พี่ชาย

เพลงรัก....

วันนี้เป็นวันที่ฉันเรียนจบมอหกและฉันก็ได้ประกาศนียบัตรนักเรียนดีเด่นที่มีผลการเรียนดีซึ่งได้ทุกปีและแต่ละปีก็ไม่เคยมีใครมาร่วมแสดงความยินดีกับฉันเลยสักคนเดียวแม้กระทั่งปีนี้ก็ไม่มีซึ่งฉันก็ชินแล้ว

หลังจากรับใบประกาศฉันก็มานั่งคิดอะไรคนเดียวอยู่ตรงม้านั่งหินอ่อนหลังโรงเรียน ฉันกำลังคิดว่าจะทำยังไงต่อไปดีกับชีวิตของฉันตอนนี้ ฉันอยากเรียนต่อมหาลัยแต่ก็ไม่กล้าบอกคนที่บ้านซึ่งตอนนี้ก็เหลือแค่คุณย่าเพียงคนเดียวที่เป็นผู้ใหญ่ในบ้านส่วนคุณป้ารัมภาหลังจากที่คุณพ่อยอมให้ฉันมาอยู่ที่นี่ตามที่แม่ขอร้องแกมบังคับคุณป้ารัมภาท่านก็โกรธและไม่พอใจเป็นอย่างมาก ฉันจำได้วันนั้นทั้งสองทะเลาะกันคุณป้ารัมภาให้คุณพ่อเลือกว่าจะเลือกใครระหว่างฉันกับท่านถ้าเลือกท่านก็ให้ไล่ฉันห้ามให้อยู่ที่บ้านหลังนี้อีกต่อไปสุดท้ายคุณพ่อก็เลือกฉันแต่ที่ท่านเลือกไม่ได้หมายความว่าท่านรักฉันหรอกนะแต่ที่ท่านเลือกเพราะท่านไม่อยากให้ตำแหน่งหน้าที่การงานของท่านที่ตอนนั้นกำลังเจริญก้าวหน้าเสียหาย และนี่จึงเป็นอีกเหตุผลหนึ่งที่ทำให้ทุกคนในบ้านเกลียดฉันมากกว่าเดิมโดยเฉพาะพี่แพรวพี่สาวคนละแม่ของฉัน

ฉันนั่งมองใบประกาศและรางวัลที่ได้รับมาซึ่งก่อนหน้านี้อาจารย์ที่ปรึกษาได้แนะนำฉันว่าถ้าฉันอยากเข้าเรียนมหาลัยฉันสามารถนำไปยื่นที่มหาลัยเพื่อขอทุนเรียนฟรีได้ ฉันคิดว่าฉันจะลองยื่นดูหลังจากนั้นค่อยไปบอกคุณย่า

แปะ แปะ แปะ

"เก่งมากน้องสาวพี่ได้ใบประกาศตั้งหลายใบเก่งได้พี่ชายจริงๆ ^^" เสียงปรบมือพร้อมกับเสียงของใครบางคนทำให้ฉันยิ้มออกมาได้ในรอบหลายปี

"พี่พีท" ฉันทั้งตกใจทั้งดีใจเพราะไม่คิดว่าพี่พีทจะมาหาฉันที่นี่เพราะพี่เขาเรียนป.โทอยู่อเมริกาซึ่งไม่รู้ว่าเขากลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ตอนไหน

"ได้รับรางวัลตั้งเยอะไม่เห็นโทรบอกพี่เลยน๊าาา"

"ขอโทษค่ะเพลงคิดว่าช่วงนี้พี่พีทน่าจะเรียนหนักเพราะใกล้จบป.โทแล้วเพลงเลยไม่ได้โทรบอกแล้วอีกอย่างเพลงก็เกรงใจพี่ด้วย" ที่ฉันพูดแบบนี้เพราะทุกครั้งที่ฉันได้รับรางวัลฉันจะโทรบอกพี่พีททุกครั้งและหลังจากนั้นพี่พีทก็จะส่งของขวัญมาให้แม้ตัวจะอยู่ไกลถึงเมืองนอกก็ตามซึ่งของที่ส่งมาฉันรู้ว่ามันมีราคาค่อนข้างแพงตั้งแต่นั้นฉันก็ไม่กล้าโทรบอกพี่พีทอีกเลยเพราะเกรงใจ

"จะมาเกรงใจอะไรเราเป็นน้องสาวพี่นะอย่าลืมสิหรือว่าไม่เห็นว่าพี่เป็นพี่ชายแล้วใช่สิพี่มันไม่มีความสำคัญนี่เนอะ" พี่พีทพูดด้วยน้ำเสียงน้อยใจ

"ไม่ใช่อย่างนั้นนะคะพี่พีทอย่าเข้าใจเพลงผิดสิคะพี่พีทคือพี่ชายคนเดียวของเพลงที่เพลงรักมากถึงมากที่สุด"

"พูดแบบนี้ค่อยใจชื้นขึ้นมาหน่อยว่าแต่เรียนจบแล้วอยากได้อะไรเป็นพิเศษไหม"

"เพลงไม่อยากได้อะไรหรอกค่ะขอเป็นอาหารอร่อยๆ สักมื้อก็พอ^^" ฉันไม่ได้กินข้าวกับพี่ชายมานานหลายปีแล้วตั้งแต่เขาย้ายไปเรียนต่อต่างประเทศคือพี่พีทไปเรียนต่อตั้งแต่ป.ตรีจนถึงป.โทซึ่งก็นานมากสำหรับฉัน

"มักน้อยอีกตามเคยนะเรา ดีนะพี่ซื้อของขวัญมาให้แล้วเพราะรู้ว่าเราต้องพูดแบบนี้ อ่ะพี่ให้" พี่พีทยื่นกล่องของขวัญสีแดงให้กับฉันดูจากภายนอกน่าจะเป็นเครื่องประดับพอเปิดออกดูปรากฏว่ามันคือสร้อยคอที่มีจี้รูปตัวโน๊ตน่ารักๆ ฉันยิ้มด้วยความดีใจเพราะมันน่ารักมากจริงๆ

"ขอบคุณนะคะพี่พีทที่พี่ไม่ลืมน้องสาวคนนี้แม้ว่าเพลงจะได้ชื่อว่าเป็นลูก..เมียน้อยก็ตาม" คำนี้มันติดตัวฉันมาตั้งแต่วันที่ฉันเข้ามาอยู่ในบ้านของคุณพ่อ จนถึงทุกวันนี้ไม่มีวันไหนที่ฉันจะไม่ได้ยินคำนี้จากปากของคนที่บ้านโดยเฉพาะพี่แพรวที่พูดคำนี้กับฉันทุกวันเพราะฉันทำให้พ่อกับแม่ของเธอต้องแยกทางกัน ฉันไม่สามารถปฏิเสธได้เลยว่าส่วนหนึ่งมันเป็นเพราะฉันเป็นต้นเหตุถ้าไม่มีฉันคุณพ่อกับคุณป้ารัมภาแม่ของพี่แพรวคงไม่ต้องหย่าขาดจากกันเพราะแบบนี้ทุกครั้งที่พี่แพรวด่าว่าหรือทำร้ายร่างกายฉันฉันจะไม่ตอบโต้ทำได้แค่เพียงเงียบและนิ่งเท่านั้น