LOGINShare
ตอนที่ 4
Last Updated:
2025-09-15 00:48:55“อะไรกัน ๆ ไอ้สองคนนี้ มีความลับเหรอ”
ใบบัวหย่อนสะโพกลงนั่งฝั่งตรงข้าม หรี่ตามองหน้าเพื่อนสนิทของตนสลับกันไปมาด้วยสายตาคลางแคลงใจ เพราะเธอเห็นว่าทั้งคู่เอาแต่สุมหัวกระซิบกระซาบกันจนไม่สนใจเงยขึ้นมามองเธอเลยสักนิด
น้ำค้างผลักใบหน้าของต้นไม้ออกห่างด้วยกลัวว่าเพื่อนจะเข้าใจผิดแล้วหันไปพูดขออนุญาต เพราะคืนนี้เธอคงต้องไหว้วานให้เพื่อนช่วยทำอะไรบางอย่างให้
“วันนี้ขอยืมตัวต้นไม้มาควงคืนหนึ่งนะคะคุณใบบัว”
“ละ...แล้วจะมาขออนุญาตฉันทำไมเล่า”
“กลัวแกหึง”
“หึงบ้านแกสิ!”
น้ำค้างชำเลืองมองเสี้ยวหน้าของเพื่อนชายที่บึ้งตึงขึ้นแล้วหัวเราะคิกคักชอบใจ คนอื่นอาจจะไม่รู้แต่เธอเป็นเพื่อนสนิท ทำไมเธอจะมองไม่ออกว่าสองคนนี้แอบมีซัมธิงอะไรบางอย่างกันมาพักใหญ่ ๆ แล้ว
“ตอบแบบนี้ก็เคลียร์กันเอาเองนะจ๊ะ น้ำค้างไม่หาร”
“งั้นโดนคนเดียวเลยไหมล่ะ”
ปึก!
ต้นไม้กระแทกแก้วในมือลงบนโต๊ะเสียงดัง ตวัดสายตาขุ่นเคืองใส่คนข้าง ๆ แต่เพื่อนสาวกลับหัวเราะร่าแล้วยกแก้วเครื่องดื่มของตัวเองขึ้นป้อนเขาอย่างเอาใจแทน
ครืดครืดดดด ครืดครืดดดด
เสียงโทรศัพท์บนโต๊ะสั่นเตือนเสียงดังดึงให้น้ำค้างเบนสายตาไปมอง มุมปากยกตัวขึ้นเล็กน้อยหลังมองเห็นชื่อของสายเรียกเข้า ก่อนจะหันมาพูดคุยกับเพื่อน ๆ ต่อโดยไม่สนใจจะกดรับสายแต่อย่างใด
“ไม่รับเหรอแก”
ใบบัวเอ่ยถามความไม่เข้าใจ เมื่อน้ำค้างเอาแต่กระหยิ่มยิ้มย่อง มองหน้าจอที่โชว์สายเรียกเข้าแล้วก็ปล่อยให้มันดับไปเฉย ๆ จนกระทั่งมันสั่นเป็นรอบที่ 5 แล้ว
"ตอนนี้ยังไม่สะดวกคุย"
น้ำค้างให้เหตุผลด้วยสีหน้าเปี่ยมสุข ก็ตอนนี้เธอไม่สะดวกจริง ๆ แต่ว่าอีกหน่อยก็คงไม่แน่ ถ้ามีคนมาให้คุยถึงที่อ่ะนะ
ครืดครืด ครืดครืด
(พี่เกมส์ : ถ้าไม่กลับบ้าน พี่จะฟ้องไอ้นัท)
ดวงตากลมโตเหล่มองข้อความแจ้งเตือนที่เด้งขึ้นโชว์หราก่อนจะส่ายหน้ายิ้ม ๆ
คิดว่าขู่แบบนี้แล้วมันจะได้ผลเหรอ คิดว่าที่บ้านไม่รู้ว่าเธอออกมาข้างนอกเหรอยังไง ดูท่าทางจะหัวร้อนนะเราน่ะ อ่ะ ๆ ตอบกลับหน่อยก็ได้
(น้ำค้าง : คิอว่ากลังหรอออออ ถ้สอยากกลัยเดวกลับเอง หรืแจะมสรับ)
ริมฝีปากเม้มแน่นกลั้นเสียงหัวเราะจนสั่นระริกขณะกดพิมพ์ข้อความ ขบขันกับความพยายามพิมพ์ให้เหมือนตัวเองกำลังเมามายไร้สติสัมปชัญญะ ทั้ง ๆ ที่มันไม่ใช่
คงต้องขอบคุณใบบัวที่ชอบวอแวกับเธอตอนเมาจนทำได้เธอซึมซับและจดจำอะไรพวกนี้ไปได้โดยปริยาย
ครืดครืด ครืดครืด
(พี่เกมส์ : แม่งงง ทำไมพูดไม่ฟังวะ อยากตายหรือไง!)
