Mag-log inShare
บทที่ 9 ตรวจยาพิษในตำหนัก
Huling Na-update:
2025-07-17 01:34:08"ท่านอ๋องเพคะ ปล่อยหม่อมฉันลงก่อนเพคะ"
“ทำไมล่ะ เจ้าจะเปลี่ยนใจอีกแล้วหรือ”
“พระองค์ปล่อยหม่อมฉันก่อนสิเพคะ”
ถังมู่เหรินปล่อยนางอย่างจำใจ นางเปิดห้องนอน และหันมาบอกเขา
“พระองค์ถอยออกไปก่อน เร็วเข้าสิเพคะ”
มู่เหรินถอยออกไปตามที่นางสั่ง เขาเริ่มไม่เข้าใจที่นางทำ
“เจ้าทำอะไรน่ะ หรือเจ้าคิดว่า ในห้องนี้ ก็ถูกวางยาพิษด้วยเหมือนกัน”
ซีเฟยแง้มประตูและสอดมือเข้าไปในห้อง นางเอามืออุดจมูกไว้ สักครู่เดียว นางก็ดึงมือกลับมา เข็มเงินในมือนาง เปลี่ยนเป็นสีดำ
“มีพิษ ห้องนี้ก็มีกำยานพิษ ท่านอ๋อง คืนนี้เราเข้าไปพักห้องนี้ไม่ได้เพคะ”
“ช่างโหดเหี้ยมนัก กะจะฆ่าคนทั้งจวนเลยหรืออย่างไรกัน”
ซีเฟยนึกขึ้นได้ ตามคำพูดของเขา นางรีบวิ่งออกไป
“ซีเฟย พระชายา เจ้าจะวิ่งไปไหนน่ะ รอก่อน ซีเฟย”
เขาวิ่งตามนางออกไป นางวิ่งออกไปที่ลานปลุกสมุนไพร และส่งเสียงเรียก
“เว่ยอี อันเหมย เสี่ยวหลง พวกเจ้าออกมานี่ให้หมด”
พวกบ่าวไพร่ต่างวิ่งกรูกันออกมาที่ลานกว้างกัน ไม่ใช่แค่พวกที่มีชื่อที่พระชายาเรียก ทุกคนต่างตกใจว่าเกิดอะไรขึ้น
“พระชายา กระหม่อมมาแล้วพ่ะย่ะค่ะ”
มู่เหรินหันไปมองเว่ยอี นี่องครักษ์เขา เชื่อฟังพระชายาของเขาขนาดนี้เลยหรือ
“พระชายา พบอะไรผิดปกติหรือเพคะ”
“เว่ยอี เสี่ยวหลง พวกเจ้ารีบให้บ่าวไพร่ สาวใช้ ออกมารวมกันที่ลานนี้ให้หมด ห้องไหนมีกระถางกำยาน หรือเตาน้ำมันหอม ให้เอาออกมาให้หมด เร็วเข้า เดี๋ยวนี้เลย รีบไปสิ”
""พ่ะย่ะค่ะ / เพคะ""
เว่ยอี และ เสี่ยวหลงรับคำสั่ง และรีบวิ่งไปเรียกบ่าวไพร่และสาวใช้ทุกคนออกมาที่ลานกว้างของตำหนัก ซึ่งปกติชินอ๋องเอาไว้ฝึกเพลงดาบและวิชายุทธ
“อันเหมย เจ้าไปกับข้า ตรวจดูทุกห้องในตำหนัก ว่ามียาพิษอยู่หรือไม่”
“พระชายา เดี๋ยวก่อนนะ เจ้าบอกว่า จะค้นทุกห้องเลยหรือ นี่มัน หนักเกินไป”
