ตอนที่ 64 จอมมารอยู่ในโอวาท

หากแต่อีนั่วเติบโตขึ้นมาด้วยความรักของคนทั้งสอง แม้จะขาดต้นไม้แห่งชีวิตไปสักระยะหนึ่ง เขาก็ยังคงสามารถควบคุมความโกรธของตัวเองเอาไว้ได้

จอมมารถอนหายใจแต่กระนั้นโล่งใจได้ไม่นานเพราะเทพอาวุโสประกาศกร้าวว่าเขาและอีนั่วคือศัตรู สั่งเพิ่มกองกำลังล้อมตัวและร่ายเขตแดนกักมาร

สายฟ้าแลบแปลบปลาบยังทำให้กงจื่อเย่ห่วงสวีลู่ชิงไม่แพ้กันจึงเรียกดาบเขี้ยวอสูรมาจัดการพวกที่ขัดขวางเทพวายุจนถอยร่นแล้วส่งตัวอีนั่วให้เขาดูแลก่อนฝ่าเข้าไปใจกลางพายุอสนีบาตเพื่อรับโทษแทนสวีลู่ชิง

เขาฉวยโอกาสตอนเทพดารานิ่งงันเพราะสับสนความรู้สึกที่ถาโถมเข้ามาจากต้นไม้แห่งชีวิตของอีนั่ว เรื่องราวทั้งในอดีตและปัจจุบันผสมปนเปกันจนนางแยกไม่ออกว่าตัวตนใดคือนางกันแน่

เวลานั้นสัมผัสได้ว่าใครบางคนกอดนางเอาไว้อย่างอ่อนโยน ความรู้สึกคุ้นเคยทำให้สวีลู่ชิงได้สติกลับมาอีกครั้งจึงเงยหน้ามองว่าเป็นคนผู้นั้นในความคิดหรือไม่

“กงจื่อเย่” น้ำเสียงไม่เชื่อสายตาตัวเองเรียกรอยยิ้มจอมมารได้เป็นอย่างดีเพราะตัวเขาก็รู้สึกได้ว่าเวลานี้หญิงสาวที่อยู่ตรงหน้าจำเรื่องราวระหว่างพวกเขาได้หมดแล้ว

“ภรรยา” เขาเอ่ยกับนางแผ่วเบา สีหน้าสะกดข่มพลังมารในตัวสุดกำลัง ขณะที่สวีลู่ชิงพยายามไม่ปล่อยให้สติเลือนรางก่อนจะได้ยินเสียงอีนั่วที่ร้องเรียกพวกเขา

“ท่านพ่อ! ท่านแม่!” มารน้อยแผดเสียงเพราะถูกเทพอาวุโสใช้บ่วงสวรรค์รัดลำคอเอาไว้ อีกทั้งสภาพของสวีต้าเฟิงที่ถูกเทพปฐพีโจมตีก็ดูไม่ได้แม้แต่น้อย

เทพดารากวาดตามองรอบตัวเพราะรู้แล้วว่าผู้ใดปลุกพลังมารในตัวกงจื่อเย่ให้คลุ้มคลั่ง พลางคาดเดาเหตุผลของพวกเขาว่าคงเป็นเหมือนในอดีตที่เกรงกลัวว่ามารน้อยจะกลายเป็นภัยต่อสามภพจึงคิดกำจัดตั้งแต่เนิ่น ๆ

ครานี้คงไม่ไว้วางใจว่าจอมมารอย่างเขาจะกลับใจจึงคิดฉวยโอกาสที่แก่นวิญญาณของนางอ่อนแอบีบให้พลังเทพบรรพกาลปะทุเพื่อสังหารเขาอย่างที่ใจต้องการ

“ถ้าลูกเป็นอะไรไปอีก ข้าจะไม่ให้อภัยเจ้า” นางดุคนตรงหน้าแล้วร่ายพลังเทพดาราดึงตัวมารน้อยและสวีต้าเฟิงมาไว้ยังฝั่งที่ปลอดภัย กันตัวเขาและจอมมารไว้ด้านหลังของตนเอง

กงจื่อเย่ขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนจะก้าวเท้าออกมาข้างหน้ายืนบังนางเอาไว้ “เจ้าหลบหลังข้าดีกว่า หากข้าเป็นอันใดไป ลูกจะยังมีเจ้า”