น้ำค้างหัวเราะคิกคักชอบใจ แลบลิ้นใส่หน้าจอราวกับว่ามันคือใบหน้าหล่อเหลาของเจ้าของข้อความ ก่อนจะคว่ำมันลงบนโต๊ะอย่างไร้เยื่อใยแล้วหันไปชวนเพื่อน ๆ ชนแก้ว เมาท์มอยกันต่ออย่างสนุกสนาน
เอาสิพ่อเสือ หลอกล่อขนาดนี้แล้ว ออกจากถ้ำมาหาลูกแมวน้อยหน่อยเร๊วววววววว
.
@20 นาทีถัดมา
มือเล็กที่กำลังยกแก้วชะงักเล็กน้อย ก่อนจะปรากฏรอยยิ้มร้ายขึ้นบนใบหน้า เมื่อหางตาเหลือบไปเห็นร่างสูงที่คุ้นเคยเดินดุ่ม ๆ เข้ามาในโซน VIP ด้วยสีหน้าถมึงทึง
น้ำค้างหลุบตาลงมามองตัวเลขบนมุมขวาของหน้าจอแล้วอมยิ้ม ปกติแล้วจากคอนโดของชายหนุ่มมายังคลับจะใช้เวลาเดินทางราว ๆ 45 นาทีได้ ดูเหมือนว่าวันนี้จะมีใครบางคนร้อนใจเสียจนเหยียบมิดไมล์เลยสินะเนี้ย
น่ารักจริง ๆ งั้นคงต้องเติมเชื้อไฟอีกสักหน่อย
ซ่า!
“เฮ้ย! ทำอะไรของแกวะ”
ใบบัวร้องเสียงหลงเมื่อจู่ ๆ เพื่อนสาวก็บ้าบอ ลุกขึ้นมาสาดเหล้าใส่ตัวเองอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย ก่อนจะทิ้งศีรษะมาซบไหล่ของต้นไม้แล้วทำตัวอ่อนปวกเปียกเยี่ยงคนเมาที่ไร้สติ
ทำเอาใบบัวและต้นไม้ถึงกับมองหน้างุนงงกันไปตาม ๆ กัน เพราะเมื่อกี้เจ้าหล่อนเพิ่งลุกไปเต้นแร้งเต้นกาอยู่กลางฟลอร์มาหยก ๆ
หมับ!
“ทำบ้าอะไรกันวะ!”
