เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 115
บทที่เกี่ยวข้อง
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 116
นางจ้องหน้าหลินเย่ว์ "ดี ในเมื่อท่านโหวน้อยยืนยันเช่นนั้น วันนี้ตระกูลหลินของท่านต้องให้คำอธิบายกับข้า!"เมื่อเอ่ยจบ นางก็ไม่สนใจหลินเย่ว์อีกต่อไป หันหลังเดินมุ่งยังโถงบรรพบุรุษตระกูลหลินงเมื่อเรื่องบานปลายไปถึงบรรพุบุรุษแล้ว อย่าว่าแต่หลินเย่ว์เลย แม้แต่เหล่าบ่าวและสาวใช้ก็รู้แล้วว่าเรื่องวันนี้คงไม่จบลงง่ายๆเมื่อเห็นว่าเฉียวเนี่ยนจงใจอาละวาด หลินเย่ว์ก็รีบตามไป "หลินเย่ว์ วันนี้ข้ามาเพื่อช่วยเจ้าจากใจจริง เจ้าตั้งแง่ได้หรือไม่!"เฉียวเนี่ยนไม่สนใจเขา สาวเท้าเดินจากไปด้วยสีหน้าเย็นชาทว่าเพราะร่างกายยังคงบาดเจ็บ ฝีเท้าจึงไม่มั่นคงนักหลินเย่ว์มองออกในทันใด จึงกดเสียงต่ำลง "ร่างกายเจ้ายังไม่หายดี ให้เข้าพยุงเจ้ากลับไปพักผ่อนเถิด"ว่าจบก็เรียกบ่าวสองสามคนมาเพียงแต่บ่าวสองสามคนนั้นยังไม่ทันได้แตะเนื้อต้องตัวเฉียวเนี่ยนก็ถูกนางตวาดไล่ "ข้าคือว่าที่พระชายาหมิงอ๋อง! ผู้ใดกล้าแตะต้องข้า!"พระชายาหมิงอ๋อง แม้จะไม่ใช่คนที่มีอำนาจมากมายนัก แต่หากจะเอาชีวิตบ่าวรับใช้สักคนนั้นก็ไม่ใช่เรื่องยากด้วยเหตุนั้นเหล่าบ่าวจึงไม่มีใครกล้าเข้ามาใกล้แต่ใครจะรู้ว่าคำพูดนั้นของเฉียวเนี่ยนจะทำให
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 117
ก่อนมาถึงโถงบรรพบุรุษ เฉียวเนี่ยนรู้อยู่แล้วว่าตนนั้นต้องพบเจอกับสิ่งใดดังนั้นเมื่อพบเจอกับคำตำหนิและสายตาเดือดดาลของท่านโหวหลิน เฉียวเนี่ยนจึงเลือกที่จะเพิกเฉยนางเยื้องย่างเข้าไปในโถงบรรพบุรุษ สองตากวาดมองเหล่าบ่าวและสาวใช้ที่ยืนอยู่ด้านนอก ท้ายที่สุดหยุดลงที่เซียวเหิงเมื่อสบเข้ากับแววตาล้ำลึกของเขา หัวใจของเฉียวเนี่ยนก็รู้สึกหน่วงขึ้นมาอย่างไม่อยู่ ความเจ็บปวดรวดร้าวเหมือนหัวใจถูกฉีกเป็นชิ้นๆ นั้นค่อยๆ จางหายไปนางคิดในใจ หากเป็นไปได้นางหวังว่าจะมีใครสักคนหนึ่งก้าวออกมาปกป้องนาง เรียกร้องความยุติธรรมจากตระกูลหลินแทนนางแต่ชัดเจนแล้วว่าเซียวเหิงไม่มีทางเป็นคนนั้นความเจ็บปวดเผยขึ้นในแววตาของเฉียวเนี่ยนที่จ้องมองเซียวเหิงอันที่จริงเขากำลังรอ รอให้เฉียวเนี่ยนเอ่ยปากร้องขอเขา เมื่อถึงยามนั้นเขาจะช่วยพูดแทนนาง ท่านโหวหลินย่อมไว้หน้าเขาแน่นอนทว่านางกลับสูดหายใจลึก จากนั้นก็เบือนสายตาไปทางอื่น หันไปมองบรรดาบ่าวไพร่ "วันนี้ผู้ใดเห็นหนิงซวงกัดคนบ้าง ก้าวออกมา"ได้ยินดังนั้นสาวใช้และบ่าวหนุ่มหลายคนก็ก้าวออกมาเมื่อเห็นภาพนั้น สีหน้าจองหลินยวนก็ยิ่งน่าสงสารกว่าเดิมส่วนหลินเย่ว์
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 118
