로그인공유
บทที่ 1 กองดองที่ยังไม่ทลาย
최신 업데이트:
2025-09-01 19:47:33ถนนสายหลักในเมืองหลวงเต็มไปด้วยรถราคลาคล่ำ ร้านไก่ทอดรสเลิศตั้งอยู่ตรงทำเลทองเข้าพอดีจึงทำให้ลูกค้าแวะเวียนเข้ามาไม่ขาดสาย
“ขอบพระคุณที่แวะมาอุดหนุนนะคะ โอกาสหน้าเชิญใหม่ค่ะ”
เข็มนาฬิกายามค่ำคืนเดินไปหยุดที่เลขเก้าและเลขสิบสอง บ่งบอกว่าถึงเวลาปิดร้านแล้ว ทันทีที่ลูกค้าคนสุดท้ายก้าวเท้าพ้นธรณีประตู หญิงสาวก็รีบถลาเข้าพลิกป้ายหน้าร้านเป็นปิดทำการอย่างรวดเร็ว
กริ้ง
เสียงกระดิ่งแขวนหน้าประตูดังขึ้นตามแรงขยับ
“แหม…เซี่ยนเซี่ยน พรุ่งนี้หยุดก็รีบเลยเชียว”
ฟางเซี่ยนเซี่ยนปัดมือไปมาพลางฉีกยิ้มกว้างจนดวงตายิบหยีเป็นครึ่งจันทร์เสี้ยว “แน่นอนอยู่แล้ว พรุ่งนี้เป็นวันหยุดยาวก่อนสิ้นปีนี่นา คอยดูเถอะจะกลับห้องไปอ่านนิยายให้ฉ่ำ”
เผิงซินยวี่เพื่อนสาวต่างคณะส่ายศีรษะไปมาทว่าริมฝีปากกลับประดับไปด้วยรอยยิ้มเอ็นดู “คนอื่นเขามีแต่อยากรีบกลับไปเค้าต์ดาวน์พร้อมแฟนหรือครอบครัว ก็มีแต่เธอนี่แหละที่อยากไปอ่านนิยายข้ามปี”
ฟางเซี่ยนเซี่ยนหัวเราะคิกคัก จากนั้นเดินไปเท้าคางหน้าเค้าน์เตอร์ที่เพื่อนสาวกำลังนับเงินปิดบัญชี “แน่นอนอยู่แล้ว เธอก็รู้ว่าครอบครัวเราเป็นยังไง อีกอย่างเราก็ไม่มีแฟน ไม่เหมือนใครบางคน”
เผิงซินยวี่ตัวร้อนฉ่าเร่งก้มหน้างุด “พูดอะไรของเธอ”
“ฮั่นแน่…ทำเป็นเขิน” มือเรียวยื่นไปด้านหน้าจากนั้นประคองปลายคางเพื่อนสาวเพื่อเย้าแหย่ “เสี่ยวยวี่พี่รักเจ้า”
เผิงซินยวี่หน้าแดงก่ำดั่งลูกตำลึงสุก เร่งปัดมือเพื่อนรักออกเบา ๆ “กะ…กลับไปเลยนะ เดี๋ยวเราจัดการปิดร้านเอง”
ฟางเซี่ยนเซี่ยนตาโต “โอ้โห เพื่อนรักของเราน้ำใจงามจริง ๆ ปกติบอกว่ากลัวผีไม่กล้าอยู่คนเดียวแล้วทำไมวันนี้…”
เปลือกตาบางหรี่ลงจนแคบ กระทั่งมองไปหน้าร้านก็พบชายหนุ่มร่างสูงหน้าตาหล่อเหลากำลังโบกไม้โบกมือให้ตนอยู่จึงเข้าใจทันที “ที่แท้ก็มีคนมาช่วยนี่เอง”
“บ้าหรือไง ไปเลยไม่ต้องมายืนเกะกะ เห็นบอกซื้อนิยายเล่มใหม่มาเพิ่งอ่านแค่บทนำไปไม่ใช่เหรอ”
