37: ปรับความเข้าใจ [1]

“ท่านพี่”

“อี้หลิน”

“ไม่ใช่อย่างที่เจ้าคิดนะ ข้าอธิบายได้อาชิงนางแค่สะดุดกระโปรงเท่านั้น ข้าเห็นว่านางจะล้มก็เลยช่วยรับนางไว้” เป็นไป๋ถังที่ได้สติก่อนเขากลัวจะทำให้หวังอี้หลินเข้าใจเขาผิด กลัวหยุนชิงจะมีปัญหายิ่งฟังเรื่องราวจากปากนางเขายิ่งรู้สึกเห็นใจ

หวังอี้หลินยังคงเงียบไม่มีคำพูดใดหลุดจากปากชายหนุ่มสักคำ เขาแค่ยืนมองนิ่ง ๆ ไม่โวยวายด่าทอหรือแม้แต่ลงไม้ลงมือ จนทั้งไป๋ถังและหยุนชิงต่างก็เดาอารมณ์ชายหนุ่มไม่ออกเงียบแบบนี้ยิ่งทำให้เดาใจยาก

“พวกเจ้าจะยืนกอดกันอีกนานหรือไม่”

เป็นเขาหวังอี้หลินที่หมดความอดทนเอ่ยออกมาอย่างเหลืออด เขาพยายามที่จะข่มกลั้นอารมณ์ในตอนนี้ไว้ให้มากที่สุด ทั้งสองที่มัวแต่ตกใจจนลืมไปว่ากำลังยืนประคองกันอยู่ รีบดีดตัวออกมายืนห่างกันทันที

“ท่านพี่ข้าแค่สะดุดกระโปรงจริง ๆ นะเจ้าคะ พวกเราไม่ได้กอดกันอย่างที่ท่านพูด” หญิงสาวพยายามอธิบายให้สามีเข้าใจ

“ใช่ ๆ อาชิงแค่สะดุดเท่านั้นใจเย็นก่อนนะค่อย ๆ คุยกัน”

“ใครให้เจ้าเรียกชื่อภรรยาข้าสนิทเช่นนั้นกัน” ชายคนไหนก็ห้ามเรียกภรรยาเขาเช่นนี้ เขาเรียกได้แค่คนเดียวเท่านั้น

“ได้ ๆ ข้าจะไม่เรียกว่าอาชิงก็ได้เจ้าอย่าต่อว่านางเลยนะ”

“นั่นมันเรื่องของข้าเจ้าอย่ายุ่ง ชิงเอ๋อร์มาหาพี่” หวังอี้หลินยื่นมือออกไปหาภรรยาให้นางเดินมาหาตน

หยุนชิงที่เห็นแววตากรุ่นโกรธของสามี ทำให้ตัวนางเองก้าวขาไม่ออกอยากจะวิ่งหนีมันซะตอนนี้เลย ช่างมาเห็นได้ถูกจังหวะซะจริง พูดมากก็หาว่าแก้ตัวอีก ไม่พูดเลยก็ดูเป็นการยอมรับ แล้วดูหน้าสามีตอนนี้สิหากกินหัวนางได้คงจะทำไปแล้ว

เมื่อเห็นว่าภรรยาไม่ยอมเดินเข้ามาหาตน หวังอี้หลินจึงเป็นฝ่ายก้าวเข้าไปหาภรรยาเสียเอง อุ้มหยุนชิงขึ้นบ่าแล้วเดินจากไป มีเพียงแต่เสียงของหยุนชิงที่ร้องโวยวายดังห่างออกไปเรื่อย ๆ ปล่อยไป๋ถังยืนมองสองสามีภรรยาเดินหายไปลับตา โดยที่เขาก็ไม่สามารถช่วยอะไรหยุนชิงได้เลย

“ข้าได้ยินเสียง คุยกันเสียงดังมีอะไรกันหรือเจ้าคะท่านพี่” ซือซือที่เดินออกมาจากข้างในบ้านถามขึ้น

“อาชิงน่ะสิ ต้องแย่แน่เลยอี้หลินมาเห็นตอนข้าช่วยอาชิงไม่ให้ล้ม จากนั้นก็อุ้มนางออกไปเลย ข้าจะทำเช่นไรดีซือซือ” ไป๋ถังบอกภรรยาอย่างร้อนใจไม่รู้ป่านนี้หยุนชิงจะเป็นเช่นไร

บ้านตระกูลหวัง

ตลอดทางเข้าบ้านคนงานทุกคนต่างยืนมองเจ้านายทั้งสอง ดูแล้วคงจะมีปากเสียงกันมา เพราะจากที่ก่อนหน้านี้พวกเขาเห็นเผยอวี้เข้ามาพบนายท่าน จากนั้นเขาก็หุนหันออกไปจากบ้านไม่พูดไม่จากับใคร จนตอนนี้กลับอุ้มนายหญิงพาดบ่ามา ทุกคนต่างได้แต่ให้กำลังใจ มองด้วยความเป็นห่วงเท่านั้น

“ท่านพี่ปล่อยข้าลง ข้าไม่ได้ทำอะไรผิดท่านจะทำแบบนี้กับข้าไม่ได้นะ” ร่างบางทั้งดิ้นทั้งทุบหลังหวังอี้หลินมาตลอดทาง จนตัวเองเริ่มเหนื่อยเขาก็ไม่ยอมวางนางลงสักที เริ่มโมโหแล้วนะพูดเท่าไรก็ไม่เชื่อ

หวังอี้หลินอุ้มภรรยาเข้ามาในห้องล็อกประตูแน่นหนา แล้ววางภรรยาลงพื้นอย่างนิ่มนวล เขาตัดสินใจแล้ววันนี้คงต้องคุยกับภรรยาให้กระจ่างไปเลยดีกว่า

“เจ้าจะเสียงดังไปไยเราอยู่ใกล้กันแค่นี้” ชายหนุ่มมองภรรยายิ้มกรุบกริบ

“ก็ท่านไม่ยอมเชื่อข้านี่ ไปเลยนะไปไกล ๆ เลย อยากจะทำอะไรก็เชิญ ใช่สิท่านไม่ได้รักข้าไม่เช่นนั้นท่านจะมีลูกกับหญิงอื่นหรือ ตอนนี้มีอาจูมาต่อไปคงจะเอาหญิงนางนั้นพาเข้าบ้าน” นางจะไม่ทนแล้วพูดกันให้รู้เรื่องไปเลย แต่ก่อนจะได้คุยกันขอข้าระบายให้หายแค้นก่อนเถอะ