บทที่ 38

บทที่ 38

เมื่อเห็นเขามาตามหาซีเอ๋อร์ด้วยท่าทีรีบร้อน โหยวฉีก็อดคิดไม่ได้ว่า ผู้ชายคนนี้มีความรู้สึกบางอย่างที่ไม่ธรรมดาต่อซีเอ๋อร์อยู่ในใจ ในที่สุดเธอก็อดกลั้นอารมณ์ที่พลุ่งพล่านในใจไม่ได้ พูดด้วยน้ำเสียงที่ปนด้วยความไม่พอใจว่า “ซีเอ๋อร์เซ็นข้อตกลงการหย่าแต่โดยดีแล้วนะคะ ยอมปล่อยให้ฉินเซียวกับสวีหว่านหนิงได้สมหวังแล้ว ตอนนี้เธอเสียใจมาก ต้องการเวลาทำใจค่ะ

“ฉันว่าคนที่เธอไม่อยากเจอที่สุดก็คือคนในตระกูลสวี แล้วพี่ใหญ่สวี ไม่คิดจะให้เธอได้มีพื้นที่ส่วนตัวบ้างเลยเหรอคะ ทำไมต้องตามหาตัวเธอให้ได้ขนาดนั้น?”

สวีเหยียนเช่อตอบ “ก็เพราะเธอกำลังทุกข์ใจไง เธอถึงต้องมีใครสักคนอยู่เคียงข้าง”

โหยวฉีย้อนถามทันที “แล้วพี่ใหญ่สวีมั่นใจเหรอคะ ว่าซีเอ๋อร์อยากให้พี่เป็นคนอยู่ข้าง ๆ เธอ?”

คำพูดนี้เหมือนแทงเข้ากลางใจ ทำให้สวีเหยียนเช่อรู้สึกอึดอัดขึ้นมาทันที เขาหันกลับมาพูดเสียงแข็ง “โหยวฉี เธอเป็นแค่เพื่อนของซีเอ๋อร์เท่านั้น”

โหยวฉีรีบโต้ตอบ “ฉันเป็นเพื่อนสนิทที่สุดของเธอต่างหาก”

สวีเหยียนเช่อหน้าเคร่ง ไม่พูดอะไรอีก แล้วหันหลังเดินออกไป

โหยวฉียืนมองแผ่นหลังเขา แล้วอดสบถในใจไม่ได้ “เหอะ… นี่มันอะไรกันนักหนา! คนโน้นคนนี้ก็จ้องแต่จะพากันเข้ามาทำร้ายซีเอ๋อร์กันทั้งนั้น

อีกด้าน

ขณะที่สวีเหยียนซีกำลังจะเปิดโหมดเครื่องบินในโทรศัพท์เพื่อเตรียมขึ้นบิน ข้อความจากเบอร์สำรองของโหยวฉีก็ส่งเข้ามา

[เมื่อกี้สวีเหยียนเช่อมาหาฉันที่ร้านแน่ะ ฉันมั่นใจเลยว่าถ้าเขาหาตัวเธอเจอ ต้องไม่ใช่เรื่องดีแน่ ๆ ซีเอ๋อร์ เธอต้องระวัง อย่าให้เขารู้ว่าเธอไปเมืองไห่]

เธอตอบข้อความเสร็จก็เปิดโหมดเครื่องบินทันที

แต่ภายในใจยังร้อนรุ่มไม่หาย

สวีเหยียนเช่อไม่ใช่คนที่จะรับมือได้ง่ายไปกว่าฉินเซียวเลย ยิ่งกว่านั้น เขายังคิดจะพาเธอไปอยู่ต่างประเทศกับเขาด้วยซ้ำ

ยิ่งคิดก็ยิ่งอึดอัด เธอรู้สึกหายใจไม่ทั่วท้อง

คนทั้งตระกูลบ้ากันไปหมดแล้ว!

