เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่5
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-05-25 11:33:33คิงห์เหวี่ยงประตูห้องคอนโดปิดเสียงดัง ก่อนจะเหวี่ยงร่างเอยไปติดผนัง
ดวงตาคมวาวโรจน์เต็มไปด้วยแรงอารมณ์ “จะหนีไปอีกมั้ย?” เสียงเข้มกระซิบข้างหู มือใหญ่กดเอวเอยแน่นติดกำแพง “ปล่อย เสี่ยมันบ้า อื้ออ” คำด่าถูกกลืนหายไปในจูบดูดดื่มที่รุนแรงและบดขยี้จนเอยแทบหายใจไม่ทัน ลิ้นร้อนตวัดเกี่ยวรุนแรง จนเด็กดื้อเผลอครางในลำคอ “อยากเล่นตัวใช่มั้ย... เดี๋ยวเสี่ยจะลงโทษให้เข็ด” เสื้อผ้าถูกกระชากออกแบบไม่ปรานี ร่างบางถูกดันลงบนโซฟาหนัง คิงห์จัดการจับขาเรียวแยกออก ก่อนโน้มตัวลงไปไซ้ซอกคอ ลากลิ้นไปถึงยอดอกสีชมพู “อื้อออ… อย่าขบ อ๊ะ” เสียงครางสั่นเครือดังขึ้น เมื่อฟันคมขบเบาๆ ตามด้วยลิ้นชื้นที่ปลอบประโลม มือหนาลูบไล้ต่ำลงไปเรื่อยๆ ปลุกปั่นร่างกายที่สั่นไหวจนขาแทบเกร็ง ก่อนจะพลิกเอยให้นั่งคร่อมบนตัก “ลองขยับดูสิเด็กดื้อ… อยากหนีใช่มั้ย งั้นใช้ร่างกายขอโทษเสี่ยหน่อย” เสียงครางกระเส่าดังขึ้นในทันทีที่ร่างบางค่อยๆ ขยับสะโพกขึ้นลงช้าๆ ใบหน้าเอยแดงจัด มือจิกไหล่แกร่งแน่น “อึก… เสี่ย… ละ…ลึก” คิงห์โน้มตัวมากระซิบข้างหู พร้อมจับสะโพกเอยแน่นขึ้น “เด็กดื้อ ต้องโดนลงโทษหลายท่า” เสียงกระแทก เสียงเนื้อกระทบเนื้อ เสียงครางสั่นสะท้านดังก้องในห้อง ร่างบางถูกอุ้มขึ้นในท่าอุ้มแตง มือเล็กกอดคอคิงห์แน่น “เสี่ย… มะ…ไม่ไหวแล้วววว” “ยังไม่ได้เลยสักรอบ นายต้องครางให้ลั่นกว่านี้” เสียงหอบเหนื่อยหายใจยังไม่ทันจาง ร่างบางก็ถูกดึงให้ลุกขึ้นยืนพิงกำแพงอีกครั้ง คิงห์กดมือแน่นกับสะโพกเอย จ้องดวงตาแดงเรื่อที่ทั้งดื้อ ทั้งท้าทาย “ยังหนีเสี่ยไม่พ้นหรอกเด็กดื้อ” สะโพกหนาเคลื่อนไหวกระแทกใส่แบบไม่มีจังหวะให้พัก เสียงครางกระเส่าของเอยสะท้อนก้องทั้งห้อง มือเล็กยันผนังไว้แทบไม่ไหว ขาสั่นจนแทบทรุด “อะ… อ๊า… ลึก… เสี่ย… อื้ออ” คิงห์ยิ่งได้ใจ ดึงเอยเข้ามานั่งซ้อนบนตักที่โซฟาทันที “ลองควบดูหน่อยสิ อยากหนีไม่ใช่เหรอ… งั้นขึ้นควบเสี่ยเองเลย” เอยกัดริมฝีปาก ร่างขาวกระตุกเบาๆ แต่ก็ยอมค่อยๆ ขยับสะโพก เสียงครางสลับเสียงหายใจแรง สะโพกขยับเร็วขึ้น จนคิงห์ต้องจับสะโพกไว้แน่นแล้วกระแทกสวนขึ้น “อ๊ะๆๆๆๆ สะ…เสี่ย” ไม่ทันให้พัก ร่างบางก็ถูกอุ้มขึ้นอีกครั้ง เอยต้องกอดคอคิงห์แน่น ขาเรียวเกี่ยวรอบเอว ทุกจังหวะกระแทกจากด้านหน้า ส่งเสียงเนื้อกระทบเนื้อดังก้องในห้อง เสียงครางแตกเป็นห้วงๆ แทรกมากับเสียงหอบ “ไม่ไหวแล้วววววววว” “เสี่ยยังไม่พอ” ก่อนจะวางร่างเอยลงบนเตียง มือใหญ่จับข้อเท้าเอยยกขึ้น
บทล่าสุด
ผมไม่ได้ยั่ว เสี่ยต่างหากที่ห้ามใจไม่ได้[Mpreg] บทที่42
เสียงรถแล่นเข้ามาจอดในโรงจอดรถก่อนที่ประตูหน้าบ้านจะเปิดออก“ป๊ากลับมาแล้วครับ”เสียงทุ้มของเสี่ยคิงห์ดังขึ้นไม่ทันขาดคำสองแฝดที่เมื่อเช้ายังทะเลาะกันอยู่ ก็วิ่งฝ่าโซฟา กระโจนเข้าใส่คนเป็นพ่อ“ป๊าาาาาาาาาาาาาา”“คชาคิดถึงป๊า”“ธิปมีเรื่องจะเล่าาา”เสี่ยคิงห์หัวเราะ พลางอ้าแขนรับลูกทั้งสองคนกอดซ้ายที ขวาที จนแขนแทบไม่พอ“ช้า ๆ สิครับลูก ป๊ายังไม่ทันวางกระเป๋าเลย”“ไม่เป็นไรเรื่องสำคัญมาก ต้องเล่าเดี๋ยวนี้”แฝดนั่งลงข้าง ๆ กันบนพรม กางแขนกางขาเล่าแบบไม่เว้นจังหวะทั้งเล่าว่าใครเริ่มทะเลาะก่อนใครดุ ชื่อ หม่าม๊า โดนเอ่ยรัวใครยอมก่อน ใครให้ยืมของหวงใครวาดรูปจับมือกันเสี่ยฟังพลางอมยิ้ม ก้มมองลูกทั้งสองที่พูดจนน้ำลายแทบกระเด็นก่อนจะเอื้อมมือไปลูบหัวทั้งคู่สลับกันเบา ๆ“ป๊าภูมิใจมากเลยครับ ที่ลูก ๆ รู้จักขอโทษกันและให้อภัยกัน”“แต่ป๊าภูมิใจที่สุด... ที่ลูกทั้งสองคนยังรักกันอยู่เสมอ ไม่ว่าจะมีเรื่องอะไร”สองฝาแฝดยิ้มเขิน ๆก่อนจะเอนหัวซ้ายขวาซบลงที่อกของเสี่ยคนละข้างพร้อมเสียงงึมงำที่น่ารักที่สุด“เพราะพวกเรามีป๊ากับหม่าม๊าที่รักกัน”“ก็เลยอยากเป็นแบบนั้นบ้าง”เสี่ยเงียบไปครู่หนึ่ง แล
ผมไม่ได้ยั่ว เสี่ยต่างหากที่ห้ามใจไม่ได้[Mpreg] บทที่41
เสียงโวยวายดังมาจากห้องนั่งเล่นในเช้าวันเสาร์คชานนท์ยืนกอดอก หน้าบึ้งตึงคุณาธิปนั่งย่นจมูก ทำตาใสปริบ ๆ แต่อารมณ์ก็ไม่ต่างกัน“คชาไม่ยอมเก็บของเล่นเลย บอกแล้วว่าเก็บด้วยกันไง”“ก็ธิปบอกจะดูดฝุ่นเอง แล้วอยู่ ๆ ไปเล่นไดโนเสาร์เฉย”เสียงแฝดโต้กลับกันไปมาเหมือนแมวกับหมาของเล่นกระจัดกระจายเต็มพื้น