เพื่อนพี่ชาย (2)

"พี่ไทม์..." ร่างสูงหยุดชะงักมองคนที่ยืนอยู่หน้าห้อง เมื่อเห็นว่าเป็นใครก็เมินหน้าหนีดึงประตูปิด "เพ้นท์ขอคุยด้วยหน่อยได้ไหม"

"..."

"พี่ไทม์" เธอเอื้อมมือจับแขนเขาไว้ เอ่ยเรียกน้ำเสียงเว้าวอน

"..."

"เพ้นท์ขออธิบายก่อน" ร่างสูงชะงักปลายเท้าที่กำลังจะเดินหนี หมุนตัวหันกลับมามองร่างบางที่ยืนมองกันอยู่ เบือนสายตาหนีเมื่อมองเห็นดวงตาคู่สวยบอบช้ำ

"คลิปนั้นคุณพูดจริงใช่ไหม" เขาถามเธอเสียงเรียบ

"ความจริงแล้วเพ้นท์...."

"ถามว่านั่นเสียงคุณรึเปล่า"

"..." เมื่อน้ำเสียงและสีหน้าเย็นชาส่งกลับมา รวีธารจึงเลือกที่จะพยักหน้ายอมรับ ท่าทางรู้สึกผิด เพราะมันคือเสียงเธอจริงๆ

"ถ้าอย่างนั้นเราก็ไม่มีอะไรต้องพูดกัน" เขาหมุนตัวกลับ สะบัดมือเธอ เดินไปยังลิฟต์ไม่แม้แต่จะหันกลับมามอง

รวีธารทรุดตัวลงนั่งกับพื้น น้ำตารินไหลลงข้างแก้ม ความรู้สึกผิดทำให้หัวใจสั่นสะท้านด้วยความเสียใจ ที่สร้างบาดแผลให้คนอื่น ถึงแม้จะเกิดจากความไม่ได้ตั้งใจ

ร่างสูงเดินลับไปแล้ว แต่เธอยังนั่งอยู่ที่เดิม ที่ที่รอมาหลายชั่วโมง เขาคงจะโกรธเกลียดเธอมาก ถึงขั้นเปลี่ยนรหัสผ่าน ลบข้อมูลลายนิ้วมือของเธอทั้งหมด

รู้สึกเหมือนถูกทิ้งไว้ในห้องที่เ