ตอนที่ 24 เดทแรก

ตอนที่

24

เดทแรก

      เย็นวันหนึ่งหลังจากอคิณกลับมาจากที่ทำงาน เขาบอกกับพราวตะวันด้วยรอยยิ้มที่มีเลศนัยว่า “คืนนี้แต่งตัวสวยๆ นะครับ”

       พราวตะวันที่กำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่บนโซฟาเงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยความประหลาดใจ แววตาฉายแววสงสัยระคนตื่นเต้น “ทำไมคะ”

       เขาเดินเข้ามาใกล้โซฟาที่เธอนั่งอยู่ ทรุดตัวลงนั่งข้างๆ แล้วคลี่ยิ้มอย่างอ่อนโยน

       “ก็เพราะว่าคืนนี้ เป็นคืนพิเศษของเราไงครับ”

       พราวตะวันเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย หัวใจเริ่มเต้นไม่เป็นจังหวะ “พิเศษยังไงเหรอคะ”

       “ถ้าบอกก็ไม่เซอร์ไพรส์สิครับ” เขาขยิบตาให้เธออย่างมีเลศนัย “แต่รับรองว่า คุณจะต้องชอบแน่นอน”

       ความขี้เล่นของเขาทำให้เธออดที่จะยิ้มตามไม่ได้ “ก็ได้ค่ะ ไม่บอกก็ไม่บอก” เธอยอมแพ้ “แล้วต้องสวยขนาดไหนคะ มีธีมสีหรือเปล่า”

       อคิณส่ายหน้าช้าๆ สายตาของเขาจ้องมองเธออย่างลึกซึ้ง “ไม่ต้องมีธีมหรอกครับ” เขายกมือขึ้นเกลี่ยปอยผมที่ข้างแก้มของเธอเบาๆ

       “แค่เป็นตัวคุณเองก็สวยที่สุดแล้ว” อคิณเอ่ยจบก็มองหน้าของพราวตะวันด้วยสายตที่ทำให้เธอเขินจนแทบไปไม่เป็นแต่คำพูดของเขาก็ทำให้เธอรู้สึกมีความสุขจนแก้มร้อนผ่าว เธอรีบขอไปอาบน้ำแต่งตัวด้วยหัวใจที่พองโต

       “ถ้าอย่างนั้นพราวขอตัวไปอาบน้ำแล้วก็แต่งตัวให้สวยๆ เลยนะคะ”

       “ได้สิครับ” อคิณตอบพร้อมกับพยักหน้าให้กับเธอ เขาเองก็พักผ่อนรอภรรยาของเขาอาบน้ำแต่งตัว

       ไม่นานนัก เสียงฝีเท้าแผ่วเบาที่ก้าวลงบันไดก็ทำให้เขาละสายตาจากตัวอักษรและวินาทีที่เขาเงยหน้าขึ้น โลกทั้งใบของเขาก็คล้ายจะหยุดหมุน

       พราวตะวันกลับลงมาในชุดเดรสยาวสายเดี่ยวสีครีมอ่อนที่ขับผิวของเธอให้ดูผุดผ่องดุจแสงจันทร์ เผยให้เห็นช่วงไหล่และลำคอระหงส์อย่างงดงาม เส้นผมที่ถูกดัดเป็นลอนคลายๆ ถูกปล่อยสยายเคลียแผ่นหลังบาง ใบหน้าหวานถูกแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางอย่างบางเบาแต่กลับขับเน้นความงามของเธอให้โดดเด่นขึ้นไปอีก

       อคิณที่รออยู่ถึงกับนิ่งตะลึง เขาค่อยๆ ลุกขึ้นยืนอย่างช้าๆ สายตาคมกริบไล่มองเธอตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความหลงใหลอย่างปิดไม่มิด

       พราวตะวันรู้สึกเขินอายกับสายตาของเขาจึงก้มหน้างุด “เอ่อ...มันดูเยอะไปไหมคะ”

       อคิณส่ายหน้าช้าๆ แล้วเดินเข้ามาหาเธอ “ไม่เลยครับ” เขาตอบเสียงทุ้มลึกกว่าปกติ “สวยมากครับ”

       เขาหยุดยืนตรงหน้าเธอแล้วยกมือขึ้นสัมผัสแก้มของเธออย่างแผ่วเบา “ผมรู้ว่าคุณสวยแต่ไม่คิดเลยว่าจะสวยได้มากขนาดนี้”

       “คุณก็พูดเกินไปค่ะ” เธอตอบเสียงอ่อยด้วยใบหน้าหน้าแดงก่ำ

       “ผมพูดจริงๆ ครับ” เขายิ้มอ่อนอย่างอ่อนโยน “สวยจนผม ไม่อยากจะละสายตาไปไหนเลย”

       เขายื่นแขนออกมาให้เธอ “ไปกันเถอะครับ ก่อนที่ผมจเปลี่ยนใจไม่พาคุณไปไหนแล้วกอดคุณที่ห้องทั้งคืน”

       และเขาก็พูดไม่ผิด ทันทีที่บานประตูลิฟต์ส่วนตัวเคลื่อนเปิดออกที่ชั้นดาดฟ้าของโรงแรมหรูใจกลางกรุงเทพฯ ลมเย็นๆ ยามค่ำคืนก็พัดเข้ามาปะทะผิวกายของพราวตะวันอย่างแผ่วเบา พร้อมกับภาพที่ปรากฏตรงหน้าที่ทำให้เธอแทบหยุดหายใจ...

