138: พิธีจวาโจว [1]

“อารักขาฝ่าบาท”

สิ้นเสียงของทหารองครักษ์ที่ยืนเฝ้ายามอยู่หน้าตำหนักสนมตะโกนแจ้งเหตุ เหล่าชายชุดดำนับร้อยต่างออกมายืนห้อมล้อมตำหนัก คืนนี้จะเป็นวันที่พวกเขาจะต้องปลิดชีพเจ้าแห่งแผ่นดินให้ได้ ในยามนี้เป็นเวลาที่ฮ่องเต้ มัวแต่เสพสุขกับนางสนมจึงเป็นโอกาสให้พวกเขาได้ลอบเข้ามาอย่างง่ายดาย

องครักษ์และชายชุดดำต่างยืนนิ่งหยั่งเชิงอีกฝ่าย ถึงแม้องครักษ์จะมีจำนวนน้อยกว่าแต่ก็มิอาจจะดูถูกฝีมือคนเหล่านี้ได้ แต่ถึงอย่างไรก็ยังถือว่าพวกตนยังได้เปรียบอยู่มากเรื่องจำนวนคนและฝีมือ

“ใครส่งพวกเจ้ามา” หัวหน้าองครักษ์เป็นฝ่ายเอ่ยถามขึ้นก่อน หลังจากที่ก่อนหน้าเพียงแค่ยืนสบตากันเท่านั้น

“รู้แล้วอย่างไรไม่รู้แล้วอย่างไร วันนี้พวกเจ้าก็ต้องตายอยู่ดี” ชายชุดดำผู้หนึ่งพูดออกมาอย่างหยิ่งยโส ก่อนจะหัวเราะอย่างได้ใจ เพราะในวังแห่งนี้ทหารที่เหลืออยู่มีเพียงหยิบมือ เนื่องจากต้องแบ่งกองกำลังส่วนใหญ่ไปยังชายแดน นับว่าโชคดีของพวกเขาโดยแท้

“ดูจะมั่นใจในฝีมือตัวเองเกินไปหรือไม่ ฝ่ายที่จะต้องตายคือพวกเจ้ามากกว่าล่ะมั้ง แค่พวกกระจอกปลายแถว” ฝ่ายหัวหน้าองครักษ์ก็พูดยั่วโทสะของอีกฝ่ายกลับไป มิได้รู้สึกเกรงกลัวแต่อย่างใด

“กระจอกปลายแถวหรือเช่นนั้นก็ตายกันให้หมดซะ”

จากนั้นชายชุดดำส่วนหนึ่ง ได้พุ่งตรงเข้าหาเหล่าองครักษ์ทันที ต่างฝ่ายต่างไม่ออมมือแม้แต่น้อย หากฝ่ายไหนเพลี่ยงพล้ำนั่นหมายถึงจะต้องสิ้นชีพ

เสียงดาบปะทะกันเสียงดังฟาดฟันกันไม่ได้หยุด แต่ดูเหมือนว่าเหล่านักฆ่าชุดดำจะได้เปรียบอยู่มาก จนในตอนนี้พวกมันได้ต้อนเหล่าองครักษ์มารวมกันอยู่หน้าตำหนักได้ทั้งหมด

ยังไม่ทันที่หัวหน้าองครักษ์จะทันตั้งตัว ชายชุดดำกลับเล่นทีเผลอถีบเข้ากลางลำตัว จนกระเด็นเข้ากับประตูตำหนักอย่างแรงประตูตำหนักได้แตกออกเป็นเสี่ยง ๆ

“ว้าย หม่อมฉันกลัวเพคะฝ่าบาท” สนมคนโปรดที่กำลังคลอเคลียเจ้าแห่งแคว้นอยู่นั้น ถึงกับกรีดร้องออกมากอย่างตกใจกับเหตุการณ์ที่ไม่คาดฝัน น้ำตาแห่งสาวงามเอ่อคลอ จนต้องดึงนางเข้ามากอดไว้เพื่อปลอบประโลม

“เราอยู่ตรงนี้ทั้งคนเจ้าจะกลัวไปไยสนมรัก” ชายรูปงามเจ้าแห่งแคว้นกล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ตบหลังมือสนมรักเบา ๆ เพื่อให้นางได้คลายความกลัว

