ตอนที่ 2 ต้นตอของกลิ่นหอมนั้น

ในขณะที่ประตูลิฟท์กำลังจะปิดสนิท !!!! จู่ๆ มันเปิดกว้างขึ้นอีกครั้ง ไบรอัลไม่ได้ลืมตาขึ้นมา เพราะเป็นเรื่องธรรมดาที่จะมีผู้โดยสารเข้ามาข้างใน แต่พระเจ้า! ช่วยให้มันเร็วกว่านี้ไม่ได้   เหรอไง ความหงุดหงิดเริ่มก่อตัวมากขึ้นเรื่อยๆ แต่ดวงตาก็ยังคงปิดไว้  เขายืนพิงผนังลิฟท์ด้านหนึ่งแนบอิงศีรษะใช้ผนังด้านนั้นเป็นที่รับศีรษะเขาไว้ไม่ให้มันทิ่มดิ่งลงสู่พื้นดิน

            เอ๊ะ! แต่บางอย่าง หอม กลิ่นหอมที่ช่วยให้เขาหายใจโล่งจมูกขึ้น เพราะร่างกายเขามีกลิ่นไอนักเที่ยวติดอยู่ไม่น้อยในขณะที่ลิฟท์กำลังค่อยๆ เลื่อนขึ้น ไบรอัลพยายามเปิดเปลือกตาขึ้นเพื่อมองต้นตอของกลิ่นหอมนั้น เขาเข้าใจได้ทันทีว่าทำไมผู้ร่วมเดินทางถึงได้ช้านัก กระเป๋าเดินทางสีแดงใบใหญ่ ข้างๆ เขาเห็นแผ่นหลังที่ปกคลุมด้วยเส้นผมที่ถูกดัดแปลงตามสมัยนิยมสีบลอนด์น้ำตาลเหมือนของเขาต่างตรงที่ว่าเส้นผมเขาคือสีจากธรรมชาติตามเชื้อพันธุ์ของเขาเอง  เธอดูบอบบางมาก ถ้าเขาแค่แตะ เธอจะแตกหักไปไม่นะ ร่างบางในชุดสีเข้ม ผิวเธอขาวผ่องเนียนละเอียดเขาสังเกตจากท่อนแขนด้านหลังที่โผล่พ้นเนื้อผ้ามา เพียงแค่มองจากด้านหลังเธอน่าจะเป็นผู้หญิงที่สวยน่ารักมากคนหนึ่ง และสังเกตจากที่เธอมีกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ เธอน่าจะพึ่งย้ายเข้ามาแน่นอน ดวงตาสีหยกเสหันไปมองที่แผงปุ่มลิฟท์ โอ้! เธออยู่ชั้นเดียวกับเขา ปกติแล้วชั้นๆ หนึ่งของที่นี่จะมีแค่สี่ห้องเท่านั้น มันว่างอยู่สองห้องมานานแล้ว แสดงว่าหนึ่งในห้องที่ว่างตอนนี้มีเธอคนด้านหน้าเขาเป็นเจ้าของแล้วสินะ

            ร่างกายที่เป็นปัญหาอยู่แล้วเริ่มรุนแรงมากขึ้น กลิ่นกายของเธอคนนี้ที่เขาหายใจเข้าไป ทำไมมันถึงไปกระตุ้นความต้องการของเขาเท่าทวีคูณเกินกว่าที่เขาจะควบคุมตัวเองได้แล้ว เธอหอมเหลือเกิน เลือกได้ดีรสนิยมการเลือกกลิ่นน้ำหอมของเธอถูกใจเขาดีจริง

            ปิ้ง! เสียงเตือนจากลิฟท์ดังเตือนเขาและเธอคนนั้น เธอขยับแล้วเขาก็ขยับเช่นกัน แต่เขาชะลอฝีเท้าของตัวเองเพื่อที่เขาจะได้อยู่หลังเธอ สมองเขามีความคิดชั่วร้ายเสียแล้ว เธอเลี้ยวไปทางซ้าย เขาเลี้ยวตามเธอไปทั้งๆที่ห้องของเขาต้องเลี้ยวไปทางขวา และเธอก็หยุดที่หน้าประตูไม้ขนาดใหญ่ เขาก็หยุดเช่นกัน ห่างจากเธอสักสี่เมตร เขาเป็นอะไรไปความยับยั้งมันหายไปไหนหมด ระยะห่างขนาดนี้ในที่โล่งกว้างทำให้เขาไม่ได้กลิ่นหอมจากเธอแล้ว ทำให้เขารู้สึกหงุดหงิดจนอยากจะคลุ้มคลั่ง เพราะเหมือนว่าเธอกำลังจะหายไป