ร้านอาหารรูฟท็อปสุดหรูเปิดโล่งสู่ท้องฟ้าที่กว้างใหญ่ เบื้องหน้าคือมหานครที่ไม่เคยหลับใหล แสงไฟจากตึกระฟ้าและท้องถนนส่องสว่างระยิบระยับราวกับอัญมณีนับล้านเม็ดถูกโปรยไว้บนพรมสีกำมะหยี่ เสียงดนตรีแจ๊สบรรเลงเบาๆ คลอเคล้าไปกับเสียงลม สร้างบรรยากาศที่โรแมนติกจนเกินกว่าจะจินตนาการได้

“สวยจังเลยค่ะ” พราวตะวันพึมพำออกมาอย่างลืมตัว ดวงตาของเธอเป็นประกายยิ่งกว่าแสงไฟใดๆ สะท้อนภาพทะเลดาวบนดินที่อยู่ตรงหน้า “ฉันไม่เคยคิดเลยว่าจะได้มาดินเนอร์ที่สูงขนาดนี้ วิวสวยจนพูดไม่ออกเลยค่ะ”

อคิณมองภาพนั้นด้วยรอยยิ้มที่เปี่ยมไปด้วยความสุขและความพอใจ “วิวสวยแต่ก็ยังสวยไม่เท่าคนตรงหน้าผมหรอกครับ”

คำชมตรงๆ ที่มาพร้อมกับสายตาอ่อนโยนนั้น ทำให้ความร้อนแล่นริ้วจากแก้มไปจนถึงใบหูของพราวตะวัน เธอทำได้เพียงก้มหน้างุดเพื่อซ่อนความเขินอายขณะที่เขาเลื่อนเก้าอี้ให้เธอนั่งอย่างสุภาพบุรุษ ก่อนจะนั่งลงฝั่งตรงข้าม

หลังจากบริกรเข้ามารินไวน์ชั้นเลิศให้ อคิณก็เริ่มต้นบทสนทนาที่แท้จริงของค่ำคืนนี้ “ผมรู้ว่าที่ผ่านมาเรายังไม่มีโอกาสได้ทำอะไรแบบนี้เลย”

ภาพความทรงจำในโรงพยาบาลที่เย็นชืดแวบเข้ามาในหัวของพราวตะวันวันที่เธอต้องจำใจยอมรับเงื่อนไขการแต่งงาน มันช่างแตกต่างจากความฝันตรงหน้านี้ราวฟ้ากับเหว

“ผมอยากสร้างความทรงจำดีๆ ของเราให้เยอะๆความทรงจำที่เป็นของเราจริงๆ ไม่ใช่เรื่องราวที่ถูกบังคับ” เขาจ้องลึกเข้ามาในดวงตาของเธอ

“ผมอยากจะเริ่มต้นให้มันถูกต้องในฐานะคนที่รักคุณครับ”

พราวตะวันรู้สึกเหมือนมีก้อนความตื้นตันใจขึ้นมาจุกอยู่ที่ลำคอ ความจริงใจที่ฉายชัดอยู่ในแววตาและน้ำเสียงของเขานั้นสัมผัสได้ถึงก้นบึ้งของหัวใจเธอ

“ฉันไม่เคยคิดเลยค่ะว่าตัวเองจะมีความสุขได้มากขนาดนี้” เธอกล่าวออกมาจากความรู้สึกจริงๆ

“แค่นี้ก็พิเศษที่สุดแล้วค่ะ ขอบคุณจริงๆ นะคะ ที่อดทนกับฉันมาตลอด”

“สำหรับคุณ ผมอดทนได้เสมอ” เขากล่าวพลางยกแก้วไวน์ขึ้น แววตาเต็มไปด้วยความรักที่ลึกซึ้ง

“งั้นดื่มให้กับเดทแรกของเราอย่างเป็นทางการนะครับ”

พราวตะวันยิ้มกว้างอย่างมีความสุขที่สุด รอยยิ้มที่สว่างไสวจนบดบังแสงไฟใดๆ ในมหานครแห่งนี้ เธอยกแก้วขึ้นชนกับเขาเบาๆ เสียงใสราวกังวานแห่งคำสัญญา

“ค่ะเพื่อเดทแรกของเรา”