“ยอมให้เป็นเช่นนั้นจริงหรือ” นางถามเพราะรู้นิสัยของเขาเป็นอย่างดี

“ไม่ยอมหรอก” กงจื่อเย่ยิ้มกว้างไม่สนสถานการณ์รอบตัว

สวีต้าเฟิงรู้ว่าสตินางกลับมาแล้วจึงถามออกไปว่าเหตุใดถึงได้เชื่อจอมมาร น้องสาวของเขาเพียงแค่ยิ้มเหมือนอย่างเคยคนเป็นพี่ก็เข้าใจได้ดีพลันบอกนางว่า “แก่นวิญญาณของเจ้าเปราะบางยิ่งนัก รู้ใช่หรือไม่ว่าต้องทำเช่นไร”

เทพดาราพยักหน้า นางรู้อยู่ตลอดว่าการเผชิญด่านเคราะห์สามารถฟื้นฟูแก่นวิญญาณได้เร็วที่สุด แม้ตอนแรกจะไม่สนใจแต่คราวนี้จำต้องจุติเป็นมนุษย์จริง ๆ เพราะกงจื่อเย่ยืนยันหนักแน่นว่าต้องรีบหว่านเมล็ดพันธุ์เพาะต้นไม้แห่งชีวิตมาคืนอีนั่ว

“เหตุใดจึงนำออกไปจากตัวข้าตอนนี้ไม่ได้เล่า”

“ข้าไม่รู้วิธี” กงจื่อเย่สีหน้าจริงจังจนนางคิดว่าเขาไม่ได้ทำตัวเจ้าเล่ห์

สุดท้ายแล้ว คนทั้งคู่จึงตัดสินใจผ่านด่านเคราะห์ด้วยกันเพื่อช่วยให้นางฟื้นฟูแก่นวิญญาณ คืนต้นไม้แห่งชีวิตให้อีนั่วและสลายพลังมารของกงจื่อเย่ไปในคราวเดียว

แต่ก่อนทำอย่างนั้น กงจื่อเย่ขอจัดการพวกที่สร้างปัญหาเสียก่อนโดยที่สวีลู่ชิงไม่ห้ามเพราะเทพเซียนเหล่านั้นทำร้ายอีนั่วและสวีต้าเฟิง

ไอมารสีดำปกคลุมไปทั่วภพสวรรค์ในพริบตาสร้างความหวาดวิตกให้พวกเขาเป็นอย่างมาก เสียงสะท้อนของกงจื่อเย่ดังก้องบังคับให้เทียนจวินลงโทษเทพเซียนที่ฉวยโอกาสเล่นงานเขา ไม่อย่างนั้นแล้ว เขาจะเป็นคนลงมือเองโดยไม่ปรานี

สมุนทั้งสามจึงฉวยโอกาสหลบมาอยู่ด้านหลังเจ้านายไม่รีรอ หายใจหอบเหนื่อยกับการปะทะศัตรูหลังจากวางมือมานาน

ยิ่งช้ามากเท่าไหร่ เสียงร้องโหยหวนยิ่งเพิ่มมากขึ้น จอมมารที่มีสติเต็มร้อยพร้อมทำลายทุกอย่างที่กล้าแตะต้องครอบครัวของตน ยิ่งพวกเขาเห็นว่าเทพดาราไม่ลงมือห้ามปรามจึงพลอยคิดว่านางถูกควบคุมไปแล้ว

ทว่า สวีลู่ชิงกลับบอกเขาว่า “เพลา ๆ ลงบ้างเถิด เจ้ากำลังกระหายเลือดอยู่ใช่หรือไม่”

จอมมารยั้งมือชั่วคราวทำให้ชาวสวรรค์ได้พอมีจังหวะหายใจ

เทียนจวินและเทพอาวุโสมองสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้าแล้วหารือกันโดยด่วน

“ไม่ใช่ว่านางควบคุมเขาหรอกหรือ เพียงนางพูดนิดเดียว มารนั่นก็ชะงักทันที”

“พวกนั้นอาจจะกำลังหลอกล่อเราอยู่ก็เป็นได้ ห้ามตกหลุมพรางเด็ดขาด”

“แต่เจ้าไม่เห็นหรือว่าเทพวายุก็เข้าข้างพวกเขา”

“ข้าถึงบอกอย่างไรเล่าว่าทั้งสองถูกจอมมารควบคุมแล้ว”

สวีต้าเฟิงถอนหายใจพลางก้าวออกมาเผชิญหน้า “หอคลังอาวุธเทพมีของชิ้นหนึ่งสามารถตรวจสอบจิตใจของเทพเซียนได้ พวกท่านคิดลองใช้ดูหรือไม่ หากผลออกมาไม่เป็นดังคาด นั่นย่อมหมายถึงพวกท่านกำลังดูหมิ่นเทพบรรพกาล”

