ตอนที่ 7 คืนนี้นอนที่นี่เถอะ

 

เขาแทบจะตกใจ กับคำสั่งที่กะทันหันของนาง ก่อนหน้านี้ไม่มีท่าที ที่นางจะต้องการเขาเลยแม้แต่ครั้งเดียว แต่วันนี้กลับเริ่มกระสับกระส่ายจนน่าสงสัย หรือนี่เป็นวิธียั่วยวนแบบใหม่ของสตรีงั้นหรือ เขาไม่เคยเจอลูกไม้เช่นนี้มาก่อนเลย

“องค์หญิงบอกว่า… จะให้ข้าน้อย”

“เจ้าฟังไม่ผิดหรอก หลังจากปิดตำหนักแล้ว เจ้ามาหาข้าที่ห้องนอน มานอนกับข้า นับจากวันนี้เป็นต้นไป เจ้าเหม่ออะไรกัน ไม่ได้ยินที่ข้าสั่งหรือ"

“เข้าใจแล้ว รับคำสั่งพ่ะย่ะค่ะ”

เมื่อสั่งเขาเสร็จแล้ว นางก็รีบเดินเข้าไปในตำหนักทันที ด้วยท่าทางรีบร้อน กระสับกระส่าย เขาไม่รู้ว่านางเป็นอะไร แต่ท่าทางเช่นนี้ ดูไม่ปกติเหมือนวันทั่ว ๆ ไป ตอนนี้สนมอิ่นก็ไม่กล้าจะก้าวเข้ามาในตำหนัก เพราะเกรงจะติดหลุมพรางของจ้าวอันหลินอีก

“เกิดอะไรขึ้น ผ่านมาเป็นเดือนไม่แตะต้องข้าเลยสักนิด มาวันนี้กลับอยากให้ข้าไปนอนด้วย เดี๋ยวก่อน! นี่ข้าจะต้อง…ทำเช่นนั้นกับนางจริงหรือ”

อวี้หยางลืมนึกเรื่องนี้ไป แม้ว่าตลอดหนึ่งเดือนนี้เขาพบว่า นางกับเขาพูดคุยกันอย่างสนิทสนม แม้ว่าในบางวัน นางจะเรียกคณิกาชายมาหลายคน แต่กลับมิได้ให้ผู้ใดอยู่ต่อที่ตำหนัก ทุกคนมีที่พักเป็นห้องของตัวเอง แต่ก็มีเพียงเขาที่อยู่บนตำหนักกับนาง 

คืนนั้น

อวี้หยางนั่งนิ่งอยู่ในห้องของตัวเองพักใหญ่แล้ว เขารู้สึกตื่นเต้นอย่างบอกไม่ถูก ราวกับว่าเป็นครั้งแรก ในชั้นเรียนเปิดพรหมจรรย์ ของเหล่าองค์ชายเมื่อหลายปีก่อน ทั้ง ๆ ที่มันผ่านมานานแล้ว

“ให้ตายเถอะ นางก็แค่สตรีคนหนึ่งเหตุใดยังต้องกลัว ยายับยั้งการตั้งครรภ์ก็ถูกจัดเตรียมไว้แล้วมิใช่หรือ”

เขาลุกและนั่งที่เตียงมามากกว่าสามรอบแล้ว แต่ก็ยังมิกล้าเดินออกจากห้องไป จนกระทั่งด้านนอกที่เริ่มได้ยินเสียงฝนฟ้าคะนอง เขาก็ได้ยินเสียงเคาะประตูดังขึ้น

“อวี้หยาง! อวี้หยางเจ้าอยู่ที่ไหน”

เขาตกใจและรีบวิ่งไปเปิดประตู องค์หญิงวิ่งเข้ามาในห้อง พร้อมกับเสียงฟ้าร้องดัง นางปิดหูและกระโดดมากอดเขาทันที

เปรี้ยง!!!

“กรี๊ด!!!”

“องค์หญิง!”

“ไม่ ๆ ไม่เอา อย่า กรี๊ด!!!”

เสียงฟ้าร้องด้านนอกดังกว่าปกติ เขาถูกนางกอดเอาไว้แน่น จนไม่ทันได้ขยับตัว ร่างบางเบียดเขาในชุดนอน ยิ่งทำให้รู้สึกมวนท้อง จนปั่นป่วนกายล่างไปหมด

“องค์หญิง อย่าพึ่งรีบร้อน หากท่านทำเช่นนี้… ข้าจะรีบพาท่านกลับไปที่ห้อง”

“ไม่ ๆ ข้าไม่ไป คืนนี้นอนที่นี่เถอะ ผะ ผ้าห่ม เร็ว ๆ เข้า”

“เอ่อ ท่านไม่ควรรีบร้อน”

เปรี้ยง!!

