ตอนที่ 6

อยากจะดุด่าและทำโทษเจ้าหล่อนเสียให้เข็ด แต่พอเห็นหยาดน้ำใส ๆ ที่เอ่อคลอเต็มสองเบ้านั่น ใจแกร่งก็อ่อนยวบแล้วยอมคลายมือออก

"แม่งงงง"

เกมส์ขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน สบถคำหยาบคายออกมาอีกหลายคำ ก่อนจะดึงตัวกลับไปนั่งประจำตำแหน่งในท่าปกติ

"นั่งดี ๆ!"

เกมส์โยนเสื้อคลุมลงบนหน้าตักของเด็กสาวอย่างหยาบคาย ก่อนจะพยายามดึงสมาธิให้กลับมาจดจ่ออยู่ที่การขับรถต่อ

บรรยากาศภายในรถหวนกลับมาเงียบชวนให้อึดอัดอีกครั้ง แม้จะมีเสียงพ่นลมหายใจหนักหน่วงของเกมส์ที่ดังเป็นระยะ ๆ บ้าง แต่น้ำค้างก็เลือกที่จะนั่งเงียบ

เหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างแล้วจมอยู่กับความคิดของตัวเอง ไม่นานนักรถยนต์ก็เลี้ยวเข้ามาจอดที่หน้าประตูรั้วของจุดหมายปลายทาง

พลั่วะ!

เสียงเปิดประตูฝั่งคนขับดึงให้น้ำค้างสะดุ้งเฮือก หลุดออกจากห้วงภวังค์ของความคิด

เธอมองตามร่างสูงที่ก้าวฉับ ๆ ลงจากรถด้วยความงุนงง ก่อนจะลนลานก้มลงหยิบโทรศัพท์มือถือแล้วเปิดประตู ก้าวลงไปยืนข้าง ๆ เมื่ออีกฝ่ายตวัดสายตามามอง

"ขะ...ขอบคุณ"

เมื่อถูกจ้องมาก ๆ เข้าน้ำค้างก็เริ่มทำตัวไม่ถูก เธอขมวดคิ้วงุนงงพลางก้มมองตามสายตาของชายหนุ่ม พลันพวงแก้มก็เห่อร้อนแล้วรีบดึงชายกระโปรงที่มันร่นสูงขึ้นมาถึงครึ่งสะโพกลง

เพราะความรีบร้อนทำให้เธอไม่ทันได้สำรวจความเรียบร้อยของตัวเองก่อนลง ป่านนี้เขาไม่เห็นอะไรต่อมิอะไรข้างในไปแล้วเหรอ

"อ๊ะ!”

น้ำค้างทำตาโตด้วยความตกใจเมื่อถูกดันให้ถอยหลังจนร่างชิดติดกับตัวรถ ก่อนที่เจ้าของการกระทำจะขยับเข้ามาวางสองแขนค้ำยันแล้วกักขังเธอไว้ด้านในของอ้อมแขน

น้ำค้างเลิ่กลั่กจนเก็บอาการไม่อยู่ พยายามผลักไสชายหนุ่มออกห่างพลางมองเข้าไปในรั้วบ้านด้วยความหวาดระแวง

แค่อยากล่อให้มารับ ไม่ได้อยากล่อให้มาทำอย่างอื่นนะ!

อีกอย่างนี่ก็หน้าบ้านด้วย เกิดมีคนเห็นแล้วเอาไปฟ้องผู้ปกครอง เธอมิซวยต้องโดนบ่นจนหูชาเลยหรือ

“พะ...พี่ พี่เกมส์”

เสียงใสร้องเรียกสั่นเครือพลางยกมือขึ้นดันแผงอกกว้างของอีกฝ่ายไม่ให้เข้ามาใกล้ไปมากกว่านี้ ขอเถอะ! แค่นี้ใจเธอก็ทำงานหนักหน่วงจนมันแทบจะหยุดเต้นอยู่แล้ว

"อะไร เรียกทำไม"

"ถะ.. ถอย ถอยไปหน่อย อื้อ"

เธอเอนกายหนีใบหน้าคมคายที่เลื่อนเข้าไปใกล้มากขึ้นเรื่อย ๆ จนหมดหนทางจะดิ้นหนี ใจดวงน้อยเต้นแรงระรัวไม่เป็นจังหวะเมื่อสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นจัดที่กำลังเป่ารดลงบนปลายจมูกโด่งรั้น

"ยะ..หยุดนะ อึก จะทำอะไร"

"กลัว ก็จะยั่วพี่ไม่ใช่เหรอ"

เกมส์กระซิบถามด้วยน้ำเสียงแหบพร่า ดวงตาหลุบมองต่ำไปยังริมฝีปากอวบอิ่มสีแดงระเรื่อที่กำลังอ้าเผยอนั่น แล้วเผลอเลียริมฝีปากตัวเองอย่างลืมตัว

"ก็อันนี้มันไม่ได้อยู่ในแผนซะหน่อย..."

