ตอนที่ 10 ดอกเหมยที่รอวันผลิบาน

เสียงกระจกหน้าต่างฝั่งตรงข้ามแตกดังแกรก นักฆ่าคนที่สองพุ่งตัวเข้ามาพร้อมควันไฟที่ถูกจุดล่อเบี่ยงความสนใจ แต่นางยังนั่งนิ่งอยู่ที่เดิม นั่นเพราะเงาร่างสีขาวเคลื่อนผ่านแสงตะเกียงด้วยความเร็วราววิหคเหิน เขายกตะเกียงในมือโบกขึ้น เป่าดับไฟ แล้วแทงคมมีดกลับไปยังต้นเสียงโดยไม่ต้องมอง เสียงร่างกระแทกพื้นดังตึง ร่างที่สามลอบเข้ามาจากประตูหลัง หยุดกึกกลางทาง

เงาของไป๋อวิ๋นยืนนิ่งอยู่ตรงกลางห้อง และเสียงของลี่อินก็เอ่ยขึ้นเบื้องหลังเขา

“ถ้าเจ้าไม่ถอยออกไป จะไม่มีโอกาสได้ตายดี”

นักฆ่าคนสุดท้ายลังเลชั่วครู่ ก่อนจะโยนอะไรบางอย่างลงพื้น มันคือกระบอกไม้ไผ่ที่มีตราสัญลักษณ์ลบลายบนปลอก

“จงส่งสาส์นนี้คืนไปยังผู้ส่งมันมา…” ลี่อินเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ “…และบอกมันว่า นับแต่นี้ ข้าจะไม่ยอมทนอยู่เงียบ ๆ อีก!”

รุ่งเช้าในวันถัดมา เสี่ยวจูเปิดประตูเรือนก็พบว่าหน้าประตูถูกกวาดเรียบจนไม่มีแม้ร่องรอยของการต่อสู้ ไป๋อวิ๋นจากไปแล้วเช่นทุกครั้ง ไม่เอ่ยคำร่ำลา ไม่ปล่อยแรอยเท้าไว้เบื้องหลัง แต่สิ่งหนึ่งที่เหลืออยู่คือลายมือสั้น ๆ บนกระดาษสีขาวแผ่นหนึ่งที่วางใต้หม้อน้ำชา

“ครั้งหนึ่งข้าเคยพลาด ครั้งนี้ข้าจะไม่ยอมพลาดอีก”

และเหนือกระดาษนั้น วางอยู่บนสุด คือขนนกสีเงินเส้นหนึ่ง ซึ่งเป็นสัญลักษณ์ขององครักษ์เงาที่ขึ้นตรงต่อท่านอ๋องเพียงผู้เดียวในต้าหลิง

แสงแดดยามเช้าสาดผ่านแนวระแนงไม้ ร่วงหล่นลงบนพื้นศิลาขาวสะอาด ลี่อินกำลังนั่งพับผ้าด้วยมือของตนเอง เงียบงันไร้คำพูด เสี่ยวจูที่นั่งอยู่ด้านข้างพลางปักชายเสื้อขนสัตว์มองเจ้านายของตนอยู่เนิ่นนานก่อนเอ่ยขึ้นเบา ๆ

“คุณหนู พวกมันกลับมาอีกหรือไม่เจ้าคะ”

เสียงฝีเท้าของใครบางคนก้าวเข้ามาแทนคำตอบ สาวใช้ผู้หนึ่งโผล่หน้าเข้ามาก่อนจะย่อตัวลง 

“คุณหนูใหญ่ ฮูหยินรองกับคุณหนูรองเรียกพบเจ้าค่ะ บอกว่ามีของจะมอบให้”

แววตาของลี่อินไม่ไหวเอนแม้แต่น้อย

“ของจากแม่เล็กกับน้องหญิงอย่างนั้นหรือ…” นางทอดเสียงเย็น “เช่นนั้นก็คงเป็นยาพิษกระมัง”

เสี่ยวจูตื่นตระหนก “คุณหนูอย่าไปนะเจ้าคะ!”