“กรี๊ด!!”

นางกรีดร้องขึ้นมาอีกครั้ง และเขาก็ถูกนางดันลงที่เตียง พร้อมกับเอาผ้าห่มมาคลุม นางนอนทับอยู่บนตัวเขาและเอามืออุดหู ในตอนนี้เขาจึงเข้าใจ จ้าวอันหลินมิได้อยากนอนกับเขา นางเพียงแค่…

“องค์หญิง ท่านกลัวฟ้าร้องงั้นหรือ”

“อื้อ ๆ”

“ท่าน… ไม่ชอบเสียงฟ้าผ่า และฝนฟ้าคะนอง”

“อื้อ ใช่แล้วมันน่ากลัว เหมือนฟ้าจะถล่ม เหมือนคืนนั้น ไม่ ๆ ข้าไม่คิด ข้าไม่เอา กอดข้าสิอวี้หยาง กอดข้าเร็ว ๆ เข้า”

นางกอดเขาแน่น เหมือนกับกลัวว่าเขาจะหนี อวี้หยางเริ่มเข้าใจแล้วว่านางแค่กลัว เพราะหัวใจขององค์หญิงที่เต้นแรงผิดปกติ บอกเขาว่านางมิได้ตื่นเต้น ที่จะได้นอนร่วมเตียงกับเขาแม้แต่น้อย แค่กลัวเสียงฝนฟ้าคะนองข้างนอกเท่านั้น

“เช่นนั้นข้าจะปิดม่านรอบเตียงก่อน ท่านจะได้ไม่เห็นแสงจากฟ้า”

“อื้อ ๆ เร็ว ๆ นะ”

เมื่อเขาลุกขึ้น นางก็เกาะที่หลังของเขาและกอดแน่น เขาปลดม่านลงและหันมาจับนาง ที่สั่นดุจลูกนกหลงฝูง ตอนนี้เองที่เขาหวั่นไหว จนรู้สึกอยากทำอย่างอื่น มากกว่าที่นางคิด

“องค์หญิง”

“ท่านรีบนอนเถอะ แล้วกอดข้าแน่น ๆ ขอเพียงข้าหลับ ก็จะไม่ได้ยินเสียงอะไร ขอเพียงแค่หลับก็พอ”

นางดึงเขามากอด อวี้หยางไม่เคยเจอเหตุการณ์เช่นนี้ และไม่เคยนอนกับสตรีโดยไม่แตะต้องพวกนาง แต่กับจ้าวอันหลิน เขากลับนึกอยากทะนุถนอมนาง

‘รักหยกถนอมบุปผา น้องพี่ รอวันที่เจ้ามีสตรีในใจแล้ว เจ้าก็จะเข้าใจคำเหล่านี้’

“เป็นเช่นนี้เองหรอกหรือ”

ทุกครั้งที่ฟ้าร้อง อันหลินจะกอดเขาแน่นขึ้น เขาเองก็จะคอยลูบหลังปลอบใจ กลิ่นเรือนผมของนางต้องจมูก ทำให้หัวใจของเขาอยู่ไม่สุข แต่ก็พยายามจะตั้งสติ แม้ว่ากายล่างจะเริ่มปวดหนึบ แต่เพราะความกลัวของนาง ทำให้เขาทำร้ายนางไม่ลง

“อวี้หยาง กอดข้าสิ”

“องค์หญิงท่านอย่าได้…. ใช้เสียงเช่นนี้ ข้าจะ…”

แต่เมื่อเขานึกย้อนกลับไป นี่มิใช่ฤดูฝนแรกเสียหน่อย หากว่าก่อนหน้านี้นางกลัว นั่นแสดงว่า นางก็คงมีบุรุษอื่นดูแลเช่นนี้ เหมือนกับที่เขาทำสินะ เพียงคิดได้แค่นั้น ความโกรธและความโมโห ก็เริ่มทำให้เขาหมดอารมณ์ไปทันที 

“องค์หญิง…”

นางนิ่งไปแล้ว อันหลินหลับสนิทหลังจากนั้นไม่นาน เขาขยับตัวออกมาและห่มผ้าให้นาง 

“ไม่น่าเผลอใจคิดเกินเลยกับคนเช่นเจ้าเลย ก็แค่ลูกไม้ของสตรีเท่านั้นสินะ”