“จริงด้วย เสี่ยวยวี่เพื่อนรัก เธอนี่ช่างดีจริง ๆ ไว้จะซื้อขนมมาฝากนะ” พูดจบฟางเซี่ยนเซี่ยนก็เร่งร้อนจากไปประหนึ่งพายุ ไม่ลืมโบกมือทักทายแฟนหนุ่มของเพื่อนสาวก่อนจะเร่งปั่นจักรยานออกมาด้วยสีเปื้อนความสุข
ฟางเซี่ยนเซี่ยนเป็นนักศึกษาคณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ปีที่สาม หากจบไปแล้วเธออยากจะทำอาชีพสถาปนิก เพราะหญิงสาวเฝ้าฝันมาตลอดว่าสักวันจะมีบ้านเป็นของตัวเองทั้งยังมาจากความคิดและการออกแบบของเธอ ฉุกนึกไปแล้วก็รู้สึกภาคภูมิใจมาก ถึงแม้ยังเป็นแค่ความใฝ่ฝัน
ที่ฟางเซี่ยนเซี่ยนดิ้นรนมาได้ถึงทุกวันนี้ก็เพราะเธอทำการกู้เรียน อีกทั้งยังทำงานพาร์ตไทม์เพื่อเลี้ยงชีพ ส่วนครอบครัวน่ะหรือ ฟางเซี่ยนเซี่ยนไม่อยากจะพูด เธอกำพร้าพ่อแม่ตั้งแต่ห้าขวบพ่อแม่จากไปด้วยอุบัติเหตุทางรถยนต์พร้อมกัน หญิงสาวจึงต้องอาศัยอยู่กับลุงตัวร้ายและป้าจอมวีน
นาน ๆ ครั้งฟางเซี่ยนเซี่ยนจะโผล่กลับบ้านไปให้คนทั้งสองเห็นหน้า หากไม่จำเป็นเธอไม่มีทางกลับไปบ้านโกโรโกโสนั่นเด็ดขาด ไม่สู้นอนอ่านนิยายอยู่หอยังดีซะกว่า ขืนกลับไปมีหวังสวรรค์ของเธอจะต้องถล่มเป็นแน่ เพราะต้องฟังเสียงแหลม ๆ ของป้าบ่นแว้ด ๆ ว่ายัยเด็กไม่มีพ่อแม่จนหูชาตลอดทั้งวัน
เท้าเรียวเร่งปั่นจักรยานต่อไปเรื่อย ๆ แต่เพราะเป็นช่วงสิ้นปีทำให้หิมะเริ่มลงหนาบดบังทัศนียภาพของเส้นทางไปเสียหมด
ฟางเซี่ยนเซี่ยนพยายามประคองแฮนด์จักรยานให้มั่นคง ภายในใจก็นึกถึงนิยายที่ซื้อดองเอาไว้เพื่อเป็นแรงขับเคลื่อน แต่แล้วเธอกลับมองเห็นบางอย่างกระโดดโหยงเหยงไปมาที่ด้านหน้า
“เอ๊ะ…นั่นตัวอะไร”
ดูเหมือนว่าเจ้าตัวข้างหน้าจะเป็นสิ่งมีชีวิตตัวน้อย ฟางเซี่ยนเซี่ยนเกรงว่ามันจะถูกรถชนเอาได้จึงเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น
ไม่ทันได้เข้าใกล้มันด้วยซ้ำก็มีแสงจากรถยนต์คันหนึ่งสาดเข้าดวงตาจนคล้ายคนบอดสนิท ฟางเซี่ยนเซี่ยนหลับตาลงแน่นพลางร้องเสียงหลง เพราะหิมะทั้งลื่นทั้งเย็น หนำซ้ำยังโดนอีกฝ่ายเปิดไฟสูงใส่หน้า
“เหวอ เหวอ”
มือที่บังคับแฮนด์จักรยานสั่นผับผับ ดูเหมือนเธอจะทรงตัวไม่อยู่แล้ว เสียงล้อรถครูดพื้นถนนดังสนั่นหวั่นไหว
เอี๊ยด…
ฟางเซี่ยนเซี่ยนตวัดจักรยานหลบไปอีกทางทำให้ล้อไถลลงข้างถนน
โครม…
ปึก!