“เป็นเรื่องเร่งด่วน ไม่ต้องห่วงเพคะ หากมีพิษอยู่ทุกที่จริง เราจะได้แก้ไข แต่จริงๆ ตอนนี้ เราต้องย้ายทุกคนออกจากจวนก่อน เพื่อไม่ให้ถูกพิษนี้ แม้สูดดมเพียงเล็กน้อย ก็จะทำให้ร่างกายรับพิษได้”
“พระองค์ก็ต้องกินยาแก้พิษนี้ไว้ด้วย เมื่อกี้ เราเกือบจะเข้าห้องไป”
ซีเฟยเอายาพิษและป้อนยาให้ชินอ๋องถึงปาก เขาอ้าปากกินโดยง่าย นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขายอมกินยาแก้พิษที่นางเอาให้ เขาจึงเชื่อใจนางได้
“ซีเฟย นี่คือยาอะไรงั้นหรือ”
“ยาห้าอสูรเพคะ ต้านพิษได้”
“มันทำมาจากอะไรงั้นหรือ ขมจัง”
“พิษของสัตว์ห้าอย่างเพคะ แมงป่อง แมงมุม ดีงูเห่า ตะขาบ กบ เอาพิษของสัตว์ห้าอย่างนี้ มาผสมกับน้ำผึ้งเดือนห้า และปั้นเป็นยา พิษจะต้านพิษเพคะ สูตรลับของอาจารย์ พวกหม่อมฉันต้องเก็บไว้กับตัวเสมอ”
“เจ้า ทำเองหรือ”
“เพคะ สัตว์มีพิษพวกนี้ ที่นี่หาได้ง่ายกว่า ในตลาดมืดมีเยอะ อันเหมยไปซื้อมาให้เพคะ”
“มิน่า เจ้าดูรู้เรื่องตลาดมืดของเมืองหลวงชิงโจวดีจัง”
“ข้าเพียงหาวัตถุดิบปรุงยาเพื่อรักษาคนเท่านั้นเพคะ เรื่องอื่น หม่อมฉันไม่ใคร่ที่จะสอดรู้เพคะ”
มู่เหรินหันไปมองซีเฟย นี่นางทำยาเอง ด้วยการรีดพิษของอสรพิษพวกนี้ด้วยตนเองอย่างนั้นหรือ ไม่ทันที่มู่เหรินจะพูดต่อ เว่ยอี และเสี่ยวหลงก็วิ่งมา พร้อมกับพวกบ่าวไพร่ทั้งหมดในตำหนัก ที่หน้าตาแตกตื่นตกใจว่าถูกเรียกออกมาช่วงกลางดึกเพราะเหตุใดกัน
“ทุกคนเอากระถางกำยานวางไว้ที่ลาน เร็วเข้า แล้วออกให้ห่างจากตรงนั้น”
ซีเฟยสั่ง เหล่าสาวใช้ต่างรีบนำเอากระถางกำยานมาวางตามที่พระชายาสั่ง อันเหมยเดินไปตรงไปที่กระถางกำยานนั่น และเริ่มตรวจสอบทีละอัน นางใช้ผ้าปิดจมูก ก่อนที่จะไปตรวจกระถาง ซีเฟยดึงผ้าออกมาปิดจมูกตัวเอง ก่อนที่จะเดินเข้าไปช่วยอันเหมย มู่เหรินเดินมากันไว้
“พระชายา เจ้าไม่จำเป็นต้อง..”