เสี่ยวชุ่ยยังคงพูดอย่างมั่นอกมั่นใจทว่าเฉียวเนี่ยนกลับแค่นหัวเราะ หันไปทางฮูหยินหลิน "อ๋อ? คุณหนูหลินไม่รู้ว่าข้าบาดเจ็บงั้นรึ? ฮูหยินหลินว่าอย่างไร?"หนิงซวงเล่าให้นางฟังว่าระหว่างหลายวันที่นางนอนหมดสติอยู่บนเตียงนั้น หลินยวนและฮูหยินหลินมาเยี่ยมนางทุกวัน ถึงขั้นทำแผลให้นางใหม่ด้วยซ้ำบาดแผลฉกรรจ์บนร่างนาง หลินยวนจะไม่รู้ได้อย่างไร!ฮูหยินหลินนิ่งอึ้งไป รีบเอ่ยในทันที "แผลของเจ้า ต้องให้หมอประจำจวนตรวจอีกครั้ง! เร็วเข้า รีบพยุงคุณหนูใหญ่กลับไป แล้วเรียกหมอประจำจวนมา"วินาทีนั้นเฉียวเนี่ยนรู้สึกสิ้นหวังยิ่งนักมุมปากของนางยกยิ้ม จ้องหน้าฮูหยินหลินอย่างเย็นชา "ต่อหน้าบรรพบุรุษตระกูลหลิน พวกท่านตระกูลหลินยังกล้ารังแกคนอื่นเช่นนี้อีกหรือ?""เฉียวเนี่ยน!" ท่านโหวหลินคำรามลั่น "หยุดเพ้อเจ้อได้แล้ว!"เขาจะไม่ยอมให้เฉียวเนี่ยนลบหลู่บรรพบุรุษตระกูลหลินเป็นอันขาด!ทว่าเฉียวเนี่ยนกลับเหลือบมองเขาอย่างเย็นชา ก่อนจะหยุดสายตาที่หลินเย่ว์ "ท่านโหวน้อย ข้าขอถามท่านอีกครั้ง ทำคนเจ็บย่อมต้องลงโทษ หรือเพราะเป็นสาวใช้ทำเจ้านายเจ็บถึงต้องลงโทษ!"วินาทีนั้นหลินเย่ว์กลับไม่กล้าพูดว่าทำคนเจ็บย่อมต
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 119
อันที่จริงเฉียวเนี่ยนรู้มาตลอดว่าความรู้สึกที่หลินเย่ว์มีต่อนางนั้นชัดเจนเพียงใดนางเจ้าคิดเจ้าแค้น แล้วก็ต้องล้างแค้นให้สำเร็จด้วยสามปีก่อนที่ไม่อาจย้อนเวลากลับไปได้นั้น นางจะคิดเสียว่าเป็นการตอบแทนบุญคุณจวนโหวที่เลี้ยงดูนางมาสิบห้าปี หลังจากกลับมานางจึงไม่เก็บเรื่องราวเหล่านั้นมาใส่ใจ ตั้งใจว่าจะดูแลท่านย่าให้ดีก็พอทว่าสิบห้าปีนั้นนางคิดค้างจวนโหว มิได้ติดค้างเสี่ยวชุ่ยสาวใช้นางหนึ่ง กลั่นแกล้งใส่ร้ายนางไม่รู้กี่หนยังพอทน แต่ยามนี้กลับทำให้หนิงซวงต้องโดนลงโทษหากนางไม่เอาคืน อย่าเรียกนางว่าเฉียวเนี่ยน!บ่าวและสาวใช้ที่มุงดูข้างนอกเริ่มมากขึ้นเรื่อยๆ แม้แต่คนจากเรือนฟางเหอก็ตามมาไม่น้อยเมื่อได้ยินเฉียวเนี่ยนพูดเช่นนั้น เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นจากฝูงชน "ใช่ๆ! วันนั้นคุณหนูรองไม่ทันระวังจึงร่วงตกน้ำ เป็นคุณหนูใหญ่ที่ลงไปช่วยโดยไม่คิดชีวิต ใครจะรู้ว่าพอขึ้นฝั่งมากลับถูกเสี่ยวชุ่ยใส่ร้าย""คิดไม่ถึงเลยว่าเสี่ยวชุ่ยจะลอยนวลมาตลอด? ข้านึกว่าจะถูกตบจนปากฉีกแล้วไล่ออกจากจวนเสียอีก!""เหอะ ก็นางเป็นสาวใช้ของคุณหนูรอง มีคุณหนูรองคอยหนุยหลัง!""แต่คุณหนูใหญ่แทบสละชีวิตช่วยคุณหนูรอง คุณห
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 120