เสียงตวาดดังลั่นพร้อมกับร่างอ้อนแอ้นถูกกระชากออกห่างจากต้นไม้อย่างแรง ทำเอาเด็กสาวที่ไม่ทันตั้งตัวว่าจะเกิดเหตุการณ์แบบนี้ เซถลาเข้าไปกระแทกเข้ากับแผงอกกว้างของผู้มาใหม่เข้าเต็ม ๆ
น้ำค้างลอบยิ้มสมใจที่ทุกอย่างไปได้ดีเกินคาด เธอแอบขยิบตาส่งซิกให้ใบบัวแล้วยกสองแขนขึ้นโอบรัดรอบเอวสอบแน่น
แต่เธอคงลืมไปว่าเพื่อนอีกคนไม่เคยเจอพี่ชายคนนี้มาก่อน
“เห้ย! ทำอะไร มึงเป็นใครวะ”
ต้นไม้ตะคอกถาม จ้องมองผู้มาใหม่ด้วยสายตาไม่เป็นมิตรแล้วทำท่าจะเข้าไปแย่งตัวเพื่อนกลับ แต่ก็ถูกใบบัวกอดแขนรั้งตัวเอาไว้พร้อมส่ายหน้าห้ามรัว ๆ จึงได้ทำเพียงพ่นลมหายใจฮึดฮัดไม่พอใจ
“กูไม่ใช่ญาติมึงก็แล้วกัน"
เกมส์ตอกหน้ากลับไปเสียงเข้ม ย่อตัวลงช้อนร่างอ่อนปวกเปียกของเด็กสาวขึ้นมาอุ้มแนบอก ไม่สนใจจะต่อปากต่อคำกับเด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมอีกต่อไป
น้ำค้างทำตาโตตกใจพลางดิ้นขลุกขลัก ใบหน้าแดงก่ำเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์และความเขินอาย ถึงไฟจะสลัวแต่ก็ใช่ว่าคนอื่น ๆ จะมองไม่ออกว่าใครเป็นใคร
"อื้อออ ปล่อยยยย"
"เมาแล้วก็กลับบ้าน! หรืออยากจะนอนตรงนี้”
เกมส์ชักสีหน้าหงุดหงิด ตวาดใส่คนในอ้อมแขนพร้อมส่งสายตาปรามให้หยุดดิ้น ท่าทางดุดันขึงขังทำเอาน้ำค้างหงอลงทันที
ต้นไม้พ่นลมหายใจแรง ๆ สะบัดแขนออกจากการเกาะกุม แล้วมองตามหลังคนทั้งคู่อย่างไม่ละสายตา
"ใครวะ"
"หลัวในอนาคตน้ำค้างมัน ไม่ต้องห่วงมันหรอกน่า พี่เค้าไม่ทำอะไรไม่ดีหรอก มา ๆ นั่งลง"
ใบบัวกดไหล่ต้นไม้ให้นั่งลงตามเดิม ก่อนจะหย่อนสะโพกลงนั่งบนหน้าตักแกร่ง เหลือบไปมองเงาตะคุ่มที่เพิ่งก้าวพ้นประตูออกไปแล้วส่ายหน้ายิ้ม ๆ
หวังว่าพรุ่งนี้หล่อนจะมาเรียนไหวนะยะ ยัยน้ำค้าง!
Latest chapter
รักอำพรางคู่พิเศษ ตอนที่ 77
"ใช่สิ! พี่มันไม่ฮอตเหมือนเมื่อก่อนใช่ไหม ที่รักถึงไม่อยากกินพี่แล้ว""งอแงไปเถอะค่ะ ยังไงก็ทำไม่ได้ค่ะ""มาอยู่ใกล้แล้วไม่ให้กิน ที่รักใจร้าย ที่รักใจดำ"ต่อมาเสร็จเกมส์ก็ดึงผ้าห่มขึ้นคลุมสูงจนถึงใบหน้าก่อนจะค่อย ๆ พลิกหน้าหันหนีไปอีกทางอย่างแง่งอน ก้มมองท่อนล่างที่ห่อเหี่ยวแล้วได้แต่ทอดถอนใจไม่ได้ใช้งานมานานขนาดนี้ มันจะฟ่อหรือยังวะ"พี่เกมส์~"น้ำค้างร้องเรียกเสียงหวานพลางเอื้อมมือไปสะกิด ทว่าคนขี้งอนไหวกลับไหล่หนีสัมผัสก่อนจะส่งเสียงเหอะดัง ๆ กลับมาให้แทนการขานรับ"งอนหนูจริงอ่ะ? "".....""