บทที่ 11

บทที่ 11

สวีเหยียนซียังคงอึ้งเหมือนกับสมองค้างไป

ไม่แปลกที่เธอจะเผลอคิดเข้าข้างตัวเอง เพราะไม่ว่าจะเป็นทางเล็ก ๆ นี้หรือประตูบานนี้ โดยเฉพาะที่จ้าวจวิ้นโจวยังให้เธออาศัยอยู่ที่ว่านจิ่นฟุ เรสซิเด้นซ์ จากสิ่งต่าง ๆ มากมายเหล่านี้ หลายครั้งทำให้เธอเผลอคิดไปว่าจ้าวจวิ้นโจวตั้งใจเตรียมทั้งหมดนี้ไว้ให้เธอล่วงหน้า

เหมือนกับในตอนแรก เขาพูดอย่างมั่นใจไว้ว่าเธอจะไม่มีทางคบกับฉินเซียวได้นาน

สามปีต่อมา ก็เป็นจริงตามที่เขาพูดไว้

เหลวไหลสิ้นดี แต่ถ้าเป็นเรื่องของจ้าวจวิ้นโจวกลับดูสมเหตุสมผลอย่างยิ่ง เพราะว่าเขามีอำนาจบารมี ไม่มีใครเทียบเขาได้ และทำอะไรก็ได้ตามใจตัวเองในเมืองจิง

สวีเหยียนซีไม่เข้าใจเลย ทั้งที่เขาเหนือกว่าใคร ๆ และร่ำรวยขนาดนี้ คงจะชอบเธอตั้งแต่แรกเห็น แล้วทำไมถึงต้องมาเสียเวลาเดิมพันกับเธอถึงสามปีเต็ม

ความคิดของพวกคุณชายบ้านรวยทำไมถึงได้แตกต่างจากคนปกติขนาดนี้

ว่างจนไม่มีอะไรทำงั้นเหรอ?

ตอนที่กำลังคิดอะไรเพลิน ๆ ใครบางคนก็จับข้อมือขวาเธอไว้ แล้วจับหัวแม่มือขึ้นมากดสแกนลายนิ้วมือ

สวีเหยียนซีสะดุ้งโหยง พอรู้ตัวก็อยากจะดึงมือกลับมา แต่กลับโดนจับไว้แน่น

จ้าวจวิ้นโจวยังคงกดสแกนลายนิ้วมือเธอต่อ แล้วเอ่ยปากว่า “รหัสผ่าน 221108”

ตัวเลขชุดนี้... เธอรู้สึกคุ้น ๆ อยู่บ้าง

จ้าวจวิ้นโจวราวกับรู้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ ยกมุมปากขึ้นพลางพูดว่า “สามปีก่อนที่พวกเราเดิมพันกันวันนั้น”

“...ความจำท่านประธานจ้าวดีจริง ๆ นะคะ แต่ว่าท่านประธานคะ คุณจำเป็นต้องกดสแกนลายนิ้วมือของฉันทั้งห้านิ้วเลยเหรอคะ?” เธอถามอย่างจนคำพูด

“ถ้าวันไหนนิ้วหัวแม่มือคุณได้รับบาดเจ็บขึ้นมาจะทำไงล่ะ?”

“...ท่านประธานจ้าวคะ ฉันไม่ได้รู้สึกว่าคำพูดของคุณจะฟังดูใส่ใจหรือคิดรอบคอบตรงไหนเลยนะคะ”

“สถาปนิกสวี ผมใส่ใจคุณจากใจจริงเลยนะ”

“…”

นอกจากฉินเซียวแล้ว สวีเหยียนซียังไม่เคยใกล้ชิดกับผู้ชายคนไหนแบบนี้มาก่อน ความรู้สึกนี้ทำให้เธอปรับตัวไม่ทัน รู้สึกเกร็งไปทั้งแขนทันที

ทั้ง ๆ ที่เวลาผ่านไปเพียงสั้น ๆ แต่สำหรับเธอแล้วกลับรู้สึกยาวนานหลายร้อยปี เธอรู้สึกว่าแผ่นหลังเริ่มชุ่มไปด้วยเหงื่อ

“เรียบร้อยแล้ว” จ้าวจวิ้นโจวปล่อยมือเธอ “ต้องให้ผมไปส่งคุณเข้าไปไหม?”

“ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณที่ท่านประธานจ้าวมาส่งฉันถึงตรงนี้ ลาก่อนค่ะ ฝันดีค่ะท่านประธาน” ขณะพูด สวีเหยียนซีรีบเดินเข้าไปในห้องทันที แล้วรีบปิดประตู โดยไม่หันหลังกลับ และก็ไม่สนใจว่าจ้าวจวิ้นโจวกลับไปหรือยัง

เมื่อเข้าไปในห้องแล้ว เธอนอนลงบนโซฟาด้วยความเหนื่อยล้า

ตั้งแต่เธอนั่งรถของจ้าวจวิ้นโจวจนมาถึงตอนนี้ เธอรู้สึกได้รับอิทธิพลจากเขา จนเธอลืมแม้แต่ความทุกข์ไปโดยสิ้นเชิง

ตอนนี้แม้จะพยายามเรียกความทุกข์ขึ้นมา กลับเรียกออกมาไม่ได้

เธอทิ้งความคิดเรื่องที่เกิดที่ตระกูลสวี ก่อนจะล้วงมือถือออกมา พบว่ามีสายโทรเข้าและข้อความร้อยกว่าข้อความ ส่วนใหญ่ของเป็นฉินเซียวและสวีเหยียนเช่อ

เธอขมวดคิ้ว แสดงความหงุดหงิดออกมา

แต่ว่าพอเห็นโหยวฉีบอกให้รีบโทรกลับไป เธอก็โทรกลับไปโดยไม่ลังเลทันที

โหยวฉีรับสายในทันที

“เชี่ย ฉันแม่งคิดว่าเธอเสียใจจนไปกระโดดน้ำตายแล้วนะ รู้ไหมว่าถ้าเธอยังไม่โทรกลับมาอีก ฉันจะไปฆ่าเธอถึงแม่น้ำไท่จื่อเลย!”

แม่น้ำไท่จื่อเป็นแม่น้ำสายหนึ่งที่ไหลผ่านใจกลางเมือง

จริง ๆ ก็เป็นที่กระโดดน้ำของคนดังด้วย

สวีเหยียนซีหัวเราะเบา ๆ แล้วพูดว่า “เธอกำลังล้อเล่นอะไร ฉันจะคิดไม่ตกจนไปกระโดดน้ำตายเพื่อพวกเขาได้ยังไง”

โหยวฉีรู้ว่าเธอไม่ทำแน่ ๆ แต่ความคิดอันน่ากลัวนี้ยังคงติดอยู่ในใจเธอ เธอเคยคิดไว้แล้วว่า ถ้าสวีเหยียนซีฆ่าตัวตายจริง เธอคงยอมเสี่ยงชีวิตที่เหลือช่วยสวีเหยียนซีแน่นอน เริ่มจากทำให้ฉินเซียวกับคนในตระกูลสวีตายก่อน แล้วเธอค่อยไปกระโดดน้ำตาย

“แล้วเธออยู่ไหน ทำไมไม่รับสายพวกเขา แม้แต่สายฉันก็ไม่รับ?”

สำหรับโหยวฉี สวีเหยียนซีรู้สึกว่าไม่มีอะไรต้องปิดบัง

เธอจึงบอกความจริงไปตรง ๆ ว่าเธอได้เข้าร่วมทีมสถาปนิกของจ้าวจวิ้นโจว พรุ่งนี้ต้องไปเริ่มงานที่บริษัทย่าซั่ว แล้วเมื่อครู่ก็อยู่กับจ้าวจวิ้นโจว

โหยวฉีอึ้งไปสองวินาที ก่อนถามเสียงสั่นว่า “จ้าวจวิ้นโจวคนเมื่อสามปีก่อนเหรอ?”

“เมืองจิงยังจะมีจ้าวจวิ้นโจวคนที่สองอีกเหรอ?”

“จ้าวจวิ้นโจวยังชอบเธออยู่เหรอ?”

เมื่อนึกถึงสิ่งที่จ้าวจวิ้นโจวพูดตอนที่อยู่คฤหาสน์จวี๋ซาน สวีเหยียนซีก็ตอบรับอย่างอู้อี้ว่า “น่าจะใช่ แต่เธออย่าเข้าใจผิดนะ ฉันไม่ได้…”