LOGINShare
ดวงซวย
Last Updated:
2025-06-25 10:10:48โมรินหยิบกระดาษทิชชู่แผ่นเล็กออกมาจากกระเป๋า ซับคราบน้ำตาบนแก้มตัวเองอย่างลวกๆ เธอนั่งคิดอยู่ในห้องน้ำอยู่นาน
ก่อนจะตัดสินใจเดินกลับไปที่รถ โดยไม่กลับไปร่วมโต๊ะกับพวกเขาอีก ความหวังของเธอวันนี้ก็พังทะลายไม่เหลือชิ้นดี เธอส่งข้อความไปหาเเฟนหนุ่มว่าขอตัวกลับบ้านก่อน อ้างว่าปวดท้องวันนั้นของเดือน เธองุมงำกับตัวเองพลางเปิดประตูรถ โอ๊ยย!!! โมรินอุทานเสียงหลงเมื่อมีใครบางคนกระชากแขนเธออย่างเเรง ทำให้ตัวเธอชนเข้าแผงอกแกร่งของเขา สองมือของเขาโอบรัดเอวเล็กไว้ พลางลูบไล้ไปทั่วแผ่นหลังบาง ดวงตาสีนิลฉายเเววกระหายราวกับเสือที่ต้องการจะครุบเยื่อทุกเมื่อ คิวหยักได้รูปยกขึ้นเล็กน้อย ราวกับเจอสิ่งถูกใจ คนตัวเล็กเงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่มอย่างรังเกียจ เธอยกมือปิดหน้าอกตัวเอง เมื่อเห็นว่าเขาจับจ้องอยู่ที่มันไม่ละสายตา "ไอ้โรคจิต" "วันนี้จับตรงไหนดี" เขาพูดออกมาอย่างหน้าไม่อาย ดวงหน้าคมคายเปื้อนรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ขณะที่มือลูบไล้ไปทั่วแผ่นหลังบาง "ถ้ายังไม่ปล่อยฉันจะตะโกนให้คนเเห่กันมาดูหน้าตาคนหื่นอย่างเเก" เธอร้องบอกพลางดิ้นอยู่ในอ้อมเเขนของเขา "ร้องสิ" มือหนาเลื่อนขึ้นมาบีบปลายคางของเธอ น้ำเสียงกระเเทกกระทั้น "ฉันไปทำอะไรให้แกไม่พอใจหรอ ถึงได้ตามรังควานฉันไม่เลิก" เธอดุเขาด้วยเสียงดุดัน น้ำตาคลอหน่วย ทว่าเขากลับไม่เเสดงอารมณ์ใดๆออกมาทางสีหน้าเเม้เเต่น้อย "ไปนอนกับฉันไหม" ชายหนุ่มเอ่ยถามเสียงเข้ม "ในหัวคิดเเต่เรื่องบนเตียงหรึไง อยากมากก็ไปซื้อกินซะสิ" เธอตอกกลับอย่างเหลืออด วันนี้มันเป็นวันอะไรกันทำไมเธอถึงได้ดวงซวยมาเจอคนบ้ากามเช่นเขา "พอเห็นเธอฉันก็คิดเรื่องนี้ขึ้นมาในหัวทันที" นัยน์ตาสีดำสนิทสาดเเววลุ่มลึก กระชับเอวเล็กให้เเนบชิดกับเขามากขึ้น ปลายจมูกโด่งก้มลงประชิดพวงแก้มของเธอ โมรินเบื้อนหน้าหนีทันทีที่เขาก้มใบหน้าลงมา แพขนตาที่ชุ่มไปด้วยหยาดน้ำตาเหลือบเห็นร่างสูงคุ้นตากำลังเดินมาที่รถ กับเพื่อนของเขา เธอจึงพยายามผลักเขาออก ทว่าคนตัวดตกลับไม่ยอมปล่อยเธอ "ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ" เธอพยายามร้องบอกเขาเสียงเบา ทว่าเขากลับเแยชากับคำพูดของเธอ "ขอร้องละ ปล่อยก่อนได้ไหม" หญิงสาวกลัวว่าหากภาคินเดินเข้ามาเห็นอาจจะเกิดปัญหาได้ ซึ่งเธอเองก็ยังไม่อยากมีเรื่อง เพราะตอนนี้ตัวเองก็กำลังน้อยอกน้อยใจเขาอยู่ อลัน เห็นท่าทางของเธอเปลี่ยนไปจึงหันมองไปยังทิศทางเดียวกับคนในอ้อมแขน หนึ่งในนั้นอาจจะเป็นเเฟนของเธอ เพราะคืนนั้นเธอบอกเขาว่าตัวเองมีเจ้าของเเล้ว ทว่าเขาอยากจะแกล้งเธอต่ออีกสักหน่อย "ร้องสิ ร้องให้ดัง เมื่อกี้อยากจะตะโกนไม่ใช่เหรอ เขาจะได้เห็นเธอกับฉัน" "ไม่ได้นะ"โมรินถลึงตาใส่ พร้อมทั้งพยายามผลักเขาออก เมื่อเห็นว่าภาคินกำลังเดินเข้ามาใกล้ ร่างเล็กก็เดือดดาดขึ้นมาทันที อลันไม่ปล่อยเธอให้เป็นอิสระ แต่กลับลากร่าบอบบางไปขึ้นรถของเขาเอง "แกจะพาฉันไปไหน"เขาเหวี่ยงร่างหยิงสาวเข้าไปในรถ โดยไม่ตอบคำถามของเธอ "ฉันถามว่าแกจะพาฉันไปไหน" เธอตะวาดเสียงถามอีกครั้ง "ถ้าไม่อยากให้มันเห้นว่าเธออยู่กับฉันก้เงียบปากซะ" เขาดุเสียงเเข็งราวกับห้ามโต้เเย้งใดๆ โมรินจึงสงบลง มองผ่านกระรถออกไปยังคนรักที่ยืนมองรถเธออยู่ ภาคินจำรถเธอได้ เขาโทรหาโมรินเมื่อเห็นว่ารถยังจอดอยู่ไม่ไปไหน ในรถคันหรูที่ได้ยินเพียงแค่เสียงหายใจของกันและกัน เสียงมือถือของหญิงสาวก็ดังขึ้น ดวงตาคมกริบหันมองคนข้างกายไม่ละสายตา ทุกการกระทำของเธอล้วนอยู่ในสายตาของเขามือเรียวเล็กกดรับสายทันที "ว่าไงค่ะพี่คิน" "โมอยู่ไหนครับ" "อยู่คอนโดค่ะ เพิ่งถึงเมื่อกี้เอง" "ขับรถไม่ไหวทำไมไม่บอกพี่ พี่จะได้ไปส่ง" มาคิดได้อะไรตอนนี้ หญิงสาวบ่นพึมพำในใจ เธอส่งข้อความไปบอกเขาตั้งนานเเล้ว ภายในใจเธอแอบคิดว่าเขายังเเคร์เธออยู่หรือเปล่า ทั้งที่เป็นวันครบรอบเเต่กลับจำไม่ได้ มันไม่เหมือนวันเเรกที่เราได้รู้จักกัน มันไม่เหมือนเดิม เเต่เธอก็ยังคงหลอกตัวเอง ว่าเขาอาจจะยุ่งเกินไป ความรู้สึกน้อยอกน้อยใจตีกันวุ่นอยู่ในอก หยาดน้ำตาเม็ดใส่ไหลลงอาบสองแก้ม เธอกำลังร้องให้ ทั้งที่มีคนแปลกหน้านั่งมองเธอออยู่ โมรินอยากจะกลั้นมันไว้ เเต่เธอกลั้นไว้ไม่อยู่เเล้วจริงๆ เขาลืมเธอได้ยังไงกัน วันนี้มันเป็นของเรานะ ไม่ใช่วันเกิดเพื่อนบ้าบอนั้น หญิงสาวไม่ตอบคำถามของเขา