ถ้ายังงอนแบบนี้ หนูจะกลับห้องตัวเองแล้วน้าาา""งั้นพรุ่งนี้ก็รบกวนจ้างพยาบาลให้พี่ด้วยนะครับ"คนงอนประชดประชันกลับมาทั้งยังยึดผ้าห่มเอาไว้แน่นไม่ยอมให้เธอดึงออก น้ำค้างได้แต่ส่ายหน้ากับความขี้งอนของคนเจ็บที่พอป่วยแล้วอารมณ์ก็ปรวนแปร แถมความงอแงยังเพิ่มขึ้นจากเดิมเป็นทวีคูณไม่ใช่ว่าไม่อยากตามใจแต่เพราะรู้ว่าถ้ายอมให้ อีกคนคงไม่หยุดแค่นั้นแน่ ๆ คิ้วเรียวขมวดแน่นขณะลองคิดคำนวณเวลาอยู่ในใจอย่างเงียบ ๆ หันมองประตูที มองแผ่นหลังของคนเจ็บที่นอนคลุมโปงตรงหน้าที ลังเลใจอยู่ครู่หนึ่งจึงตัดสินใจก้าวเท้
รักอำพรางคู่พิเศษ ตอนที่ 75
น้ำค้างค่อย ๆ ดันประตูปิดอย่างเบามือ ก้าวเท้าตรงเข้าไปหาคนเจ็บที่ยังนอนหลับเพราะฤทธิ์ยาก่อนหย่อนสะโพกลงนั่งลงบนเก้าอี้ที่ข้างหัวเตียง เธอใช้ปลายนิ้วไล้ไปตามรอยแผลฟกช้ำที่มุมปากเบา ๆ พลันหยาดน้ำใส ๆ ก็เอ่อขึ้นมาคลอเต็มสองเบ้าตาที่ร้อนผ่าวแม้ภายนอกอาจจะดูไม่มีร่องรอยของการบาดเจ็บมากมายอย่างที่เธอนึกหวาดกลัวมาตลอดทาง แต่ถ้าถึงขนาดต้องให้น้ำเกลือแล้วนอนแอดมิทอยู่แบบนี้ อาการคงหนักพอดู"ฮึก ๆ นะ...หนู หนูขอโทษ""น้ำค้างครางบอกแผ่วเบาแล้วฟุบใบหน้าลงบนเตียง ความรู้สึกผิดตรงเข้าเล่นงานหัวใจดวงน้อยจนเจ็บแปลบหากไม่ใช่เพราะเธอดื้อดึงที่จะพยายามก้าวข้ามเส้นความสัมพันธ์นั่น เขาก็คงไม่ต้องมาเจ็บตัวแบบนี้"ยัยเด็กขี้แย~"เสียงทุ้มแหบพร่าดังขึ้นทำลายความเงียบพร้อมกับความอบอุ่นของฝ่ามือที่วางทาบทับลงบนศีรษะ ดึงให้น้ำค้างรีบเงยหน้าขึ้นมามองทั้งน้ำตา" ทำไมไม่บอกหนูว่าตัวเองเจ็บขนาดนี้""ก็เพราะเดี๋ยวจะมีคนมานั่งงอแงแบบนี้ไง ฮ่า ๆ อึก"ความเจ็บแปลบแล่นพล่านไปทั่วช่วงข้างของลำตัวจนใบหน้าบิดเบี้ยวเหยเก หยุดหัวเราะแทบไม่ทัน แม้อีกคนจะผ่อนแรงลงไปหลายส่วนแต่เมื่อถูกกระแทกซ้ำ ๆ ตรงที่เดิม ผลคือซี่โครงร้าว
รักอำพรางคู่พิเศษ ตอนที่ 74
