Mag-log inShare
ตอนที่ 4 ภารกิจแรก
Huling Na-update:
2025-08-05 21:28:37“ท่านอ๋อง..นี่มันบ้าไปแล้ว หากหมดธุระแล้ว ข้าขอตัว”
ลี่อินเดินออกไปจะออกจากห้อง
“หงลี่อิน!!”
ลี่อินหยุดกึกที่หน้าห้อง ไม่รู้ว่าเขาเดินตามนางมาเมื่อใด แต่รู้อีกที ลมหายใจเขาก็รดอยู่ที่ต้นคอนางแล้ว
“อย่าลืมว่าเก็บเรื่องนี้เป็นความลับ หาไม่แล้ว..”
“หม่อมฉันแล้ว ขอตัวเพคะ”
ลี่อินรีบออกจากห้องนั้นอย่างรวดเร็วและรีบกลับมานั่งดูละครต่อ
“หวังเจา!!”
“พ่ะย่ะค่ะท่านอ๋อง
“กลับจวน”
“พ่ะย่ะค่ะ”
“ลี่อิน เจ้าไปที่ใดมา ละครกำลังสนุกเลย มาดูเร็วเข้า”
“เจ้าค่ะๆ”
ลี่อินดูละครไม่รู้เรื่องแล้ว จิตใจนางสั่นไม่เป็นจังหวะ หัวใจนางไม่เคยเต้นเร็วเช่นนี้แม้แต่ในละครที่นางดูก็ไม่เคยทำให้ใจเต้นแรงเหมือนวันนี้มาก่อน
“ลี่อิน เจ้าเป็นอะไรไป เหตุใดจึงหน้าแดงเช่นนี้ล่ะ”
“ข้า..หน้าแดงงั้นหรือ”
“หรือว่าคุณหนูจะมีไข้อีกแล้วเจ้าคะ”
“เพ้อเจ้อน่าอาชิง ละครจะจบแล้ว พวกเรากลับกันเถอะ”
“ไปสิ ข้าจ่ายเงินแล้ว กลับกันเถอะ”
ลี่อินเดินกลับบ้านไปทั้งๆที่ไม่ได้ฟังที่โอหยางรุ่ยพุดเลยว่าเขาคุยอะไรบ้าง นางเอาแต่คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย คิดเรื่องที่ท่านอ๋องจอมโหดนั่นสั่ง เรื่องที่เขาขู่ เรื่องจิบชา และยังมายืนขู่ก่อนที่นางจะออกจากห้อง
“อึ๊ยย ขนลุุก”
“หา ลี่อิน ขนลุกอะไรงั้นหรือ เจ้ากลัวปลาหมึกงั้นหรือ”
“ปลาหมึก ทำไมเจ้าคะ”
“ก็ข้าพึ่งคุยกับเจ้าว่าชอบกินหนวดปลาหมึกอย่างไรเล่า”
“อ้อๆ เจ้าค่ะๆ คือมัน..”
“ข้าเข้าใจ มันเหมือนมีหลายขาจนน่าขนลุกใช่หรือไม่”
“ใช่เจ้าค่ะๆ”
“เอาล่ะ ถึงจวนเจ้าแล้วลี่อิน ข้าไปก่อนนะ”
“ขอบคุณพี่โอหยางเจ้าค่ะ”
“แหม พี่ใหญ่ คู่หมั้นมาส่งถึงจวนเลยเชียวหรือ ท่านนี่ก็ไม่ธรรมดานะ”
“แหม คุณหนูรองนี้ก็ช่างสอดรู้สอดเห็นเรื่องคนอื่นไปทั่วจริงๆนะ มิน่าล่ะ”
“อะไร ท่านจะพูดอะไร”
“มิน่าเล่า เพราะชอบสอดรู้เช่นนี้ ถึงได้ไม่มีบุรุษใดมาสู่ขอเสียที”
“นี่ท่าน…หึ เพียงคนธรรมดา ไม่เหมาะสมกับข้าหรอก”
“อ้อ งั้นหรือ ระวังนะ หวังมากไปจะใต่คานโดยไม่รู้ตัว”
“นี่หงลี่อิน”
“ขอตัวล่ะ”
ลี่อินทำหน้าล้อเลียนซินมี่ก่อนจะเดินเข้าห้องของตนเองไปโดยไม่สนใจนางอีก เมื่อนางเดินเข้าไปในห้องก็ต้องพบกับความตกใจใหม่ มีดบินอันเล็กพร้อมจดหมายบินมาปักที่เสาข้างเตียงนาง
“คืนนี้ หอลู่เหลียน”
“เจ้าอ๋องบ้า แล้วข้าจะออกไปอย่างไรกัน เอาแต่ใจเกินไปแล้ว”
ยามห้าย ( 21.00 น. )
“ข้าต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ ใช่ บ้าไปแล้ว”
ลี่อินค่อยๆย่องออกจากประตูหลังจวน เมื่อปิดประตูก็พบว่ามีคนรออยู่แล้ว จนนางตกใจ
“เจ้ามาช้า”
“ไอ้บ้า…อุ่ย ขออภัยท่านอ๋อง พระองค์มาทำอะไรที่นี่มืดๆ”
“มารอเจ้าอย่างไรเล่า หากรอนานกว่านี้ เราจะไปสายแล้ว”
เขารวบตัวนางและพาขึ้นรถม้าไปทันที เมื่อวางตัวนางที่ด้านในแล้วลี่อินจึงหันมาค้อนเขาพร้อมกับถาม
“ท่านอ๋องจะให้หม่อมฉันทำสิ่งใด”
“ปลอมตัว”
“เป็นนางโลม
“เจ้าเล่นเครื่องดนตรีเป็นบ้างหรือไม่”
“พิณ ผีผา ฉิน ขลุ่ยเล่นได้หมด”
“รำได้หรือไม่”
“หม่อมฉันเคยเห็นในละคร แต่ยังไม่เคยทำ”
“วันนี้เราจะไปพบคนผู้หนึ่ง ต้องให้เขาดื่มเหล้าในห้องเพื่อจะได้เอาของที่ตัวเขา เจ้าทำได้หรือไม่”
“หม่อมฉันคนเดียวงั้นหรือ”
“อืม”
“แล้วหากว่าหม่อมฉันถูกเขาลวนลามเล่า”
“ดูแล้ว ไม่น่าจะโดน”
“นี่ท่าน!!”
ลี่อินชี้นิ้วไปที่เขา ใบหน้าโกรธจัดแต่พูดอะไรไม่ได้ นางทำได้เพียงครางในลำคออย่างนึกโมโห เหตุใดต้องซวยมาเจอเขาด้วย แล้วยังใช้งานนางอีก
หอลู่เหลียน
“ตามข้ามาทางนี้”
พวกเขาเข้ามาจากทางด้านหลังของหอ และพาตัวนางไปที่ห้องแต่งตัวเพื่อเตรียมพร้อม
“อีกเดี๋ยวข้าจะให้คนมารับเจ้า เจ้าแต่งชุดนี้และออกไปเล่นดนตรีในห้องของเขา”
“เดี๋ยวก่อน ท่านอ๋องจะไม่บอกเสียหน่อยหรือว่าเขาคือใครกัน”
“เฉียนเซิน เจ้าก็อย่าลืมเสียล่ะ ใช้เสน่ห์….อันน้อยนิดที่มียั่วยวนเขาให้ได้ล่ะ คุณหนูหง”
“หม่อมฉันทำงานนี้สำเร็จท่านอ๋องจะยอมปล่อยหม่อมฉันใช่หรือไม่”
ท่านอ๋องไม่หันกลับมามองนางเพียงแต่หันข้างให้เท่านั้น
“คิดดูก่อน”
“นี่ท่าน!!…”
ประตูปิดลง ลี่อินมองชุดที่ต้องใส่พร้อมกับก่นด่าท่านอ๋องไปด้วย
“ไอ้คนบ้า ไอ้คนเลว คอยดูนะ หากว่าข้าหลุดไปได้นะ…ฮึ่มม ชุดบ้าอะไรเนี่ยย ไอ้อ๋องลามก!!”
