บทที่ 412

ซูถิงหว่านเห็นสถานการณ์ สายตาก็เต็มไปด้วยความห่วงใยและกระตือรือร้น “หม่อมฉันช่วยเปลี่ยนยาให้ท่านอ๋องได้นะเพคะ” หญิงนางนี้เปลี่ยนยาให้เซี่ยซางทุกวันเช่นนี้หรอกหรือ? เขายังเปลือยท่อนแขนด้วยนะ

“เจ้าก็รู้วิชาแพทย์หรือ? รู้วิธีการพันแผลด้วยเช่นนั้นหรือ? เจ้าทำเรื่องพวกนี้เป็นหรือ?” เซี่ยซางเอ่ยถามนางเสียงเข้ม เขารู้ดีว่านางทำไม่เป็น

ซูถิงหว่านอึ้ง “หม่อมฉัน…”

“กินข้าวไปดี ๆ กินเสร็จแล้วก็ออกเดินทาง” อยากกลับชายแดนมิใช่หรือ? เช่นนั้นแล้วก็ส่งนางกลับไปอยู่สักพักหนึ่งก่อน นางจะได้ไม่เบื่อหน่ายในแต่ละวันจนคิดฟุ้งซ่านขึ้นมา

ซูถิงหว่านยังนึกว่าเซี่ยซางกำลังเป็นห่วงนาง ก็เลยกินข้าวอย่างสงบเสงี่ยม

เย่ซู่ซู่ตรวจปากแผลให้เซี่ยซาง กล่าวอีกว่า “ดีขึ้นมากแล้วเพคะ เพียงแต่ว่าเคลื่อนไหวมากเกินไปไม่ได้ ท่านอ๋องถือกระบี่ได้ไม่มีปัญหาแล้ว หม่อมฉันพันผ้าพันแผลให้ท่านอ๋องอีกรอบนะเพคะ เสื้อผ้าจะได้ไม่ไปโดนบริเวณปากแผล”

“ลำบากหมอหญิงเย่แล้ว” เซี่ยซางกล่าวเสียงอ่อนโยน

เย่ซู่ซู่ยิ้มน้อย ๆ หนึ่งที นางจงใจเข้าประชิดตัวเซี่ยซาง ต่างหูแทบจะไหวไปถูกคอเขาแล้ว เซี่ยซางรู้สึกได้ว่ามีความรู้สึกเย็นยะเยือกที่ลำคอ เขา