เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่9
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-05-25 12:33:58เอยหันมาเจอเจ้าของบาร์ยืนอยู่ตรงหน้าในระยะประชิด
เสื้อเชิ้ตสีดำพับแขนถึงศอก กางเกงขายาวเข้ารูปกับท่าทีสงบเยือกเย็นที่แฝงความดุดันไว้ “อ้าว เสี่ย มาตั้งแต่เมื่อไหร่?” เอยยิ้มแหย ยกแก้วที่มีน้ำแอปเปิ้ลโซดาขึ้นเล็กน้อย “นานพอจะเห็นว่า คุยกับมันสนุกดี” เสียงต่ำเอ่ยเรียบ แต่สายตาเย็นเฉียบจนบาร์เทนเดอร์รีบขอตัวกลับไปทำงานทันที เอยหลุดขำเบาๆ “หึงเหรอ” “ไม่หึง” เขาตอบทันที “หือ? งั้นเหรอ?” เอยเอียงคอยิ้ม ยกนิ้วแตะคางตัวเองแบบยั่วๆ “งั้นเอยกลับไปคุยต่อล่ะนะ” คิงห์คว้าข้อมือเล็กไว้ทันที แรงบีบเบาๆ แต่แน่นพอให้รู้ว่า… อย่าคิดเล่นกับเขา “อย่าเล่นกับไฟนะเอย” “ก็เสี่ยบอกว่าไม่หึง…” “แต่หวง” เสียงทุ้มกระซิบติดริมใบหู เรียกให้หัวใจของเอยเต้นแรงไม่แพ้กัน แผ่นอกหนาแนบชิดจนเอยรู้สึกได้ถึงอุณหภูมิที่พุ่งสูงขึ้นในตัวอีกฝ่าย “ทำหน้าเครียดทำไม หืม?” คิงห์เอ่ยถามพร้อมดันแก้วกาแฟเข้าหาเอยที่นั่งหน้าบูดอยู่ปลายโซฟา “ไม่อยากได้ของขวัญแล้วเหรอ?” “ของขวัญอะไรอีกล่ะ... เสี่ยจะเอาอะไรมาแกล้งผมอีกไหมเนี่ย” เอยพูดงึมงำ สายตายังไม่สบกัน คิงห์ยิ้มมุมปาก ก่อนจะลุกขึ้นแล้วโยนซองตั๋วเครื่องบินใบหนึ่งลงตรงหน้าร่างบาง “ญี่ปุ่น...?” เอยเบิกตากว้าง “ใช่ ฮันนีมูน... ฉันว่างอาทิตย์หน้า อยากไปกับฉันมั้ย?” เอยนิ่งไปสักพัก ใจเต้นแรงจนแทบจะหลุดจากอก “นี่มันคำว่า ฮันนีมูน ที่แปลว่าแค่เที่ยว หรือแบบคนรักกันจริงๆ กันแน่วะ” “ถ้าไม่ไป ฉันจะเอาคืนนั้นที่นายครางไม่หยุด... ส่งให้เพื่อนนายดูนะ” คิงห์พูดเสียงเรียบ แต่รอยยิ้มเจ้าเล่ห์กับสายตาแพรวพราวนั้นทำเอาเอยหน้าแดงจัดทันที “บ้า ก็ได้ ไปก็ไป” เอยโวยใส่ ก่อนจะคว้าใบตั๋วมาปิดหน้า หัวใจเต้นระรัว... ทั้งเพราะความตื่นเต้น และเพราะรู้ว่า คืนนี้เสี่ยคงไม่ปล่อยให้เขานอนเฉยๆ ก่อนออกทริปแน่นอน [ที่โตเกียว] โตเกียวในยามเย็น แสงไฟจากร้านค้าริมทางเริ่มสว่างไสว ผู้คนเดินสวนกันไปมาท่ามกลางเสียงพูดคุยคละเคล้าเสียงรถไฟสายยามค่ำ เอยใส่เสื้อโค้ทตัวหนา มือข้างหนึ่งถือถุงขนม อีกข้างถูกจับไว้แน่นโดยมือใหญ่ของคิงห์ “หนาวมั้ย?” เสี่ยถามเสียงทุ้ม ลมหายใจอุ่นๆ ลอยออกมาเป็นไอ “ไม่หนาว แต่เขิน” เอยพึมพำเบาๆ พยายามแอบมองคนข้างๆ ที่ตอนนี้ทำหน้าสบายใจเหมือนเดินเล่นแถวบ้าน คิงห์เหลือบมองเล็กน้อย แล้วยิ้มมุมปาก “ก็ดี จะได้ไม่ต้องใส่ถุงมือ ปล่อยให้ฉันจับมือได้ตลอดทาง” เดินผ่านร้านขนมเล็กๆ ที่มีไดฟุกุเรียงอยู่ในตู้กระจก เสี่ยจูงเอยเข้าไปแล้วหยิบมาสามรส “อ้าปากดิ” “ไม่เอา เดี๋ยวเลอะ” “ไม่อ้าจะงอน เดินกลับโรงแรมเลยนะ” เอยเบะปากนิดๆ แล้วอ้าปากรับคำสั่งแบบเขินๆ คิงห์ยิ้มอย่างพอใจ ป้อนขนมแล้วใช้นิ้วโป้งเช็ดแป้งข้าวเหนียวที่ติดริมปากเอยออกเบาๆ “น่ารักจนอยากจูบตรงนี้” “บ้า อย่าเล่นกลางถนนสิ” “แสดงว่าเล่นในโรงแรมได้สินะ” คิงห์กระซิบเสียงต่ำ ใบหน้าขยับเข้ามาใกล้จนเอยแทบอยากเอาขนมปาใส่
บทล่าสุด
ผมไม่ได้ยั่ว เสี่ยต่างหากที่ห้ามใจไม่ได้[Mpreg] บทที่42
เสียงรถแล่นเข้ามาจอดในโรงจอดรถก่อนที่ประตูหน้าบ้านจะเปิดออก“ป๊ากลับมาแล้วครับ”เสียงทุ้มของเสี่ยคิงห์ดังขึ้นไม่ทันขาดคำสองแฝดที่เมื่อเช้ายังทะเลาะกันอยู่ ก็วิ่งฝ่าโซฟา กระโจนเข้าใส่คนเป็นพ่อ“ป๊าาาาาาาาาาาาาา”“คชาคิดถึงป๊า”“ธิปมีเรื่องจะเล่าาา”เสี่ยคิงห์หัวเราะ พลางอ้าแขนรับลูกทั้งสองคนกอดซ้ายที ขวาที จนแขนแทบไม่พอ“ช้า ๆ สิครับลูก ป๊ายังไม่ทันวางกระเป๋าเลย”“ไม่เป็นไรเรื่องสำคัญมาก ต้องเล่าเดี๋ยวนี้”แฝดนั่งลงข้าง ๆ กันบนพรม กางแขนกางขาเล่าแบบไม่เว้นจังหวะทั้งเล่าว่าใครเริ่มทะเลาะก่อนใครดุ ชื่อ หม่าม๊า โดนเอ่ยรัวใครยอมก่อน ใครให้ยืมของหวงใครวาดรูปจับมือกันเสี่ยฟังพลางอมยิ้ม ก้มมองลูกทั้งสองที่พูดจนน้ำลายแทบกระเด็นก่อนจะเอื้อมมือไปลูบหัวทั้งคู่สลับกันเบา ๆ“ป๊าภูมิใจมากเลยครับ ที่ลูก ๆ รู้จักขอโทษกันและให้อภัยกัน”“แต่ป๊าภูมิใจที่สุด... ที่ลูกทั้งสองคนยังรักกันอยู่เสมอ ไม่ว่าจะมีเรื่องอะไร”สองฝาแฝดยิ้มเขิน ๆก่อนจะเอนหัวซ้ายขวาซบลงที่อกของเสี่ยคนละข้างพร้อมเสียงงึมงำที่น่ารักที่สุด“เพราะพวกเรามีป๊ากับหม่าม๊าที่รักกัน”“ก็เลยอยากเป็นแบบนั้นบ้าง”เสี่ยเงียบไปครู่หนึ่ง แล
ผมไม่ได้ยั่ว เสี่ยต่างหากที่ห้ามใจไม่ได้[Mpreg] บทที่41
