ตอนที่9 คนหน้าหนา

“มิใช่เรื่องที่ท่านอ๋องต้องมาตัดสินใจแทนข้า ครอบครัวเห็นงามในเรื่องใด ข้าก็ไม่จำเป็นต้องตั้งแง่”

         แม่ทัพสาวยังคงมีน้ำเสียงเย็นชาดังเดิม แววตาที่นางมองไปที่เขา มันไม่ได้มีคำว่ารักใคร่หรืออาวรณ์ใดๆ หลงเหลืออยู่ หากเขาจ้องมองเข้าไปในแววตานางให้ลึกกว่านี้ จะเห็นเพียงความชิงชังเท่านั้น

         “ทำไมกัน! ท่านด้วยท่านแม่ทัพใหญ่ ไยจึงคิดมอบบุตรสาวไว้ในมือคนพิการ สภาพตัวเขายังเอาไม่รอด จะเอาสิ่งใดมาดูแลอันเอ๋อร์ได้”

         อ๋องหนุ่มหันไปต่อว่าบิดาของหญิงสาว และนั่นเองที่ทำให้แม่ทัพสาวสะบั้นความอดทน คนชาติชั่วผู้นี้ มีสิทธิ์อันใดมากล่าวโทษบิดาของนางกัน

         “ท่านอ๋องโปรดระวังวาจาด้วย เรื่องของครอบครัวข้า ย่อมต้องผ่านการหารือกันมาเป็นอย่างดีแล้ว และยังไม่ถึงคราวที่คนนอกจะเข้ามายุ่ง”

         หญิงสาวขยับขึ้นมาเผชิญหน้า กับบุรุษหน้าหนาตรงหน้า อย่างไม่คิดที่จะถอยหนี ไยนางต้องกลัวคนแบบนี้ด้วย การที่เขายินยอมทำทุกอย่างในตอนนี้ มิใช่เพราะรักในตัวนาง แต่เป็นเพราะเขาวาดหวังถึงกองทัพสกุลเชี่ย

         “แต่ข้าไม่เห็นด้วย เรารักกันมาตั้งหลายปี ทำไมจึงเป็นเขาที่เจ้าเลือก”

แม่จะรู้สึกหน้าชาต่อการถูกด่าทอ ว่าเขาสอดเรื่องของบ้านคนอื่น แต่ถ้าเขาถอยเพียงก้าว ทุกอย่างที่ทุ่มเทมามันจะเหลืออะไรอยู่เล่า

         “รัก! หึๆ ท่านอ๋องคิดอะไรอยู่เจ้าคะ ข้าอายุเท่าไหร่กันในตอนนั้น จะรู้จักความรักหนุ่มสาวได้อย่างไรเจ้าคะ”

         เสียงหัวเราะในลำคอของนาง ช่างบาดลึกความรู้สึกของอ๋องหนุ่มยิ่งนัก นางจงใจทำให้เขาอับอายมิรู้จบสิ้น ตอนหลังปักปิ่นเขาก็แสร้งไม่สะทกสะท้าน หาข้อแก้ต่างว่านางยังเด็ก คงเพียงอยากออกไปท่องเที่ยวให้สนุก แต่วันนี้นางยังอาจหาญหักหน้าเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า

         “เจ้าเคยบอกข้า ว่าหลังปักปิ่น จะแต่งงานกับข้า ไยเจ้ากลับทรยศ...”

         “เงียบเถอะ!”

         เมื่อได้ยินคำนั้นจากปากของอ๋องหนุ่ม หญิงสาวเอ่ยตัดบทเสียงกร้าว คำ...คำนี้มันควรเป็นนางที่ต้องพูด เขากล้าดีอย่างไรมาลำเลิกเรื่องเก่าๆ หากเป็นเมื่อก่อนนางคงซึ้งใจ แต่ไม่ใช่นางในตอนนี้ ที่นางรู้ทุกความชั่วช้าของเขาแล้ว ขนาดสกุลเชี่ยไม่ได้ควบคุมกองทัพแล้วแท้ๆ ในตอนนั้น เขาก็ไม่คิดละเว้นแม้แต่ทารกน้อยคนหนึ่ง

         “เจ้า!”