ด้านชายชุดดำที่จัดการกับองครักษ์ทั้งหมดมัดรวมกันไว้หน้าตำหนัก พวกมันเดินเข้ามายังด้านในอย่างผู้ที่เหนือกว่า มองหนึ่งบุรุษหนึ่งสตรีด้านในด้วยสายตาเหยียดหยาม จะตายกันในอีกไม่ช้าอยู่แล้วยังมีอารมณ์มาพลอดรักกันอีกหรือช่างไม่เจียมตัว

หัวหน้าองครักษ์ลุกขึ้นตั้งหลัก ได้ถอยร่นไปยืนคอยคุ้มกันหนานหยางจง ผู้เป็นนายและเจ้าแห่งแคว้นอยู่ด้านข้าง เตรียมพร้อมรับมือหากว่าฝ่ายนั้นลงมือ

“ผู้ใดส่งพวกเจ้ามา” หนานหยางจงเอ่ยถามด้วยท่าทีสบายมิได้เดือดเนื้อร้อนใจแต่อย่างใด กลับกันเขายังคงนั่งจิบชารสเลิศข้างกายมีนางกำนัลและสนมคอยปรนนิบัติเอาใจ

“ประเดี๋ยวท่านจะรู้เอง ยามนี้ท่านจงจิบชาเสพสุขก่อนจะถึงวาระสุดท้ายของท่านไปเถิด ก่อนที่นายข้าจะมาถึง”

เพียงสองเค่อเสียงฝีเท้าคนจำนวนหนึ่งได้ตรงเข้ามายังตำหนัก และคนเหล่านั้นได้ปรากฏตัวต่อสายตาทุกคน อ๋องหนานจิ้งเดินนำเหล่าชายชุดดำเข้ามาด้านใน ข้างกายเขามีเหล่าขุนนางที่คอยสนับสนุนเขาอยู่เบื้องหลัง

“โอ้ เสด็จลุงเป็นท่านเองหรอกหรือ” หนานหยางจงกล่าวทักทาย เมื่อผู้เดินเข้ามาเป็นคนที่เขาได้คาดการณ์ไว้แต่แรกอยู่แล้ว

“ดูท่า เจ้าจะยังไม่รู้ชะตาตัวเองในตอนนี้สินะ ถึงได้ทำตัวสุขสบายเช่นนี้หลานรัก เอาเถอะลุงผู้นี้จะให้เจ้าได้เสพสุขก่อนตายก็แล้วกัน หึ หึ” ในระหว่างที่กล่าวนั้นอ๋องหนานจิ้งได้เดินสำรวจตำหนักอย่างพึงพอใจ เพราะภายในต่างตกแต่งด้วยของล้ำค่าและหรูหราของที่ควรจะเป็นของตนอีกไม่นานมันก็จะมาอยู่ในมือเขาแล้ว ก่อนสายตาจะไปหยุดที่สนมคนโปรดที่กำลังออดอ้อนอยู่ในอ้อมแขน ของผู้ที่เขาเกลียดชังเป็นที่สุด

“จับตัวสนมและนางกำนัลพวกนี้ไว้ เอาไว้ให้ข้าจัดการหลานรักข้าเสร็จแล้ว ข้าจะเสพสุขกับพวกนางต่อ”

ด้านหวังอ้ายฉิงลูกหมูน้องเล็ก นั่งอยู่ที่โต๊ะกระจกทองเหลืองอันเล็ก ทั้งตัวเต็มไปด้วยแป้งขาวโพลน ผมที่มัดจุกสองจุก มีปิ่นอันเล็กรูปผีเสื้อของท่านแม่ปักอยู่ ปากน้อยจิ้มลิ้มถูกแต้มด้วยชาดทาปากสีแดง ที่นางชอบแอบหยิบของท่านแม่มาเล่นจนเต็มรอบปาก ไม่เว้นแม้แต่แก้มยุ้ยสองข้างกำลังหันมองซ้ายขวาตบมือแปะ ๆ ชอบอกชอบใจ

“คิก คิก ฉิงจ๋วย”

เฮอ นี่สินะที่เขาพูดกันว่าอย่าปล่อยลูกไว้กับพ่อ ตอนนี้เข้าใจอย่างลึกซึ้งเลยเชียวล่ะ เห็นภาพตรงหน้าแล้วพูดไม่ออกบอกไม่ถูก ได้แต่ถอนหายใจอย่างระอา

“ท่านพี่ข้าให้ท่านมาอาบน้ำแต่งตัวให้ลูกไม่ใช่ให้มาเล่นกับลูกนะเจ้าคะ”