แต่เขาก็จำเป็นต้องนอนร่วมเตียงกับนางไปทั้งคืน เพราะเพียงแค่ฟ้าร้อง ร่างบางก็กระตุกและคว้าหาตัวเขา อวี้หยางนอนกอดนางทั้งคืน และเผลอหลับสนิทไปพร้อมกับนาง เพราะความอ่อนเพลีย

“จะยอมให้เจ้าเพียงแค่คืนเดียวเท่านั้นนะจ้าวอันหลิน ข้าไม่ชอบสตรีที่ผ่านประสบการณ์มากเช่นเจ้า มาแตะต้องตัวข้า” 

สามวันถัดมา

ก๊อก ก๊อก

“องค์หญิง”

"เหตุใดคืนนี้ท่านมาช้านักล่ะ ฝนยังไม่ตกก็จริง แต่ลมแรงมาก อย่างไรคืนนี้ก็ต้องนอนกับข้า"

“พ่ะย่ะค่ะ”

อวี้หยางเดินมาดับไฟ และดึงม่านรอบเตียงของนางลง แน่นอนว่าเขากลืนน้ำลายตัวเองมาสามคืนแล้ว รวมถึงคืนนี้ด้วย เมื่อเห็นสายตาของอันหลิน ที่กลัวเสียงฝนฟ้าคะนอง เขาก็อดใจอ่อนไม่ได้ และเริ่มมีวิธีที่จะทำให้นางลืม นั่นก็คือ ชวนนางคุยเรื่องอื่น

“ข้าไม่อยากนอนทับรอยผู้ใด ข้ามีศักดิ์ศรีพอเจ้าเข้าใจหรือไม่”

“แต่ว่าเรื่องนี้ พระองค์เคยตรัสเองนะพ่ะย่ะค่ะ จะเข้าทางนางเพื่อจะสืบข่าว บัดนี้ทราบแล้วว่าเป็นเจ้ากรมพิธีการผู้นั้น ที่ให้ที่หลบซ่อนอ้ายต้านเฟิง เหลือแค่ คนของเราสืบหาที่อยู่ของเขาให้แน่ชัด ก็ลงมือจับเขาได้เลย”

“ข้ารู้แล้ว แต่ข้าต้องนอนกับนางจริง ๆ น่ะหรือ”

“ท่านอ๋อง พระองค์ก็เคยทำเช่นนี้มาก่อนมิใช่หรือพ่ะย่ะค่ะ หรือเป็นเพราะนางเป็นองค์หญิง จึงไม่กล้า”

“มิใช่เรื่องนั้นแน่นอน”

“เช่นนั้น หรือว่าพระองค์หึง ที่องค์หญิงเคยนอนกับบุรุษคนอื่นมาก่อนหน้าพระองค์”

“เรื่องนั้นข้า!”

จิ่นหลงพูดแทงใจดำเขาเข้าเต็ม ๆ การที่อยู่ใกล้ชิดจ้าวอันหลิน ได้จูบนางและพูดคุยกัน ทำให้เขาหวั่นไหวและหลงลืมแม้กระทั่งว่า มาที่นี่เพื่อสืบข่าวของกบฏในชิงโจว ตอนนี้สนมอิ่นพ้นข้อกล่าวหานี้ เพราะนางไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับอ้ายต้านเฟิง

“ช่างเถอะ สั่งให้คนของเราถอนกำลังออก จากตำหนักพระสนมอิ่น นางไม่เกี่ยวข้อง เหลือแค่จับตามองเจ้ากรมพิธีการผู้นั้นก็พอ”

“พ่ะย่ะค่ะ”

ห้องบรรทม

“อวี้หยางเจ้าคิดอะไรอยู่งั้นหรือ เหตุใดจึงเหม่อลอย ไม่ชวนข้าคุยแล้วหรือ”

“ข้าไม่รู้ว่าควรจะคุยเรื่องใด”

“อืม นั่นสินะ”

“จริงสิ เหตุใดองค์หญิงถึงได้กลัว… องค์หญิง...”

นางหลับไปแล้ว คืนนี้นางหลับก่อนที่ฝนจะตก เขาจึงไม่ทันได้ถาม

“ช่างเถอะ จะหลับหรือตื่นก็คงมิได้คำตอบอยู่ดี แต่ข้าจะทนไหวได้อีกสักกี่คืนกันเล่า จ้าวอันหลิน"