ไม่รอแล้วนะ

ตอนที่16

ไม่รอแล้วนะ

เรือนร่างสูงใหญ่ อยู่ในชุดเสื้อยืดกับกางเกงยีนส์แบรนด์ดัง ยืนกอดอกอยู่ริมหน้าต่างบนชั้นสูงสุดของคอนโดหรู สายตาคมลึกทอดมองลงไปที่ถนนเบื้องล่างอย่างใช้ความคิด

ตลอดระยะเวลาแปดปีที่ผ่านมา ไม่เคยมีสักวันที่เขาจะไม่มีคำถามเกิดขึ้นในใจว่าทำไมน้องสาวที่เขารักมากมายถึงได้ปล่อยข่าวว่าเขาเป็นเกย์ จนต้องหนีอายไปอยู่ไกลถึงอเมริกา

แม้ดุจดาวจะให้เหตุผลว่าเพราะเด็กผู้หญิงจะหวงพี่ชายมากก็ตาม แต่หวงแล้วก็ต้องทำร้ายกันถึงขนาดนี้ได้อย่างไร ไม่ว่ายังไง มันก็ฟังไม่ขึ้น สำหรับเขาคิดแค่ว่า เพราะวุ้นเย็นพูดไม่คิดมากกว่า เพราะสาเหตุนี้เขาถึงไม่สามารถมองหน้าได้เหมือนเดิมอีก

วันนี้ที่ได้เจอกันโดยบังเอิญ แม้ไม่ได้สบตาเขาก็รู้ว่าดวงตากลมใสคู่นั้นยังคงเปล่งประกายน่าดึงดูดเหมือนเดิม ภาพจำดี ๆ ความรู้สึกดี ๆ ที่มีต่อวุ้นเย็นยังคงถูกเก็บซ่อนอยู่ในส่วนลึกของหัวใจของเขาไม่เคยเปลี่ยนแปลง แต่สิ่งที่วุ้นเย็นทำลงไปมันก็ร้ายแรงเกินกว่าที่จะอภัย

ไม่มีใครรู้เลยว่าคำล้อเลียนของเพื่อน ๆ ที่โรงเรียน หาว่าเขาเป็นเกย์ กับสายตาที่เหยียดหยามนั้น มันตามหลอกตามหลอนเขาแค่ไหน เขาเคยเป็นที่หนึ่งของโรงเรียนในทุก ๆ ด้าน แต่สุดท้ายกลับโดนน้องสาวที่เขารักและภูมิใจนักหนาทำร้ายอย่างเลือดเย็น

กรามเรียวถูกขบจนเป็นสันนูนขึ้นอีกครั้ง พร้อมกับกำปั้นที่ทุบลงไปบนผนังกระจกอย่างแรง ดีที่ผนังมีความแข็งแรงทนทานในระดับมาตรฐาน ไม่อย่างนั้นคงแหลกละเอียดไปแล้ว

          “ทำไม ๆ ทำไมถึงทำกับพี่แบบนี้วุ้นเย็น! หากไม่ติดที่น้าโสภาที่ดีกับพี่มาตลอดละก็ พี่จะสั่งสอนเธอให้หลาบจำจนวันตาย!”

ชายหนุ่มพูดลอดไรฟันอย่างโกรธแค้นใจ เขาได้แต่คิดแค้นในใจ แต่เอาจริงให้เขาทำร้ายวุ้นเย็นแม้แต่จะตีสักแปะก็คงจะทำไม่ลง เพราะสาเหตุนี้เขาจึงเลือกที่จะไม่เข้าใกล้วุ้นเย็นอีกเลย

ติ๊ง ๆ

เสียงมือถือดังขึ้น เมธัชสูดลมหายใจเข้าปอด ลึก ๆ พยายามระงับอารมณ์ที่สับสนของตัวเอง ก่อนจะล้วงหยิบมือถืออกมาจากกระเป๋ากางเกงยีนส์ แล้วกดรับสาย

          “ครับดาว” เสียงทุ้มกรอกลงไป รู้สึกผ่อนคลายขึ้นมาบ้าง ที่ได้ยินเสียงหวาน ๆ ของดุจดาว

          [มาได้แล้วค่ะ เดี๋ยวอาหารจะเย็นเสียหมด มีแต่ของชอบของธัชเลยน้า] เสียงดุจดาวออดอ้อนเอาใจดังมาตามสาย มุมปากได้รูปสวย จึงยกขึ้นบาง ๆ ดวงตาคมก็มีความอ่อนโยนมากขึ้น