ห้องส่วนตัวเฉียนเซิน
“ท่านอ๋อง ไหนท่านบอกว่าวันนี้จะมีการแสดงนางรำชุดพิเศษที่เตรียมให้ข้ามิใช่หรือ”
“ใต้เท้าเฉียนอย่าพึ่งรีบร้อน นางรำของข้าคงกำลังแต่งตัวเพื่อมารับใช้ท่านอยู่ขอรับ ของดีน่ะ ต้องดูหลังจากดื่มสุราดีก่อน”
“ฮ่าๆ ยอดเยี่ยมๆ เชื่อแล้วว่าฝีปากท่านอ๋องเยี่ยมเกินผู้ใดจริงๆ มา ดื่มๆๆ”
“ท่านอ๋อง แม่นางมาแล้วเจ้าค่ะ”
“ให้พวกนางเข้ามา”
เฉียนเซินมองนางรำที่เดินเข้ามาห้าคน คนที่หกถือพิณมาด้วย หงลี่อินนั่นเอง นางเอาพิณปกปิดชุดที่น้อยชิ้นจนโชว์สัดส่วนของนางก่อนจะรีบเดินไปหลังม่านเพื่อวางพิณลง ชุดที่นางสวมเป็นชุดนางรำที่สวมเพียงเกาะอกด้านนอกสีเขียว กระโปรงพริ้วเข็มขัดระย้าสีทองมีผ้าผูกเพื่อปิดจมูกกับปากเอาไว้พร้อมกับสายระย้าสีทองที่เข้ากับเครื่องสวมมาลาและเข็มขัดทอง
“เริ่มได้”
ลี่อินได้ฟังคนที่คุมดนตรีแล้วว่าจะให้นางเล่นเพลงแบบใด นางแค่ดีดพิณตามเท่านั้น เฉียนเซินนั้นถูกใจการแสดงของนางรำชุดนี้เป็นอย่างมาก
“เยี่ยม ยอดเยี่ยมมาก”
ท่านอ๋องจิบเหล้าไปพร้อมกับมองไปที่ลี่อินที่ดีดพิณอยู่ด้านหลัง เฉียนเซินเองก็ดูเหมือนจะสนใจนางเช่นเดียวกัน เพราะผิวของนางช่างขาวเนียนสะดุดตาและโดดเด่นยิ่งกว่านางรำที่ออกมา
“นี่ เจ้าน่ะ ข้าอยากเห็นเจ้ารำ พวกเจ้าน่ะ ไปเล่นดนตรี ข้าอยากเห็นนางรำ”
“เอ่อ ใต้เท้าเฉียน ท่านเมาแล้วหรือ”
“ฮ่าๆๆ ท่านอ๋อง การแสดงนี้ถูกใจข้ายิ่งนัก มา ดื่มๆๆ ”
“ดื่ม”
“เอ้าเร็วเข้าสิ เจ้าน่ะ ออกมาเร็ว”
ลี่อินมองหน้าท่านอ๋องอย่างขอความช่วยเหลือ แต่สายตาท่านอ๋องกลับว่างเปล่าพร้อมกับพูดกับนาง
“รีบออกมาสิ อย่าให้ใต้เท้าเฉียนไม่พอใจ เร็วๆเข้า”
ลี่อินคิดไม่ถึงว่าเขาจะสั่งเช่นนี้ นางจำใจเดินออกไป ในเมื่อเป็นภารกิจ นางหวังว่าครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายที่จะเจอกับเขา
“เอาล่ะเริ่มได้”
เมื่อลี่อินเริ่มร่ายรำ ดูเหมือนว่าเฉียนเซินจะเริ่มถูกใจนางมากขึ้นเรื่อยๆ ท่วงท่าที่นางรำล้วนไม่มีผู้ใดเคยเห็น เพราะนางจำมาจากคณะละครที่นางดู ลี่อินมีความสามารถด้านนี้มาก แต่เพราะนางเกิดในตระกูลขุนนาง จึงไม่มีโอกาสที่จะได้ทำการแสดงเช่นนี้ที่ใดมาก่อน ท่านอ๋องเองก็คาดไม่ถึงว่านางจะร่ายรำได้งดงามถึงเพียงนี้ จังหวะนี้เขาจึงเทผงยาใส่ในเหล้าของเฉียนเซินได้
เขาส่งสัญญาณให้ลี่อิน เพื่อให้นางป้อนเหล้าเฉียนเซิน เขารับจอกเหล้านั้นไปดื่มอย่างง่ายดาย ลี่อินวางเหยือกเหล้าลงอย่างโล่งอก ท่านอ๋องก็เช่นกัน แต่ว่าเขาคิดไม่ถึงว่าเฉียนเซินจะดึงตัวลี่อินลงมานั่งบนตักของเขา ท่านอ๋องเองก็ตกใจ ลี่อินหันไปมองที่เขา แต่เขาก็ยังไม่กล้าทำสิ่งใด นางจึงต้องช่วยตัวเอง
"ใต้เท้าเจ้าคะ หากอยากลองชิมข้า ใต้เท้าต้องดื่มเหล้านี้ให้หมดเสียก่อน แล้วข้า…..