"ทำไมไม่รับสายเนี้ย เผลอหลับเหรอ"น้ำค้างบ่นอุบขณะก้าวเท้าออกมาจากลิฟต์ของตัวตึกหลังการสอบวิชาสุดท้ายเสร็จสิ้นลง สายตาขุ่นเคืองจับจ้องหน้าจอโทรศัพท์มือถือตาเขม็งพร้อมทั้งพยายามกดต่อสายหาคนของใจเป็นรอบที่สามเนื่องจากวันนี้เป็นการสอบวันสุดท้าย เพื่อนในสาขาจึงนัดรวมตัวเพื่อสังสรรค์ส่งท้ายก่อนที่ทุกคนจะแยกย้ายกันไปฝึกงานถึงสี่เดือนใบบัวพยายามรบเร้ากึ่งอ้อนวอนขอให้ไปด้วยกัน แต่เธอจะไปรับปากใครเขาได้ในเมื่อพรุ่งนี้เขาให้สัญญาว่าจะพาเธอไปเที่ยว แต่ว่ารายละเอียดของจุดหมายปลายทางว่าจะไปไหน เมื่อไหร่ อะไรยังไง เธอก็ไม่รู้เรื่องเลยแม้แต่น้อย'กรี๊ดดดดด หล่อมากกกก''แกว่าเขาจะมีแฟนหรือยังอ่ะ''รถหรูด้วยอ่าาาา อยากได้'เสียงโหวกเหวกโวยวายดังลั่นไปทั่วบริเวณหน้าตึก ดึงให้น้ำค้างเงยหน้าขึ้นมามองตามเสียง พลันคิ้วเรียวก็ยิ่งขมวดเข้าหากันแน่นขึ้นเมื่อพบว่าคนที่กำลังเป็นจุดสนใจคือคนที่เธอรู้จักเสียงกรี๊ดดังระงมขึ้นอีกระลอก ก่อนจะตามมาด้วยเสียงกระซิบกระซาบเมื่อชายหนุ่มหน้าตาดีโบกไม้โบกมือทักทายดาวคณะคนดังหลังจากยืนเงียบ ๆ ไม่ให้ความสนใจใครมานานกว่าครึ่งชั่วโมง"พี่อาร์ม มาได้ไงคะ""ขึ้นรถเถอะ เดี๋ยวพี
รักอำพรางคู่พิเศษ ตอนที่ 73
พลั่ก!พลั่ก!พลั่ก!เสียงฝ่าเท้าหนัก ๆ กระทบตามเนื้อตัวอย่างดุเดือดต่อเนื่องยาวนานกว่าสิบนาที ทุกการเคลื่อนไหวจึงผ่อนแรงลงเหลือไว้เพียงเสียงหอบหายใจถี่ ๆ ของคนที่กระหน่ำออกแรงร่างสูงยังคงนอนขดตัวในท่าเดิม ใบหน้าคมคายมีเพียงรอยช้ำเล็ก ๆ ที่มุมปาก ทว่าเสื้อเชิ้ตสีขาวกลับยับย่นมีสีหม่นขมุกขมัว เลอะเทอะและเต็มไปด้วยรอยรักจากฝ่าเท้าของเพื่อนสนิทนับไม่ถ้วน"มึง พอเถอะ เดี๋ยวมันก็ช้ำในตายพอดี"อาร์มแตะมือลงบนต้นแขนของนัทแผ่วเบาเมื่อเห็นเท้าใหญ่ยกขึ้นอีกครั้ง เขาเผลอสะดุ้งเล็กน้อยเมื่ออีกฝ่ายตวัดสายตาดุดันมามองคล้ายไม่พอใจ"มันไม่ตายง่าย ๆ หรอก นรกยังไม่ต้องการ! "นัทกระแทกเสียงประชดประชัน เหล่ตามองสภาพน่าอเนจอนาถของเพื่อนสนิทแล้วยอมยั้งฝ่าเท้าแม้จะยังไม่ค่อยสาแก่ใจสักเท่าไหร่มือหนาคว้าเข้าที่ข้อเท้าเพื่อนสนิทแล้วยื้อไว้ได้ทันก่อนที่อีกฝ่ายจะเดินหนีไป"อึก กู... กูขอโทษที่ไม่บอก อึก แต่กูรักน้องมึง รักจริง ๆ "เกมส์ข่มความเจ็บจุกที่เล่นงานจนแทบขยับตัวไม่ได้พยายามเค้นเสียงบอกอีกฝ่าย ดวงตาเศร้าหมองวาววับเต็มไปด้วยหยาดน้ำใส ๆ สื่อถึงความรู้สึกผิดอย่างลึกซึ้งจริงใจ"ไม่ต้องมาบอกกู! "".....""