“โอ๊ย!”
โชคไม่ดีเอาซะเลยเพราะศีรษะของเธอคล้ายกระแทกเข้ากับของแข็งจนชาหนึบ ของเหลวอุ่น ๆ ไหลลงต้นคอจนรู้สึกได้ ฟางเซี่ยนเซี่ยนได้ยินเสียงเร่งเครื่องยนต์ ไม่นานเสียงนั้นก็ห่างออกไป
เกิดเรื่องแล้วหนีเหรอ คนเลว!
ฟางเซี่ยนเซี่ยนพยายามดันร่างตัวเองขึ้นมาแต่กลับรู้สึกว่าตัวมันแข็งไปหมด ศีรษะที่ได้รับกระทบกระเทือนเมื่อครู่ทำให้เธอเริ่มอ่อนแรงไร้ซึ่งกำลัง
ฟางเซี่ยนเซี่ยนพยายามคว้าอากาศเข้าเต็มปอด ทั้งหนาวทั้งเจ็บ แต่จนแล้วจนรอดก็ลุกไม่ขึ้น
แม้แต่ปากก็ขยับไม่ได้ จึงได้แต่ร้องตะโกนภายในใจ
ฮื่อ…ไม่ทันได้อ่านนิยายเรื่องใหม่ก็ต้องตายแล้วเหรอ ไม่เอาหนูไม่ยอม จะตายก็ขอตายศพสวย ๆ พร้อมกับนิยายไม่ได้หรือไง ทำไมต้องมานอนอนาถาตรงนี้ด้วย สวรรค์ช่วยหนูทีฮื่อ…
ฟางเซี่ยนเซี่ยนได้แต่ตีอกชกตัวอยู่ในใจ ชีวิตนี้หากจะตายไปก็อยากตายอย่างมีความสุข อย่างน้อย ๆ ให้เธอทลายกองดองครบทุกเล่มก่อนสิ ทำแบบนี้ใจร้ายเกินไปหน่อยแล้ว
ระหว่างพร่ำเพ้อจนใกล้หมดสติ เจ้าตัวปัญหาก็กระโดดหย็อง ๆ ทิ้งตัวนั่งแหมะทับอกของเธอ ฟางเซี่ยนเซี่ยนสะดุ้งแทบกระอัก
หน็อย…เจ้าตัวเล็ก เป็นเพราะแกฉันถึงมีสภาพแบบนี้
ฟางเซี่ยนเซี่ยนพยายามใช้แรงเฮือกสุดท้ายเขม้นมองอาฆาตสัตว์โลกผู้เปรียบดั่งพยายมราชมากระชากวิญญาณอย่างเคียดแค้น กระทั่งเห็นหูสองข้างที่ตั้งขึ้น กับแววตาแดงระเรื่อพร้อมใบหน้าน้อย ๆ แสนน่ารักที่กำลังเมียงมองมาที่ตัวเธอด้วยความสงสัย ฟางเซี่ยนเซี่ยนก็โกรธไม่ลง
ใครใช้ให้เธอรักสัตว์กันเล่า
ที่แท้ก็เป็นกระต่ายน้อย โธ่…
ฟางเซี่ยนเซี่ยนจ้องตากับเจ้ากระต่ายน้อยที่ดูท่าว่ามันจะไม่ยอมขยับไปไหน เธอเองก็ไม่สามารถขยับปากขยับตัวได้เหมือนกัน
แต่แล้วจู่ ๆ ดวงตาสีแดงของกระต่ายน้อยก็เปล่งแสงวูบวาบสองสามครั้งอย่างกับเอ็กซ์เม็น ฟางเซี่ยนเซี่ยนจ้องมากเข้าก็ปวดหัวหนึบจนต้องหลับตาแน่น พริบตาสติของเธอก็ปลิวหายไปดั่งหิมะต้องสายลม