หนิงซวงถูกลงโทษแล้ว ยามนี้จะช่วยพูดแทนเสี่ยวชุ่ยได้อย่างไร?แต่คาดไม่ถึงว่าเฉียวเนี่ยนจะเป็นฝ่ายเอ่ยปาก "น้อยนักที่นายบ่าวจะผูกพันเช่นนี้ ข้าเองก็ไม่อยากให้เรื่องใหญ่โต"เพราะตบจนปากฉีกแล้วไล่ออกจากจวนนั้นยังไม่สาสมแก่เสี่ยวชุ่ยขณะพูดนั้นนางก็เอื้อมมือออกไปพยุงหลินยวนขึ้นมาภาพนั้นทำเอาฮูหยินหลินที่อยู่อีกฟากดวงตาเป็นประกายนางคิดไม่ถึงเลยว่าเฉียวเนี่ยนจะประคองหลินยวนลุกขึ้นเองวินาทีนั้นนางรู้สึกว่าจากนี้ไปเฉียวเนี่ยนและหลินยวนจะต้องเป็นพี่น้องที่รักกันมากแน่นอน!หลินยวนสะอึกสะอื้น เดิมตั้งใจจะเอ่ยขอบคุณเฉียวเนี่ยน แต่เมื่อเห็นรอยยิ้มบนใบหน้าอีกฝ่าย นางก็รู้สึกเย็นยะเยือกขึ้นมาอย่างประหลาดดังนั้นนางจึงไม่พูดอะไรต่อแต่เป็นเฉียวเนี่ยนที่เอ่ยถาม "สาวใช้ข้ากัดเจ้าทีเดียวแต่โดนโบยตั้งสามสิบที เจ้าคิดว่าจากแผลของข้า เสี่ยวชุ่ยควรถูกลงโทษเช่นไร?"เลือกสีสดบนผ้าพันแผลนั้นสุดแสนสะดุดตาในตอนนั้นหัวสมองของหลินยวนว่างเปล่านางไม่รู้ว่าควรจะลงโทษเสี่ยวชุ่ยถึงจะเหมาะสม คิดเพียงว่าแค่ขออย่าได้ไล่เสี่ยวชุ่ยออกจากจวน อยู่ข้างกายนางตลอดไปก็พอ!ด้วยเหตุนั้นนางจึงร้องไห้สะอึกสะอื่น เอ่ยต
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 121
เฉียวเนี่ยนประหลาดใจไม่น้อย หลินยวนเดินนำไปก่อนแล้ว เขายังไม่ตามหลินยวนไปอีก แต่กลับยืนอยู่หน้าโถงบรรพบุรุษตระกูลหลินรอนางงั้นหรือ?มีอะไรจะคุยกับนางงั้นรึ?แต่จะทำอย่างไรได้เล่า?นางไม่อยากพูดกับเขาแม้สักคำด้วยเหตุนั้นนางจึงไม่แม้แต่จะคำนับ เฉียวเนี่ยนเดินจากไปราวกับมองไม่เห็นเซียวเหิงทว่าวินาทีที่เดินผ่านเซียวเหิง เสียงเย็นชาของเขายังคงลอยเข้าหูเฉียวเนี่ยน"แม่นางเฉียวอยากเป็นชายาอ๋องเพียงนั้นเชียวหรือ"ในน้ำเสียงหนักแน่นนั้นมีแต่คำเสียดสีฝีเท้าของเฉียวเนี่ยนชะงักลง แต่ไม่เหลียวกลับไปมองเขา เอ่ยถามเสียงเรียบเพียงประโยคหนึ่ง "แม่ทัพเซียวคิดว่า หากข้าได้เป็นชายาอ๋องแล้ว จะมีชีวิตลำบากยากเข็ญเช่นทุกวันนี้หรือไม่?"แค่ต่อกรกับสาวใช้ตัวเล็กเพียงเดียวนางยังต้องใช้กำลังมากมายปานนี้เซียวเหิงพูดไม่ออก เฉียวเนี่ยนเองก็ไม่รอคำตอบของเขาแล้วเดินจากไปเพราะคำตอบนั้นเขานั้นรู้ดีอยู่แก่ใจหากนางเป็นพระชายาหมิงอ๋องแล้ว อย่าว่าแต่ลงโทษเสี่ยวชุ่ยเลย ต่อให้คิดจะลงแส้ทั้งบ่าวทั้งนายในจวนโหว พวกเขาก็อาจไม่ขัดขืนแม้สักคำ!เฉียวเนี่ยนกลับมาถึงเรือนฟางเหอโดยมีเหล่าบ่าวคอยพยุง ยามนี้ใบหน้าข
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 122