รักอำพรางคู่พิเศษ ตอนที่ 72
@ 3 ชั่วโมงถัดมาหลังยืนใช้สายตาส่งเด็กสาวขึ้นรถเรียบร้อยแล้ว เกมส์จึงหมุนตัวแล้วมุ่งหน้าเดินไปยังจุดนัดหมายที่เพื่อนสนิทเพิ่งส่งข้อความมาให้"เชี้ย! กระตุกอะไรนักหนาวะ"เกมส์สบถออกมาอย่างสุดกลั้นพลางยกมือขึ้นตบเปลือกตาของตัวเอง ความไม่สบายใจฉายชัดบนใบหน้าเมื่อเกิดความรู้สึกหวิวโหวงในช่องอกแปลกๆ คิ้วหนาเลิกสูงพร้อมเร่งฝีเท้าตรงเข้าไปหาเพื่อนสนิทสองคนที่ยืนรออยู่ เขารีบปรับสีหน้าให้กลับมาเป็นปกติแล้วพยักหน้าทักทายทว่ายังไม่ทันจะได้พูดอะไร หมัดหนัก ๆ ก็พุ่งเข้ามาปะทะที่สันกรามด้านซ้ายของเขาอย่างจังพลั่ก!!ใบหน้าคมคายสะบัดหันตามแรงต่อย ก่อนจะเสียหลักล้มลงไปกองกับพื้นอย่างหมดสภาพ กลิ่นคาวของเลือดคละคลุ้งไปทั่วโพรงปากพร้อมกับบางส่วนที่ไหลเปรอะออกมาตามมุมปากเกมส์กระตุกยิ้มน้อย ๆ ให้กับชะตากรรมของตัวเองในวันนี้ เดาว่าอีกฝ่ายคงรู้เรื่องราวทั้งหมดแล้วสินะ เฮ้ออ ยังไม่ทันจะได้สารภาพบาปเองเลยเขาหยัดตัวลุกขึ้นยืนเต็มความสูงพลางยกมือขึ้นนวดคลึงสันกรามเพื่อลดความเจ็บหนึบของหน้าซีกซ้าย สบสายตาเกรี้ยวกราดของเพื่อนสนิทแล้วนิ่งเงียบ"มึงทำแบบนี้กับกูได้ยังไงวะ นั่นน้องสาวกูนะ!""กูรู้...."พลั่ก!
รักอำพรางคู่พิเศษ ตอนที่ 71
"อื้ออ"น้ำค้างครางแผ่วเบาพลางพลิกหน้าหนีแสงแดดยามเช้าที่สาดเข้ามาตามรอยแยกของผ้าม่านสีทึบ มือเล็กปัดป่ายไปตามพื้นที่ข้างกายอย่างสะเปะสะปะก่อนปรือตาขึ้นมาหลังพบว่าคนที่เคยให้ไออุ่นแก่ร่างกายได้หายไปบุหรี่?จมูกโด่งรั้นไหวไปมาแล้วนิ่วหน้าหงุดหงิดเมื่อมีกลิ่นไม่พึงประสงค์บางอย่างลอยมากระทบโสตประสาทน้ำค้างเหล่ตามองชายผ้าม่านที่พลิ้วไหวไปตามแรงลมอย่างชั่งใจครู่หนึ่ง ก่อนจะตัดสินใจรวบผ้าห่มขึ้นมาคลุมร่างเปลือยเปล่าแล้วก้าวเท้าเดินตามกลิ่นไปยังระเบียงด้านนอก"อยู่นี่เอง"น้ำค้างคลี่ยิ้มบาง ๆ เมื่อคนที่กำลังตามหานั้นยืนวางศอกค้ำกับราวระเบียงในท่วงท่าเกียจคร้าน รอบเอวสอบมีเพียงผ้าขนหนูพันเอาไว้อย่างลวกๆ อวดความแข็งแรงของมัดกล้ามเนื้อที่ผ่านการดูแลตัวเองมาอย่างดีพวงแก้มแดงระเรื่อขึ้นเล็กน้อยขณะทอดมองแผ่นหลังกว้าง เมื่อก่อนมันเคยขาวสะอาดทว่าบัดนี้กลับเต็มไปด้วยรอยเล็บจากการจิกข่วน ยามถึงห้วงแห่งความสุขสมที่เขาเฝ้าปรนเปรอจนเธอกรีดร้องแทบขาดใจมาทั้งคืน"พี่..."เสียงหวานหลุบหายไปในลำคอพร้อมกับชะงักฝีเท้าลงกะทันหัน ดวงตากลมโตเหม่อมองควันสีขาวขุ่นที่ถูกพ่นออกมาจากปากหนาแล้วเม้มปากแน่นอยากจะท้
You may also like
วิศวะลวงรักร้าย(20+)
Re-match I รีแมทช์31.1K viewsท่านอ๋องเย็นชาและภรรยาแสนซน
ป่าดอกท้อ34.9K viewsหลังวิวาห์ฟ้าแลบ ฉันก็พบว่าสามีคือมหาเศรษฐี
ทานตะวันหลากสี60.9K viewsพลาดรักร้ายนายวิศวะ
Kim Nayeol32.8K viewsกลรักรณพีย์
ปลายฟ้า/ไรท์เกว234 viewsสุดทางรัก
khanrutai2.6K viewsพ่ายรักไออุ่น
พอลอที่แปลว่าไพลิน47 viewsนางฟ้าซ่อนรัก
rasita_suin33 views