최신 챕터
ปรารถนารักข้ามมิติ ตอนพิเศษ ของขวัญจากฟากฟ้า
ณ ร้านออกแบบบ้านเรือนซูเซี่ยนนับตั้งแต่ฟางเซี่ยนเซี่ยนแต่งงานกับซ่งเหวยซูนางก็เบื่อที่ต้องนั่งกินนอนกินอยู่เฉย ๆ เขาคิดจะขุนนางให้เป็นหมูหรืออย่างไร ขยับนิดเดียวก็คิดว่าจะฉีกขาดประหนึ่งกระดาษบอบบางดังนั้นฟางเซี่ยนเซี่ยนเลยใช้มารยาหญิงออดอ้อนเขาเพื่อเปิดร้านซูเซี่ยนขึ้นมา หญิงสาวคิดนำความสามารถที่เรียนจากยุคของตนมาประกอบอาชีพ ซึ่งเป็นการรับออกแบบบ้านเรือน และรูปแบบที่ฟางเซี่ยนเซี่ยนออกแบบมาล้วนต้องตาบรรดาขุนนางและเหล่าเศรษฐีจนได้รำกำไรจนล้น สามีของนางมั่งมีอยู่แล้ว แต่ทว่าฟางเซี่ยนเซี่ยนก็หาเงินใช้เองได้จนแทบไม่ต้องแบมือขอเขาสักอีแปะ ฟางเซี่ยนเซี่ยนรู้สึกสุขใจอย่างมาก อย่างน้อยในโลกใบนี้นางก็ทำสำเร็จทุกสิ่ง ไม่ว่าจะความรัก ครอบครัว หรือหน้าที่การงาน มิได้โดดเดี่ยวเฉกเช่นโลกใบก่อนมือเรียวบรรจงวาดภาพด้วยความประณีต ส่วนปากก็ขยับหยุบหยับอยู่ตลอด ผลหมังกั่ว [1] ถูกส่งเข้าปากด้วยความเอร็ดอร่อย ลี่ลี่และยาถงมองตามเจ้านายที่กินเข้าไปหน้านิ่งก็พร้อมใจกันหน้านิ่วคิ้วขมวดเพราะรู้สึกเปรี้ยวแทนทั้งที่ยังไม่ได้แตะสักชิ้นลี่ลี่ “ฮูหยินเจ้าคะ เอ่อ…ท่านไม่เป
ปรารถนารักข้ามมิติ บทที่ 19 ปรารถนารักเคียงนิรันดร์
ฤกษ์มงคลมาเยือน เกี้ยวเจ้าสาวมารอรับที่หน้าเรือนพร้อมกับเจ้าบ่าวซึ่งนั่งองอาจบนหลังอาชาสีขาวนวล เครื่องแต่งกายสีชาดยิ่งขับเน้นผิวพรรณและใบหน้าของชายหนุ่มให้ดูหล่อเหลาชวนมอง สตรีที่มายืนห้อมล้อมต่างสุดเสียดายที่ตนมิได้เป็นคนนั่งบนเกี้ยวนั้นเสียเองวันนี้เหล่าสหายของฟางเซี่ยนเซี่ยนต่างมาร่วมแสดงความยินดี นับตั้งแต่ฟางเซี่ยนเซี่ยนร่วมสาบานเป็นพี่น้องกับย่วนเผิงเฟยเขาก็แวะมาเยี่ยมเยียนนางที่จวนสกุลฟางหลายครั้งฟางเฉาหมิงและเกาโซ่จิ่งเองก็เอ็นดูย่วนเผิงเฟยมาก ทั้งกิริยาและความสามารถของชายหนุ่มล้วนโดดเด่นและก้าวกระโดดไวมาก