ทว่าหมิงอ๋องกลับโบกมือปัด "ข้าไม่สน ข้าจะยอมให้นางไปเมืองกูเฉิงกับหมิงอ๋องไม่ได้!"หากไปถึงเมืองกูเฉิง หมิงอ๋องก็จะยิ่งวางอำนาจยิ่งกว่าเดิมมิใช่หรือ?เมื่อถึงยามนั้นหากหมิงอ๋องโบยนางจนตายแล้ว กว่าเขาจะรู้ข่าวคงสามเดือนห้าเดือนให้หลังนู่น!ยามคิดถึงภาพเฉียวเนี่ยนกลับมาพร้อมบาดแผลเต็มกาย หลินเย่ว์ก็ปวดใจเหลือทนแต่เมื่อนึกถึงเฉียวเนี่ยนที่เป็นตายร้ายดีอย่างไรก็จะแต่งงานกับหมิงอ๋องให้ได้ เขาก็เดือดดาลขึ้นมาอีกครั้งยามนี้ถึงได้กรอกเหล้าใส่ปากตัวเองเพื่อระงับความเกรี้ยวโกรธในใจเมื่อครู่แต่เซียวเหิงฟังแล้วกลับถามว่า "หากนางไม่แต่งกับหมิงอ๋อง แล้วจะให้แต่งกับใคร?"หลินเย่ว์ถลึงตามองเขา "เจ้าจะสนไปใยว่านางจะแต่งกับใคร? แต่งกับใครก็ดีกว่าแต่งกับหมิงอ๋องทั้งนั้น! ต่อให้ต้องเป็นอนุคนอื่น ก็ดีกว่าถูกโบยจนตาย!"มือของเซียวเหิงที่รินเหล้าชะงักไปเป็นอนุงั้นหรือ?"เจ้านิ่งไปใย?" หลินเย่ว์ไม่สบอารมณ์ แย่งเหยือกเหล้าจากมือเซียวเหิง "ตั้งแต่เล็กจนโตเจ้าฉลาดกว่าข้า รีบคิดหาวิธีเร็วเข้า!"ในตอนนั้นเซียวเหิงสูดหายใจลึก ยกยิ้มบางให้หลินเย่ว์ "ในเมื่อทำอะไรกับเนี่ยนเนี่ยนไม่ได้ เช่นนั้นก็ต้องเกล
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 123
แววตาของเซียวเหิงอ่อนลง มือที่ยกจอกเหล้าดื่มไม่ได้ชะงักไป แต่เสียงนั้นกลับชวนให้รู้สึกเสียวสันหลังอย่างบอกไม่ถูก "ลอบสังหารนั้นโทษมหันต์ ท่านพี่หลินล้อข้าเล่นแล้ว"เมื่อได้ยินดังนั้นหลินเย่ว์ก็มองเซียวเหิงด้วยความสงสัยเมื่อครู่เขาคาดเดาสุดโต่งเกินไป หากเซียวเหิงคิดจะฆ่าหมิงอ๋องจริง นั่นคือการเดิมพันชีวิตของคนทั้งตระกูลเชียวก็ว่าได้แต่จะคุ้มค่าหรือหากทำเช่นนั้นเพื่อเฉียวเนี่ยน?แน่นอนว่าหลินเย่ว์คิดว่าไม่คุ้มค่า เขาเองก็ไม่เชื่อว่าเซียวเหิงจะกล้าเสี่ยงปานนั้นเพียงแต่ท่าทียามเซียวเหิงบอกว่าเขาคาดเดาสุดโต่งเกินไปนั้น ชวนให้เขาคิดมากอย่างอดไม่ได้ทว่าเขาเองก็รู้ดี ต่อให้เซียวเหิงจะมีเจตนาใดแอบแฝง หากเซียวเหิงไม่บอกเขาตามตรง เขาย่อมไม่มีวันเดาออกในเมื่อเป็นเช่นนั้น เขาจึงไม่ซักไซ้เรื่องนี้อีกต่อไป ทำได้เพียงขมวดคิ้วเอ่ย "ล่อเสือออกจากถ้ำฟังดูไม่เลว แต่เจ้าอย่าลืมละ ระหว่างหมิงอ๋องกับเนี่ยนเนี่ยนนั้น ยังมีราชโองการอีกหนึ่งฉบับ"หากราชโองการฉบับนั้นยังอยู่ ต่อให้หมิงอ๋องไปจากเมืองหลวง จะมีใครกล้ารับโทษขัดราชโองการเพื่อมาสู่ขอเฉียวเนี่ยน?แต่เซียวเหิงมีตัวเลือกในใจแล้ว เขายกเหยือก
บทล่าสุด
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 556
เมื่อฉู่จืออี้กลับไปถึงหมู่บ้านเหอวาน พระอาทิตย์ก็ตกดินแล้วแต่ไม่คิดเลยว่าจากที่ไกลๆ เขาจะเห็นลานบ้านของตัวเองเต็มไปด้วยผู้คนหัวใจของเขาจมดิ่งลงอย่างช่วยไม่ได้ ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นมีคนเห็นเขาแล้ว จึงตะโกนทันที "มาแล้ว มาแล้ว กลับมาแล้ว!"