นางค่อยๆลูบไปที่แผงคอของเขาอย่างเย้ายวน ท่านอ๋องรู้สึกใจคอไม่ดี เขาเริ่มกลืนน้ำลายเหนียวลงคอไป แต่ไม่รู้เพราะเหตุใดจึงรู้สึกหงุดหงิดถึงเพียงนี้
“คนงาม ข้าจะเชื่อฟังเจ้า แต่ขอข้า หอมแก้มเจ้าทีหนึ่งก่อนนะ”
Pinakabagong kabanata
อ๋องเย็นชากับบุปผาซ่อนรัก ตอนที่ 10 ได้โปรดปล่อยหม่อมฉันเถิดเพคะ
“แต่ว่าโสมขาวนี้ ไม่ควรทานแบบดิบ หรือนำมาทำยาก่อนที่จะทำให้มันแห้งหรือเป็นผงก่อน เพราะ…”นางหันไปมองหน้าท่านอ๋องที่ไม่ได้แสดงอาการใดๆ นี่นางจะพูดมากเป็นหนังสือตำราแพทย์พูดได้อีกแล้วหรือนี่“แม่นางหง เพราะว่าอะไรหรือ ข้ารอฟังอยู่”“โสมตัวนี้มีฤทธิ์แรง หากทานสดอาจจะต้านการทำงานบางส่วนของอวัยวะภายในได้เพคะ เพราะฉะนั้น ทำตามที่หม่อมฉันแนะนำ จะดีต่อพลานามัยของฝ่าบาทที่สุดเพคะ”“ยอดเยี่ยม เจ้ามีความรู้เรื่องการแพทย์ด้วยงั้นหรือ”“ทูลฝ่าบาท หม่อมฉันตอนเด็กมีโอกาสได้ร่ำเรียนกับท่านอาจารย์มานิดหน่อยเพคะ”“อ้อ เป็นเช่นนี้ เยี่ยม มอบรางวัลให้อ๋องเวย และแม่นางหง”“ขอบพระทัยเสด็จพี่”“ขอบพระทัยฝ่าบาทเพคะ”ลี่อินเดินกลับมานั่งที่ข้างๆท่านอ๋องที่ยังคงทำสีหน้าเรียบๆเช่นเดิม ก่อนที่เขาจะพูดขึ้นมา“เจ้ารู้เรื่องยาสมุนไพรด้วย ข้าพึ่งรู้”“ท่านอ๋องต้องการจะทำสิ่งใด”จอกชาในมือกำแน่น ก่อนจะค่อยๆวางลงพร้อมกับเสียงที่เย็นเยือกถึงปลายสันหลังของลี่อิน“ไม่ใช่ธุระของเจ้า”“หม่อมฉันก็ไม่อยากรู้ ไม่ว่าท่านอ๋องจะทำสิ่งใด โปรดอย่าพาหม่อมฉันเข้าไปยุ่งเกี่ยว หลังจากวันนี้ไปขออย่าได้มาพบเจอหม่อมฉันอีกจะเป็นพระกรุณาเพ
อ๋องเย็นชากับบุปผาซ่อนรัก ตอนที่ 9 ออกงานกับท่านอ๋อง
ลี่อินได้แต่เดินเจ้าไปโดยมีท่านอ๋องเวยเดินไปด้วยทุกที่จนนางเริ่มรู้สึกว่าเขาตามติดมากเกินไป เมื่อมีผู้คนมาทักทาย หนึ่งในนั้นคือโอหยางรุ่ย“ลี่อิน ทางนี้ๆ เจ้าก็มาด้วยหรืองานนี้”“พี่โอหยาง ท่านพ่อส่งจดหมายมากะทันหันให้ข้ามาร่วมงานนี้เจ้าค่ะ”“เช่นนี้เนี่เอง เอ่อ..คารวะท่านอ๋องเวยพ่ะย่ะค่ะ”“อืม คุณชายโอหยางท่านมากับผู้ใดงั้นหรือ อ้อ สตรีเมื่อวานนี้ ใช่คู่หมั้นของท่านหรือไม่”“เอ่อ คือว่า อันที่จริงคู่หมั้นของข้านั้นคือ..”