บทที่ 19

หนิงซินเจ็บจนน้ำตาเล็ด นางเลื่อนสองมือน้อยๆ ผลักแผงอกเขาโดยอัตโนมัติ พอคาดเดาได้ว่าทำไปก็ไร้ผล ทว่า ทว่าคนต่ำช้าผู้นี้ถึงกับตอกย้ำความไร้ทางสู้ของนางด้วยการรวบมือของนางขึ้นตรึงไว้ด้วยมือเพียงข้างเดียว แล้วจูบกัดไปทั่วต้นขอนาง นางเบี่ยงหน้าหลบไปทางซ้าย คนผู้นี้ก็ย้ายไปย่ำยีลำคอนางทางขวา ยามนางเบี่ยงหน้าดุนดันหน้าเขาทางด้านขวา คนผู้นี้ก็กระทำย่ำยีต้นคอนางทางด้านซ้าย ทั้งขบเม้มเล็มไล้ ทั้งดูดดมเหมือนคนคลั่ง ไม่แน่นว่ายามนี้ลำคอของนางอาจมีโลหิตแดงฉานไหลซึม นางอาจกำลังถูกปีศาจในคราบมนุษย์ผู้นี้สูบเลือดสูบเนื้อสูบพลังชีวิตที่เหลืออยู่น้อยนิดออกไปจากร่างน้อยๆ ร่างนี้ก็เป็นได้

ริมฝีปากรังแกลำคอนาง มือข้างหนึ่งตรึงสองมือนางไว้ มืออีกข้างเคล้นคลึงปทุมถันนางไม่หยุด ช่วงล่างก็ขยับโยกเข้าออกไม่ได้พัก หนิงซินถูกปีศาจขืนใจต่ำช้ากระตุ้นไปทั่วทั้งร่างไม่หยุดหย่อน ไม่ได้พัก กระทั่งผ่านไปมากกว่าหนึ่งเค่อยามก็ยังไม่มีทีท่าว่าการกระทำอันคลุ้มคลั่งป่าเถื่อนหยาบคายนี้จะหยุดลง

แม้ในตอนแรกนางตั้งใจว่าจะวางเฉย อดทนให้เรื่องทุกอย่างผ่านไป ไม่ตอบสนองคนชั่วที่คร่อมทับตนเองอยู่ด้านบน ทว่า...หลังจากถูกปลุกรังแกหนักหน่วงถึงเพียงนี้ นางก็ไม่อาจบังคับตัวเองไม่ให้บิดตัวหลบความเจ็บปวดเสียวซ่านและการกระทำอันต่ำช้านี้ ไม่อาจแสร้งทำเป็นไม่รู้สึกรู้สา ไม่อาจสะกดกลั้นเสียงน่าอายที่เผลอทำหลุดลอดริมฝีปากออกมาเป็นระยะ และยิ่งไม่อาจสะกดหัวใจดวงน้อย ชีพจร ตลอดจนช่วงล่างที่โดนปลุกเร้าให้เต้นเร่ารุนแรงให้สงบลงได้เลยสักชั่วลมหายใจ

นางแพ้...

พ่ายแพ้ย่อยยับ...

ค่ำคืนนั้น ปีศาจราคะที่เมามายยังคงลงทัณฑ์นางต่อเนื่องยาวนาน จวบจนรุ่งสางถึงยอมหลับใหล ปล่อยให้นางได้ปิดเปลือกตาพักผ่อนจริงๆ เสียที

อาจเพราะวันนี้ฝนพรำทั้งวัน และคืนก่อนแม่ทัพเช่นเขาก็ร่ำสุราหนักหน่วงจนเกินไป การศึกเองก็ไม่มีอะไรให้ต้องตัดสินใจ เหล่าขุนศึกนายกองตลอดจนทหารรับใช้ที่รู้ความจึงปล่อยให้แม่ทัพต่ำช้าผู้นี้นอนหลับพักผ่อนอย่างเต็มที่

ชั่วขณะหนึ่งที่นางตื่นขึ้นมาข้างกายเขา มองเห็นมีดสั้นที่วางอยู่ไม่ไกล นางคิดขึ้นมาจริงๆ ว่าสมควรฉวยโอกาสนี้เชือดคอบุรุษต่ำทรามผู้นี้ดีหรือไม่

ทว่า...หากทำเช่นนั้น ความหวังที่จะสงบศึกคงพังทลาย

นางไม่เชื่อว่ากองทัพเรือนแสนที่เคร่งครัดระเบียบวินัย รบทัพจับศึกไม่เคยแพ้พ่าย จะดำรงอยู่ไม่ได้ หากขาดแม่ทัพใหญ่ผู้นี้เพียงผู้เดียว...

กล่าวได้ว่า ถึงแม้จะขาดคนผู้นี้ไป เฮยอ๋องและเฮยเซ่อเย่ว์ก็ยังมีแม่ทัพอีกหลายคน ที่พร้อมจะขึ้นมาสานต่อภาระหน้าที่ของบุรุษผู้นี้ และแม่ทัพที่ขึ้นดำรงตำแหน่งสืบต่อจากแม่ทัพต่ำช้าผู้นี้ที่ว่านั้นรวมถึงกองทัพทมิฬเรือนแสน ย่อมต้องอยากบดขยี้ สังหารผู้คน เผาทำลายแคว้นป๋ายของนางจนราบคาบ เพื่อชำระแค้นเซ่นสังเวยให้กับวิญญาณแม่ทัพใหญ่ของตนที่ถูกองค์หญิงแพศยาเช่นนาง ‘ใช้เสน่ห์ยั่วยวนแล้วลอบสังหารตอนหลับใหล’

หนิงซินรวบผ้าขนจิ้งจอกปิดหน้าอกไว้แน่น จ้องมองมีดเล่มนั้นนิ่งค้าง

น่าเสียดายยิ่งนัก ยามนี้มีอาวุธอันคมกริบอยู่ใกล้แค่เอื้อม นางกลับใช้มันปลิดชีพบุรุษต่ำช้าผู้นี้ก็ไม่ได้ ใช้สังหารตนเองก็ไม่ได้

นางทำอะไรไม่ได้...

ไม่ได้เลย...

หนิงซินไม่รู้ตัวว่าผู้ที่สมควรจะหลับใหลกำลังลอบมองกิริยาของนางอยู่อย่างเงียบเชียบไร้ซุ้มเสียง ภายในอกยิ่งกว่าประประหลาดใจ ภายในสมองเต็มไปด้วยกลุ่มก้อนคำถามมากมาย ยิ่งกว่าสับสน ครุ่นคิด