เธอตัดสายทิ้งไปเสียอย่างนั้น ดวงตากลมหันกลับไปมองร่างสูงผ่านกระจกรถอีกครั้ง ทว่าเขาก็เก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋าเเล้วขึ้นรถกับเพื่อนไป เห็นการกระทำอย่างนั้น เธอยิ่งปวดใจเข้าไปใหญ่ คนตัวเล็กปาดน้ำตาโดยไม่สนใจชายหนุ่มข้างกาย ก่อนจะตั้งท่าเปิดประตูรถลงไป "ฉันพูดเเล้วเหรอว่าลงไปได้" "ประสาทกินเหรอไง ฉันไม่บ้าเล่นสงครามประสาทด้วยหรอกนะ" อลันกระชาก ใบหน้าหวานให้หันกลับมาปะทะกัน "คิดว่าขึ้นมาบนรถฉันเเล้ว จะลงไปง่ายๆแบบนี้เลยเหรอ" เสียงทุ้มต่ำเอ่ยบอกพร้อมกระตุกยิ้มน้อยๆ "ฉันไม่ได้เต็มใจจะขึ้นรถแกสักหน่อย แกลากฉันขึ้นมาเอง ปล่อย"เธอขมวดคิ้วเเน่นไม่พอใจ เธอไม่มีอารมณ์จะมาต่อกรกับคนอย่างเขาจริงๆ ชายหนุ่มไม่ได้ปล่อยเธอ แถมยังใช้สายตาลามกมองร่างกายของหญิงสาว เขาออกเเรงกระชากร่างนุ่มนิ่มแค่นิดเดียว ตัวเธอก็เซมาหาเขาอย่างง่ายดาย ว๊ายย!! ฝามือใหญ่กระชากเกาะอกสีดำลงมา เผยให้เห็นสองเต้าเต่งตึง คนในอ้อมเเขนเงยหน้ามองชายหนุ่มด้วยความหวาดกลัว จมูกโด่งก้มลงคลอเคลียไปตามซอกคอขาวเนียน ก่อนจะลากเรียวลิ้นลงมาฉกดูดยอดถันสีชมพู โมรินดิ้นพล่านอย่างหวาดกลัวเมื่อเขาลวนลามเธอจริงๆ ใบหน้าสวยเเสดงความเจ็บเเสบยอดถันจากการขบกัด "อย่านะ ฮื้อ" เธอร้องครวญครางพร้อมกับใช้มือผลักใบหน้าของเขาออกทว่ากลับไม่เป็นผล หัวใจดวงน้อยกระตุกวูบด้วยตื่นตระหนก เป็นอีกครั้งที่น้ำตาไหลอาบแก้มเธอ "พี่คิน" โมรินร้องเรียกหาแฟนหนุ่มด้วยกลัว ร่ายกายบอบบางสั่นเทาอยู่ในอ้อมกอดของคนที่เธอรังเกียจ เขาหยุดการกระทำลงทั้งหมด เเล้วผลักเธอออกห่าง ดวงตาหื่นกระหายกลับกลายเป็นสีดำดุดัน "รีบลงไป ก่อนฉันจะเปลี่ยนใจ" เขาเอ่ยสั่งน้ำเสียงหนักแน่น ใบหน้าหล่อเหล่าราวกับรูปปั่นนิ่งขรึม ไม่หันมาสนใจเธอเหมือนในตอนเเรก
Latest chapter
รักกักขัง เสียเวลา
เช้าของอีกวันอลันตื่นก่อน แล้วเป็นเธอที่หลับลึกจนเขาต้องปลุกขึ้นมา ดวงตางามมองชายหนุ่มข้างเตียงอย่างงัวเงีย วันนี้เธอไม่มีเรียนอลันใส่ผ้าครบชุด เขายืนมองเธออยู่ข้างเตียง มือทั้งสองล้วงกระเป๋ากางเกง เหมือนว่าเขากำลังจะออกไปไหนสักที่ คนตัวเล็กขยี้ตัวเองแล้วมองคนข้างกายให้ชัดอีกครั้ง“นายจะไปไหน”“ไปเรียน”“ก็ไปสิ”โมรินลงจากเตียงนอนแล้วยืนตรงหน้าเขา