บทที่ 51

บทที่ 51

ตอนที่เรื่องราวของสวีหว่านหนิงและฉินเซียวแล่นเข้ามาในสมองเธออย่างบ้าคลั่ง สวีเหยียนซีรู้สึกคลื่นไส้โดยไม่มีเหตุผลอย่างฉับพลัน

“ขอโทษนะคะ ฉันไปห้องน้ำก่อนนะคะ”

เธอวิ่งไปอย่างรวดเร็ว ใบหน้าที่แสดงความบิดเบี้ยวนั้นจ้าวจวิ้นโจวมองเห็นได้อย่างชัดเจน ดวงตาของเขามืดดำลง ก่อนลุกขึ้น และหยิบขวดเลมอนโซดาจากโซนที่วางเครื่องดื่ม แล้วก็เดินอย่างไม่ช้าไม่เร็วไปยังห้องน้ำ

ในห้องน้ำ สวีเหยียนซีรู้สึกคลื่นไส้หลายครั้ง แต่ไม่ได้อาเจียนอะไรออกมาเลย หลังจากที่เธอบังคับตัวเองไม่ให้คิดถึงภาพที่น่าสะอิดสะเอียน อาการคลื่นไส้นั้นจึงค่อย ๆ หายไป

บ้าไปแล้ว อยู่ดี ๆ จะคิดเรื่องนั้นทำไมกัน

เธอสะอิดสะเอียนตัวเองชัด ๆ

หลังจากล้างมือเสร็จ สวีเหยียนซีก็เดินออกมาจากห้องน้ำ

เธอพบว่าจ้าวจวิ้นโจวยืนพิงผนังอยู่ เธออึ้งไปก่อนเอ่ยว่า “ท่านประธานจ้าวคะ คุณก็มาเข้าห้องน้ำเหรอคะ?”

“มาหาคุณ”

“???” สวีเหยียนซีครุ่นคิดครู่หนึ่ง เธอคิดว่าเขาอยากจะถามเรื่องที่เธอคุยกับเหมาเจียนั่ว “ประธานจ้าววางใจเถอะค่ะ คุณเหมาไม่ได้มาถามเรื่องคุณกับฉันหรอกค่ะ”

จ้าวจวิ้นโจวหน้าตาเคร่งขรึม ไม่สามารถอ่านอารมณ์ออก เขายื่นเลมอนโซดาให้เธอ “แก้คลื่นไส้ได้”

“ขอบคุณค่ะ…” สวีเหยียนซีคิดในใจว่าเขาคงเห็นเธอวิ่งมาห้องน้ำ

ในตอนนี้ เขาโน้มตัวลง ใบหน้าที่ตกตะลึงของสวีเหยียนซีสะท้อนออกมาในดวงตาที่ลึกจนมองไม่เห็นก้นบึ้งของเขา “สวีเหยียนซี เรื่องที่คุณกับฉินเซียวจะหย่ากันจริงไหม?”

สวีเหยียนซีคิดไม่ถึงเลยว่าเขาจะถามเรื่องนี้ตอนนี้ เธอตอบด้วยการยักคิ้วว่า “อืม เรื่องจริงค่ะ”

“ในเมื่อเป็นเรื่องจริง งั้นก็ควรตัดให้ขาด อย่าเก็บสิ่งใดที่อาจเป็นพันธนาการของคนสองคนไปตลอดชีวิต”

สวีเหยียนซีทำหน้าสับสนงุนงง

อะไรคือสิ่งที่เป็นพันธนาการไปตลอดชีวิต?

จ้าวจวิ้นโจวได้เดินไปแล้ว สวีเหยียนซีไม่รีบไม่ร้อนค่อย ๆ เดินกลับไปห้องอาหาร ก่อนพบว่าจ้าวจวิ้นโจวกับฟางห่าวไม่อยู่แล้ว เหมาเจียนั่วอยากจะกลับไปลงมือทำตามที่เธอพูดไว้จนแทบทนรอไม่ไหว จึงได้โบกมือลาเธอ

สวีเหยียนซีงุนงงกับคำพูดสุดท้ายของจ้าวจวิ้นโจว เลยหมดอารมณ์กินต่อ ก่อนรอขึ้นลิฟต์คนเดียว

ทันทีที่ลิฟต์เปิดออก เธอก็เห็นคนที่รู้จักที่คาดไม่ถึงว่าจะเจอ

เขาคือลู่ฉือ เพื่อนของสวีเหยียนเช่อ…!