“ข้าจะไป” ลี่อินลุกขึ้นอย่างเรียบเฉย

“แต่ข้าไม่ได้ไปเพื่อรับของ…” นางว่า พลางสวมผ้าคลุมขนสุนัขจิ้งจอกที่แม้ซีดจางแต่สะอาด

“แต่ข้าไปเพื่อเตือนพวกนางว่า ข้าในตอนนี้ ไม่ใช่ลี่อินคนเดิมที่พวกนางเคยย่ำยี!”

ห้องโถงของเรือนใหญ่ยังคงหรูหราเช่นเดิม ผ้าม่านสีแดงเข้มพริ้วไหวตามลมหนาว เจินซูเม่ยนั่งจิบชาอยู่ข้างเตาไฟ ส่วนเซียวถิงฮวานั่งเชิดหน้าอยู่ด้านข้าง เมื่อเห็นลี่อินเดินเข้ามาในท่วงท่ามั่นคง ดวงตาของทั้งสองก็ฉายแววไม่พอใจในทันใด

“หากไม่เชิญก็ออกจากรังมาไม่ได้สินะ” เจินซูเม่ยเอ่ยแค่นเสียง

ลี่อินย่อตัวอย่างเยือกเย็น แต่คำพูดกลับคมยิ่งกว่ากริช

“รังหรือเจ้าคะ? ข้านึกว่าฮูหยินรองจะกล่าวถึงมุมมืดของใจท่านเสียอีก”

เซียวถิงฮวาลุกพรวด สีหน้าบิดเบี้ยวด้วยโทสะ

“เจ้าพูดเช่นนี้กับท่านแม่ได้อย่างไร!”

“อ้อ ข้าเข้าใจผิดเสียแล้ว” ลี่อินหันไปมองนางด้วยรอยยิ้มเหยียด 

“เพราะข้าไม่มีท่านแม่แบบที่เจ้ามี ข้าจึงไม่คุ้นเคยกับการประจบประแจงคนจิตใจคับแคบ”

เจินซูเม่ยวางถ้วยชาดังปัง เสียงกระเบื้องกระทบจานรองสะท้านทั่วห้อง

“เซียวลี่อิน เจ้าคิดว่าตัวเองเป็นใครกัน!” นางกรีดเสียง “เจ้าจะไม่มีวันได้แม้แต่เศษอำนาจในจวนนี้!”

ลี่อินจ้องตอบตรง ๆ

“ข้าไม่ปรารถนาเศษอะไรจากท่าน สิ่งที่ข้าจะเอา คือความจริงที่ท่านปิดบังไว้เบื้องหลังความหรูหรานี้ต่างหาก”

เสียงเงียบงันปกคลุมห้องอีกครั้ง ราวกับอากาศทั้งหมดถูกแช่แข็ง แล้วเสียงของเจินซูเม่ยจึงแปรเปลี่ยนเป็นเยียบเย็น

“เจ้า…เจ้าคิดว่าการล่วงรู้ความลับบางประการ จะทำให้เจ้าพ้นจากความเป็นบุตรสาวที่ไร้ค่าในสายตาของพ่อเจ้าได้หรือ?”

ลี่อินหัวเราะเบา ๆ “ฮึ! ในสายตาท่านพ่อ ข้าไม่เคยมีค่าอยู่แล้ว แต่ในสายตาของจิ้งอ๋องนั้น ข้ามีค่ามากพอจะเป็นพยานลับสำหรับการทุจริตในกรมคลัง”

เจินซูเม่ยหน้าถอดสีทันที ขณะที่เซียวถิงฮวาเบิกตาโพลง ลี่อินหันหลังกลับโดยไม่สนใจน้ำชาในถ้วยหรือขนมใด ๆ ที่วางอยู่ ก่อนก้าวออกจากเรือนนั้นอย่างองอาจ เสียงสุดท้ายของนางสะท้อนในห้องดังกังวาน