พริบตาก็สร้างผลงานจนได้เลื่อนตำแหน่งเป็นหัวหน้าองครักษ์เสื้อแพรพูดคุยกันไปมาที่แท้ย่วนเผิงเฟยก็คนกันเอง มิน่าฟางเฉาหมิงจึงคุ้นหน้าย่วนเผิงเฟยนัก ใบหน้าของชายหนุ่มคล้ายบิดามากเนื่องจากบิดาของย่วนเผิงเฟยก็เป็นสหายของฟางเฉาหมิงเช่นกัน น่าเสียดายที่ตอนนั้นอำนาจสกุลฟางมีไม่มากพอจึงมิอาจยื่นมือเข้าช่วยเหลือสกุลย่วนได้ทันการณ์ตอนนั้นฟางเฉาหมิงคิดว่าบุตรชายคนเดียวของสกุลย่วนตายจากไปแล้ว จึงมิได้ออกตามหา มายามนี้ได้รู้เบื้องหลังของเขาทุกคนก็ยิ
ปรารถนารักข้ามมิติ บทที่ 18 ทำอย่างไรไว้ก็สนองกลับไปดังเดิม
นับตั้งแต่ฟางเซี่ยนเซี่ยนหายจากอาการป่วย วันนี้ก็คือวันแรกที่ทุกคนในครอบครัวร่วมกินข้าวอย่างพร้อมหน้าพร้อมตา ซ่งเหวยซูก็อยู่ด้วยเช่นเดียวกัน ทว่าอาหารเลิศรสที่วางบนโต๊ะกลับมิอาจดึงความสนใจของฟางเซี่ยนเซี่ยนได้“ท่านพ่อเจ้าคะ แล้วเฉินเฉินเล่า ข้าจำได้ว่าตั้งแต่ฟื้นจากจมน้ำก็ไม่เห็นหน้านางเลย”ตะเกียบในมือของซ่งเหวยซูชะงักลง ส่วนฟางเฉาหมิงเองก็ถอนหายใจก่อนตอบว่า “ตั้งแต่วันงานเซี่ยหยวนน้องของเจ้าก็บ่นว่าคิดถึงบ้านเดิม อยู่ ๆ ก็จากไปทิ้งจดหมายเอาไว้ว่าไม่ต้องตามหาเพราะอยากไปใช้ชีวิตที่บ้านเดิมของตนเองแล้ว”ฟางเซี่ยนเซี่ยนนิ่วหน้า “หา…เหตุใดอยู่ ๆ จึงไปเช่นนี้เลยเล่าเจ้าคะ” ฟางเซี่ยนเซี่ยนเกรงว่าน้องสาวบุญธรรมอาจรู้สึกผิดและโทษตัวเอง จึงเอ่ยต่อว่า “แล้วไยท่านพ่อท่านแม่จึงไม่ตามนางกลับเล่า”เกาโซ่จิ่งเอ่ยด้วยสีหน้าหมองหม่น “แต่เดิมเฉินเอ๋อร์ก็เป็นลูกของแม่นมฝู ตอนนั้นนางป่วยหนักตั้งแต่เจ้าอายุเพียงห้าหนาว ส่วนเฉินเอ๋อร์อายุครบสามหนาว พวกเราเวทนานางจึงรับเลี้ยงเป็นบุตรบุญธรรม ในเมื่อยามนี้นางอยากกลับไปทดแทนคุณบิดาผู้ให้กำเนิดพ่อและแม่เองก็ไม่อยากขวาง”“เ
ปรารถนารักข้ามมิติ บทที่ 17 พี่น้องร่วมสาบาน
