บทที่ 40

แม่นางร่างน้อยหลับสนิท เอนซบร่างแม่ทัพใหญ่ น้ำตารินไหลออกมาไม่หยุด มองแล้วพาให้ปวดใจนัก

เห็นนางเป็นเช่นนี้แล้ว ท่านแม่ทัพก็คล้ายไม่กล้าฝืนปลุกสตรีในอ้อมแขนอีกหน ได้แต่สั่งให้ตัวแทนหมอตำแยอย่างนางตรวจอาการ คงจะคิดเองเออเองว่า หากแม่นางน้อยผู้นี้ยังหลับใหล ไม่รู้สึกตัว ก็นับว่าเป็นเรื่องดีที่ไม่ต้องรู้สึกอับอายขายหน้า...ช่างคิดเองเออเองเอาอย่างง่ายๆ สมกับที่เป็นบุรุษเห็นแก่ได้ ไม่รู้จักรักหยกถนอมบุปผาโดยแท้ เฮอะ!

หญิงหม้ายขยับขาแม่นางน้อยของท่านแม่ทัพออกอย่างเบามือ โล่งใจเล็กน้อยที่ร่างไร้สติของนางนั้นอ่อนยวบ ยอมปล่อยให้นางจับขยับวางโดยง่าย

ตอนนั้นเอง หญิงหม้ายสกุลอวี๋ที่คิดว่าตัวเองเตรียมใจมาดีแล้ว ก็ต้องตกใจเพราะภาพที่เห็นตรงหน้า

นี่...นี่มัน...

แค่เห็นร่องรอยพรหมจารีย์ที่ถูกทำลายและอาการบวมแดงจนน่าตกใจของส่วนลับ หญิงหม้ายสกุลอวี๋ก็โกรธจนเลือดลมแทบตีกลับ ต้องพยายามสูดลมหายใจเข้าลึกแล้วผ่อนลมหาใจออกยาวๆ อยู่หลายครั้ง จึงสามารถประคองสติให้มั่นคงอยู่ได้

ไม่รู้จักรักหยกถนอมบุปผาก็แล้วไป นี่อะไร ไม่รู้จักถนอมยังมาย่ำยีจนบอบช้ำไปหมด!

เห็นกลีบบุปผาแรกแย้มที่บวมเป่งแดงก่ำ หญิงหม้ายสกุลอวี๋ก็พลันระลึกถึงคืนอัปยศที่โจรชั่วช้านั่นบุกเข้ามาขืนใจนาง ขอบตาพลันร้อนผ่าว น้ำตารื้นขึ้นคลอเบ้า ยามนี้นางทั้งเส้นชีพจรที่ขมับเต้นตุบ ทั้งแสบกร้าวร้าวกระบอกนัยน์ตาไปหมด

หยางหยางจับกระแสความรู้สึกนี้ได้

เขาไม่หน้าหนาพอจะขุ่นเคืองหญิงผู้นี้ กลับกัน เมื่อคลายโทสะและลองละอคติที่มีต่อองค์หญิงรองแคว้นป๋าย ซ้ำยังได้สติคืนมาหลายส่วนเช่นนี้แล้ว ในใจเขากลับอัดแน่นด้วยโทสะที่มีต่อตนเอง ความอัปยศอดสู และความรู้สึกผิด

ค่ำวันนั้นเพิ่งเสร็จสิ้นสงคราม อารมณ์ยังพลุ่งพล่านอยู่มาก อีกทั้งยังมีอคติและความแค้นต่อองค์หญิงรองอยู่เป็นทุน พอได้ฟังนางกล่าววาจาตอบโต้อย่างแข็งกร้าว จึงได้พลั้งมือกระทำเรื่องหยาบช้าเช่นนั้นลงไป

ส่วนครั้งต่อๆ มา... ไม่ว่าจะด้วยสุราหรือรสสัมผัสอันเลิศล้ำและผิวกายอันนุ่มนิ่มหอมรัญจวน ก็ล้วนนับเป็นความลุ่มหลงเมามายที่ยากจะดึงสติสัมปชัญญะกลับคืนมาทั้งสิ้น...แน่นอนว่าเหล่านี้ล้วนไม่ใช่ความผิดของนาง แต่เป็นเขา

หยางหยางเผลอลูบศีรษะหนิงซินอย่างแผ่วเบา ผมที่นุ่มสลวยลื่นมือของนางทำให้เขาสงบใจลงได้ในชั่วอึดใจ จนไม่อยากหยุดทำสิ่งนี้

เห็นท่าทีทะนุถนอมอ่อนโยนเช่นนี้ของแม่ทัพใหญ่ หญิงหม้ายสกุลอวี๋ก็ได้แต่ลอบถอนใจ

เอาเถิด คงเพราะเอาแต่รบทัพจับศึก ไม่ค่อยได้ร่วมหลับนอนกับสตรี ซ้ำยัง...แกร่งกร้าวใหญ่โตจนเกินไป เมื่อบังเอิญได้พบคุณหนูผู้บอบบางที่ถูกเลี้ยงดูมาอย่างดี เป็นกุลสตรีในห้องหอ ไม่เคยต้องมือชาย จึงได้เกิดเรื่องเช่นนี้เข้า

ข่าวว่ากองทัพเฮยเซ่อเย่ว์ไม่ข่มเหงรังแกสตรี รักษาวินัยทัพเคร่งครัด เห็นทีจะเป็นเรื่องจริง

เช่นนั้นแล้ว...คุณหนูผู้นี้ไม่ได้ถูกพาตัวมา กลับกัน นางยอมตามท่านแม่ทัพมาด้วยความเต็มใจ?

หญิงหม้ายสกุลอวี๋คิดพลางดูแลบาดแผลของแม่นางน้อยไปจนถึงภายใน ขัดเขินเล็กน้อยที่แม่ทัพเฮยเซ่อเย่ว์ยังอยู่ตรงนี้ ทว่า...เห็นบุรุษผู้นี้ตระกองกอดแม่นางน้อยที่ดูเหมือนจะล้มป่วยเอาไว้แนบแน่น มิได้สอดส่ายสายตาเฝ้าดูการทำหน้าที่ของนางให้ต้องรู้สึกอึดอัด นางก็ได้แต่ทำจิตใจให้สงบ แล้วอดทนทำหน้าที่ของตนเองต่อไปตามเรื่อง

ผ่านมาครึ่งเค่อยามแล้ว แม่นางน้อยยังคงหลับใหลไม่ได้สติ

เป็นเช่นนี้ก็ดีเหมือนกัน

แม่นางน้อยล้มป่วยหลับใหลไม่รู้เรื่องไม่รู้ราวใดใดเพราะพิษไข้ ย่อมมิต้องอับอายเพราะการตรวจรักษาภายในจากผู้ช่วยหมอตำแยอย่างนาง และแม่ทัพใหญ่ที่คอยซับเหงื่อให้ตัวนางเองอย่างระมัดระวัง ไม่ยอมละสายตาจากวงหน้างดงามแม้สักนิด

ก็คงจะ...เป็นสัมพันธ์ที่เกิดจากความรักจริงๆ นั่นล่ะ...

หญิงหม้ายสกุลอวี๋ลอบถอนใจ ตั้งแต่ต้นจนจบ นางไม่กล้าส่งเสียงใดสักนิด