปะ “อืม…แล้วโตตรงไหนล่ะ?” น้ำเสียงเขาฟังดูจริงจังเสียจนเธออยากเขวี้ยงอะไรใส่สักอย่าง “พี่ว่า...ก็ยังตัวเล็กเหมือนเดิมนั่นแหละ”

“พี่ธีร์!” เธอแหวขึ้นทันควัน มือก็เงื้อขึ้นแล้วฟาดแขนเขาทันทีโดยไม่คิด

ธีร์สะดุ้งเล็กน้อย มือข้างที่จับพวงมาลัยกระชับแน่นขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะเหลือบมามองเธอแวบหนึ่ง “พี่ขับรถอยู่นะ อย่าซนดิ” เขาดุเสียงกลั้วหัวเราะ ไม่ได้จริงจังนัก แต่ก็พอให้รู้ว่าเธอกำลังเล่นแรงเกินไป

ข้าวหอมทำหน้ายู่ ถอนมือกลับมาอย่างเสียไม่ได้ “ก็พี่ธีร์พูดกวนโมโหก่อนเองนี่!”

ธีร์หัวเราะก่อนจะคลี่ยิ้มอย่างขี้เล่น “โอเคๆ พี่ล้อเล่น ตัวเล็กก็โตขึ้นนิดหน่อย…” เขาลากเสียงเหมือนจะให้ความหวัง แต่สุดท้ายก็แค่ไหวไหล่ “แต่ยังไงก็ยังเป็นยัยจิ๋วในสายตาพี่อยู่ดี”

ข้าวหอมทำเสียงฮึดฮัด เชิดหน้าหนีเหมือนไม่อยากลดตัวไปเถียงด้วย แต่สุดท้ายก็กลั้นไม่อยู่ “พูดแบบนี้ เดี๋ยวข้าวหอมเลิกนั่งรถพี่ธีร์เลยดีไหม!”

ธีร์เลิกคิ้ว มองเธอด้วยสายตาเหมือนจะท้าทาย “ถ้าเลิกนั่งรถพี่ แล้วตัวเล็กจะเดินกลับบ้านเหรอ?” เขาเว้นจังหวะเล็กน้อย คลี่ยิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนจะเสริม “หรือจะให้พวกผู้ชายที่ขอเบอร์ไปส่งดี?”

ข้าวหอมชะงักไปชั่วครู่ ก่อนจะหันมาทำหน้ายุ่งใส่เขา

“พี่ธีร์นี่มัน….” ข้าวหอมสรรหาคำจะต่อว่าเขาแต่ดันนึกไม่ออก

ธีร์หัวเราะขำออกมาแล้วลอบมองเธอด้วยสายตาเอ็นดูโดยที่เธอไม่ทันสังเกต โตขึ้นแค่ไหน ก็ยังเป็นตัวเล็กของพี่อยู่ดี...

ระหว่างที่รถแล่นไปตามทาง ธีร์เหลือบมองข้าวหอมเป็นระยะๆ เด็กสาวนั่งเอนหลังพิงเบาะอย่างสบายใจ มือยังคงไถโทรศัพท์ไปมา ขณะที่เขายังมีอีกหลายอย่างในหัวให้คิด ยิ่งโดยเฉพาะ... เรื่องของเธอ

ธีร์ไม่ได้คิดอะไรให้ซับซ้อน เขาแค่รู้สึกว่าการมีข้าวหอมอยู่ข้างๆ แบบนี้มันดีชะมัด ไม่ต้องรีบร้อน ไม่ต้องหาเรื่องคุย แค่ได้รู้ว่าเธอนั่งอยู่ตรงนี้ แค่นั้นมันก็พอแล้ว

รถจอดเทียบหน้าบ้าน ข้าวหอมกำลังเลื่อนนิ้วไถหน้าจอมือถือเพลินๆ ก่อนที่เสียงทุ้มของธีร์จะดังขึ้นข้างๆ

“ถึงแล้ว ลงไปได้” ธีร์บอกเธอเสียงเรียบ

ข้าวหอมเงยหน้าขึ้นจากจอ ก่อนจะยิ้มให้เขาอย่างเคยชิน “ขอบคุณค่ะพี่ธีร์ พรุ่งนี้เจอกัน”

พูดจบก็เอื้อมมือไปจับที่เปิดประตู แต่ยังไม่ทันได้ดึง ธีร์ก็คว้าข้อมือเธอไว้ก่อน

“เดี๋ยวสิ”

ข้าวหอมชะงัก หันมามองเขาด้วยความงุนงง “อะไรเหรอพี่ธีร์?”

ธีร์โน้มตัวเข้ามาใกล้ ใบหน้าของทั้งสองอยู่ห่างกันแค่คืบ แววตาคมจับจ้องเธอเหมือนพยายามจับผิดอะไรบางอย่าง

“เมื่อกี้แอบยิ้มอะไรคนเดียว?”

