ตอนที่10 เป็นไปได้ไง

“ทำไมข้าฟังที่ท่านพูดรู้เรื่อง เป็นไปได้ไง”

            “ข้าเปิดลิ้นกับเปิดหูให้เจ้านั่นล่ะ แปลกนะปกติพวกที่มากับประตูนี่ จะฟังภาษาข้าออกทันที”

ดิสมัสได้ยินคำว่าประตูก็รีบพูดว่า

            “เปิดประตูนั้นอีกครั้ง ข้าจะกลับไปช่วยพวกเขา”

            “ข้าทำไม่ได้หรอก ข้าทำลายมันไปแล้ว เจ้าคงต้องไปหาประตูอื่นแทน”

ดิสมัสกำลังสู้กับเขาอีกครั้ง แต่เบต้ารีบห้าม

            “เจ้าสู้เขาไม่ได้หรอก ดิสมัส เขาจะฆ่าเจ้าได้ง่าย ๆ เลยนะแต่กลับไม่ทำ”

            “ข้าถือศีลน่ะ แต่ถ้ายังคิดจะต่อสู้ ข้าคงจะต้องสาปเจ้าแล้วล่ะ” ชายห่มหนังเสือพูด

            “ท่านเป็นใครกันแน่” ดิสมัสถาม

            “ข้าเป็นฤาษี นามว่า ศุภมิตร แล้วเจ้าล่ะเป็นใคร”

            “ข้าชื่อ ดิสมัสเป็นเอลฟ์รานุน”

            “เอลฟ์เหรอ ไม่เคยได้ยินชื่อเผ่านี้เลยนี่ เอาล่ะยังไงเจ้าพักผ่อนก่อนดีกว่า เจ็บหนักขนาดนั้นคงอยากได้อาหารและน้ำสินะ” ศุภมิตรเขาเสกกระท่อมขึ้นมา ดิสมัสมองอย่างไม่ไว้วางใจ แต่ศุภมิตรบอกว่า

            “อย่าได้กังวล ข้าบอกแล้วไงข้าไม่ฆ่าสัตว์ตัดชีวิตหรอก”

ดิสมัสเลยเดินเข้าไป ศุกมิตรส่งกล้วยให้เครือหนึ่งพร้อมกับกระบอกน้ำแล้วพูดว่า

            “มีแค่นี้กินซะก่อนเถอะ”

ดิสมัสรีบกินอาหารทันที  

            “ว่าแต่เจ้ามานี่ได้ไงกันล่ะ” ศุภมิตรถาม

            “ข้าไม่รู้หรอก”

            “มาแนวนี้อีกแล้วเหรอ คงไม่มีนักสิทธิ์ที่ไหน เรียกเจ้ามาแบบผิดพลาดอีกนะ” ศุภมิตรพูด ดิสมัสไม่ตอบเขาถามว่า

            “ทำไมท่านต้องทำลายประตูนั่นด้วย”

            “มันหน้าที่ข้าน่ะ เมื่อร้อยปีก่อน มีปีศาจตนหนึ่งนาม การอน นำทัพมานี่ และข้าได้อัญเชิญ อสูรสองตนมาช่วยปราบ และก่อนมันตาย มันร่ายคำสาปเอาไว้ว่า ให้เลือดของมันทุกหยอด กลายเป็นประตูมิติ เพื่อเรียกความน่ากลัวมายังที่นี่ ข้าเลยตามมาปิดประตูพวกนี้นี่ล่ะ ซึ่งไม่หมดซะทีแถมไม่อยู่ที่เดิมนาน ๆ ด้วย แต่น่าแปลกนะ อะไรที่ออกมาจากประตูนั่นมักไม่ได้กลับเข้าไปหรอก” ศุภมิตรตอบ ดิสมัสนิ่งไป เขาเลยถามว่า

            “ที่นี่คือที่ไหนกัน”

            “อ๋อ ที่นี่คือ อีสานบุระ เป็นดินแดนที่ตั้งอยู่ในมหาสุวรรณทวีป แต่ว่ามันตำบลอะไร ข้าไม่รู้หรอกนะ เพราะนี่มันกลางป่า เอาล่ะข้าต้องไปแล้วดิสมัส เจ้าจะตามข้าไปด้วยมั้ยล่ะ”  ดิสมัสนิ่งคิดก่อนจะตอบว่า

            “ไม่ล่ะ ข้าขอตัว ขอบคุณสำหรับอาหาร” ดิสมัสพูดจบก็รีบเดินออกไปทันที ถึงไม่รู้ว่าจะไปไหนก็ตามแต่เขาไม่อยากร่วมเดินทางกับศุภมิตร ศุกมิตรส่ายหัวแล้วพูดว่า

            “ชะตาเปลี่ยนไม่ได้จริง ๆ นะ ถ้าเจ้าตามข้ามา เจ้าจะได้พบความสงบ แต่เมื่อเจ้าเลือกเดินทางไปเพียงลำพังเช่นนี้ทางที่รอเจ้าอยู่ไม่สวยงามแน่ ๆ เจ้าเอลฟ์หนุ่มเอ๊ย”