เธอยกมือขึ้นนวดขมับ พยายามสั่งตัวเองให้เลิกคิดเรื่องเหล่านี้ พอค่อย ๆ คลายความฟุ้งซ่านลง เธอก็เงยหน้าขึ้นแล้วสายตาก็ไปสะดุดกับที่นั่งตรงข้าม

นั่นเป็นที่นั่งของจ้าวจวิ้นโจว

มีแอร์โฮสเตสคนหนึ่งยืนอยู่ข้างเก้าอี้นั้นพอดี ก้มตัวเล็กน้อยพร้อมรอยยิ้มอ่อนหวาน “คุณจ้าวคะ รับเหมือนเดิมนะคะ ให้ดิฉันเตรียมน้ำมะนาวมาเสิร์ฟไหมคะ?”

เสียงหวานใสของแอร์โฮสเตสไม่ดังมาก แต่สวีเหยียนซีก็ได้ยินชัดเจน

ปฏิกิริยาแรกของเธอพวกเขารู้จักกันด้วยเหรอ

แต่ทันใดนั้นเอง ฟางห่าวซึ่งนั่งอยู่ข้าง ๆ ก็เอียงตัวโน้มเข้ามาใกล้ ก่อนที่สวีเหยียนซีจะตกใจ เขาก็อธิบายเสียงเบาว่า “ท่านประธานจ้าวเป็นผู้ถือหุ้นของสายการบินนี้ครับ”

ซีเอ๋อร์ถึงกับทำหน้างง ???

ฟางห่าวยิ้มอย่างสุภาพ “พนักงานต้อนรับทุกคนของสายบินนี้ ผ่านการอบรมมาเป็นพิเศษ รู้รายละเอียดเล็ก ๆ น้อย ๆ เกี่ยวกับความชอบของผู้บริหาร เพียงแค่นั้นเองครับ”

สวีเหยียนซีหน้าแดงด้วยความกระอักกระอวน พลางคิดในใจว่าเธอก็ไม่ได้คิดอะไรสักหน่อย

เมื่ออธิบายเสร็จ ฟางห่าวก็กลับไปนั่งประจำที่ และคาดเข็มขัดให้เรียบร้อย

แม้สวีเหยียนซีจะบอกว่าเธอไม่ได้คิดอะไร แต่ปัญหาก็ปรากฏชัดบนใบหน้าของเธอตั้งนานแล้ว อย่าปล่อยให้ความเข้าใจผิดแบบนี้เกิดขึ้นดีกว่า เพราะถ้ามันระเบิดขึ้นทีหลัง มันคงเป็นระเบิดลูกใหญ่แน่ ๆ

เขาอดไม่ได้ที่ถอนหายใจในใจ

เป็นแค่ผู้ช่วยแท้ ๆ แต่ต้องคอยตามลบความเข้าใจผิดไม่ให้บานปลาย สงสัยต้องคุยกับเจ้านายเรื่องขึ้นเงินเดือนแล้วล่ะ

สวีเหยียนซีทำเป็นไม่ใส่ใจกับเรื่องเมื่อครู่ เพื่อหลีกเลี่ยงความอับอายที่มากขึ้นเมื่อยิ่งคิดถึงเรื่องนี้

ขณะที่เธอเปิดนิตยสารอ่าน แอร์โฮสเตสคนเดิมก็เดินเข้ามาพร้อมถ้วยชา ก่อนก้มศีรษะพูดกับเธออย่างนอบน้อมว่า “คุณซีคะ นี่คือชาลี่ซานสำหรับคุณค่ะ”

ชาลี่ซาน?!

บนเครื่องบินลี่ซานด้วยเหรอ?!

เธอพูดอย่างงงงวย “แต่ฉันไม่ได้จะดื่มชานี่นะคะ”

แอร์โฮสเตสยังคงยิ้มสุภาพ “นี่เป็นคำสั่งของคุณจ้าวค่ะ เขาบอกว่าคุณชอบดื่มชาลี่ซานค่ะ”