ทุกคนหันไปมองฉู่จืออี้พร้อมกันฉู่จืออี้เข้าไปในลานบ้าน มองปราดเดียวก็เห็นป้าตงฮวาที่กําลังนอนอยู่กลางลานบ้าน และยังมีเฉียวเนี่ยนที่นั่งคุกเข่าอยู่ข้างๆ นางเห็นเพียงในมือของนางถือเข็มปักลายดอกหนึ่ง กําลังปักลงบนร่างของป้าตงฮวา และดวงตาของป้าตงฮวาก็พร่ามัว คล้ายจะตื่นแต่ก็ไม่ตื่น"เกิดอะไรขึ้น?" ฉู่จืออี้ถามเสียงเข้มป้าชุนรีบก้าวไปข้างหน้าและพูดว่า "สือโถวทะเลาะกับพ่อของเขาและวิ่งเข้าไปในภูเขาด้วยความโกรธ พ่อของเขาเกรงว่าเขาจะเป็นอันตราย จึงตามเขาเข้าไปด้วย ป้าตงฮวารออยู่ที่บ้านตั้งนาน เห็นว่าฟ้าใกล้จะมืดแล้ว ร้อนใจจนสลบไป โชคดีที่เด็กคนนี้มีวิชาแพทย์ แค่สองเข็มก็ช่วยชีวิตคนกลับมาแล้ว"ได้ยินดังนั้น ดวงตาของฉู่จืออี้ก็ฉายแววประหลาดใจเล็กน้อย แล้วมองไปที่เฉียวเนี่ยนนางยังรู้วิชาแพทย์ด้วยเหรอ?ในตัวนางยังมีความลับซ่อนอยู่อีกมากแค่ไหนกันแ
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 555
เมื่อเห็นเงาของฉู่จืออี้เดินจากไปไกลขึ้นเรื่อยๆ ป้าชุนทำได้เพียงถอนหายใจ แล้วหันกลับมาเอ่ยกับเฉียวเนี่ยนว่า "ข้าไปตุ๋นไก่ป่าก่อนแล้วค่อยมาใหม่"เอ่ยจบก็เดินจากไปเองเฉียวเนี่ยนนั่งอยู่ในเรือน มองตามป้าชุนไป แต่ก็เห็นชัดเจนว่าฝูวั่งไม่ได้จากไปเขายืนอยู่ที่เดิม มองเฉียวเนี่ยนผ่านหน้าต่างเมื่อเห็นเฉียวเนี่ยนมองมาทางเขา ฝูวั่งก็หลบสายตาแล้วตะโกนว่า "ท่านแม่รอข้าด้วย!"จากนั้นก็หันหลังเดินจากไปแต่เฉียวเนี่ยนไม่ได้พลาดสายตาของฝูวั่งเมื่อครู่นี้ขณะที่เขามองนาง แววตาซ่อนความเกลียดชังที่นางคุ้นเคยไว้เมื่อก่อน ยามที่หลินยวนแอบมองนาง ก็เป็นแบบนี้เช่นกันหนึ่งชั่วยามต่อมาในที่สุดฉู่จืออี้ก็มาถึงในเมือง เขาหาร้านอาหารที่คุ้นเคยขายของป่าที่ล่ามาได้ทั้งหมด จากนั้นได้เดินวนไปมา เลี้ยวเข้าไปในตรอกซอยเล็กๆ แล้วผลักประตูไม้เข้าไปและหายตัวไป"พี่ใหญ่""พี่ใหญ่"เสียงหลายเสียงดังขึ้นพร้อมกันฉู่จืออี้พยักหน้านิดๆ ถึงพาพวกเขาเข้าไปในห้องเพิ่งนั่งลงได้ไม่นาน หนึ่งในนั้นก็ล้วงกระดาษแผ่นหนึ่งออกมาจากอก “พี่ใหญ่ นี่เป็นของที่คนแจกจ่ายตามถนนเมื่อเช้านี้ ข้าดูคุ้นๆ เลยนัดพี่น้องมาดู”ขณะเอ่
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 554
วันรุ่งขึ้นขณะที่เฉียวเนี่ยนตื่น ก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของฉู่จืออี้แล้วป้าชุนกำลังวุ่นอยู่ในครัวเฉียวเนี่ยนเดินกะเผลกไปที่ประตู มองป้าชุนด้วยความสงสัย “ป้าชุน วันนี้ทำไมตื่นเช้าขนาดนี้?”ฟ้ายังไม่สว่างเต็มที่เลย!ป้าชุนตักน้ำให้เฉียวเนี่ยนล้างหน้าล้างตา ก่อนเอ่ยว่า “พอฟ้าสางไป๋อวี่ก็พาฝูวั่งเข้าป่าไปแล้ว วันนี้ข้าไม่มีอะไรทำที่ไร่ เลยมาช่วยงานที่นี่สักหน่อย”ขณะเอ่ย มุมปากก็แอบมีรอยยิ้มเมื่อนึกถึงเรื่องเมื่อวาน เฉียวเนี่ยนก็อดขอโทษป้าชุนไม่ได้ “ขอโทษป้าชุนด้วย เมื่อวานข้าพูดจาเรื่อยเปื่อยเพื่อข่มขู่ฝูวั่งเท่านั้น”ป้าชุนรีบพยักหน้า "ข้ารู้ ไอ้เด็กแสบนั่นต้องต้องขู่ให้หลาบจำง! เมื่อวานพอกลับไปก็ร้องไห้กับข้า รับปากว่าจะไม่เล่นพนันอีกแล้ว วันนี้ตื่นเช้าก็ขยันขันแข็ง หากเลิกนิสัยเสียๆ เหล่านั้นได้ ต่อไปก็ไปล่าสัตว์กับไป๋อวี่ ก็ถือว่ามีวิชาชีพเลี้ยงตัวเองได้แล้ว!”