ดิสมัสเองก็ยังไม่รู้เลยว่าจะเอายังไงกับชีวิตต่อไปดี วันนี้เหมือนเขาเสียทุกอย่างไปในชั่วพริบตา

            อีสานบุระเป็นดินแดนขนาดใหญ่ เพิ่งจะก่อนตั้งเมื่อราว ๆ แปดสิบปีก่อนเท่านั้น เป็นดินแดนที่ราบสูง ภูมิอากาศร้อนชื่นยังแบ่งเป็นหัวเมืองต่าง ๆ อีก 20 กว่าหัวเมือง โดยที่ดิสมัสอยู่นี้ เขาเรียกกันว่า ดงต้นติ้ว เป็นหมู่บ้านเล็ก ๆ ประชาชนหลักร้อยเท่านั้น คนที่นี่ประกอบอาชีพทำนา เลี้ยงวัวเลี้ยงควาย เลี้ยงเป็ด ไก่ ไม่ก็หาของป่า  จัดเป็นหมู่บ้านที่เงียบสงบ มีผู้ใหญ่บ้านชื่อ ผู้ใหญ่ซอ

มีอาชีพหนึ่งที่จะได้รับการนับหน้าถือตาจากชาวบ้านมากเป็นพิเศษ คือ อาชีพ นายฮ้อย เป็นการเอานำวัวควายไปขายตามภูมิภาคต่าง ๆ ในมหาสุวรรณทวีป ลูกค้าหลัก ๆ จะอยู่แถบภาคกลางคือ อินทาเทพ และ    พรพรหม เพราะที่นั้นปลูกกันมาก แต่ขาดวัวควายเอาไว้ไถนา การจะเป็นนายฮ้อยได้นั้นต้องมีความกล้าและเก่งกาจด้านคาถาอาคม เชิงอาวุธ เชิงมวยถึงจะรับหน้าที่นี้ได้ จึงเป็นที่นับหน้าถือตาพอสมควร คนดังประจำหมู่บ้านนี้คือ นายฮ้อยคำแหง  เขาเป็นชายวัย 50 ปี รูปร่างกำยำล่ำสัน มีรอยสักบนตัวเป็นรูปพญานาคเจ็ดเศียร เชี่ยวชาญด้านมวยสยามว่ากันว่า เขาเคยเป็นทหารที่เมืองอินทาเทพมาก่อน จึงได้ฝึกมวยจนชำนาญ และมีเชิงดาบด้วย ด้านคาถาอาคมก็ไม่ได้เป็นรองใครเลย เขามีคนสนิทสามคนคือ บักมิ่ง เสือเผ่น บักจ้อย ลิงลม บักไปร่ง หุ่นพยนต์ นายฮ้อยคำแหงมีภรรยาชื่อ บานชื่น และมีลูกแฝดชายหญิงชื่อคำพูน กับ คำแพง ซึ่งตอนนี้อายุได้ 17 ปีแล้ว  มีนายฮ้อยคำแหงเป็นที่มีแต่คนรัก ที่นี่ก็ยังมีอีกคนที่มีแต่คนเกลียด คือ หมอฆ้อง เป็นหมอผีอีกคนแต่หยกมุ่นกับมนตร์ดำจนชาวบ้านไม่ค่อยอยากไปยุ่งกับแก

คำพูนกับคำแพงพร้อมด้วยเพื่อน ๆ กำลังจะหนีแม่ไปเที่ยวในป่ากัน คำพูนเป็นเด็กหนุ่มผิวเข้ม หน้าเข้ม ส่วนคำแพงนั้นเป็นผู้หญิงรูปร่างเล็กกว่า หน้าตาหน้าน่ารักเหมือนตุ๊กตา ทั้งสองได้รับการฝึกเชิงมวยกับนายฮ้อยคำแหงมาตั้งแต่เด็ก ๆ แล้ว ทำให้ไม่กลัวใคร โดยทั้งสองมีความฝันตั้งแต่เด็ก ๆ แล้วว่าจะต้องร่วมทัพควายของนายฮ้อยคำแหงให้ได้แต่ว่า บานชื่นขอเอาไว้เพราะการร่วมทัพควายนั่นเป็นงานที่เสี่ยงมาก ช่วงนี้ชาวบ้านเจอกับซากสัตว์ป่าที่ถูกฆ่าตายในสภาพถูกควักเครื่องในบ่อย ๆ และบางครั้งผู้หญิงในหมู่บ้านก็หายไป พบอีกทีก็เป็นศพไปแล้ว ทำให้ลือกันว่าเป็นฝีมือของผีป่าบ้างผีปอบบ้าง ทำให้คำพูนและคำแพงคิดจะเข้าไปจับเจ้าผีตัวนี้ด้วยตัวเอง

“เอื้อย ๆ คึดดีแล้วบ่ เข้าป่า นายฮ้อยกะบอกอยู่ว่า มันเป็นตาย่าน หลาย ” บักโอ่ง เด็กหนุ่มร่างอ้วนพูดขึ้นมา กลุ่มของคำแพงนั้นมีบักโอ่งเด็กชายร่างอ้วน บักตาล เด็กหนุ่มร่างสูงโย่งจนเก้งก้าง ร่วมด้วย