จะไปก็ไปสิ เธอไม่ได้ล่ามเขาไว้สักหน่อย ไม่ได้ห้ามด้วย“เย็นนี้ฉันจะมารับไปเที่ยวอีก”ร่างสูงตรงหน้ายกยิ้มมุมปากแล้วขยับเข้ามาใกล้เขาชะโงกหน้าลงมาจูบหน้าผากเธอ โมรินตัวแข็งทื่อเมื่อโดนเขาจูบหน้าผากแบบไม่ทันตั้งตัว นัยน์ตากลมกลอกตาไปมาอย่างประหลาดใจ “อืม”หญิงสาวพยักหน้ารับแล้วเดินผ่านหน้าเขาเข้าห้องน้ำไปด้วยความเขินอาย หลังจากโมรินอาบน้ำเสร็จเขาก็ยังไม่ไปอีก ไหนบอกว่าเขามีเรียนไง ทำไมยังอยู่อีก“ทำไมยังไม่ไป”“รอเธอ”โมรินแสดงสีหน้างุนงง เขาจะรอเธอทำไม วันนี้เธอไม่มีเรียนสักหน่อย แล้วเธอก็ไม่อยากไปไหนด้วย อยากนอนต่อมากกว่า“รอฉันทำไม”อลันชี้นิ้วลงบนปากของเขาโดยไม่พูดอะไร แค่นี้เธอก็
รักกักขัง ใคร
หลังจากจบบทรักเร่าร้อนลง โมรินคว้าเสื้อผ้าบนพื้นขึ้นมาสวมกลับให้เรียบร้อย ต้นคอขาวมีรอยแดงจากการขบเม้มของเขา หญิงสาวปัดปลายผมลงปิดลำคอไว้ไม่ให้คนสังเกตเห็นร่างสูงใส่เข็มขัดกลับตามเดิม เขาเหลือบมองใบหน้างามเป็นครั้งคราว ดวงหน้าเธอยังแดงก่ำอยู่เช่นเดิม หญิงสาวยังหอบหายใจอยู่ไม่น้อย เมื่อครู่เขาได้ปลดปล่อยความปรารถนาใส่เธอไปจนหมดหลังจากเขาสวมเสื้อเสร็จ ขวดน้ำที่เธอวางลงบนโต๊ะก่อนหน้าถูกเขากระดกดื่มไปหลายอึก อลันส่งขวดน้ำมาให้เธอโมรินรับมาดื่มอย่างกระหาย เธอดื่มมันจนหมดขวดในทันที ชายหนุ่มยกยิ้มให้กับการกระทำของคนตัวเล็ก อลันถอดเสื้อแจ็คเก็ตให้เธอสวมทับอีกครั้ง นี่เป็นครั้งที่สามแล้วที่เขาสวมเสื้อให้เธออลันคว้ามือเธอมาประสานไว้แล้วจูงออกไปนอกห้อง โมรินหลบหน้าอยู่ด้านหลังเขา อลันสูงกว่าเธอ เขามีส่วนสูงถึงร้อยแปดสิบเจ็ด เมื่อหลบอยู่ด้านหลังเขาจึงไม่มีใครมองเห็นเธอสายตาของกลุ่มผู้ชายเหล่านั้นหันมายังทิศทางพวกเธอที่เดินออกมา แม้ว่าเธอจะหลบหน้าอยู่ด้านหลังเขา ทว่าใบหน้าเธอกลับร้อนผ่าวขึ้นกว่าเดิมไม่รู้ว่าห้องนั้นจะเก็บเสียงหรือเปล่า พวกเขาจะได้ยินเสียงแปลกๆจ
รักกักขัง คลับ