ปืนฉีดน้ำล้ม หุ่นยนต์นอนตะแคง รองเท้าเด็กวางซ้อนกันผิดข้างเอยที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องครัว พับผ้าเสร็จ ยังไม่ทันได้นั่งพัก ก็ต้องรีบเดินเข้าไป“คชานนท์ คุณาธิป”เสียงดุของเอยดังขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ไม่ต้องตะโกนก็น่ากลัวพอให้ฝาแฝดหันขวับมองพร้อมกันทันที“เราตกลงกันแล้วใช่ไหมครับ ว่าจะช่วยกันทำงานบ้าน ไม่ใช่โยนให้กันไปมาแบบนี้”“แต่ว่า... หม่าม๊า... คชาไม่ยอมช่วย...” ธิปเริ่มฟ้อง“ธิปเล่นก่อนต่างหาก” คชาเถียงเอยยกมือขึ้นนิ้วเดียวทั้งคู่เงียบกริบทันที“หม่าม๊าไม่สนว่าใครเริ่มก่อนนะครับ แต่ถ้าไม่ช่วยกัน ไม่มีใครได้ไปดูการ์ตูนตอนบ่ายเลยทั้งคู่”เสียงนิ่งแต่ชัดเจนแบบนี้ ฝาแฝดรู้ทันทีว่า โหมดหม่าม๊าโหมดจริงจัง ได้เปิดใช้งานแล้ว“เข้าใจไหมครับ?”“เข้าใจครับ” ทั้งสองคนตอบพร้อมกัน ก่อนจะหันหน้ามองกันเอง
ผมไม่ได้ยั่ว เสี่ยต่างหากที่ห้ามใจไม่ได้[Mpreg] บทที่40
หลังจากฝาแฝดเข้านอนไปแล้ว พร้อมตุ๊กตาคู่ใจและนิทานเล่มเดิมที่เอยอ่านให้ฟังทุกคืนทั้งบ้านก็ตกอยู่ในความสงบอีกครั้งภายในห้องนอนใหญ่ ไฟหัวเตียงเปิดไว้สลัว ๆเอยนอนหนุนแขนเสี่ยคิงห์ ใต้ผ้าห่มผืนหนา กลิ่นน้ำยาปรับผ้านุ่มกับกลิ่นกายของอีกฝ่ายอบอวลผสมกันไปหมดเสี่ยใช้ปลายนิ้วเกลี่ยแก้มเอยเบา ๆ“มีความสุขไหมครับวันนี้”เอยพยักหน้า แล้วขยับตัวเข้าหาอีกฝ่าย“มากเลยครับ ขอบคุณที่อยู่ด้วยกันมาทุกปี แล้วก็ขอบคุณที่ทำให้วันธรรมดากลายเป็นวันพิเศษเสมอ”“เสี่ยต้องขอบคุณเอยมากกว่านะครับ ที่ยอมแต่งกับคนดุ ๆ อย่างเสี่ย แล้วก็เลี้ยงลูกซน ๆ สองคนให้โตมาเป็นเด็กดี”เอยหัวเราะเบา ๆ แล้วซุกหน้าลงกับอกกว้าง“ถ้าไม่มีเสี่ย… เอยก็คงไม่รู้จักคำว่าครอบครัวแบบนี้หรอกครับ”เสี่ยคิงห์ยกมือขึ้นลูบผมนิ่ม ๆ ของเอย ก่อนจะประคองใบหน้าขึ้นมาจูบแผ่วเบาที่หน้าผากแล้วเลื่อนลงมากดริมฝีปากจูบลงเบา ๆ ที่มุมปาก อบอุ่นและแผ่วหวานจนเอยขนลุกซู่“สุขสันต์วันเกิดอีกครั้งนะครับ เมียเสี่ย”“ครับ… แล้วก็ฝันดีนะครับ สามีของเอย”ผ้าห่มค่อย ๆ ถูกดึงขึ้นคลุมถึงปลายคางคืนนี้ เอยไม่ได้ขอพรอะไรจากวันเกิดเพราะแค่ได้หลับไปในอ้อมแขนของคนที่
