บทที่ 55

บทที่ 55

“สวีเหยียนซี?”

เสียงเคี้ยวน้ำแข็งกรอบแกรบหยุดลงทันที สวีเหยียนซีเงยหน้าขึ้น ด้วยความตะลึงปนงงงวย จ้องไปยังร่างสูงตรงหน้า

สีหน้าของจ้าวจวิ้นโจวว่างเปล่าไปหลายวินาที ถ้าไม่เห็นด้วยตาตัวเองว่าเธอยัดก้อนน้ำแข็งเข้าปาก แค่ฟังเสียง เขาคงสงสัยว่าเธอกำลังเคี้ยวกระดูกแน่ ๆ

“คุณ… เป็นอะไรหรือเปล่า?” หลังจากตกใจ จ้าวจวิ้นโจวก็แสดงสีหน้ากังวล พร้อมกับก้าวสามก้าวเหมือนพุ่งเข้ามา แล้วย่อตัวลงหน้าเธอก่อนถามว่า “อยู่ดี ๆ กินน้ำแข็งทำไม? เป็นไข้เหรอ?”

ตอนที่ถาม เขายื่นมือออกไปแตะหน้าผากสวีเหยียนซี

อุณหภูมิปกติ

ยิ่งทำให้เขาไม่เข้าใจ จึงสรุปได้เพียงอย่างเดียวว่า “กินน้ำแข็งกลางดึกเป็นนิสัยส่วนตัวคุณเหรอ?”

ก้อนน้ำแข็งในปากละลายเป็นน้ำหมดแล้ว สวีเหยียนซีกลืนน้ำลาย แล้วส่ายหน้าว่า “ไม่ใช่ค่ะ คือฉันคอแห้ง”

“กระหายน้ำก็ดื่มน้ำสิ คุณกินน้ำแข็งทำไม?!” จ้าวจวิ้นโจวหยิบกล่องใส่น้ำแข็งไป “ตอนนี้เข้าสู่ฤดูใบไม้ร่วงแล้วนะ สวีเหยียนซี”

“เดี๋ยว เดี๋ยว เดี๋ยว” สวีเหยียนซีตาไวมือไว ห้ามไม่ให้จ้าวจวิ้นโจวเอากล่องน้ำแข็งกลับใส่ตู้เย็น เธอพูดด้วยความอายว่า “คือเมื่อคืนฉันกินซุปเป็ดมากไป ฉันดื่มน้ำก็ไม่ดีขึ้น ก็เลยอยากกินน้ำแข็งแทน”

หลังจากจ้าวจวิ้นโจวฟังจบ ก็คิดได้ถึงตอนทานมื้อเย็น

เพราะสวีเหยียนซีบอกว่าซุปเป็ดอร่อย ดังนั้นแม่บ้านจึงตักซุปให้เธอไม่หยุด ถ้าจำไม่ผิด ซุปเป็ดนั้น เธอทานไปคนเดียวไปครึ่งหม้อ

นี่จะโทษสวีเหยียนซีไม่ได้ เธอชอบทานซุปมาโดยตลอด บวกกับตอนนั้นก็ปฏิเสธไม่ได้ด้วย

“ผมยอมคุณจริง ๆ” จ้าวจวิ้นโจวพูดด้วยความยอมแพ้ “แต่กินน้ำแข็งกลางดึกไม่ดีต่อร่างกายนะ”

“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันกินอีกแค่สักสองก้อนก็พอแล้ว” สวีเหยียนซียังอยากจะยื่นมือออกไปหยิบน้ำแข็งสักสองก้อน แต่จ้าวจวิ้นโจวเอากล่องน้ำแข็งใส่กลับเข้าตู้เย็นแล้ว

“ไปรอด้านนอก ผมจะหาวิธีให้คุณ”

หลังพูดจบ เขาเดินไปยังชั้นวางวัตถุดิบด้านหนึ่งด้วยท่าทางชำนาญเป็นธรรมชาติ

สวีเหยียนซียังคงจ้องมองตู้เย็น

จ้าวจวิ้นโจวราวกับมีดวงตาที่สามด้านหลังศีรษะ เขาขู่เธออย่างไม่ทันตั้งตัวว่า “อย่าคิดจะเอาน้ำแข็งมากินอีก ออกไป”

