วันครบรอบ

สัปห์ดาต่อมา

ตั้งเเต่วันนั้นที่โรงพยาบาล เธอแทบจะไม่ออกไปเที่ยวเล่นที่ไหนเลย อาจเป็นเพราะเธอน้อยใจตัวเองเเละน้อยใจภาคิน

บางครั้งเธอก็แอบคิด ว่าเธอไม่เหมาะกับเขาเลย แต่เธอกลับมั่นใจตัวเองว่าเธอเหมาะ หญิงสาวแค่รอเวลา ที่เราจะได้ใช้ชีวิตด้วยกัน

แต่รอเวลานั้นมาถึง มันต้องรออีกนานเเค่ไหน ทุกครั้งที่พยายามเชื่อมั่นในความสัมพันธุ์ คำถามกวนใจมันก็แทรกขึ้นมาตรงกลางใจเธอ เหมือนตอกย้ำว่ามันไม่มีเป้าหมาย

ในตอนเย็นโมรินกำลังนั่งดูทีวีไปเรื่อยเปื่อย เสียงแจ้งข้อความก็เด่งขึ้น ดวงตากลมหันมองหน้าจอมือถือที่วางอยู่บนโซฟาใกล้ๆตัว

 @PHAKHIN :ไปทานข้าวด้วยกันไหม

คนตัวเล็กกระโดดลุกพรวดจากโซฟาดีใจ เธอแอบคิดว่าว่าภาคินจะลืมวันครบรอบของพวกเราไปเเล้ว เเต่เขายังจำมันได้

สาวน้อยอมยิ้มแก้มแดง พลางหยิบมือถือขึ้นมาตอบกลับข้อความแฟนหนุ่ม ก่อนจะวิ่งไปเปิดตู้เสื้อผ้าหาชุดสวยๆออกมาลองใส่ ด้วยความตื่นเต้น เธอจึงวิดีโอคอลหาลินินให้ช่วยเลือกชุดให้

"นินแกว่าชุดนี้เป็นไงบ้าง? สีชมพูตัวนี้ละ? แกว่าเกาะอกโอเคไหม?" สารพัดคำถาม ถามเพื่อนสาวทันทีที่รับสาย ลินินอ้าปากห้าวหวอดๆอย่างขี้เกียจ ตอนเย็นตัวเธอเองยังนอนงัวเงียอยู่บนเตียงอยู่เลย

"แกจะไปไหน" นานเเล้วที่เธอไม่เห็นโมรินโทรมาถามเรื่องเเบบนี้ เพราะเธอมั่นใจในชุดที่เธอใส่ตลอด เเต่วันนี้กลับโทรมาถามเธอ

"ไปกินข้าวกับคุณหมอ"

"ดีใจด้วยนะ ในที่สุดวันที่เเกรอคอยก็มาถึง"

"สรุปว่าไง ฉันควรใส่ตัวไหนดี" เธอถามอีกครั้งพร้อมกับยกชุดทั้งสองชุดขึ้นมาโชว์ให้ลินินดู

"แกใส่ตัวไหนก็สวยทั้งนั้นแหละ"

"งั้นตัวนี้ก็แล้วกัน" โมรินเก็บชุดเดรสสีชมพูไว้ในตู้เช่นเดิม แล้วหยิบเกาะอกสีดำขึ้นมาทาบตัวเองอีกครั้ง ก่อนจะตัดสายลินินทิ้งไป โดยไม่บอกกล่าว

หญิงสาวใช้เวลาเเต่งตัวนานมาก แต่เธอก็เสร็จก่อนเวลา ที่เเฟนหนุ่มนัดหมาย รองเท้าส้นสูงสีเเดงสาวเท้าเข้ามายังภัตคารหรู

เธอสวมเกาะอกสีดำ เส้นผมยาวถูกม้วนขึ้นเผยให้เห้นต้นคอขาว ลำคอขาวเนียนสวมเครื่องประดับเส้นเล็กประณีต ทำให้ลำคอเธอดูขาวขึ้นไปอีก

ดวงหน้าสวยปัดป้ายเครื่องสำอางบนใบหน้าไม่มากนัก สายตาของผู้คนหันมองเธอกันเป็นตาเดียว ซึ่งเธอพอใจมากๆ