ผมไม่ได้ยั่ว เสี่ยต่างหากที่ห้ามใจไม่ได้[Mpreg] บทที่39
เอยลืมตาตื่นเพราะกลิ่นหอมจาง ๆ ของช็อกโกแลตลอยเข้าจมูก มือเล็กยกขึ้นขยี้ตาเบา ๆ ก่อนจะพลิกตัว แล้วก็ต้องชะงัก“ตื่นแล้วเหรอครับ เมียเสี่ย”เสียงนุ่มทุ้มดังขึ้น พร้อมกับใบหน้าคมเข้มของเสี่ยคิงห์ที่โน้มเข้ามาใกล้ จนเอยต้องรีบยกผ้าห่มขึ้นบังหน้า ใบหูแดงแจ๋ทันที“มะ…มีอะไรครับ ทำไมตื่นเช้าจัง”“วันนี้วันอะไรครับคนดี?”“เอ๊ะ... ก็วันพฤหัส”คิงห์หัวเราะในลำคอ แล้ววางกล่องของขวัญผูกโบว์ลงข้างหมอนก่อนจะกระซิบเบา ๆ“วันเกิดของเมียเสี่ยไงครับ”เอยเบิกตากว้าง ก่อนจะยกมือขึ้นปิดปากตัวเองอย่างตกใจเขาแทบจะลืมไปแล้วว่าวันนี้เป็นวันเกิดตัวเอง เพราะมัวแต่ง่วนกับงานและโปรเจกต์ที่รุมเร้า แต่เสี่ยคิงห์กลับไม่ลืม“เสี่ย”“อย่าร้องนะครับ เดี๋ยวเค้กจะเค็มเพราะน้ำตาเมีย” เขายิ้มละมุน พร้อมเอื้อมมือมาเช็ดน้ำตาให้เอยบนโต๊ะเล็ก ๆ ข้างเตียง มีกล่องเค้กสีชมพูพาสเทลที่เอยเคยพูดชอบไว้เมื่อเดือนก่อน มีกล่องของขวัญที่ไม่ต้องเปิดก็รู้ว่าเป็นกล้องถ่ายรูปตัวใหม่ที่เอยอยากได้ และมีกุหลาบแดงหนึ่งช่อที่ผูกด้วยริบบิ้นสีทอง“ขอบคุณครับ” เอยซุกตัวเข้าอกกว้างของเสี่ยอย่างไม่อาย“แค่เมียยิ้ม เสี่ยก็พอใจแล้วครับ”คิงห์กระซิบข
ผมไม่ได้ยั่ว เสี่ยต่างหากที่ห้ามใจไม่ได้[Mpreg] บทที่38
“ฮื้อ…พี่คิงห์…เบาๆหน่อย”เสียงครางแผ่วสั่นปนหอบหายใจดังขึ้นจากใต้ร่าง เอยที่กำลังถูกจับพาดขาไว้บนบ่า ร่างเปลือยเปล่าแดงระเรื่อ สั่นไหวเพราะแรงกระแทกที่โหมเข้ามาไม่หยุด“บอกว่าจะให้ทำลูกอีกคนไม่ใช่เหรอ?” เสียงทุ้มต่ำของคิงห์ดังชิดใบหู มือหนาจับเอวบางแน่น “งั้นก็ต้องรับให้ไหวนะครับเมีย”ปั่ก ปั่ก ปั่กเสียงกระแทก เอยเหงื่อไหลเต็มแผ่นหลัง ยิ่งร้องเบา คิงห์ก็ยิ่งเร่งแรงมากขึ้น ทั้งจังหวะและเสียงที่กระทบกันทำเอาทั้งเตียงสั่นสะเทือน“อ๊ะ ไม่ไหว เสี่ย มัน…มันจะขาดใจแล้ว”“ก็แค่กระเเทกเบาๆเอง” คิงห์กระซิบ ก่อนกระแทกทีสุดท้ายเต็มแรงจนร่างบางสะท้าน “คืนนี้จะไม่หยุด จนกว่าจะมีอีกคนจริง ๆ”เขาก้มลงจูบริมฝีปากของเอยอย่างดูดดื่ม ทั้งดูแล ทั้งลงโทษไปพร้อมกันในคราวเดียว