เทพปฐพีไม่รอช้าเรียกพิณสายน้ำมาทันใดแล้วดีดบรรเลงท่วงทำนองโดยไม่รอฟังคำสั่งของเทียนจวิน

คลื่นระลอกใหญ่พัดถาโถมเข้าหาสวีลู่ชิงและสวีต้าเฟิงพร้อมกันโดยไม่ทำอันตรายพวกเขา

“ไม่เห็นมีสิ่งใดเกิดขึ้น”

“หากนางไม่ได้ถูกควบคุม เหตุใดจึงไม่ห้ามปรามเขา”

“นางห้ามแล้วไม่ใช่หรือ แต่พวกท่านยังดึงดันคิดสังหารเขา”

“พวกเราหารือจนตกลงกันแล้วว่าให้นางเป็นผู้ดูแลทั้งจอมมารและมารน้อย เหตุใดพวกนั้นจึงเข้าไปยุ่งวุ่นวาย คิดจะให้เกิดสงครามเทพมารอีกครั้งหรืออย่างไร”

เวลานี้ ฝ่ายที่พิจารณาสิ่งที่สวีต้าเฟิงพูดเมื่อครู่เริ่มเห็นด้วยกับเขามากขึ้นพาลหันไปหาตัวต้นเรื่องแล้วกล่าวโทษพวกเขาจนเทียนจวินต้องรีบห้ามปรามเพราะทุกสิ่งที่สวีต้าเฟิงพูดมาเป็นความจริง

เหตุการณ์ปะทะกันในครั้งนี้ สวรรค์เป็นผู้เริ่มก่อนแท้ ๆ

เทียนจวินจึงสรุปข้อตกลงใหม่ทั้งหมด ให้คำสัญญาว่าตราบใดที่สวีลู่ชิงควบคุมจอมมารให้อยู่ในโอวาทได้ สงครามระหว่างสองเผ่าพันธุ์จะไม่เกิดขึ้นอีกอย่างแน่นอน

“ข้าอยู่ในโอวาทนางอย่างนั้นหรือ” กงจื่อเย่ทวนคำพูดของเทียนจวิน ขมวดคิ้วเล็กน้อย

“เจ้าไม่ยอมหรือ” สวีลู่ชิงถามกลับบ้าง

จอมมารยิ้มกว้างหน้าระรื่นไม่สนสถานการณ์ตึงเครียด “ยอมอยู่แล้ว ภรรยาของข้าทั้งคน” เผลอจะหอมแก้มนางจนถูกฝ่ามือตบเข้าที่ใบหน้าอย่างจังเป็นรอยแดงห้านิ้ว “โอ๊ย เจ็บ”

“เสแสร้งเก่งนัก” นางมองหน้าเขาด้วยความหมั่นไส้

สุดท้ายแล้วคนทั้งคู่ก็ไปที่ลานจุติ นางกอดอีนั่วด้วยความคิดถึงสุดใจเพราะความทรงจำชาติที่แล้วกลับมาครบถ้วน รู้สึกโกรธกงจื่อเย่จนทำตาเขียวใส่เขา จอมมารหงอไปชั่วขณะ รับสภาพความผิดโดยไม่แก้ตัวใด ๆ

“อีนั่ว ต่อจากนี้ไม่มีผู้ใดรังแกเจ้าได้อีกแล้ว” นางกล่าวกับเขาพลางลูบศีรษะด้วยความเอ็นดู “ข้าไม่อยู่เพียงชั่วอึดใจ เจ้าจงเชื่อฟังท่านลุง ห้ามดื้อ ห้ามซน เข้าใจหรือไม่”

“ขอรับ” มารน้อยรับปาก ขณะที่กงจื่อเย่กระซิบบอกเขาว่า “เจ้ามีหน้าที่ดูแลไข่มังกร ห้ามปล่อยให้มันเป็นปัญหา เข้าใจหรือไม่”

“ขอรับ” อีนั่วไม่เข้าใจแต่พยักหน้าอย่างว่าง่ายกอดลาบิดามารดาทั้งน้ำตาจนเฉินซือหยางกระซิบบอก “เอาไว้คิดถึงค่อยแอบลงไปหาก็ได้ขอรับ”

“ท่านพี่ข้าฝากทางนี้ด้วย ส่วนพวกเจ้า อย่าสร้างปัญหาจนกว่าข้าจะกลับมา” สวีลู่ชิงเอ่ยกับพี่ชายและสมุนทั้งสาม

