EP 5/5 กีฬาในร่ม

“พูดมากจริง ง่วงไม่ใช่เหรอ นอนสิ นอนๆ”

แนะแล้วต้องเดินกลับมาเอาหมอนของเวนิสาโยนไปบนที่นอนฝั่งของตัวเองแทนที่หมอนอันเดิมที่ยกให้หล่อน

 หญิงสาวดึงขาขึ้นมาอย่างยากลำบาก การออกกำลังกายวันแรกทำเอาเธอร้าวระบมไปทั้งตัว ศศินแลเห็นรอยแดงบนหน้าแข้ง แอบส่ายหน้าให้กับท่อนขาอันบอบบาง เขาเปิดลิ้นชักข้างเตียงหายาที่มีไว้เพื่อนวดบรรเทาอาการกล้ามเนื้ออักเสบ หน้าแข้งของเวนิสาเริ่มบวมนิดๆ แลเห็นเป็นมันวาว พรุ่งนี้คงได้ปวดกว่านี้หากไม่รีบหายากันเอาไว้

เขาปีนขึ้นไปบนที่นอน หยิบหมอนข้างทิ้งไปเสียแล้วดึงขาหล่อนมาวางบนตัก ก่อนจะเริ่มทายาแล้วนวดเบาๆ

“อย่าเตะกระสอบทรายอีกล่ะ เธอไม่เหมาะกับมันหรอก ใช้เครื่องเล่นอย่างอื่นที่พอเล่นได้ก็พอ”

“พี่ให้ฉันเข้าไปในนั้นหรือคะ สาวใช้บอกว่านั่นเป็นที่ส่วนตัวของพี่ พี่หวงนี่นา”

เขาเบะปากใส่คนที่ออกตัวราวกับเกรงอกเกรงใจ

“เธอข้ามขั้นตอนการขออนุญาตไปแล้วนี่ หรือไม่จริง”

แม่จอมแสบยิ้มแหยๆ เรื่องนั้นมันก็จริงละนะ

“อืม...เย็นดีจัง มือพี่นิ้ม...นิ่ม”

“ไม่ต้องยอ ถ้ายอจะให้ทาเอง”

คนสวยค้อนขวับ มีหมอนวดจำเป็นมาทายาให้แล้วเธอจะหืออือทำไม ให้เขานวดไปเถอะ อา...ดีจัง...

หัวใจของศศินเต้นแรงอีกแล้ว มือที่ถูกนวดยาให้เวนิสาเปลี่ยนจากถูนวดเป็นลูบไล้ ท่อนขาของหล่อนช่างเรียวงาม ผิวเนื้อนุ่มลื่นน่าสัมผัส ถ้าท่อนขาคู่นี้ได้มาโอบรัดรอบเอวเขาคงให้ความรู้สึกยิ่งกว่าวิเศษ

“อา...อย่าละ...ลูบ แบบนั้นสิคะ เดี๋ยวก็ปล้ำซะหรอก”

มือที่ลูบขาเรียวหยุดชะงัก ท่อนขาขาวๆ ถูกจับโยนออกจากตักแรงๆ ศศินทำหน้าบึ้งใส่ ลุกจากเตียงไปเปลี่ยนชุดนอนในห้องแต่งตัว เวนิสาหัวเราะน้อยๆ นอนขดตัวกอดท่อนขาอย่างเป็นสุข เขากลับมานอนหลังจากปิดไฟทุกดวงแล้ว คราวนี้ปิดทุกดวงจริงๆ ไม่เว้นแม้แต่ไฟห้องน้ำ

“นอนแล้วนะ อย่าเรียกล่ะ”

“จะเรียก” เธอว่า

“นี่!” เสียงปรามของศศินไม่มีผลต่อเวนิสา หล่อนขยับมาใกล้ๆ ทั้งสอดกายเข้าใต้ผ้านวมผืนเดียวกัน “ถอยออกไป ไม่งั้นถีบตกเตียง”

“ใจร้าย...ฉันหนาว ฉันต้องการไออุ่น ขอน้องซบตรงนี้สักนาทีนะคะพี่ขา...” ออดอ้อนแล้วขยับไปนอนหนุนแขนอีกฝ่าย แบบว่าได้คืบจะเอาศอก

“เกินไปแล้ว เกินไปแล้วยัยคนนี้นี่”

“เถอะน่า วันนี้พี่ทำฉันเกือบตายไม่ใช่เหรอ ให้ฉันนอนซุกไออุ่นสักนิดจะเป็นไร ข้างนอกฝนตกด้วย”

“เกี่ยวอะไรกับฝนตก”

“ก็หนาวไงคะ พี่...กอดฉันด้วยสิ กอดน่ะ ทำเป็นไหมคนดี หืม?”