โมรินเดินมานั่งลงที่โตีะอาหารที่แฟนหนุ่มได้จองไว้ล่วงหน้า ซึ่งเธอก็นำของบางอย่างมาเซอร์ไพร์เขาด้วย หญิงสาวนั่งรอไม่เกินห้านาที ภาคินก็มาถึง โมรินที่เห็นชายหนุ่มเดินมาก็ฉีกยิ้มกว้างอย่างดีใจ

"มาเร็วกว่าพี่อีกนะ" ภาคินยังคงสวมชุดทำงานอยู่อีก

"ก็โมอยากเจอพี่คินเร็วๆนี้ค่ะ" เธอเอ่ยไม่ทันขาดคำก็มีผู้ชายอีกคนเดินมานั่งลง เขาก็ยังสวมชุดพยาบาลชาย ไม่นานก็มีผู้หญิงอีกกลุ่มเดินเข้ามานั่งลงที่โต๊ะ

"นี่มันอะไรกันค่ะพี่คิน" เธอเอ่ยถามทั้งที่มันเป็นวันครบรอบของเราสองคนแต่เขากลับพาใครที่ไหนไม่รู้มาร่วมโต๊ะทานอาหารด้วย

"วันเกิดเพื่อนพี่เอง มีเวลวว่า'ก็เลยมาฉลองกัน เห็นว่าโมอยากกินข้าวกับพี่ ก็เลยชวนมาด้วย"หยิงสาวอึ้งจนพูดไม่ออก

นี้เขาลืมวันครบรอบของเราไปเเล้วเหรอ เธอคิดว่เขาจำมันได้ซะอีกจึงชวนเธอมาทานข้าว ที่ไหนได้ วันเกิดเพื่อนตัวเอง

"ไอ้คิน คนนี้เเฟนแกหรอ" ชายหนุ่มพยักหน้าตอบรับ

"มีเวลาหาเเฟนนะ สวยซะด้วย" เพื่อนที่ทำงานของเขาเอ่ยเเชว โมรินฝืนยิ้มให้กับคำพูดของเขา เธอเเสดงสีหน้าปกติ เเต่ทว่าภายในใจเหมือนมีน้ำร้อนราดลงมากลางใจเธอ

"เจ้าของวันเกิดมาแล้ว" ผู้หญิงอีกคนเอ่ยออกมาก่อนจะเรียกพนักงานให้มาเสริฟอาหาร กลุ่มพวกเขาพูดคุยกันสนุกสนาน บ้างก็เรื่องชีวิตส่วนตัว บ้างก็เรื่องงาน บ้างก็เรื่องเงิน โมรินเเทบจะไม่ปริปากพูดอะไรเลย

"กินสิของชอบโมเลยนะ" ภาคินเห็นแฟนสาวเงียบไปจึง ตักอาหารใส่จานให้คนข้างกาย

"ค่ะ" โมรินขานรับพลางตักอาหารเข้าปากเคี้ยวอย่างเงียบๆ มันเผ็ด เเละเธอก็กินเผ็ดไม่ได้ แต่ในเมื่อเขาตักให้เธอก็จะกิน นานๆครั้งกว่าจะได้มาทานข้าวด้วยกัน

แม้ว่าเธอจะคิดอย่างนั้น แต่ความเป็นจริงเธอทำใจยอมรับไม่ได้ ทำไมเขาถึงลืมว่าเธอกินเผ็ดไม่ได้ ทำไมเขาถึงลืมวันครบรอบ ทำไมเขาไม่บอกเธอว่ามาทานข้าวงานวันเกิดเพื่อน

มันทำให้เธออึดอัด ร่างบางไม่แม้เเต่จะปริปากพูดอะไรเลย เหมือนว่าเธอคือสวนเกินที่มานั่งกั้นระหว่างพวกเขา

"โมขอไปเข้าห้องน้ำก่อนนะค่ะ" หญิงสาวรีบเดินเข้ามาในห้องน้ำ ไม่ใช่ว่าเธอปวดฉี่อยากเข้าห้องน้ำ แต่เธออั้นน้ำตาเเทบไม่ไหวต่างหาก จึงวิ่งมาแอบร้องให้ในห้องน้ำ