ตอนที่สวีเหยียนซีหันตัวหลบตามสัญชาตญาณ ลู่ฉือก็สังเกตเห็นเธอตั้งนานแล้ว

“น้องเหยียนซี?!” ลู่ฉือตะโกนเรียกเธอ

เขารีบก้าวออกจากลิฟต์มายืนตรงหน้าเธอ มองเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่าด้วยความแปลกใจก่อนพูดว่า “เป็นเธอจริง ๆ ด้วยน้องเหยียนซี คิดไม่ถึงว่าเธออยู่เมืองไห่ รู้ไหมว่าหลายวันมานี้อาเช่อหาเธอจบแทบบ้า”

ลู่ฉืออยากจะหยิบโทรศัพท์ออกมาจนแทบรอไม่ไหว “ฉันต้องรีบโทรหาอาเช่อ บอกว่าเธออยู่เมืองไห่”

เมื่อได้ยินดังนั้น สวีเหยียนซีก็สีหน้าซีดเผือดก่อนพูดว่า “ไม่ได้นะ!”

ลู่ฉือโดนเธอตะคอกใส่จนสะดุ้ง แต่เรื่องของตระกูลสวี เขารู้เกือบทั้งหมด เขาจึงเกลี้ยกล่อมเธอว่า “น้องเหยียนซี พี่เห็นใจเรื่องที่เธอเจอนะ แต่เธอเล่นหายตัวไปแบบนี้ ทำให้อาเช่อตกใจแทบแย่ เขาเป็นห่วงเธอมากนะรู้ไหม?”

เป็นห่วงเธอ?

เกรงว่า น่าจะหาตัวเธอให้พบ หลังจากนั้นใช้กำลังบังคับพาตัวเธอออกนอกประเทศถึงจะถูก

สวีเหยียนซีพยายามกลับสู่ความสงบนิ่งก่อนเอ่ยว่า “พี่ลู่ ฉันมาทำธุระที่เมืองไห่ ไม่อยากให้ใครรบกวนค่ะ หวังว่าพี่จะเห็นแก่ความเป็นเพื่อนของเรา อย่าเพิ่งบอกพี่ใหญ่นะคะ รอให้ฉันจัดการธุระเสร็จ ฉันก็จะกลับไปเมืองจิงเองค่ะ”

“เธออยู่เมืองไห่คนเดียวเหรอ?” ลู่ฉือถาม

“ไม่ใช่ค่ะ” สวีเหยียนซีพยักหน้าเบา ๆ ก่อนเอ่ยว่า “พี่ลู่ ฉันมีธุระ ขอตัวก่อนนะคะ”

ลู่ฉือยังอยากจะคุยต่อ แต่เธอขึ้นลิฟต์ไปแล้ว

เขาไม่แน่ใจว่า น้องเหยียนซีมีเพื่อนที่เมืองไห่ไหม? แต่น่าจะไม่มีแหละ

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เขายังคงไม่วางใจจึงยืนอยู่ที่เดิม จนเห็นว่าลิฟต์หยุดอยู่ชั้นสิบสาม ดังนั้นเขาจึงใช้ลิฟต์อีกตัวตามขึ้นไป

จริง ๆ แล้วสวีเหยียนซีตั้งใจหยุดลิฟต์ชั้นนี้ ก่อนเธอจะเดินขึ้นไปอีกสองชั้น

เธอเริ่มกระวนกระวายใจ เพราะเธอรู้ดีว่าลู่ฉือต้องโทรหาสวีเหยียนเช่อแน่ อย่างมากก็คืนนี้ สวีเหยียนเช่อต้องมาปรากฏตัวที่นี่แน่

“สถาปนิกสวี?” ฟางห่าวออกมาจากห้องของจ้าวจวิ้นโจวพอดี เมื่อเห็นสีหน้าสวีเหยียนซีผิดปกติจนเขาแปลกใจก่อนเอ่ยว่า “สถาปนิกสวี สีหน้าคุณดูไม่ค่อยจะดีนะครับ”