“หืมมม เจ้าว่าอะไรนะ”ท่านอ๋องพูดพร้อมส่งสายตาดุดันไปให้โอหยางรุ่ยพร้อมกับใช้มือพาดมาที่ไหล่ของลี่อินและกระชับนางเข้าไปหาตัวจนนางต้องหันไปมองเขา“เอ่อ ไม่มีอะไรพ่ะย่ะค่ะ ท่านอ๋องกระหม่อมขอตัวไปคุยกับสหายด้านนั้นก่อน เอ่อ ลี่อินแล้วเจอกันนะ”“เอ่อ พี่โอหยาง แล้วพบกันใหม่เจ้าค่ะ ท่านอ๋องเพคะ พระองค์จะไม่ไปประทับอยู่ที่ของตนเองหรือเพคะ มาเดินตามหม่อมฉันอยู่ได้ คนทั้งงานเข้าใจผิดหมดแล้ว”“เข้าใจสิ่งใดผิดงั้นหรือ ก็งานนี้เป็นภารกิจของเจ้า ออกงานกับข้า เจ้าสงสัยสิ่งใด”“หม่อมฉันไม่ชอบใช้คำเป็นทางการ”“ก็ไม่ต้องใช้ หวังเจาก็ไม่ใช้เช่นกัน พูดธรรมดาก็ได้”“ไม่ได้ งานนี้ฝ่าบาท
อ๋องเย็นชากับบุปผาซ่อนรัก ตอนที่ 8 แมวพยศ
ท่านอ๋องเกือบสำลักน้ำที่ดื่มเข้าไปก่อนจะหันมามองหน้าลี่อิน“เจ้า ชวนข้าไปที่ใดนะ”“ไปห้องท่านอ๋องไง ไปทำแผล พระองค์ตกใจสิ่งใดเพคะ”“อ่อ เจ้าจะทำแผลให้ข้าเช่นนั้นหรอกหรือ”“ท่านอ๋องเลี้ยงข้าวแล้ว หม่อมฉันก็ต้องตอบแทนบ้้างสิ จะได้ไม่ติดค้างกัน”“ก็ได้ ตามมาสิ”ท่านอ๋องเดินนำนางมายังห้องของเขาพร้อมกับสั่งให้หวังเจานำกล่องยาเข้ามาวางให้หงลี่อิน เมื่อวางกล่องยาลง นางจึงได้แกะผ้าพันแผลของเขาออก นางเห็นแผลด้านในแล้วนึกสยอง นี่คือฟันของนางจริงๆงั้นหรือ“แผลลึกมากเหมือนกันนะ”“นี่เจ้ากำลังเป็นห่วงข้า หรือกำลังชมฝีมือกัดของตัวเองกันแน่”“แน่นอน ต้องชมตัวเองสิกัดได้เยี่ยม แผลงามมาก”“แมวพยศ”“ท่านอ๋องว่าอะไรนะเพคะ”“เปล่า โอ๊ย เจ้าเบาๆหน่อยสิ”“พระองค์นี่ก็แปลก ตอนกัดไม่เห็นจะร้อง”“ข้าขอโทษ”ลี่อินชะงักไปเมื่อนางค่อยๆทายาให้เขาอย่างระวัง นางค่อยๆเงยหน้ามองเขาอย่างแปลกใจ“ท่านอ๋องขอโทษหม่อมฉันเรื่องอะไรเพคะ”“เรื่องเมื่อคืน ข้าไม่คิดว่าเจ้าเฉียนเซินนั่น จะมือไว จนไปคว้าเอวเจ้าข้าขอโทษที่ห้ามเขาไม่ทัน”ลี่อินหยุดนิ่งไป ที่จริงแล้วนางกำลังดีใจอยู่ ท่านอ๋องที่เย็นชาราวน้ำแข็ง โหดเหี้ยมราวสัตว์ป่าแต
อ๋องเย็นชากับบุปผาซ่อนรัก ตอนที่ 7 ร้านเซิ่งหวา ผิดคิวโบ๊ะบ๊ะ
