บทที่154 เป็นสตรี

ชายแดนตะวันตกแคว้นหยวน จวนอ๋องสวี่ฟง

เรือนท้ายจวน ฝั่งตะวันตก

หญิงสาวร่างกายซูบผอม นั่งดวงตาอิดโรยมองไปยังสาวใช้ ที่กำลังผ่าฟืนสำหรับใช้ก่อไฟ เพื่อขับไล่ความเหน็บหนาวในยามค่ำคืน ซึ่งมันเป็นความทรมานที่ยาวนานในทุกคืน สำหรับสตรีบอบบางทั้งสองคน

“แค่กๆ”

จ้าวหลันถิงไอถี่ๆ ก่อนจะมองยังอุ้งมือที่ใช้ปิดปากเมื่อครู่ เลือดสีเข้มซึ่งปรากฏต่อสายตา บอกได้ว่าภายในของนางกำลังย่ำแย่ และยากนักจะเยียวยาได้

“คุณหนู เป็นอย่างไรบ้างเจ้าคะ”

สาวใช้รีบทิ้งขวานในมือวิ่งมาหาผู้เป็นนาย ก่อนจะมองไปที่มือของคุณหนูที่ได้กำมันเอาไว้ เพื่อปกปิดบางอย่างมิให้นางได้เห็น หญิงสาวแสร้งไม่สนใจ สิ่งที่ผู้เป็นต้องการปกปิด นางเป็นสาวใช้ข้างกายที่เติบโตเคียงกัน ทำไมจะไม่รู้ว่าตอนนี้อาการของผู้เป็นนายย่ำแย่แค่ไหน

“ข้าไม่เป็นไร เจ้าเหนื่อยมากไหม ข้าขอโทษนะที่ช่วยเจ้าไม่ได้เลย”

จ้าวหลันถิงเปลี่ยนเรื่องคุยทันที แต่ทุกอย่างที่นางพูดมันคือความจริงจากใจของนางทั้งสิ้น

“คุณหนูไปรอบ่าวด้านในก่อนนะเจ้าคะ”

“ข้าขอโทษนะอี้เหยา”