ฉุดกระชาก

"วันนี้ผู้คนในตลาดมากมาย แม่ระย้าแก้วเดิน ระวัง ๆ หน่อยหนา" พระพายพูดด้วยความเป็นห่วง

"พี่พระพายมิต้องห่วงข้าดอก ข้าจะเดินเล่นไม่ไปไหนไกล ข้าอยากไปดูผ้าเสียหน่อย"

"ถ้าเยี่ยงนั้น ก็ให้แม่แตงอยู่เป็นเพื่อนเจ้าหนา เดี๋ยวพี่จะเดินไปดูของใช้อื่นๆ ด้านหน้านี้เสียหน่อย"

พูดจบทั้งสองก็เดินแยกทางกันไป ซึ่งก็ไม่ได้ไกลกันมากมายนัก ส่วนระย้าแก้วนั้นไม่รู้ว่ามีสายตาคู่หนึ่งจับจ้องมาที่นาง ทุกย่างก้าวที่เดิน อยู่ภายใต้สายตาคู่นี้มิได้วาง

"พี่แตง พี่จักไปเดินดูของกระไรก็ไปเถิด ข้าขอเดินเล่นคนเดียวตรงนี้นี่แหละ"

"บ่าวไปหนาเจ้าคะ แต่คุณหนูระย้าแก้ว ทูนหัวของบ่าวจักต้องไม่ไปไหนไกลหนาเจ้าคะ"บ่าวคู่กายอย่างนางแตงก็กระวนกระวายสองจิตสองใจไม่อยากห่างผู้เป็นนาย

"ข้าโตแล้วหนาพี่ มิต้องห่วงถ้าดอก"ระย้าแก้วสัญญาเป็นมั่นเป็นเหมาะที่จะไม่ดื้อไม่ซน

ทางด้านไอ้สิงห์ที่เห็นว่าระย้าแก้วออกไปกับ พระพายโดยการเดินเท้าออกจากวัดไป ปล่อยให้เรือพายนำหน้าไปก่อน

มันก็ยิ่งสงสัยว่าพระพาย จักพาระย้าแก้วไปที่ใดมันจึงจะตามไปแต่ติดแม่จันทร์แรม

"พี่สิงห์จักไปที่ใดกันเล่า รีบร้อนชอบกล"จันทร์แรมเอ่ยถามทันทีเห็นท่าทีรีบร้อนของไอ้สิงห์

"เอ่อ..พอดีพี่นึกขึ้นได้พี่มีธุระจะต้องจัดการให้กับพ่อก่อน"ไอ้สิงห์ปดคำโต

"ไอ้ดำ..เดี๋ยวมึงให้ฝีพายไปส่งแม่จันทร์แรมให้ถึงหมู่บ้านหนา ส่วนมึงก็ไปคลุมเรืออีกลำตามประกบไปเดี๋ยวกูจะต้องไปทำธุระเสียหน่อย"

ได้จ้ะพี่สิงห์ ข้าจะดูแลแม่จันทร์แรมอย่างดี มดไม่ให้ไต่ ไรไม่ตอมเลยจ้ะ"ไอ้ดำรู้ใจผู้เป็นนาย

"ไม่ไปมิได้หรือ ข้าไม่อยากไปกับไอ้ดำ พี่จักไปที่ใดข้าขอไปด้วยได้หรือไม่"นางจันทร์แรมส่งเสียงออดอ้อน

"ไปมิได้ดอก ทางที่พี่จะไปลำบากยิ่งนักจะทำให้ผิวพรรณของเจ้าเสียเปล่าๆ หนา"

ไอ้สิงห์ที่พูดจบ ก็รุดหน้ารีบเดินตามหลังระย้าแก้วไปห่าง ๆ เพราะอยากจะรู้ว่าพระพายจะพาระย้าแก้วไปที่ใด

ไอ้สิงห์ที่สะกดรอยตามระย้าแก้ว จนรอจังหวะที่จะแยกห่างจากพระพายและบ่าวคู่กายอย่างนางแตง แลรอสบโอกาสกระชากร่างบางเข้ามาในที่ลับตาตรงสระบัวข้างหลังตลาด

"ว๊าย..!! อุ๊บ.."ระย้าแก้วถูกมือปริศนาปิดปากและฉุดกระชากนางมาตรงสระบัว พอมาถึงสระบัวบุรุษปริศนาก็เอาแต่โอบกอดระย้าแก้วจากทางด้านหลังปล่อยให้นางส่งเสียงเจื้อยแจ้วด่าทองอยู่เช่นนั้น

"ปล่อยข้าหนา ปล่อย..! ไหนเอ็งเป็นผู้ใดกัน" ระย้าแก้วส่งเสียงข่มขู่บุรุษปริศนาที่ฉุดกระชากนางมาเยี่ยงกับโจร