            แกร็ก! เสียงคีย์การ์ดเธอล่วงจากกระเป๋า

            ! ไบรอัลอึ้ง อึนทันที แม้ระยะจะห่างกันหลายเมตร แม้ดวงตาเขาจะพร่าเลือน แต่เมื่อเธอถอดหมวกที่สวมปกปิดใบหน้าที่เขาคาดเดาไว้ว่าเธอต้องสวยน่ารักมาก โคตรสวย! เธอสวยมาก เพราะเธอก้มลงเก็บคีย์การ์ดและหันหน้ามาทางเขา ดวงตากลมโต จมูกเล็กๆที่โด่งเป็นสันรับกับรูปหน้าซึ่งดูรั้นนิดๆ ปากแดงเป็นกระจับสวยจนน่าชิมน่าสัมผัสเหลือเกิน

            อื้ม! เสียงร้องของเธอทำไมถึงดังออกมาแบบนั้น และทำไมเสียงเหมือนอยู่ใกล้ตัวเขามาก กลิ่นหอมของเธออีกละ แล้วไออุ่นนี้ละ ไบรอัลไม่รู้ตัวเลยว่าตัวเองทำอะไรลงไป เขาเมาเหล้าเมายาจนแยกแยะเรื่องจริงกับเรื่องจินตนาการไม่ออก สิ่งที่สมองเขาคิดและอยากทำนั้น เขาได้ทำมันไปแล้ว เมื่อตอนนี้ร่างกายเขาเข้ามาอยู่ในพื้นที่ห้องของเธอคนนั้นไปแล้ว มือแข็งแรงดันประตูปิดลงทันที

            เขาใช้จังหวะที่เธอคนหอมเปิดประตูห้องและเธอกำลังพยายามที่จะเอากระเป๋าของตนเข้ามาด้านใน แต่เธอทำได้แค่ขยับมันมาใกล้ประตู     เพราะเขาที่หมดสิ้นสติสัมปชัญญะแต่เรี่ยวแรงและความเร็วก็ยังคงใช้การได้อยู่ เขาแทรกตัวเข้ามาในพื้นที่ห้องของเธอแทนกระเป๋าเดินทางและดันประตูปิดลงอย่างรวดเร็วด้วยมือข้างเดียว เพราะมืออีกข้างเขาคว้าจับเธอไว้ก่อนที่เธอจะผละห่างจากเขาไปมากกว่านี้

            “ชะ…ช่วย...” เสียงร้องดังได้แค่นั้น เมื่อริมฝีปากสวยถูกปิดกั้นเสียงด้วยริมฝีปากของเขา ลมหายใจร้อนเป่ารดใบหน้าสวยที่ขัดขืนอย่างสุดกำลังทั้งๆ ที่ไม่มีทางชนะ แต่เธอก็ยังพยายามต่อไป ไบรอัลรัดร่างเล็ก โอ้! เธอตัวเล็กกว่าที่เขาคาดไว้ แค่แขนข้างเดียวของเขาก็สามารถกักขังเธอไว้ให้แนบแน่นกับร่างกายที่ร้อนดั่งไฟของเขาได้อย่างง่ายดาย

            เมื่อเรี่ยวแรงไม่ได้สิ้นเปลืองจนถึงขั้นเป็นอุปสรรค จึงทำให้ไบรอัลสามารถซึมซับความหอมหวานในโพรงปากสวยที่หอมหวานน่าหลงใหลเหลือเกิน เรียวลิ้นที่เร้าร้อนโลมเลียดูดรั้งอย่างชำนาญจนเขารู้สึกซ่านเสียวถึงการตอบสนองกลับจากเรียวลิ้นนั้น

            ไบรอัลค่อยๆ ผละออกจากเรียวปากสวยที่ตอนนี้มันสวยน่าดูชมมากขึ้นในสายตาเขา ในเมื่อมันทั้งอิ่มเอิบและแดงจนเขาอดไม่ได้ที่จะต้องประทับริมฝีปากแนบสนิทลงไปอีกครั้งอย่างแผ่วเบา

            เธอคนหอมไม่ถดถอยหนีเขา แต่เธอกำลังหอบหายใจอยู่ ยิ่งอยู่ใกล้

เธอก็ยิ่งหอม หอมไปทั้งตัวเหรอเปล่านะ เขาอยากรู้จริงๆ สมองที่คิดสงสัยสั่งการให้ร่างกายตอบสนองความสงสัยนั้นในทันที

            “อย่า...” เสียงที่ดังออกมาเล็กน้อย ที่ไม่ใช่เสียงของเขา และเขาก็ไม่มีความคิดหรือต้องการที่จะทำตามเสียงนั้น ไบรอัลช้อนร่างบางด้วยวงแขนแข็งแรงของเขาไว้อย่างง่ายดาย มือเล็กทั้งสองกำขย้ำเสื้อเขาไว้ เธอพยายามออกแรงผลักเขาเพื่ออะไรกัน สมองเขาไม่อาจประมวลผลกับพฤติกรรมแบบนี้ของเธอว่ามันคืออะไร