หลิวอิงอิงมองหน้าเจ้านายก่อนได้รับคำตอบว่า “ทำตามที่นางบอก ไม่อย่างนั้นข้าจะลงโทษเจ้าให้สาสม”

“...” นางถอนหายใจมองหน้าสหายร่วมชะตากรรมแล้วรับปากเป็นอย่างดี

สวีลู่ชิงดื่มน้ำแกงยายเมิ่งแล้วยืนถ้วยถัดไปให้กงจื่อเย่

“เหตุใดเจ้าถึงดื่มมันเล่า แล้วอย่างนี้จะเพาะเมล็ดพันธุ์ได้อย่างไร หากเจ้าไม่ได้รักข้า มันก็ไม่ได้ผลสิ” จอมมารแย้งขึ้นทันใด

“เมล็ดพันธุ์ไม่จำเป็นต้องสร้างร่วมกันกับเจ้าก็ได้นี่ อีกอย่างข้าต้องฟื้นฟูแก่นวิญญาณของตนเอง หากรู้ตัวว่าเป็นผู้ใดก็จะไม่เกิดผลเช่นกัน”

“เจ้าหมายความว่าอย่างไร เมล็ดพันธุ์ที่ไม่จำเป็นต้องสร้างร่วมกันกับข้า” สายตาของเขาเย็นยะเยือกขึ้นมาทันใด

“ชาติแรกที่ข้าเผชิญ ข้ามีคู่แห่งโชคชะตาด้วย” สวีลู่ชิงตอบไปตามความจริงโดยไม่รู้ตัวเลยว่าจอมมารกำลังหึงหวง “เพราะฉะนั้นชาตินี้ข้าก็มีคู่แห่งโชคชะตาของข้าเหมือนกัน”

“ถ้าเช่นนั้น ข้าจะไม่ยอมสลายพลัง...” เขายังไม่ทันได้พูดจบดีก็รีบเอื้อมมือคว้าสวีลู่ชิงที่กระโดดจากลานจุติ นางเอ่ยพึมพำว่า “เจ้าจะผิดสัญญาหรือ”

จอมมารคว้าตัวนางมากอดเอาไว้ “ข้าไม่มีทางผิดสัญญาหรอกแล้วร่ายอาคมดึงต้นไม้แห่งชีวิตจากแก่นวิญญาณของนางคืนอีนั่วอย่างง่ายดาย

สวีลู่ชิงทำหน้าเหวอ “มารเจ้าเล่ห์ เรื่องเดิมข้ายังไม่ให้อภัย นี่เจ้าก่อเรื่องใหม่อีกแล้วหรือ”

กงจื่อเย่ยิ้มมุมปากมีเลศนัย “คู่แห่งโชคชะตาของเจ้าต้องเป็นข้าเท่านั้น ลู่ชิง”

“อย่ามั่นใจไปหน่อยเลย เจ้าไม่อาจแทรกแซงลิขิตสวรรค์ได้หรอก”

“ลู่ชิง จอมมารอย่างข้าไม่อยู่ใต้บัญชาของสวรรค์ คิดจะทำเช่นไรย่อมได้”

“หากเจ้าดึงดันทำเช่นนั้น แก่นวิญญาณของข้าคงจะสลาย เจ้าคงพอใจใช่หรือไม่” สวีลู่ชิงแกล้งถามเขา

“ไม่มีทางปล่อยให้เป็นอย่างนั้นหรอกเพราะไม่ว่าจะเกิดอันใดขึ้น ข้าขอรับโทษทัณฑ์แต่เพียงผู้เดียว ด่านเคราะห์ของเจ้าครานี้ ข้าจะทำให้เจ้ามีแต่ความสุขสมหวัง” จู่ ๆ คำพูดของเขาดูจริงใจขึ้นมาทันใดจนนางเกือบใจอ่อนไปแล้ว

วาระสุดท้ายก่อนที่จะก้าวเข้าสู่โชคชะตาในชาติใหม่ สวีลู่ชิงจึงถามเขาอีกครั้งว่า “เห็นเจ้าพูดอย่างนี้แล้ว เจ้าคงยอมให้ข้าพบเนื้อคู่ของข้าใช่หรือไม่”

“ข้าไม่ยอมให้ผู้ใดแตะต้องเจ้าเด็ดขาด ไม่ว่าอย่างไรเจ้าต้องเป็นภรรยาของข้าเพียงผู้เดียว” จอมมารฉวยโอกาสนั้นจุมพิตริมฝีปากคนในอ้อมแขน แล้วเอ่ยความในใจ “ข้ารักเจ้ายิ่งนัก”