"ทำไมข้าจับต้องตัวเจ้ามิได้รึ..!! รึมีแต่ไอ้พระพายเท่านั้นหรือที่สามารถจับต้องตัวเจ้าได้"เสียงบุรุษปริศนาพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง

"เจ้ามีสิทธิ์อันใดมาจับต้องตัวข้า..!! ข้าก็เป็นอิสตรีนางหนึ่ง หากแต่มิควรต้องมาใช้แย่งเจ้า"ระย้าแก้วเถียงคอเป็นเอ็น

บุรุษร่างถึกสงบนิ่งแล้วจึงคลายอ้อมกอดที่รัดแน่นราวกับครีมเหล็กร้อน ค่อยๆปล่อยระย้าแก้วให้เป็นอิสระ

ระย้าแก้วจึงหันกลับไปมองด้วยความกรุ่นโกรธ ที่อยู่ดี ๆ ก็โดนผู้ใดก็มิรู้ ลากไปลากมาราวกับสิ่งของ เมื่อนางหันกลับไปมองก็พบว่าบุรุษตรงหน้าที่ฉุดนางมานั้น คือคนที่เกลียดนางยิ่งกว่าไส้เดือนกิ้งกือ

"พี่สิงห์..!!!"

"เออ..ข้าเองเอ็งมีปัญหากะไรหรือ.!"ไอ้สิงห์เอาลิ้นโดนกระพุ้งแก้มแล้วก้มลงมองร่างเล็กที่ทำหน้าตกอกตกใจใส่เขา

"พี่ฉุดข้ามาด้วยเหตุใดเล่า"ระย้าแก้วเองนั้นก็ไม่เข้าใจเพราะไอ้สิงห์เป็นคนไล่ระย้าแก้วก่อนหน้านี้ด้วยตนเอง

"เอ็งเป็นกระไร..ฮะ! ปกติข้าไล่เองยิ่งกว่านี้ก็ไม่เห็นเอ็งจักทำตัวเยี่ยงนี้ใส่ข้า"ไอ้สิงห์ตะคอกใส่ระย้าแก้ว

"ข้าก็แค่คิดได้ก็เท่านั้นเอง ว่าข้าควรทำตามที่พี่บอกเสียตั้งนานแล้ว ต่อให้ข้าพยายามให้ตาย พี่ก็มิได้มีใจให้กับข้า รังเกียจข้ายิ่งกว่ากิ้งกือไส้เดือนเสียอีก"

ดวงตาคู่สวยแดงกล่ำ กล่ำกลืนก้อนคำพูดที่ดูถูกตนเอง พยายามฝืนน้ำตามิให้ไหลริน แต่มันเกินจะหักห้ามความเสียใจที่บอบช้ำเกินทน

ไอ้สิงห์ที่ได้ยินความในใจของระย้าแก้ว มันกลับรู้สึกปวดหน่วงๆ ที่หัวใจด้านซ้ายของมันปกติต่อให้มันจะทำไม่ดีขนาดไหนกับระย้าแก้วนางก็ไม่เคยทำตัว เย็นชาใส่มันเยี่ยงนี้

"ข้า...!!"

เมื่อก่อนเขาเห็นน้ำตาของระย้าแก้ว เป็นเพียงของขบขันไว้แก้เบื่อ ต่อให้นางนั่งร้องไห้อยู่ตรงหน้า เขาก็ไม่เคยจะสงสารนางเลยสักนิด แต่วันนี้กลับรู้สึกปวดใจอย่างบอกมิถูก

"แล้วใครใช้ให้เอ็งมาชอบข้ากันเล่า ข้าหาได้บังคับจิตใจเอ็งไม่ แต่วันนี้เอ็งกลับมาต่อว่าข้า หาว่าข้าทำร้ายจิตใจเอ็งเยี่ยงนั้นหรือ..?"

ไอ้สิงห์ทั้งที่ใจจริงอยากจะใช้มือปาดน้ำตาที่ใบหน้าสวย แต่หากศักดิ์ศรีลูกผู้ชายมันยังค้ำคอ เพราะมันได้ลั่นวาจาเอาไว้ ว่าต่อให้มันตายมันก็จะไม่รักระย้าแก้วเป็นอันขาด

"หากข้ารู้เยี่ยงนี้..ข้าเองก็จักไม่รักพี่เช่นกัน..ฮึก..ในเมื่อพี่ไล่ข้าแล้ว..ฮื่อ ข้าเองก็มิได้ไปเสนอหน้าให้พี่ได้เห็นอีกเหตุใดพี่ยังมิพอใจอีกเล่า..!"