สำหรับฝูวั่ง ป้าชุนไม่ได้หวังอะไรมาก แค่มีกินมีใช้ก็พอ!ทันทีที่ได้ยินคำพูดของป้าชุน เฉียวเนี่ยนก็อดยกยิ้มจางๆ ไม่ได้ แต่คิดถึงเรื่องที่กลุ่มคนเหล่านั้นแกล้งเมาเมื่อคืนขึ้นมา ในที่สุดก็อดสงสัยไม่ไหว จึง ถามขึ้นว่า “ป้าช
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 553
เซียวเหิงเคยลักพาตัวคุณหนูของนางไป สุดท้ายก็เป็นเหตุให้คุณหนูของนางตกแม่น้ำฉางหยาง นางยังคงจำความแค้นนี้ขึ้นใจ!แม้นางจะมีฐานะต่ำต้อย ไม่สามารถทำอะไรเซียวเหิงได้แต่จากนี้ไปจะให้นางติดตามเซียวเหิงอย่างนั้นหรือ?"ฝันไปเถอะ!นางเอ่ยจบ ก็หันหลังเดินไปหาเซียวเหอเซียวเหอยังคงไม่พูดอะไร แต่หลังจากได้ยินคำพูดของหนิงซวง มุมปากก็เผยรอยยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัวรอยยิ้มจางๆ นั้น ทิ่มแทงดวงตาของเซียวเหิงนักเขาไม่เข้าใจว่าทำไมเฉียวเนี่ยนถึงไม่เต็มใจที่จะติดตามเขา แม้แต่สาวใช้ของนางก็ไม่เต็มใจ?ยามนั้น เขากำลังจะก้าวเดินไปข้างหน้าเพื่อจับตัวหนิงซวงทันใดนั้นเอง เขาก็ได้ยินเซียวเหอเอ่ยขึ้นมาเสียงเบาว่า "เหิงเอ๋อร์"เสียงเรียกอันแผ่วเบานั้น มิได้มีคำพูดใดตามมา แต่ความหมายของการข่มขู่ก็ชัดเจนอย่างยิ่งหากเซียวเหิงขวางทางหนิงซวงในยามนี้ เซียวเหอจะต้องลงมืออย่างแน่นอนแต่แล้วก็เห็นว่า บรรยากาศรอบตัวเซียวเหิงพลันกดดันลงมากไม่นึกเลยว่าจะเป็นหนิงซวงที่เอ่ยปากก่อน "ท่านแม่ทัพเซียว นิสัยของคุณหนูข้า ท่านย่อมทราบดีที่สุด แล้วเหตุใดถึงวันนี้ ท่านยังมาทำให้บ่าวลำบากใจอีก?"เสียงนั้นปนด้วยความสะอื้น
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 552
จี้เยว่หาม้าที่ดีที่สุดสามตัวในจวน ออกเดินทางในคืนนั้น และมุ่งหน้าไปยังที่ที่ห่างออกไปกว่าร้อยลี้ตลอดทางไม่ได้ราบเรียบ ศพหญิงสาวถูกพบในหมู่บ้านแห่งหนึ่ง กว่าทั้งสามจะเดินทางไปถึงก็เป็นเที่ยงวันของอีกวันแล้วนอกหมู่บ้านมีคนของพวกเขามารอรับเซียวเหอลงจากม้า รีบเร่งเดินเข้าไปในหมู่บ้าน “คนอยู่ที่ใด?”“ยังอยู่ที่ริมน้ำ” ชายผู้นั้นพูดพลางกดเสียงทุ้มต่ำลง “ท่านแม่ทัพเซียวก็อยู่ด้วย”ทันทีที่ได้ยิน เซียวเหอก็ชะงักไปเล็กน้อย มองตามที่ชายผู้นั้นชี้ไป ก็เห็นริมน้ำไม่ไกล เซียวเหิงกำลังเปิดผ้าขาวที่คลุมศพออก จากนั้นได้แสดงสีหน้าขยะแขยงออกมาเห็นเช่นนั้น เซียวเหอก็อดวางใจไม่ได้จากท่าทางของเซียวเหิง ดูเหมือนว่านั่นไม่น่าจะใช่เฉียวเนี่ยนแต่ในเวลาต่อมา ในใจของเขากลับเกิดความโกรธขึ้นมาข่าวสารมาจากคนของเขา ทำไมเซียวเหิงมาถึงก่อนเขาได้?ด้านหลัง หนิงซวงเห็นศพที่ถูกคลุมด้วยผ้าขาว ก็แทบทนไม่ไหวขาทั้งสองอ่อนแรง หากไม่ได้จี้เยว่ประคองไว้ คงล้มลงไปกองกับพื้นแล้วแต่นางก็ฟื้นตัวได้อย่างรวดเร็ว หายใจเข้าลึกๆ สองครั้ง พร้อมกับปลอบใจตัวเองไม่หยุด "ไม่ใช่คุณหนู ไม่ใช่คุณหนูของข้า"เอ่ยพลางเดินตรง