         เมื่อถูกตัดบทด้วยน้ำเสียงกร้าวกระด้าง อ๋องหนุ่มเองก็เกือบที่จะควบคุมตจนเองไม่ได้ ไม่เคยมีสตรีใดกล้าพูดจาแบบนี้กับเขา หรือเพราะนางเห็นว่าในมือมีกองทัพอันแข็งแกร่ง เลยอยากที่จะเล่นตัวให้มากหน่อยอย่างนั้นหรือ!

         “ลูกพ่อ เจ้ามาเหนื่อยๆ ไปพักก่อนดีหรือไม่”

         เมื่อเห็นบุตรสาวดูจะเกรี้ยวกราด ท่านแม่ทัพใหญ่จึง คว้ามือของบุตรสาว มาวางบนมือของตนเอง แล้วตบลงเบาๆ ราวกับต้องการแบ่งปันความรู้สึกของคนเป็นลูก มาไว้ที่เขาเสียเอง

         “นั่นสิ! เจ้าไปพักก่อน เรื่องของเราวันหน้าค่อยมาคุยกันอีกครั้ง ข้าจะสั่งให้คนปรุงของบำรุงส่งมาให้เจ้าที่จวนนะ”

         “ท่านอ๋อง หากจะว่ากันตามความเป็นจริง ท่านอายุมากกว่าข้าหลายปี เรื่องแบบนี้น่าจะคิดได้แล้ว ว่าข้าไม่ต้องการ ที่จะมาพูดอะไรอีก และมันไม่เคยมีเรื่องของเรา อย่าได้พูดจาให้ผู้คนเข้าใจผิดอีก ไม่เช่นนั้นก็อย่าได้หาว่าข้าไม่เกรงใจ”

         “เจ้ากำลังโกรธข้าเรื่องชิงอวี่ถงหรือ ข้าอธิบายเรื่องนี้ได้ เจ้าใจลงเย็นลงก่อนเถอะ”

         “ข้าไม่เคยรู้จักนาง ไยต้องนำมาคิดให้รกสมองด้วยเล่าเจ้าคะ”

         นางไม่อยากจะเชื่อ ว่าคนผู้นี้เพื่อสิ่งที่อยู่ในมือนาง ถึงกับยอมเป็นคนหน้าหนา มาตามตื้อนางไม่เลิกรา ดีที่นางได้ทูลขอต่อฝ่าบาทไว้ล่วงหน้าแล้ว หลังภารกิจลับเสร็จสิ้น เรื่องการแต่งงานนางขอเป็นผู้ตัดสินใจเอง

         เพื่อป้องกันไม่ให้อ๋องจิ้งหยวน ใช้เล่ห์กลนี้ไปทูลขอสมรสพระราชทาน คำใครก็ไม่อาจเหนือคำฮ่องเต้ นางมีราชโองการนี้ไว้ในมือ จะกี่เล่ห์ของคนต่ำช้าตรงหน้า ก็ไม่อาจบีบบังคับนางได้

         “เจ้าไม่รู้ก็ไม่เป็นไร แต่ข้าอยากให้เจ้าทบทวนความสัมพันธ์ของเรา ที่มีมานาน”

         “ท่านอ๋อง วัยเด็กการมีสหายเล่นกัน ย่อมเป็นเรื่องปกติของทุกๆ คน ส่วนเมื่อเติบโตกันแล้ว ทุกคนล้วนมีชีวิตเป็นของตนเอง การแต่งงานของข้ากับบุตรชายสกุลหยาง เป็นสิ่งที่ข้าไม่ได้มองว่าถูกบีบบังคับ หรือเป็นเรื่องไม่เหมาะสมอันใดเจ้าค่ะ ดังนั้นอย่าได้ทำตัวเป็นบุรุษหน้าหนา จนข้ามิอยากแม้แต่จะเอ่ยชื่อของท่านเลยนะเจ้าคะ”