อลันพาเธอมายัง snooker club เป็นสถานที่แปลกใหม่สำหรับหญิงสาว โมรินไม่เคยมาสถานที่แบบนี้ ด้านในค่อนข้างเงียบ มีเพียงเสียงลูกพลูกระแทกกันไปมา โต๊ะสนุกเกอร์ตั้งเรียงกันหลายโต๊ะมีผู้ชายกลุ่มหนึ่งยืนล้อมโต๊ะสนุกเกอร์โต๊ะแรกไว้ พวกเขาถือไม้คิวไว้มือพลางมองผู้เล่นคนอื่นๆยิงลูก อลันจูงมือเธอเข้ามาในคลับ เสียงกระดิ่งที่ประตูสั่นจากการเคลื่นไหวของประตู สายตาหลายคู่หันมามองพวกเขาที่เดินเข้ามา“เพิ่งคิดได้เหรอว่ามีร้านสนุกเกอร์อยู่”ชายคนหนึ่งโพล่งออกมา แล้วเขาก็หันสายตามาทางเธอ “แฟนเหรอ”เด็กหนุ่มอีกคนโผล่หน้าออกมาพร้อมรอยยิ้มหยอกล้อ “ฉันคิดว่าเปลี่ยนเจ้าของคลับไปแล้ว ไม่โผล่หน้ามาเลย”ชายหนุ่มอีกคนตั้งท่ายิงลูกพลูพร้อมคำพูดกระแหนะกระแหน“ยุ่งมากเลยไม่ได้เข้ามา”เสียงลูกพลูกระแทกลงหลุมอีกครั้ง อลันเดินไปยังเคาน์เตอร์บาร์ เด็กหนุ่มเมื่อครู่จึงรีบเดินกลับมายังเคาน์เตอร์ ทำหน้าที่ของตน“รับอะไรดีครับ”“น้ำเปล่า”อลันรับขวดน้ำจากชายหนุ่มมาหนึ่งขวด แล้วจูงมือเธอไปยังห้องส่วนตัวของคลับ เปิดประตูเข้ามาก็เห็นโต๊ะสนุกเกอร์เป็นสิ่งแรก เขาบิดฝาขวดน้ำออกแล้วยื
รักกักขัง กลัว
“ทำไมแกไม่ขับรถมา”หลังเลิกเรียนช่วงเย็น นักศึกษาทั้งหมดก็เริ่มทยอยออกไปแล้ว ลินินเห็นโมรินไม่ขับรถมาจริงซักถาม“ขี้เกียจขับ”“ฉันนั่งแท็กซี่เป็นเพื่อนแกไม่ได้นะ เพราะแฟนมารับแล้ว”ลินินคุยโวพลางหันสายตาไปทางรถหรูคันสีดำที่จอดรออยู่เบื่องหน้า เธอแสดงอาการดีอกดีใจจนออกนอกหน้า“เชิญ”โมรินขมวดคิ้ว พลางมองลินินโบกมือลาเธอไปขึ้นรถ เก๋งคันสีดำค่อยเคลื่อนตัวออกไป หญิงสาวเดินออกมาเป็นคนสุดท้าย ปี้นๆเสียงบีบแตรรถดังขึ้นด้านหลังของหญิงสาว โมรินจึงรีบสาวเท้าหนี รถสปอร์ตไฮเปอร์คาร์คันสีดำเลี้ยวจอดขวางหน้าเธอไว้โมรินถอยหลังไปหลายก้าว กระจกรถลดลงมาครึ่งหนึ่ง ใบหน้าหล่อเหลาฉบับเด็กหนุ่มโผล่หน้าออกมาไม่มาก“ขึ้นรถ”โมรินเห็นเป็นอลัน จึงเดินไปขึ้นรถ เธอคิดว่าเขาจะรออยู่หน้ามหาลัยเสียอีก แบบนี้ก็ดีเหมือนกัน เธอไม่ต้องเดินให้เหนื่อยฟรี หญิงสาวนั่งข้างกายเขา ในรถมีกลิ่นบุหรี่จางๆ ตอนเช้าเขามาส่งด้วยแลมโบกีนีคันสีส้มทว่าตอนเย็นเขาขับรถอีกคันมารับ เป็นบูกันติเวย์รอนสีดำอลันพาเธอมากินอาหารเย็นที่ร้านอาหารมังสวิรัติ โมรินไม่เคยมาร้านนี้ ไม่เคยได้ยินชื่อด้วยซ้
รักกักขัง อาหารเช้า
