ตอนที่ 8 เจ้าไม่พอใจงั้นหรือ

 

ยิ่งนานวัน ทั้งคู่ก็เริ่มหวั่นไหว แม้แต่อันหลินเอง ก็รู้สึกหวงอวี้หยางเช่นกัน ดูได้จากการที่นางพาเขาออกไปนอกวัง และมีสตรีอื่นมองหน้าเขา นางก็มักจะชักสีหน้าไม่พอใจ

ตอนนี้ในวังหลวง เริ่มซุบซิบเรื่องของที่ปรึกษาอวี้ขององค์หญิง แม้ว่าบางคน จะไม่เคยเห็นหน้าเขาเลยก็ตาม แต่เพราะเขาอยู่ในตำหนัก นานกว่าหนึ่งเดือน เรื่องนี้จึงเป็นที่สนใจขึ้นมา

“พวกปากยื่นปากยาว สนใจแต่เรื่องของตัวเองไปเถอะ ระวังว่าวันไหนข้าโมโหขึ้นมา แม้แต่สนมขั้นต้าอิ้ง พวกเจ้าก็จะมิได้เป็น”

“องค์หญิง หม่อมฉันผิดไปแล้วเพคะ”

“รู้ก็ดีแล้ว เช่นนั้นก็ตบปากตัวเองกันเสียเถอะ แล้วสายตาของเจ้า มองให้มันถูกที่ ก่อนที่ข้าจะสั่งควักลูกตาของเจ้าออกมา”

“พะ เพคะองค์หญิง หม่อมฉันมิกล้าแล้วเพคะ”

เหล่าพระสนม พากันตบปากตัวเองจนเสียงดังลั่น ไปทั่วอุทยานหลวง อวี้หยางลอบยิ้มออกมา นาน ๆ ครั้งที่เขาจะเห็นว่า อันหลินแสดงอำนาจและลงโทษคน

หลังจากเรื่องเหตุการณ์ในวันนั้น อิ่นซานถงก็ไม่กล้ามายุ่งกับนางอีกเลย ครั้งนี้ฝ่าบาทสั่งลดขั้นของนา งลงไปถึงสองขั้นในคราวเดียว เพียงเพราะนางกล้าล่วงเกินองค์หญิงอันหลิน นั่นก็แสดงว่า ฝ่าบาทให้ความสำคัญกับองค์หญิงอันหลินมากเพียงใด

“องค์หญิง เหตุใดจึงได้ทำร้ายคนเช่นนั้น ท่านจะถูกเกลียดมากขึ้นนะพ่ะย่ะค่ะ”

“นี่เจ้าไม่พอใจ ที่ข้าลงโทษพวกนางงั้นหรือ”

“มิใช่ ข้าน้อยเพียงแค่...”

“เจ้าเห็นพวกนางดีกว่าข้างั้นหรืออวี้หยาง”

“เอ่อ องค์หญิงอย่าเข้าใจผิด ข้าก็แค่…”

“ไม่ต้องพูดมาก กลับ!”

อวี้หยางแอบขำ แต่ก็เดินตามนางกลับตำหนักแต่โดยดี คิดไม่ถึงว่าความโมโหของนาง จะล่วงเลยมาจนถึงช่วงเย็น

“องค์หญิงนี่ก็เย็นแล้ว”

“ซานหู”

“พ่ะย่ะค่ะ”

“เอาสุราที่เสด็จพ่อประทานให้ข้าตอนปีใหม่ ไปอุ่นให้ข้าที”

“ตอนนี้อากาศเริ่มชื้น หากดื่มสุรา จะไม่ดีต่อสุขภาพนะพ่ะย่ะค่ะ”

“ใช่ ๆ พ่ะย่ะค่ะ คุณชายอวี้กล่าวได้ถูกต้อง องค์หญิง เอ่อ…”

“เจ้ามิได้ยินข้าสั่งหรือ ตอนนี้พวกเจ้าไม่ฟังคำสั่งข้าแล้วงั้นหรือ”

นางหันไปจงใจที่จะหาเรื่องอวี้หยาง ซึ่งบัดนี้คนเกือบทั้งตำหนักฟังคำสั่งจากเขา หลังจากที่อยู่ช่วยองค์หญิง ให้พ้นจากคำครหาว่า นางเหลวไหลและไม่เอาความ

ตั้งแต่ที่เขาเข้ามา ชีวิตของนางก็เป็นระเบียบมากขึ้น อีกทั้งยามว่าง อวี้หยางก็สอนการดีดพิณ และสอนนางวาดภาพด้วย ฝ่าบาทเมื่อทรงทราบจึงพอพระทัยมาก และไม่ต่อว่านางอีก

“เช่นนั้นท่านก็ไปทำตามคำสั่งเถอะ ที่เหลือข้าจัดการเอง”

“ขอรับคุณชายอวี้”

