98: ทดลองระเบิด [2]

หนานฟาหยางวางภรรยาลงอย่างเบามือบรรจงสวมชุดให้กับภรรยาจนแล้วเสร็จ จากนั้นจึงได้จับจูงภรรยาสาวมานั่งหน้ากระจก เขาหยิบหวีขึ้นมาสางผมให้จากนั้นม้วนผมเป็นมวยขึ้นเหนือศีรษะ ก่อนจะปักปิ่นรูปผีเสื้อประดับด้วยไข่มุกราตรีสีชมพู เข้ากับชุดก็เป็นอันเสร็จเรียบร้อย

“เสด็จพี่ทำผมได้งามนักเพคะ” หนานเจียอีที่หมุนมองด้านซ้ายด้านขวา ได้ชื่นชมฝีมือการทำผมของอ๋องหนุ่มพร้อมกับยิ้มหน้าบานอย่างพอใจ

“เมื่อก่อนพี่ทำผมให้เสด็จแม่ทุกวัน ต่อไปพี่จะทำให้เจ้าเช่นนี้ทุกวันดีหรือไม่”

“ได้หรือเพคะ” หนานเจียอียิ้มเต็มใบหน้าอย่างมีความสุข หากเมื่อนึกบางอย่างออกใบหน้าหวานกลับหมองเศร้าลง

“ได้สิเหตุใดต้องทำหน้าเช่นนั้น” มือหนายื่นออกไปเชยคางภรรยาสาวตรงหน้าให้เงยหน้ามามองที่ตน พร้อมกลับยิ้มให้ด้วยความเอ็นดู

“จะไม่เป็นการรบกวนหรือเพคะ”

“เราเป็นสามีภรรยากันมิใช่หรือไม่มีสิ่งใดที่รบกวน ต่อไปหากมีสิ่งใดก็ให้บอกกันตามตรงได้หรือไม่” ที่ผ่านมาพวกเขาต่างไม่มีใครยอมพูด ต่างก็จมอยู่กับความคิดของตัวเองมามากพอแล้ว

“เพคะหม่อมฉันเข้าใจแล้ว”

หนานฟาหยางโน้มลงไปจุมพิตภรรยาด้วยความรักที่มีอยู่มากล้น ร่างบางหลับตาพริ้มตอบรับจูบนั้นด้วยความรักเช่นกัน  สัมผัสนุ่มและบางเบามันทำให้นางเคลิบเคลิ้มกับรสจูบที่สามีมอบให้

“พี่รักเจ้า”

“หม่อมฉันก็รักเสด็จพี่เช่นกันเพคะ” เมื่อได้ยินคำบอกรักของพระสวามีที่นางเฝ้ารอมาตลอด น้ำตาแห่งความดีใจเอ่อขึ้นเต็มดวงตา

“เราไปหาลูกกันเถอะสายมากแล้ว” อ๋องหนุ่มเช็ดน้ำตาให้กับภรรยาอย่างอ่อนโยน

“เพคะ หม่อมฉันคิดถึงลูกจะแย่แล้ว”

สองสามีภรรยาจูงมือกันเดินออกไปด้านนอกขึ้นรถม้าเพื่อมุ่งหน้าไปยังบ้านตระกูลหวัง เพียงไม่นานรถม้าแห่งวังอ๋องได้มาถึงจุดหมาย

“ท่านแม่ จูคิดถึงจังเจ้าค่ะ” อาจูน้อยที่บัดนี้เริ่มจะตัวสูงขึ้นและไม่อ้วนดั่งแต่ก่อน วิ่งหน้าตั้งออกมารับบิดามารดาด้านนอกด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม

“แม่กับพ่อก็คิดถึงเจ้าเช่นกัน” หนานเจียอีอ้าแขนรับเจ้าเด็กน้อยที่เป็นแก้วตาดั่งดวงใจ กอดรัดนางด้วยความคิดถึงมากล้น

“คิดถึงแต่แม่หรือแล้วท่านพ่อคนนี้ล่ะ” อ๋องหนุ่มเอ่ยเย้าบุตรสาวตัวน้อยที่เอาแต่กอดกันกลมในอ้อมแขนมารดากลม จนเขาอดที่จะยิ้มตามไม่ได้

“จูก็คิดถึงท่านพ่อเจ้าค่ะ” เจ้าเด็กน้อยย้ายจากกอดมารดา วิ่งมาสวมก่อนเอวของท่านพ่อพร้อมกับถูหน้าไปมาอย่างออดอ้อน

ทั้งสามกอดกันอยู่สักพักถึงได้เดินตามกันเข้าไปภายในบ้าน ด้านหยุนชิงที่ยืนมองภาพสามคนพ่อแม่ลูก เดินจูงมือกันเข้ามาโดยมีอาจูน้อยอยู่ตรงกลาง นางถึงกับยิ้มให้กับครอบครัวพร้อมหน้าช่างดูมีความสุขนัก

“พวกเรามารบกวนหรือไม่” หนานฟาหยางเอ่ยถามขึ้น หลังจากเข้ามานั่งจิบชาได้สักครู่

“ไม่เลยเจ้าค่ะ พวกท่านมาได้ทุกเมื่ออาจูบ่นคิดถึงทุกวันเลยเจ้าค่ะ” หยุนชิงตอบอีกฝ่ายด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

“ท่านแม่ด้านหลังบ้านมีสวนดอกไม้กำลังบานสวยมากเลยเจ้าค่ะ จูจะพาท่านแม่ไปดู” อาจูน้อยที่กำลังกินขนมอย่างอร่อยชวนหนานเจียอีไปดูสวนดอกไม้ด้วยกัน นางจำได้เมื่อคราวก่อนตอนไปหาท่านแม่ที่วังอ๋องตนบอกจะพาท่านแม่เดินชม

“จริงหรือแม่ชักอยากจะเห็นแล้วสิเราไปกันเลยดีหรือไม่”

“ไปกันเจ้าค่ะ ลูกพร้อมแล้ว” ขนมชิ้นสุดท้ายนางได้ยัดเข้าปากเคี้ยวตุ้ย ๆ ก่อนจะลงจากเก้าอี้ดึงมือท่านแม่ออกจากตรงนั้นทันที

หนานฟาหยางส่ายหน้ายิ้ม ๆ พอทั้งสองแม่ลูก ได้อยู่ด้วยกันพวกนางกลับลืมเขาผู้เป็นสามีและเป็นพ่อไปซะได้ นี่มิใช่ว่าลูกแม่หรอกหรือ แล้วเมื่อไรจะมีลูกพ่อกันเขาจะได้มีพรรคพวกบ้าง

“ท่านอ๋องข้ามีบางอย่างให้ท่านดูเจ้าค่ะ อาจจะมีประโยชน์บ้างท่านพี่รอท่านอยู่เชิงเขา เชิญท่านตามข้ามาเจ้าค่ะ”

“ได้สิ”