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 551
เมื่อครู่ที่คนเหล่านั้นแสร้งทำเป็นเมา นางมองไม่ออกจริงๆทว่าการแสดงหลังจากสร่างเมากลับดูทื่อเกินไปหลายคนที่ไม่ได้โดนน้ำสาด แต่กลับตื่นขึ้นมาเองเมื่อคิดถึงเรื่องนี้ คิ้วของเฉียวเนี่ยนก็ขมวดนิดๆ และเผลอมองออกไปนอกหน้าต่าง ก็เห็นร่างสูงใหญ่ร่างนั้นเดินไปยังเพิงทางฝั่งตะวันตกแล้วนางไม่อยากคิดร้ายต่อผู้อื่น แต่เมื่อครู่ในเรือนมีนางเป็นคนนอกคนเดียว การที่พวกเขาทั้งกลุ่มแสร้งทำเป็นเมา เห็นได้ชัดว่าเป็นการแสดงให้นางดูทำไม?ลองเชิงนาง?เป็นเพราะก่อนหน้านี้นางเปิดเผยวรยุทธบางส่วนออกมาใช่หรือไม่?แต่ถึงอย่างนั้น หากฉู่จืออี้เป็นเพียงนายพรานธรรมดา แล้วจะนึกถึงวิธีนี้ได้อย่างไร?หรือว่าสถานะของเขาก็ไม่ธรรมดา?เมื่อเมล็ดพันธุ์แห่งความสงสัยถูกฝังลงแล้ว ก็งอกเงยเติบโตอย่างรวดเร็วเฉียวเนี่ยนพยายามที่จะรื้อฟื้นความทรงจำทุกอย่างตั้งแต่ฟื้นขึ้นมา ทว่านอกเหนือจากความผิดปกติในวันนี้แล้ว นางก็ไม่พบสิ่งอื่นใดเลยนางอดถอนหายใจเสียงเบาไม่ได้ สายตาจับจ้องอยู่ที่ขาซ้ายของตนเองช่างเถอะ รอให้ขาหายดีแล้วค่อยรีบออกจากที่นี่ก็แล้วกัน!นางอุตส่าห์หนีออกจากเมืองหลวงมาได้ทั้งที ไม่อยากที่จะต้องเข้าไปพ
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 550
เฉียวเนี่ยนไม่รู้สึกถึงทุกสิ่งทุกอย่างที่อยู่ข้างหลังเพียงแค่เดินออกจากเรือนหลีปา ขาซ้ายของนางก็เริ่มปวดขึ้นมา ท่าเดินกะเผลกก็ยิ่งชัดเจนขึ้น จนกระทั่งเดินไปได้ไม่กี่ก้าวก็เริ่มร้องเรียก "ป้าชุน ป้าชุน!"นางไม่รู้เลยว่าก่อนที่นางจะเอ่ยปาก มีดสั้นที่อยู่ข้างหลังได้เข้ามาใกล้ลำคอขาวผ่องของนางอย่างเงียบๆ แทบจะกรีดคอนางแล้วเพียงแค่ได้ยินเฉียวเนี่ยนเรียกป้าชุน มีดสั้นนั้นก็รีบชักกลับไปอย่างรวดเร็ว และรีบกลับไปที่ลานกว้างส่วนฝั่งนั้น ไฟในบ้านป้าชุนก็สว่างขึ้นอีกครั้ง"เป็นอะไรหรือ? เกิดอะไรขึ้น?"เฉียวเนี่ยนมองป้าชุนด้วยสีหน้าสำนึกผิด "พี่ไป๋กับพ้องเพื่อนของเขาเมากันหมดแล้ว นอนอยู่นอกเรือน ข้ากลัวว่าพวกเขาจะนอนแบบนั้นแล้วจะหนาว ท่านช่วยข้าหน่อยได้หรือไม่?"ในเรือนหลีปา กลุ่มชายฉกรรจ์ได้ยินเช่นนั้น ต่างมองหน้ากัน และแอบรู้สึกว่าตนไม่ใช่คนดีอะไร"เฮ้อ ข้าจะไปประเดี๋ยว!" ป้าชุนตอบรับ แล้วไม่นานก็เดินออกมาพร้อมด้วยฝูวั่งที่เดินตามออกมาอย่างไม่เต็มใจเห็นได้ชัดว่าถูกป้าชุนดึงออกมากลุ่มชายฉกรรจ์ร่างกายกำยำ หากมีแค่พวกนางผู้หญิงสองคนคงช่วยไม่ไหวแน่เมื่อเห็นว่าเฉียวเนี่ยนเดินออกจากเ