“หึ ช่างดีเหลือเกิน ตอนนี้ทั้งตำหนักฟังแต่คำสั่งเจ้า ไม่ฟังข้าแล้ว”

“องค์หญิงอย่าได้เข้าใจผิด ข้าน้อยและทุกคน เพียงแค่เป็นห่วงสุขภาพของท่านเท่านั้น”

“งั้นหรือ ข้าคิดว่าเจ้ามัวแต่ห่วงเหล่าสนมของเสด็จพ่อ ที่ถูกข้าสั่งลงโทษที่อุทยานหลวงนั่นเสียอีก”

“นั่น… ข้าขออภัยที่ทำให้ท่านไม่พอใจ เพียงแต่ว่าหากท่านลงโทษพวกนาง ชื่อเสียงที่อุตส่าห์ดีขึ้นมาแล้ว จะทำให้ท่านมีปัญหากับฝ่าบาทอีก ซึ่งไม่เป็นผลดีกับท่านเลย”

“เจ้าก็สรรหาเหตุผล มาหักล้างข้าได้เสมอ กลับไปเถอะ คืนนี้ข้าจะดื่มคนเดียว”

“แต่ว่า ลมเริ่มพัดแรงแล้ว คืนนี้ฝนน่าจะตกหนัก อย่างไรก็….”

“หากว่าข้าดื่มจนเมาและหลับไป ก็ไม่ต้องการให้เจ้านอนด้วยแล้ว ครึ่งเดือนที่ผ่านมา ขอบใจเจ้ามาก แต่ต่อไปคงไม่รบกวนแล้ว กลับไปเถอะ”

“ว่าอย่างไรนะ ไม่ต้องการข้าแล้วงั้นหรือ”

“ใช่ ต้องให้ข้าพูดซ้ำหรือไม่”

เป็นครั้งแรกที่อวี้หยางรู้สึกน้อยใจองค์หญิง ทั้ง ๆ ที่ไม่ควรจะเกิดความรู้สึกนี้ขึ้นด้วยซ้ำ อาจเป็นเพราะว่า เขากับนางมักจะอยู่ด้วยกันตลอดเวลา ความผูกพันที่มิควรนี้ จึงก่อตัวขึ้นมา

ไม่สิเขารู้ดีว่ามันมิใช่ เพราะทุกค่ำคืน เขามักจะแอบจูบนาง เพื่อทดสอบตัวเองอยู่ทุกค่ำคืน แม้ว่านางจะหลับสนิทจนไม่รู้ตัวเลยก็ตาม

“องค์หญิง หากว่าท่านโกรธข้า จะลงโทษข้าเช่นไรก็ได้ แต่อาการกลัวฟ้าร้องของท่าน มันอันตรายมาก ข้าไม่ไว้ใจ”

“เช่นนั้นคืนนี้ ข้าก็แค่เรียกที่ปรึกษาจากคณะสังคีต มาอยู่เป็นเพื่อนอีกสักคนสองคน ซานหู!”

“องค์หญิง! นี่ท่านโกรธข้าถึงเพียงนี้เชียวหรือ เพียงแค่ข้าปรามมิให้ท่านทำสิ่งที่ไม่ควร”

“กลับไปเถอะ คืนนี้ข้าจะให้ซานหูเรียกคนอื่นมาอยู่ด้วย เจ้าเองก็จะได้พักผ่อนด้วย ครึ่งเดือนมานี้ข้ารบกวนเจ้ามากแล้ว”

เขาโกรธจนหน้าร้อนผ่าว แต่นางก็ทำสีหน้าเมินเฉยและเย็นชา ดุจแผ่นน้ำแข็งที่ไร้หัวใจ อวี้หยางไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่า เขาจะถูกสตรีเมินเช่นนี้ ปกติแล้วพวกนาง แทบจะคลานเข่าเข้ามาขอความรักจากเขา แม้เพียงชั่วครั้งคราวก็ตาม

“เช่นนั้นข้าน้อย ขอตัวก่อน”

เขาเดินออกไปทันที อันหลินมองตามเขาออกไป นางยอมรับว่าโกรธและหึงหวงเขา ซึ่งก่อนหน้านี้ไม่เคยมีอาการเช่นนี้กับผู้ใดมาก่อน 

“ใครจะยอมให้เจ้าแอบจูบข้าทุกคืนกัน ข้าเองก็กลัวว่าเจ้าจะรู้ ว่าข้าก็แกล้งหลับเช่นกัน คนบ้า!”