เสียงโวยวายดังมาจากห้องนั่งเล่นในเช้าวันเสาร์คชานนท์ยืนกอดอก หน้าบึ้งตึงคุณาธิปนั่งย่นจมูก ทำตาใสปริบ ๆ แต่อารมณ์ก็ไม่ต่างกัน“คชาไม่ยอมเก็บของเล่นเลย บอกแล้วว่าเก็บด้วยกันไง”“ก็ธิปบอกจะดูดฝุ่นเอง แล้วอยู่ ๆ ไปเล่นไดโนเสาร์เฉย”เสียงแฝดโต้กลับกันไปมาเหมือนแมวกับหมาของเล่นกระจัดกระจายเต็มพื้น ปืนฉีดน้ำล้ม หุ่นยนต์นอนตะแคง รองเท้าเด็กวางซ้อนกันผิดข้างเอยที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องครัว พับผ้าเสร็จ ยังไม่ทันได้นั่งพัก ก็ต้องรีบเดินเข้าไป“คชานนท์ คุณาธิป”เสียงดุของเอยดังขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ไม่ต้องตะโกนก็น่ากลัวพอให้ฝาแฝดหันขวับมองพร้อมกันทันที“เราตกลงกันแล้วใช่ไหมครับ ว่าจะช่วยกันทำงานบ้าน ไม่ใช่โยนให้กันไปมาแบบนี้”“แต่ว่า... หม่าม๊า... คชาไม่ยอมช่วย...” ธิปเริ่มฟ้อง“ธิปเล่นก่อนต่างหาก” คชาเถียงเอยยกมือขึ้นนิ้วเดียวทั้งคู่เงียบกริบทันที“หม่าม๊าไม่สนว่าใครเริ่มก่อนนะครับ แต่ถ้าไม่ช่วยกัน ไม่มีใครได้ไปดูการ์ตูนตอนบ่ายเลยทั้งคู่”เสียงนิ่งแต่ชัดเจนแบบนี้ ฝาแฝดรู้ทันทีว่า โหมดหม่าม๊าโหมดจริงจัง ได้เปิดใช้งานแล้ว“เข้าใจไหมครับ?”“เข้าใจครับ” ทั้งสองคนตอบพร้อมกัน ก่อนจะหันหน้ามองกันเอง
ผมไม่ได้ยั่ว เสี่ยต่างหากที่ห้ามใจไม่ได้[Mpreg] บทที่40
หลังจากฝาแฝดเข้านอนไปแล้ว พร้อมตุ๊กตาคู่ใจและนิทานเล่มเดิมที่เอยอ่านให้ฟังทุกคืนทั้งบ้านก็ตกอยู่ในความสงบอีกครั้งภายในห้องนอนใหญ่ ไฟหัวเตียงเปิดไว้สลัว ๆเอยนอนหนุนแขนเสี่ยคิงห์ ใต้ผ้าห่มผืนหนา กลิ่นน้ำยาปรับผ้านุ่มกับกลิ่นกายของอีกฝ่ายอบอวลผสมกันไปหมดเสี่ยใช้ปลายนิ้วเกลี่ยแก้มเอยเบา ๆ“มีความสุขไหมครับวันนี้”เอยพยักหน้า แล้วขยับตัวเข้าหาอีกฝ่าย“มากเลยครับ ขอบคุณที่อยู่ด้วยกันมาทุกปี แล้วก็ขอบคุณที่ทำให้วันธรรมดากลายเป็นวันพิเศษเสมอ”“เสี่ยต้องขอบคุณเอยมากกว่านะครับ ที่ยอมแต่งกับคนดุ ๆ อย่างเสี่ย แล้วก็เลี้ยงลูกซน ๆ สองคนให้โตมาเป็นเด็กดี”เอยหัวเราะเบา ๆ แล้วซุกหน้าลงกับอกกว้าง“ถ้าไม่มีเสี่ย… เอยก็คงไม่รู้จักคำว่าครอบครัวแบบนี้หรอกครับ”เสี่ยคิงห์ยกมือขึ้นลูบผมนิ่ม ๆ ของเอย ก่อนจะประคองใบหน้าขึ้นมาจูบแผ่วเบาที่หน้าผากแล้วเลื่อนลงมากดริมฝีปากจูบลงเบา ๆ ที่มุมปาก อบอุ่นและแผ่วหวานจนเอยขนลุกซู่“สุขสันต์วันเกิดอีกครั้งนะครับ เมียเสี่ย”“ครับ… แล้วก็ฝันดีนะครับ สามีของเอย”ผ้าห่มค่อย ๆ ถูกดึงขึ้นคลุมถึงปลายคางคืนนี้ เอยไม่ได้ขอพรอะไรจากวันเกิดเพราะแค่ได้หลับไปในอ้อมแขนของคนที่