ท่านอ๋องยิ้มมุมปากพร้อมกับหันไปบอกหวังเจา“ข้าบอกแล้วว่านางมาแน่”“ว่าอย่างไรแม่นางหลิง ท่านจะยอมเลิกหรือไม่ แต่ว่า หากท่านมากันแล้ว…ก็..ดื่มกันไปนะ ข้า…”ท่านอ๋องรีบลุกขึ้นและพุ่งไปที่ลี่อินและโอบรอบเอวนางทันที หวังเจาสังเกตเห็นทันทีพร้อมกับแอบยิ้มกับท่าทีของผู้เป็นนายที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน“อย่างที่ทุกท่านเห็น ข้าต้องขออภัยที่ข้ามิอาจตอบรับคำเชิญนี้ได้จริงๆ ใต้เท้าหลิง ฮูหยิน ต้องขออภัย ในเมื่อคู่หมั้นข้ามาตามแล้วข้าเองก็หมดเหตุผลที่จะละเลยนางแล้ว แม่นางหลิงขอโทษที่ทำให้เจ้าเสียเวลา น้องหญิงเรากลับจวนกันเถอะ ทุกท่าน ข้ากับคู่หมั้นขอตัวก่อน”“เอ่อ ท่านอ๋อง คือว่า…” “ขอตัวขอรับ”หวังเจารีบปิดท้ายและรีบเดินออกมา ลี่อินงงจนเลิ่กลักและทำตัวไม่ถูก ไม่ใช่แบบนี้สิ เหตุใดไม่รู้มาก่อนว่าเป็นเขาที่อยู่ในห้องนั้น ท่านอ๋องโอบรอบเอวนางเดินออกมาจากห้องจนมาถึงโต๊ะของโอหยางและซินมี่นั่งอยู่“คารวะท่านอ๋องเวย”“คารวะท่านอ๋องเพคะ”“ทุกท่านตามสบาย ข้ากับคู่หมั้นขอตัวก่อน”""คู่หมั้น!!""ทั้งคู่มองตามท่านอ๋องและลี่อินไปอย่างนึกแปลกใจและสงสัย เหตุใดจู่ๆนางเป็นคู่หมั้นท่านอ๋องไปได้ จนกระทั่งซูผิงเดินออกม
อ๋องเย็นชากับบุปผาซ่อนรัก ตอนที่ 6 ภารกิจที่สอง
สายตานางวันนี้ทำให้เขายอมถอยออกมา นางยังยืนอยู่ที่เดิม“คืนนี้เจ้าพักผ่อนเถอะ ดึกมากแล้ว พรุ่งนี้ข้าจะส่งข่าวมา”“หม่อมฉันไม่ไป”“เจ้าไปแน่”เขาออกไปทางหน้าต่างพร้อมกับปิดให้นางเรียบร้อย ลี่อินรีบไปบ้วนปากที่มีกลิ่นคาวเลือดของเขาทิ้งพร้อมน้ำตาที่รินไหลไม่หยุด ไม่รู้ว่านางรู้สึกอะไรกันแน่ โกรธที่เขาไม่ช่วยนางที่ถูกรังแก น้อยใจที่เขาไม่สนใจ หรือเกลียดที่เขาใช้นางเป็นเพียงเครื่องมือช่วยงาน หรือหวั่นไหวให้กับเขาเสียแล้ว“หงลี่อิน เจ้าอย่าโง่ เขาเลวขนาดนั้น เจ้าจะรักเขาไม่ได้”นางค่อยๆถอดชุดนั้นออก ชุดนี้เปื้อนเลือดของเขาเสียแล้ว นางไม่อยากเห็น เมื่อนางเปลี่ยนชุดเสร็จแล้วจึงล้มตัวลงนอน เรื่องในคืนนี้มันทำให้เกิดความรู้สึกหลากหลายจนนางตามไม่ทัน เดี๋ยวโกรธ เดี๋ยวโมโห น้อยใจ เสียใจ และ“มาจูบข้าทำไมกัน คนเลว คนชั่ว ท่านมันเลวเวยห่าวหรานคนเลว เลวๆๆๆๆ ฮืออๆๆ คนเลวว”ด้านนอกนั้น มือที่ยังชุ่มไปด้วยเลือดยังคงยืนฟังเสียงร้องไห้ จนเสียงนั้นค่อยๆเงียบลงไป เขาค่อยๆยกมือที่ไม่เจ็บขึ้นมาลูบที่ริมฝีปากอย่างเบามือ เขาหาเหตุผลให้ตัวเองไม่ได้เช่นกันว่าเหตุใดจึงไม่ฆ่านาง ซึ่งเป็นไปได้ว่าอาจจะได้ยินความลับขอ
อ๋องเย็นชากับบุปผาซ่อนรัก ตอนที่ 5 โกรธ!!