“ท่านอ๋อง ทุกชีวิตในตำหนักนี้ เป็นความรับผิดชอบของเราสองคน หม่อมฉันไม่อาจปล่อยให้ใครแม้แต่คนเดียวเกิดอันตรายจากแผนชั่วๆ นี่ พระองค์หลีกไปก่อนเพคะ”
“ให้ข้าช่วยเจ้าด้วย จะได้เสร็จเร็วๆ บอกวิธีข้ามา ข้าจะช่วยเอง”
ซีเฟยหันมามองหน้าเขา นางยื่นเข็มเงินแถวหนึ่งให้เขา บอกวิธีใช้งาน และพวกเขาก็เริ่มตรวจสอบ
“พระชายาเพคะ หม่อมฉันพบอันนี้ ที่มีพิษ”
“ซีเฟย เจ้ามาดูนี่สิ อันนี้เหมือนจะมีปัญหา”
พวกเขาจับกระถางที่มีปัญหา มาวางแยกเอาไว้ มีทั้งหมด 4 กระถาง จากทั้งหมด ซีเฟยหันมาถามสาวใช้
“พวกเจ้า จำได้หรือไม่ว่า กระถางกำยานนี่ มาจากห้องใดบ้าง”
สาวใช้คนหนึ่งเดินออกมา และชี้บอกซีเฟย
“ทูลพระชายา กระถางอันนี้ เป็นของห้องหนังสือท่านอ๋องเพคะ หม่อมฉันเป็นคนไปยกมาเองเพคะ”
ซีเฟยเงยหน้ามองมาที่ชินอ๋อง
“อันนี้ เป็นของห้องเสวยเพคะ ข้าพึ่งเอาไปวางไว้ตอนเย็น”
“พระชายา อันนี้ของห้องกระหม่อมพ่ะย่ะค่ะ”
“หึ พระชายา อันสุดท้ายของห้องหม่อมฉันเพคะ อันอื่นๆ ไม่มีปัญหา”
“ใครเป็นคนถือกระถางกำยานสี่อันนี้ ให้ทุกคนเดินออกมา”
แต่ละคนเดินออกมา หนึ่งในนั้นคือเว่ยหลง และอันเหมย
“อันเหมย เอายาถอนพิษให้พวกเขากิน”
อันเหมยเดินแจกยาถอนพิษให้ทุกคน นางมองมาที่ท่านอ๋อง นางเดินมากระซิบให้ได้ยินเพียงสองคน
“คืนนี้เราต้องจัดหาที่ปลอดภัยพักก่อนเพคะ ส่วนบ่าวไพร่ สาวใช้ ไม่มีปัญหา สั่งปิดห้องที่ถูกพิษไว้ก่อน เว่ยอี กับ อันเหมย จัดหาห้องใหม่นอนไปก่อน แล้วเราค่อยปรึกษากันอีกทีเพคะ”
ชินอ๋องพยักหน้า และสั่งให้เว่ยอีแจ้งทุกคนให้กลับไปพักผ่อน และจัดห้องให้เขากับพระชายาไว้อีกหนึ่งห้อง เมื่อถึงห้องที่จัดไว้แล้ว ซีเฟยปิดประตู และรีบเดินมาหามู่เหริน
“เป็นอันชัดเจนว่า ผู้ที่อยู่เบื้องหลังเรื่องนี้ พุ่งเป้ามาที่ท่านกับข้า และกำจัดแขนขาพวกเราด้วย”
“คงไม่คิดว่าเราจะหาพิษเจอ และสามารถตรวจสอบเรื่องนี้ได้อย่างรวดเร็ว เรื่องนี้ต้องขอบคุณเจ้ามากจริงๆ”
“มีคนคิดจะฆ่าหม่อมฉัน พระองค์คิดว่าหม่อมฉันจะอยู่เฉยๆ ได้หรือเพคะ กระถางที่มีพิษคือที่อยู่ในห้องนอนท่าน กับข้า ห้องของเว่ยอี อันเหมย ห้องอาหาร และห้องหนังสือของท่าน นี่มันชัดเจนมาก ตั้งใจเล่นงานพวกเรา และป้องกันไม่ให้มีใครมาช่วย เลยเก็บเว่ยอี และ อันเหมยด้วย ผู้บงการ ต้องเตรียมการเรื่องนี้มาเป็นอย่างดี พระองค์ สงสัยใครบ้างหรือไม่เพคะท่านอ๋อง”