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 549
คำว่า 'คนหยาบคาย' ในเวลานี้กลับจับต้องได้ขึ้นมาทันทีเฉียวเนี่ยนมองจนเผลอไผลไปชั่วขณะฉู่จืออี้หันหลังให้เฉียวเนี่ยนจึงไม่ทันสังเกตเห็นคนที่นั่งตรงข้ามเขากลับมองเห็นจึงอดเหลือบมองฉู่จืออี้ไม่ได้ แล้วเชิดหน้าขึ้นนิดๆฉู่จืออี้ถึงหันหลังกลับ และเมื่อเห็นเฉียวเนี่ยนกำลังมองพวกเขาพร้อมยิ้มไม่หยุด ราวกับเพิ่งนึกบางอย่างออก เขาก็ผลักคนที่นั่งข้างๆ แล้วเอ่ยว่า "เงียบหน่อย"กลุ่มคนนั้นราวกับเพิ่งรู้สึกตัวว่ายังมีหญิงสาวอยู่อีกคน จึงรีบกล่าวขอโทษ "ขอโทษด้วยนะแม่นาง พวกเราคนหยาบคาย พูดจาอะไรไม่เข้าหูก็ขออภัยด้วย!""ใช่ๆ แม่นาง เมื่อครู่ได้ยินอะไรที่ไม่น่าฟัง ก็ถือเสียว่าพวกเราผายลมออกมา!""ก็เจ้านั่นแหละที่ผายลมเหม็นที่สุด ฮ่าๆ ๆ!""ไปตายซะ!"ชั่วขณะนั้นเอง พวกเขาก็หัวเราะพูดคุยกันอีกครั้งเฉียวเนี่ยนมองกลุ่มชายฉกรรจ์ตรงหน้า แม้จะดูหยาบคาย แต่บรรยากาศเช่นนี้กลับเป็นความกลมกลืนที่นางไม่เคยเห็นมาก่อนยามนี้ นางก็หัวเราะเสียงเบาอย่างนุ่มนวล "พวกท่านไม่ต้องสนใจข้า เชิญสนุกกันตามสบายเถิด"คำพูดเสียงเบาอันอ่อนโยนของนาง กลับทำให้พวกเขาทั้งหมดตกตะลึงจู่ๆ ทุกคนก็เงียบลงโดยไม่รู้ตัวฉู่จือ
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 548
เมื่อฉู่จืออี้เข้าสู่สมรภูมิเป็นครั้งแรก เขาอายุเพียงสิบหกในฐานะองค์ชาย เขาไม่มีฐานอำนาจจากตระกูลฝ่ายพระมารดาที่แข็งแกร่ง ในเรื่องการสืบทอดราชบัลลังก์ เขารู้ว่าตนไม่อาจต่อสู้กับเหล่าพี่ชายได้ หากยังคงอยู่ในเมืองหลวงต่อ บางทีเขาอาจกลายเป็นปลาบนเขียงของผู้อื่นก็เป็นได้ดังนั้น เขาจึงอาสาเข้ารับราชการทหาร และกลายเป็นทัพหน้าปีกซ้ายภายใต้การบังคับบัญชาของแม่ทัพใหญ่ในเวลานั้นปีนั้น ขาวเติร์กมักจะรุกรานชายแดนอยู่บ่อยครั้ง ทำให้ราษฎรต้าจิ้งเดือดร้อนอย่างแสนสาหัสเขาเป็นคนแรกที่บุกเข้าสู่สมรภูมิ โบกดาบใหญ่ ในขณะที่คมดาบอันแหลมคมฟาดฟันเข้าไปที่ร่างของศัตรู เขายังได้ยินเสียงกระดูกถูกตัดขาดอย่างชัดเจนเลือดอุ่นสาดกระเซ็นเข้าสู่ดวงตา โลกทั้งใบพลันกลายเป็นสีแดงฉานเขาสัมผัสได้ถึงเสียงหัวใจที่เต้นระรัว แต่ไม่แน่ใจว่านั่นคือความหวาดกลัวหรือความตื่นเต้นในสมรภูมิที่ไม่มีใครยอมใคร เขาสังหารชายชราที่มีเคราขาวโพลน และยังสังหารเด็กหนุ่มวัยสิบกว่าปีเขาเคยเห็นดวงตาอันดุร้ายราวกับปีศาจร้าย และยังเคยเผชิญหน้ากับผู้คนที่ถูกบังคับให้เข้าสู่สมรภูมิด้วยความตื่นตระหนกหัวใจของเขาแข็งกระด้างขึ้นเรื่อยๆ จ