สองร่างนอนหันหน้าเข้าหากัน ทั้งคู่ยังคงหลับไหล เสียงนาฬิกาปลุกตอนเช้าดังเตือนหญิงสาวร่างเปลือยเปล่าใต้ผ้าห่ม โมรินปรือตาตื่น ร่างกายหนักอึ้งเพราะท่อนแขนของอลันพาดทับอยู่บนลำตัว เธอยกแขนเขาออกแล้วลุกจากเตียงนอน ครั้งนี้เธอตื่นก่อนเขา ปกติเขามักจะตื่นก่อนแล้วหายไปเสมอ นาฬิกาปลุกดังลั่นขนาดนี่ยังไม่ตื่น ไม่ใช่ว่าเขาหูหนวกไปแล้วเหรอ วันนี้เธอมีเรียนจึงลุกไปอาบน้ำ ตอนออกมาเขาก็ยังคงนอนหลับอยู่ เหมือนจะหลับลึกมาก“นี่…ตื่นได้แล้ว”โมรินสะกิดเขาเบาๆที่ไหล่ ร่างหนาขยับตัวพลิกตะแคงไปมา เขาฝืนตามองเสียงเรียกของหญิงสาว นัยน์ตาของเขางัวเงีย อลันลุกนั่งพิงหัวเตียง เขาเสยผมที่ปรกตาขึ้นแล้วหาวท่าทางของเขาราวกับโดนแม่ปลุกในตอนเช้า โมรินขำใส่เขา จนสายตางัวเงียคู่นั้นจ้องมายังเธอ หญิงสาวจึงหุบยิ้มลง“นายไม่มีเรียนหรือไง”“ไม่มี”อลันลงจากเตียงโดยไม่มีอะไรปกปิด คนตัวเล็กหน้าแดงก่ำจนเบื่อนหน้าหนีไปอีกทาง เธอยังสวมเสื้อคลุมอาบน้ำอยู่ เมื่อเห็นว่าเขาออกไปแล้วจึงเปลี่ยนไปใส่ชุดนักศึกษาแทนรอยช้ำบนร่างกายมีไม่มาก เธอใช้รองพื้นทาปกปิดบริเวณลำคอ ในระหว่างที่กำลังแต่งหน้
รักกักขัง นอนไง
พวกเขาเดินออกมาจากโรงหนังด้วยกัน นี่เป็นครั้งแรกที่เธอมาดูหนังผี แต่การดูหนังผีมันไม่น่ากลัวเลยกลับหวั่นไหวมากกว่า อลันโอบไหล่เธอ โมรินปัดแขนเขาออก “คิดจะเลี้ยงหนังอย่างเดียวหรือไง”หญิงสาวมองเห็นร้านแบรนด์เนมตรงหน้าจึงแสร้งพูดออกมา อลันหยิบแบล็คการ์ดยื่นให้เธอโดยไม่ห่วงสักนิด แล้วเขาก็ยัดมันใส่มือเธอ“ตามสบาย”สีหน้าไร้อารมณ์ปรากฏบนใบหน้าของเขา“นายพูดเองนะ”โมรินยกยิ้มอย่างได้ใจ ก่อนจะเยื้องกรายเข้าไปร้านหรูตรงหน้า เธอซื้อกระเป๋ามาใบหนึ่งแค่เห็นว่าแพงมากจึงหยิบมา โมรินไม่คิดมากเพราะไม่ใช่เงินของเธอ เธอซื้อด้วยเงินของเขาและยังสั่งให้เขาถือให้อีก“ถือให้ด้วยสิฉันต้องซื้ออีกหลายอย่าง”“ได้”ใบหน้าหล่อเหลายกยิ้ม เขารับถุงกระดาษคราฟท์แบรนด์เนมมาถือไว้อย่างว่าง่าย ก่อนจะเดินตามหลังโมรินไป คราวนี้เธอเข้ามาในร้านแบรนด์เนมอีกร้าน หญิงสาวกวาดตามองไปทั่วตู้กระจก เห็นต่างหูสีเงินเป็นเช็ตเอียร์คัฟฟ์จึงบอกพนักงาน เธอยื่นแบลคการ์ดให้พนักงานแล้วรับกลับมา“ฉันซื้อให้นาย”โมรินส่งถุงกระดาษคราฟท์ให้ชายหนุ่ม เธอตั้งใจซื้อเลือกให้เขา“ใช้เงินฉันซื้อของใ
You may also like