น้ำค้างลมหายใจสะดุด แข็งค้างชาวาบไปทั้งตัว รู้สึกราวกับมีกระแสไฟแล่นผ่านเมื่อปลายจมูกเย็น ๆ ของอีกฝ่ายแตะลงบนปลายจมูกโด่งรั้นของเธอ

ใจดวงน้อยสั่นไหวอย่างรุนแรงด้วยความประหม่า แม้ใจจะสั่งให้ถอยหนีทว่าร่างกายกลับถูกสายตาคมกริบตรึงไว้จนไม่กล้าขยับเขยื้อนไปไหน

เกมส์ยกยิ้มมุมปาก สายตาเป็นประกายฉายแววร้อนแรงออกมาเมื่อรับรู้ได้ถึงความสั่นเทาจากร่างกายของคนที่กำลังตกอยู่ใต้อาณัติ  นึกสนุกแล้วลองแกล้งขยับเข้าไปบดเบียดเธอมากขึ้น

กลิ่นกายสาวผสมกลิ่นแอลกอฮอล์ที่ยังคละคลุ้งกระตุ้นให้ท่อนลำเริ่มพองขยายขึ้นมา และดูเหมือนเจ้าหล่อนจะรับรู้เสียด้วย ดูได้จากใบหน้าเหลอหลาตื่นตระหนกที่แสนน่ารักนั่น

น้ำค้างทำตาโต พวงแก้มแดงจัดด้วยความเขินอาย พยายามจะเบี่ยงตัวหลบความแข็งกร้าวบางอย่างที่กำลังดุนดันท้องน้อย แต่ก็ทำไม่ได้เพราะกายแกร่งทาบทับเธอจนแทบแบนติดไปกับรถ

"พี่เกมส์!"

"วันนี้เรียกบ่อยจัง"

"ถะ...ถอย ถอยไปนะ ยะ... อยากโดนตบเหรอ"

น้ำค้างหน้างอ พยายามควบคุมสติแล้วแยกเขี้ยวข่มขู่กลับไปเหมือนไม่เกรงกลัว แม้น้ำเสียงจะฟังดูกระท่อนกระแท่นและเบาหวิวเต็มที

"ถอย... อื้อ"

เธอจะรีบเม้มปากแน่นเมื่อจู่ ๆ อีกฝ่ายก็เลื่อนใบหน้าเข้ามาใกล้ขึ้นอีก จนริมฝีปากของทั้งคู่แทบจะสัมผัสกันอยู่รอมร่อ

"กล้าทำเหรอ คิดว่าคนอย่างพี่ จะยอมให้เธอตบฟรีเหรอ"

"...."

"ลองดูไหมล่ะ หึหึ"

ใจดวงน้อยกระตุกวูบ ลมหายใจติดขัดพร้อมกับสติที่เริ่มพร่าเลือนจนไม่ได้โฟกัสในสิ่งที่เขาพูดออกมา เพราะใจมันมัวแต่จดจ่ออยู่แต่กับริมฝีปากหนาหยักที่อ้า ๆ หุบ ๆ นั่น ว่าจะขยับมาแตะริมฝีปากของเธอตอนไหน

ตึก ตึก ตึก

เสียงฝีเท้าถี่ ๆ ดังลอยมาจากที่ไกล ๆ บ่งบอกได้ว่าเด็กในบ้านคงจะสังเกตเห็นรถของเขาและวิ่งออกมาต้อนรับแล้ว

เกมส์จิ๊ปากเบา ๆ อย่างขัดใจ เลื่อนใบหน้าถอยออกห่างแต่ยังใช้ท่อนล่างบดเบียดกับเธออยู่ท่าเดิม เขาจ้องมองลึกเข้าไปในแววตาวูบไหวตื่นเต้นของเด็กสาวแล้วพูดตักเตือนเสียงเข้ม

"พี่ไม่ชอบสิ่งที่เธอทำในวันนี้ อย่าให้เห็นว่าไปอ่อยใครอีกนะ ไม่งั้นอย่าหาว่าไม่เตือน!"

เมื่อกลั่นแกล้งเธอจนพอใจแล้วเกมส์ก็ปล่อยน้ำค้างให้เป็นอิสระ มือหนาดันหลังเด็กสาวที่ยังตกอยู่ในห้วงภวังค์ให้เดินเข้าไปในเขตตัวบ้านก่อนจะก้าวขาขึ้นรถไป

รถยนต์คันหรูแล่นจากไปอย่างรวดเร็ว ทิ้งให้คนช่างฝันได้แต่ยืนหน้าแดงก่ำ มองตามไฟท้ายของรถยนต์ตาปริบ ๆ

น้ำค้างหอบหายใจแรง ยกสองมือขึ้นวางทาบบนหน้าอกที่กระเพื่อมขึ้นลง ตื่นเต้นจนฝ่ามือสัมผัสได้ถึงจังหวะการเต้นของหัวใจที่มันรุนแรงจนแทบจะทะลุออกมานอกอก

"ฉัน... ฉัน.... กำลังจะขาดใจ ฮือออ"

น้ำค้างโอดครวญ พอนึกทบทวนประโยคเมื่อสักครู่แล้วใบหน้าก็ร้อนวูบวาบขึ้นมาอีกระลอก อดคิดเข้าข้างตัวเองไม่ได้

หรือว่าเขา....จะหึง!?