ผมไม่ได้ยั่ว เสี่ยต่างหากที่ห้ามใจไม่ได้[Mpreg] บทที่39
เอยลืมตาตื่นเพราะกลิ่นหอมจาง ๆ ของช็อกโกแลตลอยเข้าจมูก มือเล็กยกขึ้นขยี้ตาเบา ๆ ก่อนจะพลิกตัว แล้วก็ต้องชะงัก“ตื่นแล้วเหรอครับ เมียเสี่ย”เสียงนุ่มทุ้มดังขึ้น พร้อมกับใบหน้าคมเข้มของเสี่ยคิงห์ที่โน้มเข้ามาใกล้ จนเอยต้องรีบยกผ้าห่มขึ้นบังหน้า ใบหูแดงแจ๋ทันที“มะ…มีอะไรครับ ทำไมตื่นเช้าจัง”“วันนี้วันอะไรครับคนดี?”“เอ๊ะ... ก็วันพฤหัส”คิงห์หัวเราะในลำคอ แล้ววางกล่องของขวัญผูกโบว์ลงข้างหมอนก่อนจะกระซิบเบา ๆ“วันเกิดของเมียเสี่ยไงครับ”เอยเบิกตากว้าง ก่อนจะยกมือขึ้นปิดปากตัวเองอย่างตกใจเขาแทบจะลืมไปแล้วว่าวันนี้เป็นวันเกิดตัวเอง เพราะมัวแต่ง่วนกับงานและโปรเจกต์ที่รุมเร้า แต่เสี่ยคิงห์กลับไม่ลืม“เสี่ย”“อย่าร้องนะครับ เดี๋ยวเค้กจะเค็มเพราะน้ำตาเมีย” เขายิ้มละมุน พร้อมเอื้อมมือมาเช็ดน้ำตาให้เอยบนโต๊ะเล็ก ๆ ข้างเตียง มีกล่องเค้กสีชมพูพาสเทลที่เอยเคยพูดชอบไว้เมื่อเดือนก่อน มีกล่องของขวัญที่ไม่ต้องเปิดก็รู้ว่าเป็นกล้องถ่ายรูปตัวใหม่ที่เอยอยากได้ และมีกุหลาบแดงหนึ่งช่อที่ผูกด้วยริบบิ้นสีทอง“ขอบคุณครับ” เอยซุกตัวเข้าอกกว้างของเสี่ยอย่างไม่อาย“แค่เมียยิ้ม เสี่ยก็พอใจแล้วครับ”คิงห์กระซิบข
ผมไม่ได้ยั่ว เสี่ยต่างหากที่ห้ามใจไม่ได้[Mpreg] บทที่38
“ฮื้อ…พี่คิงห์…เบาๆหน่อย”เสียงครางแผ่วสั่นปนหอบหายใจดังขึ้นจากใต้ร่าง เอยที่กำลังถูกจับพาดขาไว้บนบ่า ร่างเปลือยเปล่าแดงระเรื่อ สั่นไหวเพราะแรงกระแทกที่โหมเข้ามาไม่หยุด“บอกว่าจะให้ทำลูกอีกคนไม่ใช่เหรอ?” เสียงทุ้มต่ำของคิงห์ดังชิดใบหู มือหนาจับเอวบางแน่น “งั้นก็ต้องรับให้ไหวนะครับเมีย”ปั่ก ปั่ก ปั่กเสียงกระแทก เอยเหงื่อไหลเต็มแผ่นหลัง ยิ่งร้องเบา คิงห์ก็ยิ่งเร่งแรงมากขึ้น ทั้งจังหวะและเสียงที่กระทบกันทำเอาทั้งเตียงสั่นสะเทือน“อ๊ะ ไม่ไหว เสี่ย มัน…มันจะขาดใจแล้ว”“ก็แค่กระเเทกเบาๆเอง” คิงห์กระซิบ ก่อนกระแทกทีสุดท้ายเต็มแรงจนร่างบางสะท้าน “คืนนี้จะไม่หยุด จนกว่าจะมีอีกคนจริง ๆ”เขาก้มลงจูบริมฝีปากของเอยอย่างดูดดื่ม