สนทนากันมาพักใหญ่ รถม้าก็เคลื่อนตัวมาถึงปลายทาง ซ่งเหวยซูยื่นมือเพื่อช่วยพยุงร่างระหงลงจากรถทั้งสองเดินเคียงกันไปภายในราชวังอันโอ่โถง กระทั่งมาถึงหน้ากองกำลังองครักษ์เสื้อแพรฟางเซี่ยนเซี่ยนเห็นก็ตาค้าง“นี่ท่านอย่าบอกว่าพวกเขา…”“เจ้าคิดว่าอย่างไร”นัยน์ตาดอกท้อแดงก่ำ ไม่คิดว่าเขาถึงขั้นช่วยผลักดันสหายของนางมาจนถึงที่ตรงนี้“อาเซี่ยน!” เสียงทุ้มดังแว่วมาแต่ไกล ฟางเซี่ยนเซี่ยนหมุนกายกลับก็เห็นเหล่าสหายของตนยืนกองกันอยู่ และคนที่เรียกนางก็ไม่ใช่ใครอื่นริมฝีปากสีกุหลาบยกยิ้มดีใจ “พี่ใหญ่ย่วน”ทั้งสองเดินเข้าหากันคนละครึ่งทาง ซ่งเหวยซูไม่ได้ตามไปด้วย เขาอยากให้ทุกคนผ่อนคลายเพียงมองดูจากที่ไกล ๆ เท่านั้น“พี่ใหญ่ ท่านเป็นอย่างไรบ้าง” หนึ่งในบรรดาลูกน้องทักทายฟางเซี่ยนเซี่ยนด้วยท่าทีตื่นเต้นเพียะ!“โอ๊ย เจ้าตบข้าทำไม” มือหยาบกร้านยกขึ้นลูบศีรษะของตนป้อย ๆ เมื่อถูกแขนบึกบึนฟาดเข้าให้“เจ้าไม่เห็นหรือว่านางเป็นสตรีงดงามบอบบาง เช่นนั้นก็เรียก แม่นางเซี่ยนเซี่ยน”ฟางเซี่ยนเซี่ยนหัวเราะ “ไม่เป็นไร เราท
ปรารถนารักข้ามมิติ บทที่ 16 แผนการของคนเจ้าเล่ห์เพทุบาย
วันนี้ฟางเซี่ยนเซี่ยนได้รับอนุญาตให้เข้าวังไปพร้อมกับซ่งเหวยซู ตอนนี้นางและเขาจึงร่วมเดินทางด้วยรถม้าคันเดียวกันเดิมทีฟางเซี่ยนเซี่ยนเคยวิงวอนร้องขอให้ซ่งเหวยซูพามาเยี่ยมเยียนสหายที่คุกหลวงเสมอ ทว่าซ่งเหวยซูนั้นปฏิเสธมาโดยตลอด เขามักบอกเพียงว่าสหายของนางยังสุขสบายดีกระทั่งสามวันก่อนที่เขายื่นบันทึกเล่มหนาส่งให้ฟางเซี่ยนเซี่ยนจึงรู้ว่าซ่งเหวยซูพยายามช่วยเหลือพวกเขาอย่างลับ ๆ ทั้งยังใช้กลยุทธ์ที่คล้ายกับนางคิดไว้ไม่ผิด“ท่านพี่ซ่ง ท่านรู้ด้วยหรือว่าข้าคิดช่วยพวกเขาด้วยวิธีนั้น”นิ้วหยาบกร้านเขี่ยปลายจมูกเชิดรั้นด้วยความมันเขี้ยว “เจ้าคิดได้ แล้วพี่คิดเองไม่ได้หรือ”ฟางเซี่ยนเซี่ยนยู่หน้า “ชิ ใครจะไปรู้เล่าเจ้าคะว่าท่านคิดสิ่งใดอยู่ วัน ๆ ข้าเห็นท่านมีอยู่หน้าเดียว