ระย้าแก้วตะคอกกลับเสียงดังพร้อมกับเสียงสะอื้นด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจ

ระย้าแก้ววิ่งหนีไอ้สิงห์ทันที เพื่อกลับไปหา พระพายที่ตลาด เธอปาดน้ำตาให้เหือดแห้ง แม้ความเสียใจจักเท่าทวีคูณ เกินกว่าจะควบคุมหัวใจดวงเล็กๆดวงนี้ได้ ที่ตลอดเวลาลมหายใจเข้าออก ของระย้าแก้วก็มีเพียงไอ้สิงห์เท่านั้น

พระพายที่เห็นดวงหน้าสวย เปรอะเปื้อนด้วยน้ำตาก็รีบวิ่งเข้ามาหาระย้าแก้วทันที พร้อมกับโอบกอดปลอบประโลมร่างเล็ก

"เอ็งเป็นกระไร ระย้าแก้ว ใครทำอะไรเอ็งบอกพี่มา ซิ อย่าร้องไห้เยี่ยงนี้เลย"

ไอ้สิงห์ที่วิ่งตามมาก็ถึงกับเลือดขึ้นหน้า โมโหโกรธเกรี้ยว กระชากร่างบางออกจากอ้อมอกของพระพายทันที

"มึงปล่อยระย้าแก้วเดี๋ยวนี้"พร้อมกับโอบกอดร่างบางไว้ในอ้อมแขนของตน

"พี่สิงห์..!!! พี่เป็นบ้ากระไรนี่ ถึงได้มายืดยุดๆฉุดกระชากข้า เยี่ยงสิ่งของเยี่ยงนี้ ปล่อยข้านะ"

ระย้าแก้วเองก็มิยอม แม้น้ำตาจากนองหน้า วันนี้นางจะไม่ยอมให้ไอ้สิงห์อีกต่อไป

แต่ยังไม่ทันที่จะได้ตอบโต้กะไร ไอ้สิงห์ก็โดนตีนใหญ่ของพระพายถีบเข้ายอดอก จนเซถลาไปกองอยู่ที่พื้น ส่วนระย้าแก้วผลจากพันธนาการจากไปสิงห์ก็วิ่งมาหาบ่าวคู่ใจอย่างแตง

"ว๊าย...!! นี่ มันเรื่องกะไรกันเจ้าค่ะทูลหัวของบ่าว"แตงที่เพิ่งไปซื้อข้าวของเสร็จก็ตกใจไปตามๆกัน

ส่วนสองหนุ่มก็เตะต่อยประเคนหมัดแม่ไม้มวยไทย ใส่กันไม่มีผู้ใดด้อยไปกว่ากันเลย ในเรื่องฝีไม้ลายมือ

พระพายเองก็มิเป็นรองไอ้สิงห์ หากต่อยตีกันไปก็มีแต่จะทำให้ทั้งสองเจ็บตัว ดูทรงจะไม่มีทีท่าว่าจักมีผู้แพ้หรือชนะ

ไอ้ดำที่ไปส่งนางจันทร์แรมเสร็จ จึงเดินมาตลาดแต่กลับได้ยินเสียงอึกทึกครึกโครมกลางตลาด จึงรีบวิ่งมาดูจึงเห็นว่าผู้เป็นนายกำลังมีเรื่องอยู่จึงรีบเข้าไปห้ามปรามทันที

"พี่สิงห์หยุดเถิด..!!พี่ นี่มันกลางตลาดนะหากพ่อพี่รู้เข้าจากโดนลงโทษอย่างหนักเอาได้นะพี่"

ไอ้ดำรีบกล่าวเตือนสติพร้อมกับพยุงผู้เป็นนายให้ลุกขึ้นยืนเพราะดูท่าทั้งสองจะสีไม้ลายมือไม่เป็นรองกันต่อยตีกันไปก็มีแต่จะเจ็บตัวทั้งคู่

"มึงรีบลากนายของมึงใส่หัวออกไปเถอะ หากมันยังเป็นหมาบ้าเยี่ยงนี้อยู่ก็จะโดนตีนผู้อื่นมิรู้ตัว"พระพายเองก็ไม่ยอมแพ้

"มึง...ไอ้พระพาย.!!"ไอ้สิงห์เตรียมจักกระโจนใส่พระพายอีกรอบนึงแต่ก็ถูกไอ้ดำดึงรั้งเอาไว้

"พอเถอะพี่พระพาย วันนี้เรามีเรื่องราวกันมากพอแล้ว กลับบเรือนกันเถิดหนา ป่านนี้แม่ข้าคงเป็นห่วงข้าแล้ว"ระย้าแก้วที่น้ำตานองหน้าแต่ก็ยังพอมีสติห่วงแต่กลัวตัวนั้นจะตกเป็นขี้ปากชาวบ้านเช่นกัน

"ไปจ๊ะระย้าแก้ว พี่ขอโทษเจ้านะ ที่ทิ้งเจ้าจนต้องมีเรื่องมีราวเยี่ยงนี้"

ไอ้สิงห์ที่ได้ยินพระพายออดอ้อนระย้าแก้วเขายิ่งรู้สึกอยากจะเอาชนะ แต่แววตาที่เปลี่ยนไปของระย้าแก้วที่มองมาที่เขานั้นมันทำให้เขารู้สึกเจ็บปวด