ทั้งดูแล ทั้งลงโทษไปพร้อมกันในคราวเดียว จังหวะรักดำเนินต่อไม่มีหยุด เพราะคำว่า ทำลูก ไม่ใช่แค่คำพูด แต่มันคือภารกิจสุดร้อนแรงของคืนนี้แสงสลัวจากโคมไฟหัวเตียงไล้เงาลงบนเรือนกายเปลือยเปล่าสองร่างที่แนบชิดกันบนผ้าปูเตียงยับย่น เสียงหอบหายใจสอดประสานกับสัมผัสร้อนระอุที่ยังไม่หยุด"พี่คิงห์" เอยครางชื่อคนบนร่างด้วยเสียงแผ่ว ใบหน้าขึ้นสีจัดจนมองเห็นชัดริมฝีปากร้อนของคิงห์ประทั
ผมไม่ได้ยั่ว เสี่ยต่างหากที่ห้ามใจไม่ได้[Mpreg] บทที่37
คิงห์หัวเราะเบา ๆ ก่อนจะดึงเอวเอยเข้ามากอดแน่นจากด้านข้าง แล้วกระซิบใกล้หูจนเอยหน้าแดง“คืนนี้… จะพาเมียขึ้นหอไอเฟลรอบสองแบบส่วนตัวนะครับ”“คิงห์ เดี๋ยวลูกได้ยิน”ฝั่งลูก ๆ ที่วิ่งอยู่ห่างออกไปสักพักก็หันกลับมาตะโกน“คุณพ่อคุณแม่ หยุดหวานกันได้แล้ว มาถ่ายรูปด้วยกันหน่อยครับ”บรรยากาศในพิพิธภัณฑ์ลูฟวร์เย็นสบาย ผู้คนเดินชมงานศิลป์อย่างเงียบ ๆ ภายใต้แสงไฟสลัว ๆ แต่ดูสง่างาม เสี่ยคิงห์เดินจับมือลูกคนละข้าง ส่วนมืออีกข้างก็ไม่ลืมจับเอวเอยเอาไว้แน่นแบบหวง ๆ“คุณพ่อครับ… ภาพนั้นชื่อว่าอะไรเหรอ?” คชานนท์ถามเสียงเรียบขณะมองภาพโมนาลิซาที่อยู่ในกรอบกระจก“โมนาลิซา” คิงห์ตอบ “แต่พ่อว่าหน้ายิ้มของโมนาลิซายังไม่สวยเท่าหน้ายิ้มแม่ลูกหรอก”“คิงห์… ไม่หยุดเลยนะคุณ” เอยหน้าแดงก่อนจะหลบตาคุณาธิปกลอกตาแรง “คุณพ่อครับ เรามาชมศิลปะ ไม่ใช่มาอวยเมียนะ”คิงห์หัวเราะ หอมขมับเมียฟอดหนึ่ง “ก็เมียของพ่อสวยกว่างานศิลป์ทุกชิ้นในลูฟวร์นี่หว่า จะให้ทำยังไง”คชานนท์หลุดยิ้มเบา ๆ ส่วนคุณาธิปก็ได้แต่ส่ายหน้าอย่างระอา แต่นัยน์ตาเต็มไปด้วยความสุขครอบครัวที่อาจดูรวยเว่อร์ ๆ แต่กลับอบอุ่นและเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะตลอดเวลา
บางทีคุณอาจจะชอบ
ปลาซิวเด็กเสี่ยเข้
นรกสร้าง101 viewsThe Contract Mafia (ป๋า-มิท)
Silver Fish1.4K viewsคนของข้าคือจอมมารไร้ใจ
นักเขียนบ้านนา396 viewsเลขาหน้าหวาน กับ ท่านประธานคลั่งรัก (Mpreg)
กุหลาบดิน305 viewsสูตรรักฉบับท่านประธานจอมโหด
Futhaone286 viewsหวนคืนลิขิตรัก [Mpreg]
หลูซื่อเต๋อ70 viewsเราไม่รักกัน ตั้งแต่ตอนไหน
เจ้าเหมียวโอโจะ196 viewsUncontrolled Love เขยิบรักสัมผัสหัวใจ
Priyada1.2K views