ศศินกลอกตามองเพดานมืดๆ เรื่องความเยอะไม่มีใครเกินเวนิสาหรอก เขาขยับนอนตะแคงเพื่อกอดหล่อน ยอมรับว่าพอได้กอดย่างนี้ก็อุ่นดีเหมือนกัน  

“ทำไม...ฉันรู้สึกแบบนี้นะ”

“แบบไหนคะ”

“อุ่น...จัง”

“ตรงไหนคะ” เธอถาม ยิ้มในความมืดมิดของห้องนอน

“ตรงนี้...”

เขาจับมือบางมาวางที่หัวใจ รู้สึกอุ่นจริงๆ อย่างที่ปากบอก ไม่เคยรู้สึกแบบนี้เลย ไออุ่นส่งตรงมาจากที่ไหนกันนะ จากคนที่อยู่ในอ้อมกอดเขานี่หรือ

“ฉันก็เหมือนกัน” เธอบอกแล้วยิ้มกว้าง เป็นสุขในอ้อมแขนแสนอุ่นของพ่อคนตัวโต ทว่าความสุขนั้นย่อมมีวันสูญสลาย เพราะจู่ๆ ข้อความในแช็ตไลน์ของเจ๊หวานก็แทรกเข้ามาในหัว “พี่...วันนี้จูบตะวันหรือคะ”

พรึ่บ!

โคมไฟสว่างวาบขึ้นด้วยมือของศศิน เขาดึงแขนออกจากใต้ศีรษะของหล่อนอย่างงงๆ “หมายความว่าไง”

“เปล่าค่ะ แค่ถาม”

“ฉันก็เปล่า ไม่ได้จูบ”

คำตอบของเขาทำให้เวนิสาโล่งอก ยอมรับว่าดีใจที่ได้ยินเช่นนั้น

“จริงหรือคะ”

“ฉันไม่จูบกับใครในเดตแรกหรอกน่า”

“ไม่รู้สิคะ ฉันไม่ได้เดตกับพี่ พี่ยังจูบฉันเลยนี่นา”

คำประชดนั้นทำเอาพวงแก้มเวนิสาเห่อร้อนขึ้นมา ศศินเองก็เช่นกัน ทำอะไรไม่ถูกก็เอื้อมมือไปปิดโคมไฟเสีย หล่อนจะได้ไม่ต้องมองหน้ากันให้ขัดเขิน

“ฉันไม่อยากพูดถึงเรื่องผิดพลาดนั่นอีก”

“เฮ้อ...ใจร้ายอีกละ จูบกับน้องนี่เป็นความผิดพลาดหรือคะคุณพี่”

แม่จอมแสบประชดอีกระลอก ดึงร่างเขาเข้ามากอดแน่นๆ เบียดหน้าอกหน้าใจคับบีเข้ากับลำตัวของคนปากเก่งอย่างอยากจะแกล้ง

ศศินดันเวนิสาออกห่าง แต่แขนของหล่อนเหนียวอย่างกับทากาวไว้

“ปล่อยนะ นี่! ฉันบอกให้ปล่อย!”

“ไม่ปล่อย จะกอด” เวนิสาไม่ได้กอดแค่แขน แต่วาดเรียวขาพาดบนสะโพกของอีกฝ่าย ศศินอยากจะบ้าตาย หนักเข้าก็ยอมแพ้ เขาเพลียเกินกว่าจะเล่นมวยปล้ำกับแม่คนดื้อ เลยนอนนิ่งๆ ให้หล่อนกอดเสียให้หนำใจ

“อืม...วันนี้ได้กอดพี่แล้วนะ ความพยายามของฉันคืบหน้าแล้วนะพี่” บอกเขาแล้วอ้าปากหาวหวอดๆ ศศินปรือตาขึ้นมอง ก่อนจะดึงผ้านวมมาห่มร่างให้ดีๆ เวนิสารู้สึกเหมือนตกอยู่ในห้วงฝัน มันต้องเป็นฝันแน่ๆ ฝันดีเสียด้วยสิ