สวีเหยียนซีไม่มีทางเลือก จึงเดินออกไปจากห้องครัวอย่างหมดหนทาง

แต่ยังคงกระหายอยู่ดี

เธอดื่มน้ำไปอีกหลายแก้ว น้ำที่ไหลผ่านลำคอทำให้รู้สึกสบาย แต่ไม่นานก็เริ่มรู้สึกคอแห้งอีก ราวกับน้ำหนึ่งขวดที่เทลงไปบนทะเลทรายแล้วแห้งเหือดไปในพริบตาเดียว

เสียดายจริง ๆ ที่ตอนนั้นไม่ได้ดูให้ดีว่าในซุปเป็ดใส่อะไรลงไปกันแน่ ทำไมถึงได้แรงขนาดนี้

ขณะที่เธอเดินไปมาด้วยความร้อนในตัว จ้าวจวิ้นโจวออกมาพร้อมกับถ้วยเล็ก ๆ

“ดื่มซะ”

สวีเหยียนซีก้มตามองลงไป ก็แค่… น้ำเปล่า?

“คุณต้มน้ำร้อนให้ฉันดื่มเนี่ยนะ?” ถ้าเป็นไปได้ ตอนนี้สวีเหยียนซีอยากจะพูดอย่างจริงใจสักคำว่า ฉันต้องขอบคุณคุณจริง ๆ

จ้าวจวิ้นโจวอดหัวเราะไม่ได้พลางเอ่ยว่า “น้ำหัวไชเท้า เป็นยาแก้น่ะ”

ที่แท้ก็น้ำหัวไชเท้านี่เอง

“ขอบคุณค่ะ” สวีเหยียนซีรับถ้วยมา ก่อนเป่าเบา ๆ แล้วดื่มหมดในคำเดียว “ยังมีอีกไหมคะ?”

“อืม”

สวีเหยียนซีเดินเข้าไปตักเพิ่มในครัวโดยไม่สนใจใคร

จ้าวจวิ้นโจวยืนพิงขอบประตูห้องครัวอย่างสบาย ๆ พลางกอดอก มองเธอด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความสนใจ ก่อนเอ่ยว่า “ครั้งหน้าอย่าซดเยอะขนาดนั้นอีก ต่อให้อร่อยก็ไม่ได้”

“แล้วตกลงว่าซุปเป็ดใส่อะไรลงไปกันแน่คะ?”

“แม่บ้านหลี่ค่อนข้างชอบลองศึกษาสมุนไพรจีนอยู่แล้ว”

โอเค เธอเข้าใจแล้ว

จ้าวจวิ้นโจวทั้งสงสารและขำเธอไปพร้อม ๆ กัน “รู้สึกยังไงบ้าง?”

“ดีขึ้นแล้วค่ะ” สวีเหยียนซีหยิบกระดาษจากกระเป๋าเสื้อออกมาเช็ดเหงื่อที่หน้าผาก หลังจากที่ค่อย ๆ ใจเย็นลง เธอถึงจะพูดว่า “ขออภัยด้วยนะคะท่านประธานจ้าว ฉันรบกวนเวลาพักผ่อนของคุณแล้ว”

“ผมแค่ลงมาดื่มน้ำเท่านั้นเอง”

“งั้นคุณคงยังไม่ได้ดื่มสินะคะ ฉันไปรินน้ำให้นะคะ”

“ไม่ต้อง ผมดื่มแล้ว” จ้าวจวิ้นโจวเอามือลง ก่อนพูดว่า “ดื่มเสร็จก็ขึ้นไปนอน พรุ่งนี้เช้าก็หายแล้ว”

“อืม รับทราบค่ะ”

จ้าวจวิ้นโจวเห็นแก้มแดงระเรื่อของเธอยังไม่จางหาย ดูน่ารักมีเสน่ห์ชวนมอง แม้ว่าเธอไม่ได้ตั้งใจให้เป็นแบบนั้น แต่ก็น่าหลงใหลเหลือเกิน

เขาไม่ได้มองต่อ ก่อนหมุนตัวขึ้นไปชั้นบนแล้วอาบน้ำ

สวีเหยียนซีก็ค่อย ๆ กลับห้อง เธออาบน้ำเช่นกันก่อนล้มตัวลงนอน

การนอนครั้งนี้เธอหลับสนิท จนกระทั่งได้ยินเสียงฝีเท้าจากด้านนอกหลายครั้ง แม้ว่าจะเบามาก เธอก็ยังได้ยิน