“ดอกเหมยของข้า อาจยังไม่ผลิบานในฤดูหนาวนี้ แต่รอก่อนเถิด ฤดูใบไม้ผลิจะต้องมาถึง”

หลังจากลี่อินกลับถึงเรือนหลังเล็ก เสี่ยวจูก็รีบวิ่งมารับด้วยสีหน้าวิตก

“คุณหนู! ข้าได้ยินจากบ่าวในครัวว่าเมื่อครู่นี้ ฮูหยินรองโยนถ้วยชาพื้นจนถ้วยแตกกระจาย เกิดอันใดขึ้นเจ้าคะ!”

ลี่อินเพียงยิ้มบาง “แค่ถ้วยชา นับว่ายังเบา”

นางเดินตรงไปที่หีบไม้ใต้เตียง เปิดออกเผยให้เห็นห่อผ้าสีครามที่ซ่อนสมุดบันทึกของไป๋อวิ๋น มือเรียวกางสมุดออกช้า ๆ ก่อนจะหยิบเอกสารฉบับหนึ่งขึ้นมา เอกสารที่จิ้งอ๋องเคยมอบให้นางก่อนหน้านี้

มันคือบัญชีปลอมในชื่อของบ่าวรับใช้ที่ไม่มีตัวตน แต่กลับถูกใช้ในการเบิกจ่ายเงินจำนวนมหาศาลจากคลังหลวง นางจดจำชื่อทั้งหมดในนั้นขึ้นใจ และรู้ดีว่าหนึ่งในนั้น คือชื่อของบิดาของนางเอง

“เซียวเฟิงเฉิน ท่านสร้างชื่อเสียงไว้สูงส่งนัก แต่เบื้องหลังท่านกลับลอบลักทรัพย์แผ่นดิน”

นางขบฟันแน่น ดวงตาสั่นไหวด้วยเพลิงแค้น นั่นคือสิ่งที่ทำให้มารดาของนางถูกทอดทิ้ง

นั่นคือเหตุผลที่พวกนางต้องทนทุกข์ทั้งที่อยู่ในจวนสกุลเซียว

พลันเสียงฝีเท้าก็ดังขึ้นที่ประตู “คุณหนูใหญ่!”

สาวใช้อีกคนหนึ่งรีบร้อนเข้ามารายงาน “มีคนจากตำหนักอ๋องมาส่งของเจ้าค่ะ!”

ลี่อินเลิกคิ้วเล็กน้อย “จากตำหนักอ๋องหรือ?”

นางเดินตามบ่าวออกไปยังหน้าจวน ที่นั่นมีบุรุษหนุ่มในชุดทหารยืนประสานมือ ค้อมศีรษะให้นางด้วยความเคารพ

“ข้าน้อยมาจากตำหนักจิ้งอ๋อง ท่านอ๋องทรงมีรับสั่งให้ส่งสิ่งนี้ถึงคุณหนูใหญ่ขอรับ”

กล่องไม้ดำสนิทที่ผูกด้วยด้ายแดง ถูกส่งมายังมือนาง เมื่อเปิดออก ภายในคือผืนแพรไหมสีดำปักอักษรด้วยด้ายสีทองว่า

“เงียบ

แต่ไม่ไร้เสียง

มืด

แต่ไม่ไร้แสง

ผู้ที่อยู่ในเงา

อาจกลายเป็นแสงได้

หากรู้จักเวลา”

และใต้ผืนผ้านั้นคือ ตราประทับของจิ้งอ๋อง

เสี่ยวจูที่ยืนมองอยู่ด้านข้างถึงกับอ้าปากค้าง “นี่มัน…”

ลี่อินปิดฝากล่องเบา ๆ ดวงตาทอแสงเงียบงัน

“นับแต่นี้ ข้าเป็นสายลับในเงาของท่านอ๋องอย่างเป็นทางการแล้ว...”