ข้าวหอมกะพริบตาปริบๆ ก่อนจะทำหน้าเหวอ “ไม่ได้ยิ้มซะหน่อย!”

“เหรอ? หรือว่ามีหนุ่มที่มหา'ลัยแชทมาหา?” ธีร์เลิกคิ้วถามเธอ

ข้าวหอมรีบส่ายหน้า “บ้า! ไม่มีนะ!”

ธีร์จ้องเธอนิ่ง คิ้วขมวดเล็กน้อยคล้ายกำลังไตร่ตรองอะไรบางอย่าง ก่อนจะหัวเราะในลำคอ แล้วเอื้อมมือไปดีดหน้าผากเธอเบาๆ

"แน่ใจนะ?"

ข้าวหอมสะดุ้งนิดหน่อย ก่อนจะยกมือขึ้นลูบหน้าผากตัวเองแล้วจ้องเขาตาเขียว “พี่ธีร์! เจ็บนะ!”

ธีร์ยักไหล่ ไม่ได้มีท่าทีรู้สึกผิดแม้แต่น้อย ตรงกันข้าม เขากลับเอนตัวไปเท้าคางกับขอบประตูรถฝั่งคนขับ สายตาที่มองเธอเต็มไปด้วยแววหยอกเย้า คล้ายกับกำลังจับผิดอะไรบางอย่าง

"แล้วแอบทำอะไร?"

ข้าวหอมชะงักไปนิดหนึ่ง ก่อนจะรีบส่ายหน้ารัวๆ "ไม่ได้ทำอะไรซักหน่อย! อย่ามาจับผิดกันสิ!!"

ธีร์หลุดยิ้มออกมา ยิ่งเห็นเธอหลบตาวูบแบบนั้น ยิ่งทำให้เขาอยากแกล้งมากขึ้น "จริงเหรอ? แต่ทำหน้าแบบนี้ ใครจะเชื่อ"

ข้าวหอมเม้มปากแน่น กอดอกแล้วเบือนหน้าหนีอย่างไม่ยอมแพ้ ส่วนธีร์ยังคงมองเธอด้วยสายตาเอ็นดู แต่ในใจกลับไม่ได้รู้สึกสนุกจริงๆ เลยสักนิด เพราะแค่ได้อยู่ใกล้เธอ ได้เห็นเธอทำหน้าตางอนๆแบบนี้ หัวใจเขาก็วูบไหวไปหมดแล้ว

เขาทำได้แค่แหย่ แกล้ง และหัวเราะกลบเกลื่อน ทั้งที่ความจริงแล้ว... เขาอยากจะยื้อเวลาให้นานกว่านี้ อยากให้เธออยู่ตรงนี้นานๆ อยากให้เธอหันมาสนใจเขามากกว่าที่เป็นอยู่ แต่มันเป็นไปไม่ได้ เพราะสำหรับข้าวหอม... เขาก็แค่พี่ชาย

ข้าวหอมเชิดจมูกใส่เขา ก่อนจะทำเสียงฮึดฮัดเหมือนเด็กโดนแกล้ง “เชอะ! ไม่สนพี่ธีร์แล้ว พรุ่งนี้เจอกันค่ะ!”

เธอเปิดประตูรถ ก้าวลงไปอย่างรวดเร็วแล้วปิดมันลงโดยไม่หันกลับไปมองคนขี้แกล้ง ทิ้งให้ธีร์นั่งอยู่คนเดียวในความเงียบ

เขามองตามแผ่นหลังเล็กๆของเธอที่เดินเข้าบ้านไปอย่างอารมณ์ดี รอยยิ้มบางเกิดขึ้นบนใบหน้าโดยไม่รู้ตัว เขาขำกับท่าทีงอนๆของเธอที่ดูยังไงก็เหมือนเด็กขู่ฟ่อๆให้เขากลัว ทั้งที่จริงๆแล้วไม่มีพิษภัยอะไรเลย

น่ารักเป็นบ้า...

ธีร์ถอนหายใจพลางเอนศีรษะพิงเบาะ ดวงตายังจับจ้องอยู่ที่หน้าบ้านของเธอราวกับเผลอไผลนึกอยากแกล้งเธออีกหน่อย อยากยื้อเวลาคุยให้นานกว่านี้ แต่ก็ทำได้แค่มองเธอเดินหายเข้าไปในบ้านแล้วปล่อยให้ความเงียบเข้ามาแทนที่

ให้ตายสิ... เขาหลงเอ็นดูน้องสาวคนนี้ขนาดไหนกันนะ?

วันนี้เป็นวันแรกของการเปิดเทอม สำหรับเขา มันคือวันที่โคตรจะเหนื่อย ไม่ใช่เพราะเรียนหนัก แต่เป็นเพราะต้องคอยเก็บซ่อนความรู้สึกทุกอย่างไว้ใต้เปลือกของ ‘พี่ชายที่แสนดี’