“คนที่คิดอย่างรอบคอบ ลงมืออย่างรวดเร็ว ลงโทษคนที่ทำพลาดได้เด็ดขาดขนาดนี้ ในวังหลวง คงมีแค่คนเดี
Pinakabagong kabanata
องค์หญิงเข็มพิษ กับท่านอ๋องไร้หัวใจ บทที่ 15 ข้าไม่ใช่ตุ๊กตาแสนดี
“เจ้ากล้าดีอย่างไร นี่เป็นยาที่รักษาไข้หวัดของท่านอ๋อง เจ้าเป็นใคร ใหญ่มาจากไหน มาถึงจวนข้า ด่าคนของข้า ตบคนของข้า แล้วยังกล้าทำลายข้าวของ เจ้าไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วใช่หรือไม่”“จวนของเจ้าอย่างนั้นหรือ นังบ้านนอก ป่าเถื่อน นี่เจ้าจะทำอะไรข้า เจ้ากล้าตบข้า อย่าคิดว่าเรื่องนี้จะจบง่ายๆนะ”“เพี๊ยะ”ซีเฟยตบชิงอี้เหนียงไปอีกทีเพื่อเตือนสตินาง และหยิบเศษแก้วที่หล่นพื้น ซึ่งยังมียาอยู่ด้านใน นางจับปากชิงอี้เหนียง บีบออก และเทยาที่เหลือกรอกเข้าปากนางอย่างรวดเร็วจนนางดิ้น แต่ไม่มีใครกล้าพอที่จะเข้าไปห้าม“แหวะ แค่กๆ เจ้า นังแพศยา เจ้าเอายาที่ตกพื้นแล้ว ให้ข้ากินอย่างนั้นหรือ นังสารเลว”“เมื่อกี้ เจ้าบอกว่า เจ้าอยากพิสูจน์ว่ายานี่มีพิษหรือไม่ ไม่ใช่หรือ ข้าก็แค่ ช่วยป้อนยาให้เจ้า เพื่อเป็นการพิสูจน์อย่างไรล่ะ ว่าเจ้ากินแล้ว จะตายหรือไม่”“สารเลว ข้าจะ..”“เจ้าจะทำไม เจ้ามองหน้าข้าไว้นะ รอบนี้แค่ยาที่ตกพื้น ยังดีที่ไม่ใช่เศษแก้วในมือข้า เจ้าภาวนาเอาไว้เถอะ อย่าได้คิดจะมีเรื่องกับข้า เพราะข้า ไม่ใช่ตุ๊กตาแสนดีที่จะอยู่เฉยๆ ให้เจ้ารังแกได้ ถ้าเจ้าอยากลองดู ข้าก็ไม่ขัดข้อง”“นี่เจ้า เจ้า”“เสียงเอะ
องค์หญิงเข็มพิษ กับท่านอ๋องไร้หัวใจ ตอนที่ 14 ท่านอ๋องเป็นไข้หวัด
“คำพูดนี้ ใช้กับคนได้หรือไม่”ซีเฟยหันมามองหน้าเขา สายตาจริงใจพร้อมกับยิ้มให้“ได้สิเพคะ คนเราทุกคน ล้วนมีคุณค่าในตัวเองทั้งนั้น ไม่มีใครมาลดคุณค่าในตัวเราได้หรอกเพคะ”ไม่มีใครเคยพูดกับเขาเช่นนี้มาก่อน ตั้งแต่เล็กจนโต เขาโตมาพร้อมกับการแย่งชิง และบอกว่า ผู้แพ้ ย่อมเป็นคนที่ไร้ค่า ผู้ชนะเท่านั้นที่จะอยู่รอดได้ แม้แต่ตัวเขาเอง ก็รู้สึกว่าต้องแย่งชิงเท่านั้น