บทที่8

ร่างเอยฟุบลงไปบนอกเสี่ย เสี่ยกระซิบข้างหูเบาๆ

“คืนนี้ยังไม่จบ… เดี๋ยวจะพาไปอาบน้ำ แล้วต่อในอ่าง”

น้ำอุ่นในอ่างพุ่งผ่านฝักบัวลงกระทบผิวขาวของเอยที่นั่งพิงขอบอ่าง ตัวสั่นระริกเพราะเสี่ยคิงห์ยังไม่ยอมปล่อย

คิงห์จับขาเรียวยาวแยกออกกว้าง พาดไว้กับขอบอ่าง ร่างขาวนวลลอยกลางน้ำ ใบหน้าเอยแดงก่ำ น้ำตาคลอเพราะทั้งเสียวทั้งหมดแรง

“ซี๊ด… เสี่ย… พอแล้ว… เอยเดินไม่ไหว”

เอยครางทั้งน้ำเสียงอ้อนและหอบกระชั้น

แต่เสี่ยไม่ตอบ กลับกดสะโพกเข้ามาใหม่แรงกว่าเดิม

“อ๊าาาาา เสี่ย”

เสียงน้ำกระจายเพราะแรงกระแทก

เสียงเอยสะท้อนอยู่ในห้องน้ำ “อ๊า… อ๊ะ… อาาา… ไม่ไหว… ซี๊ดดด มันเสียว… เสี่ยใจร้าย”

มือเอยจิกบ่าเสี่ยแน่น ขาเกร็งสั่นไม่หยุด

เสี่ยกระแทกไม่ยั้ง ใช้ความร้อนแรงบดขยี้ร่างเอยในน้ำไม่ให้พัก

“เสี่ยจะทำให้เดินไม่ได้จริงๆ หึ”

เสียงทุ้มกระซิบข้างหู ก่อนจะซอยถี่ๆ ถี่ยิบจนเอยครางเสียงขาดเป็นห้วง

“อ๊า อ๊ะ อ๊าาา เสี่ย ไม่ไหวแล้วววว”

เอยแหงนหน้าครางสุดเสียง ตัวเกร็งกระตุก น้ำตาไหลปริ่มเพราะถึงจุดสุดยอดอีกรอบ

แต่เสี่ยยังไม่หยุด

เขาดึงตัวเอยขึ้นมานั่งตักในอ่าง น้ำสาดกระจายอีกรอบ ก่อนอุ้มร่างนั้นพาดขอบอ่างในท่า อุ้มเเตงแล้วกระแทกลงมาอีกครั้ง

“อ๊าาาา เสี่ยขา เสี่ย ซี๊ดดด มันสุด มันแน่น… เอยจะขาดใจ”

“เสี่ย อ๊ะ… แตกแล้ว อ๊าาาาาา”

น้ำอุ่นของเสี่ยพุ่งเต็มใบหน้าเอย พร้อมเสียงครางต่ำกระชาก

เอยหอบหายใจแรง ก่อนจะเลียริมฝีปาก

แลบลิ้นเลียปลายนิ้วแล้วดูดทำความสะอาดอย่างเชื่องช้า

ดวงตาเยิ้มสบตาเสี่ยคิงห์ ก่อนจะกระซิบแผ่วเบา

“ของเสี่ย… อร่อยเหมือนเดิม”

บรรยากาศในบาร์คืนนี้คึกคักกว่าทุกคืน เสียงเพลงเบสหนักๆ ดังกระหึ่ม ลูกค้าเต็มทุกโต๊ะ พนักงานเดินเสิร์ฟกันวุ่นวาย แต่ในมุมเงียบชั้นสองของร้าน คิงห์ยังคงนั่งนิ่งในมุมโปรดพร้อมแก้วเหล้าเย็นเฉียบในมือ

เขาไม่ได้สนใจเพลง

ไม่ได้สนใจผู้หญิงที่พยายามเข้ามาทัก

ไม่ได้แม้แต่จะชายตาให้ลูกน้องที่ถามว่า จะเปลี่ยนเพลงไหม

สายตาทั้งหมดของเขา

จับจ้องอยู่ที่ชั้นล่าง

ร่างขาว ๆ ของเอย ยืนอยู่หน้าเคาน์เตอร์บาร์

กำลังหัวเราะเบา ๆ คุยกับบาร์เทนเดอร์ประจำร้าน ฟิวส์

คนอื่นอาจมองว่าเอยดูเป็นมิตร

แต่ในสายตาเขา มันมากกว่านั้น

มือเล็ก ๆ นั่นยกแก้วขึ้นชนกับอีกฝ่าย หัวเราะคิก มุมปากยกยิ้มแบบที่ไม่เคยยิ้มให้เขาแบบนั้น

ขาเรียวยืนไขว้กันอยู่ใต้เคาน์เตอร์ ยืนอยู่นานเกินไปจนคนทั้งบาร์เริ่มมอง

คิ้วของคิงห์กระตุกเล็กน้อย

นิ้วเรียวเคาะเบา ๆ บนโต๊ะกระจก

ขอบแก้วเหล้าแตะริมฝีปาก แต่เขาไม่ได้ดื่ม

เพราะความขมในอก… มันกลืนยากกว่าแอลกอฮอล์หลายเท่า

เขาไม่ชอบเลย…

ไม่ชอบเห็นเอยคุยกับคนอื่น

ไม่ชอบสายตาฟิวส์ที่มองเอยเหมือนอยากจะลากขึ้นห้อง

ไม่ชอบเสียงหัวเราะใสๆ ที่เขาไม่ได้เป็นคนเรียกออกมา

“จะมองอีกนานมั้ยครับ”

เสียงลูกน้องแซวเล่นเบาๆ

คิงห์ปรายตามองมันแวบเดียวก่อนลุกขึ้น