78: ข้าหิว [1]

“พวกท่านตามข้ามาเจ้าค่ะ”

หยุนชิงเดินนำทั้งสองออกไปข้างนอก หญิงสาวเดินตรงไปยังพื้นที่ตรงตีนเขา นางให้คนมาสร้างโรงเก็บใหม่ที่ตรงนี้เพราะเป็นที่ลับตาคน และสงบไม่มีสิ่งรบกวน เมื่อพาหวังอี้หลินและหานลู่มาถึงยังโรงเก็บ ผู้ดูแลเห็นผู้เป็นนายเดินเข้ามาจึงได้ออกมาต้อนรับ

“คารวะนายหญิงนายท่านขอรับ” ผู้ดูแลกล่าวและทำความเคารพอย่างนอบน้อม

“ท่านลุงเปิดประตูให้ข้าที” หยุนชิงบอกแก่ผู้ดูแลให้เปิดประตูให้ เพื่อจะได้พาหวังอี้หลินและหานลู่เข้าไปชมอาวุธที่นางได้สรรค์สร้างไว้

“ขอรับนายหญิง” หลังจากที่ผู้ดูแลเปิดประตูโรงเก็บให้กับเจ้านายแล้ว เขาจึงได้ถอยออกไปรอด้านนอก ปล่อยให้ผู้เป็นนายเข้าไปด้านในกันเอง

ชายหนุ่มทั้งสองตะลึงกับสิ่งที่เห็น เขาไม่เคยรู้เลยว่าพื้นที่ท้ายสวนที่ไม่ได้ทำอะไร กลับมีที่แห่งนี้ซ่อนอยู่ อาวุธแปลก ๆ มากมายหลากหลายชนิดถูกวางและเก็บบนชั้นอย่างดี และดูเป็นระเบียบมีทั้งสิ่งที่เขารู้จักและไม่รู้จักภรรยาเขาทำได้เช่นไร

ส่วนหานลู่นั้นได้แต่ยืนตาค้างพูดสิ่งใดไม่ออก ตรงหน้าเขานี่มันอะไรกันนี่ มันโรงผลิตอาวุธขนาดย่อมได้เลย แล้วของพวกนี้นางได้มาจากที่ใดเหตุได้ถึงได้มากมายถึงเพียงนี้

จากนั้นเขาได้เดินดูของแต่ละชิ้นอย่างสนใจ จับชิ้นนั้นดูหยิบชิ้นนี้แต่มีสิ่งหนึ่งที่เขาสนใจมากที่สุดนั้นคือ ธนูที่ไม่ได้ทำจากไม้เนื้อดีดั่งเช่นที่เขาเคยเห็น เขาลองจัดดูมันมีน้ำหนักเบาและดูเหมือนไม่ค่อยจะแข็งแรงเท่าใดนัก หากแต่วัสดุการทำเขายังไม่เคยเห็นที่ใดมาก่อน

“อาชิงธนูพวกนี้ทำมาจากสิ่งใดหรือ ช่างดูแปลกนักข้าไม่เคยเห็นมาก่อนเลย” หานลู่ถามขึ้นอย่างสนใจ

“สิ่งนี้เรียกว่าอะลูมิเนียมเจ้าค่ะ”

“แล้วมันจะใช้ได้จริงหรือมันดูน้ำหนักเบาและดูบางเช่นนี้”

“พี่ลู่ลองเอาดาบฟันดูสิเจ้าคะ ถึงแม้จะดูบางกว่าธนูที่ทำจากไม้ และน้ำหนักเบาแต่อย่าได้ดูถูกความแข็งแรงของมันเชียวเจ้าค่ะ” หยุนชิงเดินไปหยิบดาบเล่มหนึ่ง ยื่นให้หานลู่ทดลองฟันธนูคันนั้นดู

เพื่อพิสูจน์ความแข็งแรงให้เขามั่นใจ

หานลู่เมื่อได้รับดาบเขาได้ฟันลงไปที่ธนูคันนั้นเต็มแรง หากแต่เมื่อฟันลงไปกลับมีแค่เสียงที่กระทบกันดังออกมาเท่านั้น ธนูยังมีสภาพเหมือนเดิมไม่มีรอยหักหรือขาดจากการฟันแม้แต่น้อย มันทำให้เขาตื่นตาตื่นใจยิ่ง

เขามองธนูนั้นดวงตาเป็นประกายอยากจะลองใช้ดูโดยเร็ว ในระหว่างที่เขาชื่นชมธนูอยู่นั้นสายตากลับเหลือบไปเห็นหีบไม้ขนาดใหญ่ตั้งอยู่สามหีบ เขาเดินไปเปิดมันออกดูในนั้นมีแท่งยาวประมาณเท่าฝ่ามือเขา ขนาดเหมาะมือวางเรียงรายอยู่เต็มหีบไม้นั้น

“อาชิงเจ้าแท่งนี่คืออะไรหรือ” หานลู่หันกลับไปถามหยุนชิงพร้อมกับชูเจ้าสิ่งนั้นให้หญิงสาวดู

“เรียกว่าระเบิดเจ้าค่ะ ข้าเพิ่งทดลองทำแต่ยังไม่ได้ลองทดสอบการใช้งาน ว่าประสิทธิภาพจะสามารถใช้ได้จริงหรือไม่”

“หากทำสำเร็จจะเป็นเช่นไร” หวังอี้หลินจากที่เงียบเอ่ยถามอย่างอยากรู้

“ขนาดที่ข้าทำสามารถระเบิดหินลูกใหญ่ได้เจ้าค่ะ หากจะให้แรงระเบิดใหญ่และเป็นวงกว้างต้องมีขนาดใหญ่กว่านี้”

“เช่นนั้นเราลองไปทดลองใช้กันเลยดีหรือไม่ข้าทนรอไม่ไหวแล้ว” หานลู่เมื่อได้ยินถึงแรงของระเบิดที่หยุนชิงบอก เขาอยากจะลองใช้เต็มทีแล้ว หากเป็นอย่างที่นางพูด ไม่แน่ศึกครั้งนี้พวกเขาอาจจะไม่เสียแรงเลยแม้แต่น้อย

“เอาไว้พรุ่งนี้เถอะเจ้าค่ะ ตอนนี้เย็นมากแล้วไม่เหมาะที่จะลองใช้ เพราะเสียงมันจะดังมากเจ้าค่ะ” เนื่องจากแรงระเบิดจะดังมากหากทดลองใช้ในตอนนี้ เกรงว่าจะทำให้ชาวบ้านแตกตื่นและหวาดกลัวได้

“เช่นนั้นไว้พรุ่งนี้ก็ได้ ว่าแต่ชิงเอ๋อร์เจ้าสร้างที่นี่ไว้ทำอะไรหรือ” หวังอี้หลินอดที่จะถามภรรยาไม่ได้

“ข้าแค่นึกสนุกอยากจะทำขึ้นมาเท่านั้นเองเจ้าค่ะ แต่พอรู้ตัวมันก็มากมายเช่นที่เห็นน่ะเจ้าค่ะ แหะ ๆ” ร่างบางหัวเราะออกมาอย่างเขินอาย ในตอนแรกนางแค่นึกสนุกอยากจะทำอะไรแก้เหงา พอรู้ตัวอีกทีของที่นางทำกลับมากมายจนจะล้นไม่มีที่เก็บอยู่แล้ว