จึงจะเป็นผู้ชนะ และการสูญเสียชิงอี้เหนียงในครั้งนั้น เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกว่าแพ้ และไร้ค่า ไม่เคยมีใครบอกเขาว่าทุกคนเกิดมาล้วนมีคุณค่าในแบบของตน นางช่างแตกต่างจากผู้คนที่เขารู้จัก และคุ้นเคยในสังคมของวังหลวงเหลือเกิน“เจ้า คิดแบบนี้จริงๆ น่ะหรือ เจ้าไม่คิดบ้างหรือว่า ผู้ชนะเท่านั้น ที่สมควรถูกยกย่อง”“แล้วท่านว่า ผู้ชนะของท่าน คือการชนะอะไรล่ะเพคะ แล้วคนผู้นั้น สามารถเอาชนะทุกสิ่งทุกอย่างบนโลกนี้ได้หรือเพคะ”“ได้สิ เหตุใดจะไม่ได้ล่ะ ก็ในเมื่อ…”“ถ้าอย่างนั้น พระองค์ห้ามมิให้ตัวเองป่วยได้หรือไม่เพคะ”“ไม่ได้”“ห้ามไม่ให้อายุเพิ่มมากขึ้น หรือแก่ชราได้หรือไม่เพคะ”“นั่นก็ ไม่ได้เช่นกัน”“สุดท้าย พระองค์สามารถเอาชนะความตายหรือไม่เพคะ”
องค์หญิงเข็มพิษ กับท่านอ๋องไร้หัวใจ บทที่ 13 จิบชายามบ่าย
ที่นางบอกท่านอ๋องว่านางเลือกที่จะเป็นว่าที่พระชายาองค์รัชทายาทแล้ว หลังจากที่ท่านอ๋องออกศึกไป เพราะนางต้องการคนที่อยู่กับนาง มีเวลาดูแลนางอย่างใกล้ชิด นางให้เหตุผลว่า ท่านอ๋องต้องออกศึกอยู่เนืองๆ ไม่ค่อยได้กลับเมืองหลวง นางไม่มีโอกาสได้เจอท่านอ๋องบ่อยเท่าไหร่ และท่านอ๋องไม่สามารถดูแลนางได้ หากอภิเษกกับท่านอ๋อง นางอาจจะต้องอยู่แต่ในจวน เฝ้าตำหนักอ๋องอย่างเดียวดาย ดังนั้น นางถึงเลือกองค์รัชทายาท ซึ่งวันนั้น ท่านอ๋องพึ่งกลับมาจากการปราบกบฏที่เมืองหยาง และท่านอ๋องได้ซื้อเครื่องประดับเป็นชุดปิ่นทองพร้อมกำไรทองประดับไพลินสีน้ำเงินกลับมาเพื่อจะมอบให้นางเป็นของหมั้นหลังจากที่ถูกนางปฏิเสธไป เขาเอาเครื่องประดับที่ซื้อมา ทำลายทิ้งทั้งหมด อีก 5 วันถัดมา เขาทูลขอฮ่องเต้ เพื่อย้ายไปประจำการชายแดนทางเหนือ ซึ่งติดกับแคว้นเยี่ยนนั่นเอง……มาวันนี้ที่นางมา กลับมาให้เหตุผลว่าเป็นความเห็นชอบของผู้ใหญ่ นี่มันช่างเป็นเรื่องที่น่าขำเสียจริง ไม่แปลกใจที่ท่านอ๋องจะตอบกลับอย่างไร้ไมตรี“เว่ยอี จะเอาของพวกนั้นไปที่ใดหรือ”“ทูลพระชายา ท่านอ๋องสั่งให้ทำลายทิ้งพ่ะย่ะค่ะ”ซีเฟยรู้สึกแปลกใจ ข้าวของพวกนี้ ล้วนแต่เป็
องค์หญิงเข็มพิษ กับท่านอ๋องไร้หัวใจ บทที่ 12 พระชายา Vs ชิงอี้เหนียง