นางสั่งให้ซานหู เรียกที่ปรึกษาชายคนอื่น ๆ มาอีกสามสี่คน อวี้หยางมักจะเดินมาลอบมองอยู่ไกล ๆ แต่ไม่เข้ามา เขาเห็นว่าหลายคน เริ่มฟุบลงกับโต๊ะเพราะดื่มไม่ไหว ยังเหลืออีกแค่สองคน ที่ยังอยู่เป็นเพื่อนนาง แต่ก็แทบจะไม่ไหวแล้วเช่นกัน 

“อาอีกสิเสี่ยวเหอ เจ้าดื่มน้อยไปหน่อยนะ”

“กระหม่อมไม่ไหวแล้วพ่ะย่ะค่ะ องค์หญิง… ไปนอนเถิด”

เมื่อเขามองไปที่ท้องฟ้า ลมเริ่มแรงมากขึ้น คาดว่าอีกไม่เกินหนึ่งชั่วยาม คงเกิดฝนฟ้าคะนองอีกเป็นแน่ เขารู้เพราะว่าก่อนหน้านี้ ได้ไปสืบเกี่ยวกับลมฟ้าอากาศ จากโหรหลวงมาแล้ว พวกเขาดูแลเรื่องเหล่านี้ เพราะมีผลกับการเกษตรกรรม

“องค์หญิง…. คร่อก!”

“อะไรกัน พวกเจ้าไม่เอาไหนเลย ข้า….”

นางเอนตัวลงเพราะดื่มไม่ไหว และกอดไหล่ของใครบางคนเอาไว้

“อุ่นมากเลย ดีจริง ๆ”

“ดื่มมากเกินไปแล้ว เช่นนี้จะหลับได้อย่างไรกัน”

“อื้อ… หลับได้สิ ว้าย!”

อวี้หยางรวบตัวนางขึ้นมาอุ้ม และพานางออกจากห้องนั้นทันที เขาเดินเขี่ยผู้ที่ขวางทางอยู่อย่างนึกรังเกียจ ถึงพวกเขาจะมิได้ทำสิ่งใดผิด หรือไม่ได้แตะต้องนางก็ตาม แต่ก็ยากที่เขาจะให้อภัย 

“ดื่มอีก ดื่ม ๆ จะได้หลับสนิท ไม่ต้อง...”

“ท่านจะพูดอะไร ดื่มมากขนาดนี้ ต่อให้นอนได้ก็ต้องปวดท้องอยู่ดี”

“ทุกคืนข้าก็ปั่นป่วนที่ท้องอยู่แล้ว… เจ้าไม่รู้หรือว่าคนผู้นั้น… เจ้าบ้านั่น ข้าพูดแค่ไม่กี่คำก็โกรธเดินออกไป ไม่สนใจข้าเลย เจ้ายักษ์ขี้งอน”

“ข้ามิใช่ยักษ์นะ!”

“ฮ่า ๆ เจ้าโกรธเหมือนเขาเลย… ไม่สิ ข้ายังมีอีกอย่างที่จะบอกให้รู้ไว้ เจ้าคนบ้านั่น…”

เขาวางนางลงที่เตียง และหันไปถอดรองเท้าให้นางด้วยตัวเอง แน่นอนว่าองค์ชายอย่างเขา ไม่เคยทำเรื่องเช่นนี้ให้กับสตรีคนใดมาก่อน แต่กับจ้าวอันหลิน ถือเป็นข้อยกเว้นทุกอย่าง กฎเกณฑ์เข้มงวดใด ๆ ที่เขาเคยมี ถูกนางพังทลายลงจนหมดสิ้น

“เลิกเพ้อเจ้อได้แล้ว ข้าจะไปเรียกเจาอินมาเช็ดตัวให้”

“อย่าพึ่งไปเลยนะ ข้ามีเรื่องจะฟ้อง เรื่องนี้ข้าเก็บมานานแล้ว”

เขาหันไปมองคนขี้เมา ที่เอาแต่พูดเรื่อยเปื่อย แต่ตอนนี้นางเกาะเขาแน่นจนขยับไม่ได้

“ยังมีเรื่องใดอีก ค่ำคืนนี้ท่านคงมีความสุขมากสินะ มีผู้ชายรายล้อมคอยปรนนิบัติให้ไม่ซ้ำหน้า เหตุใดไม่เรียกมานอนกับท่านด้วยเล่า”

นางหันมายิ้มหวานให้เขา ตาของนางยิ้มอย่างเลื่อนลอย ใบหน้าแดงก่ำไม่รู้ว่าเพราะเมา หรือเพราะเรื่องที่จะพูดกันแน่ แต่อวี้หยางที่โกรธจัด ก็ยังยอมให้นางกอดและอ้อนอยู่ที่เดิม แม้แต่ตัวเขาเองก็นึกแปลกใจไม่น้อย ว่าเหตุใดจึงอดทนกับนางได้ถึงเพียงนี้

“เจ้าไม่รู้หรอก ข้าหาเรื่องไม่นอนกับคนบ้าอวี้หยางคนนั้น ก็เพราะข้า… อายที่ถูกเขาแอบจูบทุกคืน ข้ากลัวใจตัวเองว่าจะอดใจไม่ไหว จูบตอบเขาขึ้นมา เขาก็รู้น่ะสิว่าข้าชอบเขา”