บทที่ 52

บทที่ 52

สวีเหยียนซีเม้มปากเล็กน้อยก่อนเอ่ยว่า “ผู้ช่วยฟาง ฉันขอถามหน่อยค่ะว่าพวกเราต้องอยู่เมืองไห่อีกนานเท่าไหร่?”

ฟางห่าวแปลกใจเล็กน้อย “สถาปนิกสวีมีธุระด่วนหรือเปล่าครับ?”

เธอส่ายหัวก่อนตอบว่า “เมื่อกี้ฉันเจอเพื่อนของพี่ใหญ่ที่ใต้ตึกค่ะ”

นี่ไม่ใช่เรื่องด่วน แต่เป็นเรื่องไม่ค่อยดี ฟางห่าวจึงพูดว่า “งั้นคุณเข้าไปบอกท่านประธานจ้าวเถอะครับ”

หลังจากจ้าวจวิ้นโจวได้ฟังเรื่องนี้ ก็ขมวดคิ้วก่อนถามว่า “ใคร?”

“ลู่ฉือค่ะ”

ตระกูลลู่ก็นับว่าเป็นตระกูลที่มีอิทธิพลตระกูลหนึ่งในเมืองจิง จ้าวจวิ้นโจวเคยได้ยินมาบ้าง “งั้นก็เปลี่ยนที่อยู่”

ประมาณสิบห้านาทีต่อมา สวีเหยียนซีสังเกตเห็นรถของพวกเขาแล่นเข้าไปยังคฤหาสน์สไตล์โบราณที่เงียบสงบท่ามกลางย่านพลุกพล่าน

พ่อบ้านและบรรดาคนรับใช้ยืนเรียงกันเป็นระเบียบทั้งสองฝั่ง พร้อมกันเอ่ยว่า “ยินดีต้อนรับคุณผู้ชายกลับบ้านครับ/ค่ะ”

สวีเหยียนซีเพิ่งรู้ตัวว่า นี่คือคฤหาสน์ของจ้าวจวิ้นโจว

เขามีบ้านอยู่ที่นี่ แล้วยังจะไปอยู่โรงแรมทำไมกัน?

มีเงินเยอะจนไม่มีที่ใช้งั้นเหรอ?

ฟางห่าวสังเกตเห็นว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ จึงอธิบายด้วยความเป็นมิตรว่า “ท่านประธานจ้าวเกรงว่าถ้าพาสถาปนิกสวีมาที่นี่ จะทำให้คุณเข้าใจผิด ก็เลยเลือกให้อยู่โรงแรมแทนครับ อีกทั้งโรงแรมนั้นห่างจากที่ที่คุณต้องเก็บรวบรวมแรงบันดาลใจค่อนข้างใกล้ด้วยครับ”

สวีเหยียนซีรู้สึกแปลกใจอยู่ในใจ จู่ ๆ เธอก็นึกขึ้นได้ว่าทำไมฟางห่าวถึงกลายเป็นผู้ช่วยคนสำคัญที่สามารถยืนหยัดข้างกายของจ้าวจวิ้นโจวได้

เขาสามารถสังเกตคนจากสีหน้าและคำพูดได้จริง ๆ ราวกับรังสีเอกซเรย์ ที่ส่องสว่างจนไม่อาจหลบซ่อนได้เลย

เธอแสร้งทำเป็นสงบ ก่อนตอบไปแบบยิ้ม ๆ ว่า “ผู้ช่วยฟาง ขออนุญาตเสียมารยาทถามหน่อยนะคะว่า ท่านประธานจ้าวให้เงินเดือนคุณเท่าไหร่เหรอคะ?”