จังหวะรักดำเนินต่อไม่มีหยุด เพราะคำว่า ทำลูก ไม่ใช่แค่คำพูด แต่มันคือภารกิจสุดร้อนแรงของคืนนี้แสงสลัวจากโคมไฟหัวเตียงไล้เงาลงบนเรือนกายเปลือยเปล่าสองร่างที่แนบชิดกันบนผ้าปูเตียงยับย่น เสียงหอบหายใจสอดประสานกับสัมผัสร้อนระอุที่ยังไม่หยุด"พี่คิงห์" เอยครางชื่อคนบนร่างด้วยเสียงแผ่ว ใบหน้าขึ้นสีจัดจนมองเห็นชัดริมฝีปากร้อนของคิงห์ประทั
ผมไม่ได้ยั่ว เสี่ยต่างหากที่ห้ามใจไม่ได้[Mpreg] บทที่37
คิงห์หัวเราะเบา ๆ ก่อนจะดึงเอวเอยเข้ามากอดแน่นจากด้านข้าง แล้วกระซิบใกล้หูจนเอยหน้าแดง“คืนนี้… จะพาเมียขึ้นหอไอเฟลรอบสองแบบส่วนตัวนะครับ”“คิงห์ เดี๋ยวลูกได้ยิน”ฝั่งลูก ๆ ที่วิ่งอยู่ห่างออกไปสักพักก็หันกลับมาตะโกน“คุณพ่อคุณแม่ หยุดหวานกันได้แล้ว มาถ่ายรูปด้วยกันหน่อยครับ”บรรยากาศในพิพิธภัณฑ์ลูฟวร์เย็นสบาย ผู้คนเดินชมงานศิลป์อย่างเงียบ ๆ ภายใต้แสงไฟสลัว ๆ แต่ดูสง่างาม เสี่ยคิงห์เดินจับมือลูกคนละข้าง ส่วนมืออีกข้างก็ไม่ลืมจับเอวเอยเอาไว้แน่นแบบหวง ๆ“คุณพ่อครับ… ภาพนั้นชื่อว่าอะไรเหรอ?” คชานนท์ถามเสียงเรียบขณะมองภาพโมนาลิซาที่อยู่ในกรอบกระจก“โมนาลิซา” คิงห์ตอบ “แต่พ่อว่าหน้ายิ้มของโมนาลิซายังไม่สวยเท่าหน้ายิ้มแม่ลูกหรอก”“คิงห์… ไม่หยุดเลยนะคุณ” เอยหน้าแดงก่อนจะหลบตาคุณาธิปกลอกตาแรง “คุณพ่อครับ เรามาชมศิลปะ ไม่ใช่มาอวยเมียนะ”คิงห์หัวเราะ หอมขมับเมียฟอดหนึ่ง “ก็เมียของพ่อสวยกว่างานศิลป์ทุกชิ้นในลูฟวร์นี่หว่า จะให้ทำยังไง”คชานนท์หลุดยิ้มเบา ๆ ส่วนคุณาธิปก็ได้แต่ส่ายหน้าอย่างระอา แต่นัยน์ตาเต็มไปด้วยความสุขครอบครัวที่อาจดูรวยเว่อร์ ๆ แต่กลับอบอุ่นและเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะตลอดเวลา
บางทีคุณอาจจะชอบ
เกิดใหม่ไปใช้ชีวิตในยุคจีนโบราณ
saengram336 viewsข้ามภพมารักเธอ
สาวน้อย.ช่างฝัน440 viewsพีขอโทษ Sorry for the misake
โฉมจันทรา214 viewsนายบำเรอของมาเฟีย {Mpreg}
หย่งฟู่940 viewsเล่นเพื่อนพ่อ
One of สายหมอก234 viewsปลาซิวเด็กเสี่ยเข้
นรกสร้าง101 viewsท่านอ๋องบัดซบ!!! เล่ม 1
ลูกแกะขนปุย2.8K viewsPerfume's love โอเมก้าของเจ้าพ่อน้ำหอม (PWP)
โฉมจันทรา178 views