“นางได้แจ้งธุระหรือไม่”“คุณหนูชิงบอกเพียงว่า แวะมาเยี่ยมพ่ะย่ะค่ะ”ถังมู่เหรินมองหน้าพระชายา จึงได้บอกเว่ยอี“เจ้าไปบอกนางว่าเดี๋ยวข้าไปพบที่ห้องรับแขก”“พ่ะย่ะค่ะ”“พระชายา รอก่อน”“ท่านอ๋อง มีอะไรเพคะ”“เจ้า ไปรับแขกกับข้า”“แต่ข้า ไม่ได้รู้จักกับนางนะเพคะ”“น้องสี่เจ้าก็ไม่เคยรู้จัก เหตุใดต้อนรับได้ล่ะ”“ก็ได้เพคะ”ซีเฟยพอจะทราบ ชิงอี้เหนียง คืออดีตคนรักของเขา นางเองก็ไม่อยากพบเจอ เพื่อไม่อยากมีปัญหาทีหลัง แต่ในเมื่อเลี่ยงไม่ได้ ตามมารยาทก็ควรต้องไปห้องรับแขก จวนอ๋องเมื่อชินอ๋องและซีเฟยเดินเข้ามา ก็พบกับแขกที่มาเยือน นั่งจิบชาอยู่ในห้องรับแขก เมื่อเห็นชินอ๋องเดินเข้าห้องมา นางก็รีบลุกขึ้นคำนับท่านอ๋อง“ชิงอี้เหนียง คารวะท่านอ๋องเพคะ”“เชิญคุณหนูชิงตามสบาย”“พี่มู่เหริน เหตุใดจึงทำตัวห่างเหินกับข้าแบบนี้เพคะ”นางไม่พูดเปล่า แต่เดินเข้ามาใกล้และเอื้อมมือมาจับเขาด้วย ซีเฟยจึงได้เห็นนางชัดๆ นางเป็นสตรีที่งดงามมาก ชุดแดงที่นางสวมใส่มาวันนี้ปักทอด้วยผ้าอย่างดี ดูด้วยสายตาปราดเดียวก็รู้ว่านางต้องอยู่ในตระกูลที่ไม่ธรรมดาแน่นอน แต่การกระทำที่ไม่สำรวมกิริยาแบบนี้ ซีเฟยเองก็พึ่งจะเคยเห็น ช
องค์หญิงเข็มพิษ กับท่านอ๋องไร้หัวใจ บทที่ 11 นอนด้วยกันคืนแรก
ถังมู่เหรินอุ้มจ้าวซีเฟยเข้ามาในห้องพักสำรอง คืนนี้พวกเขาต้องนอนที่นี่ด้วยกัน เขาค่อยๆ วางนางลงอย่างเบามือเพราะกลัวว่านางจะตกใจตื่น แต่ก็คงเพราะซีเฟยอ่อนเพลีย และต้องใช้เวลาในการปรุงยาครึ่งค่อนคืน ทำให้นางหลับสนิทโดยไม่รู้สึกตัวเลยสักนิดมู่เหรินมองหน้านางตอนนอนหลับสนิท ขนตานางงอนงามเป็นระเบียบ ใบหน้าที่หมดจด ไร้เครื่องประทินโฉม ผิวช่างละเอียดน่าสัมผัส ปากบางๆ นี่ เขาเคยได้ลิ้มลองเพียงไม่กี่ครั้ง แต่ก็ไม่เคยลืมรสชาตินั้น นางช่างอ่อนหวาน น่าหลงใหล“คงเหนื่อยสินะ พระชายา”มู่เหรินก้มลงจูบหน้าผากนาง ก่อนที่จะจัดให้นางนอนดีๆ เขาถือโอกาสนี้ นอนข้างๆ นาง และดึงผ้าห่มขึ้นมาเพื่อห่มให้พวกเขา ซีเฟยนอนนิ่ง เขานอนตะแคงมองนางอยู่นาน ก่อนที่เขาจะนอนหลับสนิทไป…..วันรุ่งขึ้น…..