ฟางห่าวคาดไม่ถึงเลยว่าเธอจะถามคำถามนี้กับเขา ก่อนกระแอมเบา ๆ แล้วตอบไปว่า “ผมรับเงินทีละครึ่งปีครับ”

“สมกับที่เป็นผู้ช่วยเลยนะคะ แม้แต่การจ่ายเงินเดือนก็ยังไม่เหมือนกับพวกเรา”

“…” มันไม่ควรจะเป็นไม่เหมือนกับ “พวกเรา” เกรงว่าถ้าสถาปนิกสวีพูดว่าต้องการเงิน ท่านประธานจ้าวของผมก็คงยอมควักสมบัติทั้งหมดออกมาให้เลยด้วยซ้ำ

-

ห้องของสวีเหยียนซีถูกจัดเตรียมไว้ให้ด้านในสุดของชั้นสาม ตอนที่เธอเพิ่งเก็บของเสร็จ ก็ได้รับสายของฟางห่าว เขาโทรมาเชิญเธอให้ไปช่วยแปล

ดังนั้นเธอจึงมายังห้องหนังสือ

เมื่อมาถึงก็พบว่ามีเพียงแค่จ้าวจวิ้นโจวนั่งอยู่หน้าโต๊ะทำงาน แสงสว่างจากโน้ตบุ๊กสะท้อนลงในดวงตาของเขา เผยให้เห็นประกายอันเยือกเย็น

ไม่รู้ทำไม สวีเหยียนซีรู้สึกได้ถึงบรรยากาศอึมครึม

“ท่านประธานจ้าวคะ”

“อืม” จ้าวจวิ้นโจวตอบรับด้วยเสียงที่เรียบเฉย “เอกสารอยู่บนโต๊ะน้ำชา แปลเสร็จแล้วเอามาให้ผม”

“ได้ค่ะ” สวีเหยียนซีหมุนตัวไปนั่งบนโซฟา ก่อนหยิบเอกสารที่เต็มไปด้วยศัพท์ตุรกี

เธอเปิดแท็บเล็ตของเธอ แล้วเริ่มแปล

ผ่านไปไม่นาน ฟางห่าวก็ยกกาแฟเข้ามา

เขาวางแก้วของจ้าวจวิ้นโจวก่อน หลังจากนั้นเอาน้ำมะนาวอีกแก้ววางไว้บนโต๊ะน้ำชาหน้าสวีเหยียนซี ก่อนเอ่ยว่า “สถาปนิกสวี น้ำมะนาวของคุณครับ”

เมื่อเห็นดังนั้น สวีเหยียนซีรู้สึกงุนงงจึงพูดว่า “ฉันไม่ได้ขอน้ำมะนาวนะคะ”

“เอ่อ…” ฟางห่าวเหลือบมองประธานจ้าวของตน แล้วยิ้มอย่างสุภาพพลางเอ่ยว่า “เมื่อกี้ตอนที่อยู่ร้านอาหารเห็นสถาปนิกสวีดูเหมือนจะไม่ค่อยสบาย น้ำมะนาวช่วยให้สบายขึ้นครับ”

สวีเหยียนซีจึงนึกถึงคำพูดของจ้าวจวิ้นโจวที่บอกว่ามะนาวช่วยแก้อาการคลื่นไส้

หลังจากนั้นก็นึกถึงคำพูดสุดท้ายของเขาได้ทันที

อืม เธอดูเหมือนจะรู้แล้วว่าเขาหมายความยังไง

สวีเหยียนซีกระแอมเบา ๆ ก่อนพูดว่า “ไม่นะคะ ฉันคิดว่ากาแฟเหมาะกว่า เพราะฉันรู้สึกง่วงนิดหน่อย ต้องการกาแฟให้กระปรี้กระเปร่า ถ้าเป็นได้ล่ะก็ ฉันคิดว่าดื่มเหล้าแรง ๆ ก็ได้ค่ะ ทำให้ร่างกายอบอุ่น อ่า ไม่งั้นฉันลงไปวิ่งข้างล่างสักห้ากิโลเลยละกัน ยิ่งทำให้ร่างกายอบอุ่น ขอถามหน่อยค่ะที่นี่มีลู่วิ่งไหมคะ”

“ท่านประธานจ้าว?”