บทที่ 53

บทที่ 53

จ้าวจวิ้นโจวหรี่ตาลงครึ่งหนึ่ง ราวกับจะบอกเธอว่า จู่ ๆ ก็ลากผมเข้ามาเกี่ยวด้วยทำไม

สวีเหยียนซีรู้สึกว่าครั้งนี้เธอฉลาดเป็นพิเศษ แทบจะเข้าใจสีหน้าของเขาทันที เธอยิ้มเล็กน้อยก่อนพูดว่า “ประธานจ้าว ถ้าคุณเห็นผู้หญิงทุกคนที่จู่ ๆ ก็คลื่นไส้ขึ้นมา คุณจะสงสัยว่าท้องหมดล่ะสิ”

ประโยคนี้เต็มไปด้วยการหยอกล้อกวนประสาท รวมทั้งเป็นการตำหนิพฤติกรรมเดามั่ว ๆ ของจ้าวจวิ้นโจวด้วย

จ้าวจวิ้นโจว “…”

ฟางห่าวกระแอมไอขึ้นมาอีกครั้ง พลางยกกำปั้นทุบฝ่ามือซ้ายอย่างไม่แรงไม่เบา ก่อนเอ่ยว่า “หา ที่แท้เป็นเรื่องเข้าใจผิดนี่เอง สถาปนิกสวี คุณรู้ไหมครับ ตอนนั้นท่าทางคุณที่รีบไปห้องน้ำ ทำให้คนอื่นตกใจกันหมด ผมก็ได้หยิบโทรศัพท์ออกมาแล้ว รอประธานจ้าวแจ้งให้ผมเรียกรถฉุกเฉินหรือรถพยาบาล”

“เรียกรถพยาบาลทำไมคะ?” สวีเหยียนซีหลุดปากถามออกไป

“ผมกับท่านประธานจ้าวสงสัยว่าอาหารร้านนั้นจะไม่สะอาด” ฟางห่าวพูดด้วยสีหน้าจริงจัง จนทำให้สวีเหยียนซีเกือบเชื่อสนิทใจ

ฟางห่าวยิ้มกว้างด้วยความเป็นมิตร ก่อนหยิบน้ำมะนาวขึ้นมาด้วยความกระตือรือร้น “ในเมื่อสถาปนิกสวีอยากดื่มกาแฟ งั้นผมไปเปลี่ยนมาให้นะครับ”

“ไม่เป็นไรค่ะ…” เมื่อครู่เธอแค่พูดไปอย่างนั้นเอง

“ไม่เป็นไรครับ ผมก็กำลังอยากจะได้กาแฟสักแก้วพอดี” พูดจบฟางห่าวก็เดินไปแล้ว

ในห้องหนังสือกลับสู่ความเงียบชั่วครู่

เวลาผ่านไปนาน จ้าวจวิ้นโจวมองสวีเหยียนซีที่ก้มหน้าก้มตาแปลเอกสารด้วยแววตาซับซ้อน ก่อนถามว่า “แล้วสรุป ทำไมจู่ ๆ คุณถึงคลื่นไส้?”

สวีเหยียนซีตอบแบบขอไปทีว่า “กินอิ่มเกินไปค่ะ”

“สปาเกตตีนั่นคุณกินไปห้าคำเองนี่”

สวีเหยียนซีอดไม่ได้ที่จะเลิกคิ้วมองเขา อยู่ดี ๆ มาสังเกตว่าเธอกินไปกี่คำทำไมกัน

แต่ได้ยินเพียงจ้าวจวิ้นโจวพูดต่ออีกว่า “ตอนที่คุณรีบพุ่งไปห้องน้ำ เหมาเจียนั่วบอกว่าคุณเพิ่งพูดแค่ครึ่งเดียว”

เมื่อเห็นว่าเขาเค้นจะเอาคำตอบ สวีเหยียนซีก็ถอนหายใจออกมาก่อนตอบไปว่า “จู่ ๆ ฉันก็นึกขึ้นมาได้ว่าไม่นานมานี้ฉันได้เหยียบอึของหมาจรจัดค่ะ”