“ใต้เท้าเฉียน ของดีกินทีหลัง อย่าลืมว่าท่านมีเวลากินนางทั้งคืน”“ฮ่าๆๆๆ ท่านอ๋องพูดถูกใจข้ายิ่งนัก ฮ่าๆๆ มา ข้าดื่ม ดื่ม”เฉียนเซินยกเหยือกเหล้าขึ้นมาดื่ม เหล้ายังไม่ทันหมดเหยือก เขาก็ล้มลงโดยง่ายดายจนลี่อินเกือบจะล้มไปกับเขาแต่ท่านอ๋องคว้านางเข้ามานั่งบนตักแทนพร้อมกับเผลอหันหน้าไปเฉียดแก้มนางนิดหนึ่งด้วยก่อนจะกระซิบบอกลี่อิน“อยู่เฉยๆก่อน ข้าจัดการเอง”นางนั่งอยู่บนตักของท่านอ๋องเพื่อมิให้คนอื่นๆสงสัย“ท่านเฉียน ไม่เอาน่า ท่านเมาแล้วหรือ ถ้าเช่นนั้นนางรำผู้นี้เล่า”“นี่ท่าน!!…”“เงียบไป!!”“ใต้เท้าเฉียน....”“เอามือของท่านออกไปนะ”“ข้าบอกให้อยู่เฉยๆ เดี๋ยวเขาตื่น”“…”“พวกเจ้าออกไปได้แล้ว ใต้เท้าเฉียนเมามาก ข้าจะอยู่กับเขาเอง”นางรำค่อยๆเดินออกไปจนหมด ลี่อินก็เช่นกัน แต่เขาไม่ยอมให้นางลุกจากตักเขา“เหลือเจ้าเอาไว้คนหนึ่งเพื่ออยู่กับข้า ที่เหลือออกไปได้”พวกนางไม่สงสัยอะไร เพียงแค่เดินออกไปตามคำสั่ง เป็นปกติที่แขกอาจจะถูกใจผู้ใดก็จะเรียกเอาไว้อยู่แล้ว พวกนางจึงไม่รู้สึกแปลก เมื่อทุกคนออกไปแล้วลี่อินจึงลุกออกจากตัวเขาทันที ท่านอ๋องนั่งท่านั้นค้างอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะหันไปมองเป้าหมายที่สล
Maaari mong magustuhan
ข้านี่หรือขึ้นชื่อว่าสตรีตัวร้ายแสนอัปลักษณ์
เทียนสื่อ11.5K viewsย้อนชะตาวิวาห์รัก ชาตินี้ข้าขอเป็นฮองเฮา
กระต่ายน้อยใต้ดวงจันทร์85.5K viewsยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา
กานเฟย697.3K viewsทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง
จี้เวยเวย480.4K viewsหมอเกอเทวดาน้อย
หยางม่งเหยา839 viewsทะลุมิติมาเป็นภรรยาตัวร้ายในยุค 80
ชงเมิ่ง5.9K viewsภรรยาเก่าท่านแม่ทัพ
ปลายฝนต้นหนาว8.6K viewsเกิดอีกครั้งก็ยังเป็นท่าน
Lovedee1.2K views