เย็นชาหน้าน้ำแข็ง”นิ้วเรียวสัมผัสมุมปากทั้งสองของชายหนุ่มพลางขยับนิ้วจนมุมปากอีกฝ่ายยกขึ้นสองฝั่ง หญิงสาวหัวเราะคิกคักที่ได้รังแกชายหนุ่มคืนเสียบ้างซ่งเหวยซูเห็นรอยยิ้มมีความสุขของสตรีตรงหน้าก็ไม่อยากขัดใจ “เจ้ากำลังล้อเลียนพี่หรือ”ฟางเซี่ยนเซี่ยนลอยหน้าตอบ “เปล่าน
ปรารถนารักข้ามมิติ บทที่ 15 ความในใจ
ซ่งเหวยซูที่เดินตามหาฟางเซี่ยนเซี่ยนอยู่นานได้ยินเสียงร้องโหวกเหวกของผู้คนก็รุดเข้ามายังที่เกิดเหตุ เขามองลงไปเห็นชายเสื้ออันคุ้นตากำลังจะจมหายก็ตกใจมาก“เซี่ยนเอ๋อร์”ชายหนุ่มไม่รอช้า เขากระโดดลงน้ำอย่างไม่คิดลังเล ผู้คนเริ่มกรูเข้ามามุงกันเต็มสะพาน ฟางเฉินเฉินที่พยายามเกาะติดชายหนุ่มไม่ห่างยืนมองผิวน้ำด้วยแววตาสงบนิ่ง กระทั่งนางถูกใครบางคนดึงตัวออกไป“คุณหนูรอง”ที่แท้เป็นองครักษ์อิงฮ่าว“ท่านจะทำอะไร”“ไปกับข้า”“ข้าไม่ไป ไม่เห็นหรือว่าพี่หญิงตกน้ำ”อิงฮ่าวเอ่ยเสียงเย็น “ท่านเป็นห่วงพี่สาวหรือ”“เหตุใดท่านองครักษ์จึงพูดเช่นนั้น นางเป็นพี่สาวข้า ข้าจะไม่ห่วงได้อย่างไร”“เช่นนั้นคุณหนูรองก็ไปกับข้าเถิด ทางนี้นายท่านของข้าต้องช่วยคุณหนูใหญ่ได้อย่างแน่นอน”นับตั้งแต่ฟางเซี่ยนเซี่ยนตกน้ำ นางก็ยังไม่ได้สติร่วมสามวันแล้ว“เสี่ยวซูอาว่าเจ้าไปพักบ้างเถิด ประเดี๋ยวล้มป่วยไปอีกคนจะแย่เอาได้” ฟางเฉาหมิงพยายามเกลี้ยกล่อม ทว่าชายหนุ่มกลับยังนิ่งเฉยเพราะทุกวันซ่งเหวยซูกลับจากทำงานในรา
다른 추천
ชายาแพทย์พลิกชะตา
ฮวาฮวาตีลังกาแปล590.4K 조회수หวนคืนอีกคราสตรีร้ายขอกลับใจ
Tuk Kung38.8K 조회수ข้าจะพาครอบครัวใหม่ไปสู่ความร่ำรวย
ต้าซินซิน53.0K 조회수ลิขิตรักภรรยาตัวร้าย
จิ้งจอกสะท้านหม้อไฟ27.3K 조회수แฝดสะท้านภพ(ดวงใจจอมทัพ)
ไห่ถาง7.4K 조회수แม่สื่อผู้นี้ไม่ขอมีสามีเป็นองค์รัชทายาท
เฉินม่านอิ๋ง86 조회수อัปลักษณ์จวนเดียวดาย
จ้าวฮุ่ยอิง3.9K 조회수The Evil Queen ฝืนลิขิตร้ายกลายเป็นลิขิตรัก
ดุจเพชร62 조회수