บรรยากาศกลับสู่ความเงียบสนิทเพียงชั่วครู่

จ้าวจวิ้นโจวมองเธอด้วยสีหน้าราวกับถามว่ากำลังล้อเล่นใช่ไหม ก่อนเอ่ยว่า “คุณช่างคิดจริง ๆ”

เธอยักไหล่พลางเอ่ยว่า “สมองเหมือนจะควบคุมไม่ค่อยได้ค่ะ” พูดจบ เธอถามเขาต่ออีกว่า “ท่านประธานจ้าวคะ ฉันขอแปลเอกสารต่อได้ไหมคะ?”

จ้าวจวิ้นโจวรู้ดีว่าเธอกำลังโกหก แต่ก็ไม่อยากจะถามต่อ

จึงตอบรับด้วยเสียงอืม แล้วทั้งสองคนก็ไม่ได้คุยอะไรกันอีก

-

ณ โรงแรมในยามค่ำคืน

สวีเหยียนเช่อมาถึงแล้ว

“ซีซีล่ะ?” เขาเห็นลู่ฉือ จึงถามด้วยความร้อนใจ

ลู่ฉือก็จนปัญญา แล้วตอบว่า “กูเห็นลิฟต์เธออยู่ชั้นสิบสาม กูก็ไปถามแผนกต้อนรับ เขาบอกว่าไม่มีแขกคนนี้เข้าพักเลยเว้ย แล้วกูก็ขอดูกล้องวงจร แต่ทางโรงแรมไม่ยอมให้ดู อาเช่อ ที่นี่เมืองไห่ มีบางเรื่องไม่ค่อยสะดวก”

แบบนี้ไม่ได้แบบนั้นก็ไม่มี เห็นได้ชัดว่ามันต้องมีปัญหาบางอย่าง

“เธอรู้ว่ามึงจะโทรหากู ก็เลยรีบหนีไปก่อนแล้ว” สวีเหยียนเช่อรู้สึกหงุดหงิด กำหมัดแน่น โมโหสุด ๆ

“มันแน่นอนอยู่แล้ว กูแค่สงสัยว่าใครช่วยเธอปกปิดเรื่องนี้” ลู่ฉือพูดออกมาอีกว่า “แต่น้องเหยียนซีบอกว่าเธอมาเมืองไห่คนเดียว”

“เธอกำลังโกหก” ทำไมแม้แต่การเดินทางมาเมืองไห่ของเธอเขาถึงหาไม่เจอ ถ้าไม่มีใครช่วยปกปิด เธอทำเองไม่ได้แน่

ซีซีรู้จักกับใครกันแน่?

-

ทุกฝีก้าวในโรงแรมของสวีเหยียนเช่อ จ้าวจวิ้นโจวรู้ดี

ช่วงเวลาอาหารเย็น จ้าวจวิ้นโจวพูดถึงโครงการนั้นที่ก่อนหน้านี้ไม่เคยเอ่ยมาก่อน

“เดือนหน้ามีการแข่งขันออกแบบเมืองเก่าในเมืองซู คุณอยากเข้าร่วมไหม?”

สวีเหยียนซีที่กำลังทานซุปเป็ดพยักหน้าตอบโดยไม่ต้องคิดทันทีว่า “เข้าร่วมค่ะ”

จ้าวจวิ้นโจวคาดไว้อยู่แล้วว่าเธอต้องสนใจ

“ชิงรางวัลชนะเลิศมาให้ได้ หลังจากนั้นผมก็สามารถลงทุนได้ ได้ประโยชน์ทั้งสองฝ่าย”

“ฉันไม่ใช้ตัวตนอาซีย่าเข้าร่วม ได้ไหมคะ?”

“นี่เป็นเรื่องของคุณ ผมแค่ต้องการให้คุณคว้ารางวัลชนะเลิศก็พอ”