          “ครับ จะไปเดี๋ยวนี้ รอแป๊บนะ”

          [ค่า รอมาตั้งสองปี กับอีกแค่สามสิบนาทีทำไมจะรอไม่ได้ล่ะ อ๊ะ แต่ว่าหลังจากนี้ หากธัชหายไปอีก ดาวจะไม่รอแล้วนะ] มีความหมายบางอย่างแฝงอยู่ในน้ำเสียงนั้น เขารู้ดีว่าอีกฝ่ายหมายถึงอะไร

          “ครับ ผมจะไม่หายไปไหนอีกแล้ว จะอยู่เคียงข้างดาวไปชั่วชีวิต” น้ำเสียงนั้นแม้จะราบเรียบแต่ก็หนักแน่นจริงจัง ปลายสายเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะตอบกลับมา

          [อื้อ งั้นก็รีบมา คุณพ่อคุณแม่รอนานแล้ว]

ตี๊ด

ปลายสายกดวางไปแล้ว เมธัชกำมือถือไว้แน่นครู่หนึ่ง ก่อนจะออกจากห้องไป

........................................................................

อาหารไทยเกินกว่าสิบเมนู ถูกทยอยวางลงบนโต๊ะเรียบร้อย ส่งกลิ่นหอมอบอวลไปหมดทั่วทั้งห้องอาหารหรู

ดุจดาวที่อาบน้ำแต่งตัวใหม่ กลับเข้ามาอีกครั้งเพื่อตรวจดูความเรียบร้อย ก็ยิ้มออกมาจากภูมิใจ เพราะเธอเป็นลงมือทำด้วยตัวเองทุกเมนู

          “โอ้โฮ มีแต่เมนูน่ากินทั้งนั้นเลย ดูจากความตั้งใจจากคนทำแล้ว วันนี้น่าจะอร่อยเป็นพิเศษนะ ว่าไหมพ่อ” ญาดาเอ่ยแซวลูกสาวตัวเอง ที่ยืนหน้าแดงอยู่ข้าง ๆ

         “พ่อก็ว่าอย่างนั้นแหละแม่ อาหารก็น่ากิน คนก็แต่งตัวเสียสวยเชียวน้า”

ภากรเสริมรับอย่างรู้กันดี พวกเขาส่งดุจดาวไปเรียนที่อเมริกาพร้อมกับเมธัช แต่ดุจดาวกลับมาก่อนสองปี ระหว่างที่ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันที่อเมริกา พวกเขาก็อยากได้รับฟังข่าวดีว่าทั้งคู่จะคบหากันเกินเพื่อน แต่เมื่อสอบถามดุจดาว ก็ยืนยันว่าความสัมพันธ์ยังไม่ได้เปลี่ยนแปลง

แต่หลังจากกลับมา เมธัชก็โทรคุยกับดุจดาวทุกวัน ในสายตาของคนที่อาบน้ำร้อนมาก่อน ก็คิดว่าเกิดความพิเศษในความสัมพันธ์ระหว่างเมธัชกับดุจดาวแล้ว ซึ่งพวกเขาก็รอวันนี้มานาน

เสียงรถที่แล่นมาจอด ทำให้การสนทนาของสามพ่อแม่ลูกหยุดชะงักลง แล้วรีบออกมายืนรอต้อนรับอยู่หน้าบ้าน

เมื่อเห็นร่างสูงใหญ่ก้าวลงจากรถ พร้อมกับเดินเข้ามาอย่างสง่างาม ดวงตาของดุจดาวก็เป็นประกายระยิบระยับ เพราะเรือนร่างของเมธัชดูหนาขึ้น ภายใต้เสื้อยืดนั้นเต็มไปด้วยมัดกล้าม ดึงดูดสายตาได้เป็นอย่างดี

         “สวัสดีครับคุณอาภากร คุณอาญาดา” ชายหนุ่มยกมือไหว้ด้วยความเคารพและนอบน้อม ก่อนจะหันไปส่งยิ้มให้ดุจดาว

         “สวัสดีครับดาว”

          “สวัสดีค่ะธัช”

ดวงตาของทั้งคู่สอดประสานกันนิ่ง จนภากรต้องกระแอมขึ้นเบา ๆ

         “แค่ก เอ่อพ่อว่าเรารีบเข้าไปทานข้ากันก่อน ไว้ค่อยคุยกันดีไหม ยังมีเวลาอีกเยอะเลย”