อาจเพราะเมื่อคืน อากาศหนาวเย็น ตอนนี้ ซีเฟยนอนซบอยู่กับอกของชินอ๋องโดยที่นางไม่รู้ตัว ถังมู่เหรินนั้น ตื่นนางแล้ว แต่เขารู้สึกว่าไม่อยากขยับตัว เพราะเขาชอบที่นางนอนท่านี้ เขารู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก นางเริ่มขยับตัว เขาจึงแกล้งหลับต่อ ซีเฟยลืมตาขึ้น นางหันมาตกใจเล็กน้อย นี่นางกำลัง นอนกอดเขาอยู่ แล้วเขา มานอนกับนางได้อย่าง
องค์หญิงเข็มพิษ กับท่านอ๋องไร้หัวใจ บทที่ 10 ต้มยาแก้พิษ
“พระองค์ทรงหมายถึง องค์รัชทายาท”“ใช่ เพียงแต่ข้าแค่ไม่เข้าใจว่า เหตุใด เขาถึงอยากเร่งเอาชีวิตข้ามากนัก ก่อนหน้านี้ เขาไม่ทำแผนที่ต่ำทรามแบบนี้ ตั้งแต่เราแต่งงานกัน ก็มีเรื่องแบบนี้มาเรื่อยๆ ข้า ไม่เข้าใจ”“พระองค์คิดว่า มีคนอื่นร่วมทำการครั้งนี้ด้วย”“ข้าก็เริ่มนึกไม่ออกแล้ว หากต้องการชีวิตข้า ก็เพียงแค่วางยาข้าก็จบ แต่เหตุใดต้องทำร้ายเจ้าด้วย นี่คือสิ่งที่ทำให้ข้าไม่มั่นใจจุดประสงค์ของเขา”“แย่แล้ว การที่ข้าทำแบบนี้ ก็เท่ากับว่าแหวกหญ้าให้งูตื่นเสียแล้ว”“ข้ากลับคิดกลับกันนะ ว่าให้เขารับรู้ไปเลยว่าเรารู้แผนชั่วนี่ เขาจะได้เปิดเผยตัวเสียที จะได้ไม่ลอบกัดอีก"“แล้วห้องที่ถูกวางยาพิษล่ะ ต้องทำอะไรบ้าง”“เรื่องนี้ไม่ยากเพคะ ที่ให้ปิดไว้ เพราะพิษจะได้ไม่ระเหยออกมาภายนอก มาจากกำยาน ก็แก้ด้วยกำยาน คืนนี้หม่อมฉันจะทำยาถอนพิษ และให้เอาไปจุดวันพรุ่งนี้ ก็ไม่มีปัญหาแล้วเพคะ”“แต่ว่าตอนนี้มันดึกแล้วนะ เจ้าพึ่งจะฟื้นจากพิษขึ้นมา”“ไม่เป็นไรเพคะ ใช้เวลาแค่ไม่นาน สมุนไพรและของที่ต้องใช้มีอยู่แล้ว อันเหมยก็พร้อมแล้ว เดี๋ยวหม่อมฉันจะไปห้องยา เพื่อปรุงยาเพื่อแก้พิษให้ในห้องเพคะ พระองค์ พักผ่อนไปก่อนน
Maaari mong magustuhan
หญิงหม้ายท้ายหมู่บ้าน
ต้นไม้แห้ง13.8K viewsเมื่อตัวประกอบเช่นข้าเปลี่ยนมารับบทนางรองผู้จืดจาง
หย่งเอ๋อร์10.0K viewsยอดหญิงในเงามาร
ฉินอันอัน119.3K viewsลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท
โม่เชียนซาง119.0K viewsบุรุษที่ข้าเล็งไว้ไม่ใช่ท่านหรอกพี่ชาย!
ไฉ่เลี่ยงหรง795 viewsสนมวังเย็นที่แสนรัก
Lovedee246 viewsแม่สื่อเช่นข้าจะชนะใจองค์ชาย
Luffy.g104 viewsจากสาวน้อยบ้านนาสู่ภรรยาท่านแม่ทัพ
ประตูฟ้ายั่งยืน6.0K views
